ตอนที่19 เธอเป็นใครกันแน่

ต๭นที่19 เธอเป็นใครกันแน่ “เธอไม่ต้องมาทำลับๆ ล่อๆ เหมือนผี!” อันจิ่วยิ่วกระวนกระวายมาก จับแขนเสื้อของลู่เจิ้งหลินแล้วไปแอบข้างหลัง “ตกลงเธอจะทำอะไรกันแน่?” ลู่เจิ้งหลินมองเธอไม่ขยับไปไหนเลย ราวกับว่ามองออกว่าเธออีกคนหนึ่งเป็นยังไง เสียงสั่นมาก “เธอเป็นใครกันแน่?” พอได้ยินคำนี้แล้ว เย่หลินฮวนก็หัวเราะ “ลิงเฉิงฝากฉันมาบอกพวกนาย ทุกอย่างล้วนมีเวรกรรม ไม่ใช่ไม่มีแต่แค่เวลายังไม่ถึง ของของเธอฉันเอาไปแล้ว” หลังจากทิ้งประโยคนี้แล้ว เธอก็ออกจากห้องพักผ่อน ข้างหลังมีเสียงของเสียดสีของโต๊ะเก้าอี้เสียวหูดังขึ้น จากนั้นก็เป็นเสียงกรี๊ดของอันจิ่วยิ่ว สองชายหญิงคู่นั้นตกใจจนขาอ่อนไปแล้ว ทั้งสองล้มลงพื้น เดินมาอยู่หน้าประตูห้องพักผ่อน เย่หลินฮวนหัวเราะเอง ผู้ชายที่ตัวเองรักมาสามปีเป็นขยะเช่นนี้ ตอนนี้คิดดูแล้วเมื่อก่อนตัวเองคงตาบอดมากจริงๆ เธอถือกระโปรงขึ้นแล้วเดินออกจากห้องพักผ่อน ข้างหลังมีเสียงที่ชัดเจนดังขึ้น “เย่หลินฮวน” มีล้อสีดำโผล่ขึ้นมา ผู้ชายที่หล่อเหลาเหมือนอยู่ในพุ่งดอกไม้ ไม่รู้ว่าเขารอเธออยู่ที่นี่มานานแค่ไหนแล้ว ตอนนี้ค่อยๆ แปลงร่างกลับมา เย่หลินฮวนแข็งไปทั้งตัว หยุดไปไม่กี่วินาทีจึงจะหันหลังไป แล้วยิ้มออกมา “นายมาตั้งแต่ตอนไหน ทำไมมาอยู่ที่นี่?” ลี่หยู๋เชินนั่งอยู่บนรถเข็น สองมือประสานเข้าหากัน เผยให้เห็นรูปลักษณ์ที่หล่อเหลา แต่ไม่ตอบคำถามของเธอ “ถ้าหากว่าฉันไม่ได้จำผิด เธอพึ่งเคยเจอลู่เจิ้งหลินครั้งแรก แต่ว่าความเป็นศัตรูของเธอมันชัดเจนเกินไปแล้ว” เย่หลินฮวนสั่นไปทั้งตัว แววตาของผู้ชายค่อยๆ มืดมิด เพียงแค่แวบเดียวราวกับว่าเห็นไปถึงหัวใจของเธอ “เพราะฉะนั้น เธอคือใครกันแน่?” หลังจากเงียบไปไม่กี่วินาที เย่หลินฮวนที่จับกระโปรงอยู่ก็ปล่อยออก แล้วพูดว่า “คำพูดนี้ของนายหมายความว่าอะไร? ฉันก็คือภรรยาของนายเย่หลินฮวน ไง จะเป็นใครไปได้อีก?” ลี่หยู๋เชินแสดงออกว่าไม่เชื่ออย่างชัดเจน ความเย็นชาบนหน้าของเขาเพิ่มขึ้นหนาอีกหนึ่งชั้น เย่หลินฮวนหยิกที่ฝ่ามือ ความเจ็บปวดทำให้เผยความน่าสงสารออกมา “ตั้งแต่เข้างานมาลู่เจิ้งหลินก็ทำเหมือนดูถูกฉันมาตลอด ฉันเป็นถึงภรรยาที่เที่ยงตรงของนาย แต่กลับทำให้ฉันเสียหน้าต่อผู้คนมากมายขนาดนั้น ฉะนั้นฉันครจะทำสีหน้าที่ดีต่อเขาหรอ?” คำพูดนี้คือความโกรธครึ่งหนึ่งอีกครึ่งหนึ่งคือความเสียใจ ถ้ามองในมุมของผู้หญิงแล้วเธอก็ไม่ได้ผิด แววตาของลี่หยู๋เชินตรวจเธอราวกับไฟ ไม่พูดสักคำ “อีกอย่าง ศพว่าที่ภรรยาของเธอพึ่งฝังเองก็แต่งใหม่แล้ว ป่าวประกาศข่าวว่าจะให้รางวัลกับคนที่พบเจอแต่กลับจัดงานแต่งที่นี่ แสดงว่าเขาเป็น คนที่โลภมาก อีกอย่างยังเอารูปที่มาเอาจากไหนไม่รู้มาให้คุณปู่อีก ถ้าหากเกิดเรื่องขึ้นมา ตระกูลลี่ก็เป็นหมากรุกดีๆ นี่เอง เขาทำร้ายบ้านลี่ซ้ำๆ ซาก คุณปู่ยังเครียดเพราะเขาจนออกไป ฉันก็แค่มาใส่อารมณ์หน่อยก็เท่านั้นเอง” เรื่องเล็กๆ หากอยู่ในตระกูลลี่ที่มีครอบครัวใหญ่ก็ไม่ควรพูดขึ้น คำพูดนี้ของเย่หลินฮวนถือว่ามีประสิทธิภาพ ถึงแม้บางคำตอบจะไม่ได้ถาม แต่กลับสามารถทำให้ลี่หยู๋เชินเปลี่ยนความสนใจได้ชั่วคราว ลี่หยู๋เชินขมวดคิ้วเหมือนคิดอะไรออก ผ่านไปสักพัก ก็มองไปทางเย่หลินฮวน น้ำเสียงอ่อนมาก “ดีที่สุดคือเธอคิดเช่นนี้” “ฉันคิดแบบนี้อยู่แล้ว” ในแววตาของเย่หลินฮวนเต็มไปด้วยความไร้เดียงสา หันตาไปมา “ฉันเข็นนายเข้าไปในงานละกัน ไม่ปรากฏตัวนานขนาดนี้ คุณแม่คงเป็นห่วงแย่แล้ว” “ไม่ต้อง” ลี่หยู๋เชินหลบมือที่ยื่นออกมาของเธอ เสียงขยับของล้อเบามาก ผ่านกระโปรงเธอไป มองดูเงาหลังของเขาจากไป ในที่สุดเย่หลินฮวนก็สบายใจขึ้นมา ในมือเต็มไปด้วยเหงื่อ ยัยลี่หยู๋เชินนี่ต่อต้านยากจริงๆ