ตอนที่ 726 ประสบการณ์ความรักอันมากมาย

ตอนที่ 726 ประสบการณ์ความรักอันมากมาย ดราณีได้ยินโทนเสียงของเขา ค่อนข้างน้อยใจ มองไปรอบข้างอย่างระแวง แล้วดึงมือเขาอย่างระมัดระวัง “คุณอย่าโกรธนะ นี่มันไม่ใช่ช่วงเวลาที่พิเศษไม่ใช่หรอ......” พูดจบ เธอก็ปล่อยมือลงทันที กลัวว่าจะถูกคนเห็น ชนัยรู้ช่วงเวลาพิเศษของเธอ รู้ก็คือรู้ แต่ก็ไม่สามารถทำให้เขารู้สึกแย่น้อยลงได้ เขาก้มศีรษะมองฝ่ามืออันว่างเปล่าของตัวเองอย่างเหม่อลอย “เมื่อกี้เธอดึงมือฉันหรอ?” “......” ดราณีถอนหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้ ออกแรงพยักหน้า “อื้ม!” “อ่อ” เขาถูมือสองข้าง แล้วเอียงคอ “ฉันไม่ได้รู้สึกเลย นึกว่าเป็นภาพลวงตา” ดราณีรู้ว่าเขาจงใจแซะตน ดวงตาโตมองไปที่สวนดอกไม้ด้านหลัง แล้วจ้องไปที่โรงอาหารที่ส่องสว่างอยู่ฝั่งตรงข้าม ดวงตาดำสนิทมองไปรอบๆ มีความตั้งใจบางอย่าง “ชนัย คุณตามฉันมา~” เธอพูดพลางหมุนตัวเดินไปที่สวนดอกไม้ ชนัยมองไปที่โรงอาหาร “เธอไม่ทานข้าวหรอ?” “ทานสิ” ดราณีกวักมือมาทางเขาต่อ “ฉันจะไปกินทางนั้น” ชนัยไม่รู้ว่าในขวดน้ำเต้าของเธอขายยาอะไร เห็นพฤติกรรมเหมือนโจรของเธอ มีความรู้สึกไม่ดีในใจแต่ในสายตากลับรู้สึกว่าน่ารักมาก ไม่แปลกใจทุกคนชอบบอกว่าให้มีแฟนสาวที่น่ารัก แต่ก่อนชนัยไม่เข้าใจ ยังไงน่ารักก็สู้เซ็กซี่ไม่ได้ แต่ตอนนี้เขาเข้าใจแล้ว ผู้หญิงที่เซ็กซี่ทำให้คุณงัวเงีย มองบ่อยๆแล้วจะรู้สึกว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่ไม่เหมือนกับผู้หญิงที่น่ารัก จะทำให้คุณยิ่งอยากมอง เหมือนกับยอมจำนน ชนัยเดินตามหลังเธอตลอด สุดท้ายก็หยุดอยู่ที่โต๊ะเก้าอี้หินสีเทาที่เกือบจะถูกทิ้งรกร้างในมุมสุดของสวนดอกไม้ ลายเส้นบนโต๊ะนั้น ให้ความรู้สึกเหมือนกับกระดานหมากรุก เขามองผู้หญิงตัวเล็กหยิบผ้ามาปูด้านบนด้วยท่าทีเดิม “นั่งสิ” ชนัยกระตุกเปลือกตา “เธอจะทานที่นี่?” “ช่าย” เทียบกับลักษณะท่าทางของเขา ดราณีรู้สึกสบายๆมากอย่างเห็นได้ชัด นั่งลงแกะถุงเก็บความร้อนสีดำออกโดยทันนที “คุณทานแล้ว อยากทานนิดหน่อยไหม?” เดิมทีชนัยไม่ได้อยากทานอะไร แต่ได้ยินเธอถามแบบนี้แล้วก็พยักหน้าอย่างให้เกียรติ “ทานนิดหน่อยก็ได้” ร่างสูงร้อยแปดสิบกว่าเซนติเมตรนั่งบนเก้าอี้หินอย่างน่ารัก ชนัยสาบานเลยว่านี่เป็นม้านั่งที่เท่ห์ที่สุดเท่าที่เขาเคยนั่งมาสามสิบกว่าปีนี้ ทานข้าวมื้อนี้เป็นเพื่อนเธอ กลับไปคงไม่ท้องเสียหรอกใช่ไหม? กลิ่นอาหารลอยขึ้นมาจากถุงเก็บความร้อนที่เปิด ไม่ได้ดูใหญ่มาก ทั้งหมดมีสี่ชั้น ชั้นแรกคือกุ้งผัดดอกลิลลี่ ชั้นสองคือเนื้อผัดหน่อไม้น้ำแดง ชั้นสามคือซุปปลานิล สุดท้ายเป็นซุปเป็นตุ๋นเนย แม้ว่าจะวางอยู่ในถุงอาหาร ไม่ได้จัดวางอย่างสวยงาม แต่สีของอาหารทำให้น้ำลายสอ ไม่ต้องถามก็รู้ว่าเป็นพ่อครัวที่มีชื่อของมูตี้คลับเฮาส์เป็นคนทำ เพียงแต่......ดราณีมองตะเกียบในมือ ทำไมมีแค่คู่เดียว? เธอกะพริบตา รู้สึกยากลำบาก “ไม่มีตะเกียบอ่ะ ไม่งั้นฉันไปเอาแบบที่ใช้แล้วทิ้งจากโรงอาหารดีไหม? คุณใช้อันนี้ไป” “ลำบากเกินไปแล้ว” ชนัยยันมือบนโต๊ะอย่างสบายๆ ยื่นคอเข้าไปสำรวจ “เธอป้อนฉันสิ ฉันทานไม่เยอะหรอก” “……” ดราณีถูกเขาล่อลวงอีกครั้ง ผู้ชายที่ใช้ชีวิตมาสามสิบปี พูดจาเลี่ยนๆแบบนี้ด้วยใบหน้าเรียบเฉยได้อย่างไร? เขาไม่อายหรือไง? คงไม่ล่ะมั้ง ยังไงท่านชนัยเดินไปที่ไหนก็ดูอวดดี แค่คำพูดเลี่ยนๆพวกนี้คงไม่อะไรหรอก ดราณีทำได้เพียงยอมรับ ยังไม่ทันได้ให้ตัวเองทาน คีบกุ้งใสขึ้นมาใส่ปากเขา “เอ้า คุณลอง” ชนัยผู้ยากที่จะเชื่อฟัง ก็กัดเข้าปากไปตามตะเกียบ กุ้งนิ่มมาก รสชาติสดใหม่ อร่อยเหมือนเดิมเลย “ไม่เลว เธอทานเยอะๆ” ดราณีเลยทานไปคำหนึ่ง อาหารอันต่อไป เธอก็ให้ชนัยทานก่อนให้ตัวเอง การกระทำนี้ทำให้ผู้ชายที่ซึนเดระแอบรู้สึกสงบใจนิดหน่อย จำเขาได้ก็ไม่เลว ถือว่าเธอก็ใจดี ทันใดนั้น ชนัยก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับการแอบเข้ามาทานข้าวในสวน มันดีมาก มันไม่เลวเลย ได้ความรู้สึกถูกดูแลมันดีจริงๆ ดังนั้น ดราณีก็ได้รับข้อความใหม่จากกลุ่มเพื่อน—— ‘มาปิกนิกโรแมนติกที่แปลกใหม่กับแฟนสาว’ แนบรูปของที่วางอยู่ตรหน้าพวกเขาในตอนนี้ เห็นโต๊ะหินที่เรียบง่าย ดราณีก็ไม่ใจเย็นในทันที “ชนัย คุณโพสต์อะไรอ่ะ!?” “ทำไมหรอ?” เขากลับไม่สนใจ “มันคือรายละเอียดที่ฉันสามารถป่าวประกาศความรักกับเธอได้ในช่วงนี้” ประโยคเดียว ทำให้ดราณีเก็บคำพูดกลับทั้งหมด ทันใดนั้นก็รู้สึกเศร้าขึ้นมา เหมือนกับว่าความรักของตัวเอง มันไม่ยุติธรรมกับเขาจริงๆ อาจจะเป็นเพราะเวลาที่ยาวนาน เขาไม่เคยได้รับความน้อยใจแบบนี้ล่ะมั้ง? คิดถึงตรงนี้ ดราณีก็เอ่ยถามเสียงเบา “คุณรู้สึกกดดันที่คบฉันหรือเปล่า?” ชนัยไม่ได้คิดมาก แค่เศร้าที่ไม่มีที่ให้แสดงความน้อยใจ จึงพูดออกมาโดยทันที “ใช่ เมื่อก่อนฉันเคยโดนเมินที่ไหนล่ะ” พูดจบ ทั้งสองก็นิ่งไป โดยเฉพาะชนัย ทั้งๆที่เธอเป็นคนเอ่ยปากถาม แต่พอพูดออกไปบรรยากาศก็เปลี่ยนไป ราวกับว่าตัวเองเอาเธอไปเทียบกับผู้หญิงเมื่อก่อน อย่างที่คิดไว้ ดราณีชะงักตะเกียบที่คีบอาหารทันที รู้มาตลอดว่าเมื่อก่อนเขาเป็นคนที่เถลไถล เป็นคนไม่ควบคุมตัวเอง แต่ตอนนี้ทั้งสองคบกันแล้ว ได้ฟังคำพูดแบบนี้ออกมาจากปาเขามันยากมากที่จะไม่ใส่ใจ ทั้งๆที่เมื่อครู่ที่ถามไม่ได้คิดอะไรมาก แต่ตอนนี้ได้ฟังแล้วกลับรู้สึกไม่สบายใจ ดราณียู่ปาก “งั้นคุณก็ไปหาคนที่ไม่ทำให้คุณรู้สึกน้อยใจเถอะ” “หือ” ชนัยโต้ตอบอย่างง่ายๆ ไม่ได้ดูว่าสะอาดหรือไม่สะอาด เขานั่งเก้าอี้ข้างเธอทันที “พูดอะไรน่ะ คบกับเธอฉันจะไปมองคนอื่นได้ยังไง?” ดราณีทำเหมือนเขาเป็นคนพูดจากะล่อน เธอไม่ได้มองเขา. เอาแต่มองกุ้งในชาม “ก็ได้ ทานข้าวเถอะ” “ไม่ได้” ชนัยโอบเอวเล็กเธออย่างจริงจัง “แฟนฉันไม่พอใจ ต้องปลอบหน่อยสิ” “ใครอยากให้คุณปลอบ......” เธอพูดไปพลางดึงมือเขาออกจากเอวตัวเอง ชนัยนั่งลงมา เขาไม่ปล่อยมือแน่นอน แล้วพูดด้วยโทนเสียงจริงใจอย่างมาก “ก็ได้ที่รัก ฉันพูดผิดไปฉันขอโทษ อย่าโกรธฉันเลยนะ หืม?” ดราณีไม่เต็มใจ ดื้อดึงที่จะยอมรับ “ฉันไม่ได้โกรธ” “โอเค เธอโตพอที่จะไม่โกรธ ฉันเองที่พูดไม่ได้” ชนัยไม่อยากปลอบหญิงสาวตัวเล็กให้รำคาญ ที่จริงไม่ต้องแกล้งเธอเขาก็เสียความมั่นใจแล้ว ประสบการณ์ด้านความรักเมื่อก่อนเขาไม่กล้าพูดต่อหน้าเธอ เมื่อครู่นี้ปากไวใจเร็วจนลืมไป “เมื่อก่อนฉันยังไม่ได้เจอเธอ ช่วงวัยรุ่นก็ไม่เอาจริงเอาจัง ตอนนี้มีเธอแล้วก็ไม่คิดถึงคนอื่นอีก ฉันเคยคุยกับผู้หญิงคนอื่น แต่ฉันสาบานเลยว่า คนที่ฉันรักและหวั่นไหวด้วยตั้งแต่เมื่อก่อนจนถึงตอนนี้แม่แค่เธอคนเดียวเท่านั้น”