ตอนที่17 ความขัดแย้ง

ต๭นที่17 ความขัดแย้ง ประโยคนี้ของเย่หลินฮวน ทุกคนในงานต่างก็ตกใจกันหมด สีหน้าของลู่เจิ้งหลินก็เปลี่ยนไปเลย กลัวว่าคุณท่านจะเข้าใจผิด รีบอธิบาย “นี่เป็นภาพที่ผมซื้อจากคูณอากู้ครับ เป็น เพราะรู้ว่าท่านชอบภาพวาดของซูซัมซิวจึงเอามาครับ ไม่ได้เอามาในทางที่ไม่ถูกต้อง และไม่ได้มีความหมายอื่น คุณปู่อย่าเข้าใจผิดนะครับ” “พอแล้ว” คุณปู่ลี่ตอบกลับไปคำหนึ่ง สีหน้าแย่มาก “ท่านซูเป็นคนที่เดินในทางคุณธรรม เป็นแบบอย่างให้พวกเรา รูปภาพนี้ได้มายังไงนายยังพูดได้ไม่ชัดเจนเลย เรื่องนี้ให้ทันถึงนี่เถอะ ไม่ต้องพูดถึงอีกแล้ว ภาพวาดพวกนายก็เก็บขึ้นมา ไม่ต้องสนว่าเป็น ของจริงหรือของปลอม ถือว่าฉันไม่เคยดู ดูแลตัวเองดีๆ เถอะ” หลังจากพูดจบ คุณปู่ก็หันหลังไป สีหน้าเย็นชามาก “วันนี้สุรามงคลก็ดื่มแล้ว แต่ยังมีธุระอีก ไม่อยู่ต่อแล้ว ดีใจด้วยนะ หยู๋เชินพวกแกอยู่แทนฉันละกันนะ” ตระกูลทหารสิ่งที่กลัวที่สุดก็คือของที่มาโดยไม่รู้ที่มา เย่หลินฮวนไม่ได้พูดเกินไป ถ้าไม่ระวังจริงอาจจะทำร้ายคนได้ คุณท่านสะบัดมือแล้วเดินจากไปถือว่าเกรงใจมากแล้ว พอคุณท่านเดินจากไป สีหน้าของลู่เจิ้งหลินซีดขาวไปเลย ตอนนี้กำลังหาข้ออ้างกับอันจิ่วยิ่วสองคน แขกในงานต่างก็แยกย้ายกันไปหมดแล้ว ทั้งสองจึงแอบกลับไปพักผ่อนที่ห้อง “เธอเข้าใจเรื่องภาพวาดตั้งแต่ตอนไหนกัน?” ลี่หยู๋ซินยืนอยู่ข้างๆ แล้วจ้องสำรวจเย่หลินฮวน “ตระกูลเย่ใครสอนเธอหรอ?” เย่หลินฮวนมองไปทางเธอ “ตัวเองชอบ ก็เลยเคยวิจัยไปนิดหน่อย” “ได้ใจอะไรเนี่ย?” ลี่หยู๋ซินไม่พอใจที่เธอใช้น้ำเสียงเช่นนี้คุยกับตัวเอง “ก็แค่ดูภาพวาดเป็นเองไม่ใช่หรอ ดูสะเป็นทุกอย่างเลย ขี้เกียจยืนข้างเธอ” พอพูดจบ ก็ยกกระโปรงขึ้นแล้วเดินจากไป เย่หลินฮวนเองก็อยากให้เธอรีบๆ เดินออกไป ตั้งแต่เมื่อกี้ สายตาของเธอก็มองไปทางที่ลู่เจิ้งหลินและอันจิ่วยิ่วออกไป “ไม่ใช่ว่าลูกสะใภ้คนโตบ้านลี่นิสัยอ่อนแอหรอ? ไม่เหมือนเลยนะ” “ไม่หรอก ฉันว่าเธอเป็นคนที่เก่ง วันนี้ถ้าไม่เพราะเธอ คุณท่านลี่รับภาพวาดนี้มา ต่อมาถ้ามรดกของบ้านกู้แบ่งแยกเรียบร้อยแล้ว แล้วเกิดการสิบขึ้นมา ถูกคนฟ้องร้องก็ยิ่งเสียหน้าไปใหญ่” “……” แขกในงานกำลังนั่งคุยกันอยู่ ไม่มีคนสังเกตเห็นคุณชายใหญ่ที่พิการตระกูลลี่ ลี่หยู๋เชินที่นั่งดูอยู่ข้างๆ มาตลอด เขาประสานมือเข้าหากันวางอยู่หน้าพรม แล้วฟังคนในงานพูดคุยกัน ทำให้นึกถึงการเชื่อมโยงการกระทำของเย่หลินฮวนหลังจากที่ กลับมา ยิ่งคิดก็ยิ่งสงสัย จึงถามคนข้างๆ “เธอหายไปไหนแล้ว?” สาวใช้อึ้งไปเลย “คุณนายหรอคะ? เมื่อกี้ยังอยู่อยู่เลย เหมือนจะไปที่ห้องพักผ่อนแล้วค่ะ” เย่หลินฮวนตามลู่เจิ้งหลินและอันจิ่วยิ่วไปที่ห้องพักผ่อน ตั้งแต่ที่งานแต่งเริ่มขึ้น อันจิ่วยิ่วปรากฏตัว เธอก็เริ่มสังเกตของทุกอย่างบนตัวเธอแล้ว นั่นเป็นของของ เธอ เธอจำเป็นต้องเอากลับมา ในห้องพักผ่อนมีเสียงขัดแย้งกันส่งผ่านมา น้ำเสียงของลู่เจิ้งหลินเต็มไปด้วยความโมโห “ฉันบอกแล้วว่าไม่ต้องยุ่งของของ บ้านกู้ เธอก็ยังจะทำ คุณปู่ไม่เคยเห็น อะไรมาบ้าง ตอนนี้ดีแล้ว ความหวังดีกลายเป็น สิ่งร้ายๆ เลย” น้ำเสียงอันจิ่วยิ่วดูน่าสงสารมาก กลืนน้ำลายแล้วพูดว่า “ฉันก็คิดเผื่อนายไง นายบอกว่าธุรกิจบ้านลู่ใหญ่โตขนาดนี้ ต่างก็เป็นเพราะพึ่งพาความสัมพันธ์ของคุณท่าน อีกอย่างฉันนำภาพวาดมานายก็อนุญาตแล้ว ใครจะรู้ว่าจู่ๆ กลางทางจะมีผู้หญิงคนนั้นออกมาพูดมั่ว จะโทษก็ควรจะโทษผู้หญิงคนนั้น” ทั้งสองคนนี้ต่างคนต่างโยนความผิดให้กันและกัน ไม่ถามใจตัวเองดูว่าเป็นขโมย ขโมยของของ บ้านกู้ ยังจะโทษคนอื่นอีก เย่หลินฮวนทนไม่ได้จนหัวเราะออกมา “ใคร?” ในห้องมีเสียงที่เย็นชาของลู่เจิ้งหลิน ดังขึ้น เขามองมาทางประตู