ตอนที่ 727 ฉันคุยกับคุณแค่คนเดียว

ตอนที่ 727 ฉันคุยกับคุณแค่คนเดียว แม้ดราณีจะกำลังทานอาหาร ในปากก็กำลังเคี้ยวเหมือนเครื่องจักร ความคิดไม่ได้อยู่ตรงนี้ มีรสชาติอะไรเธอไม่ได้สนใจ “ฉันไม่เชื่อ” สำหรับคำพูดนี้ของชนัย เธอปฏิเสธอย่างทันควัน บ่งบอกว่าตัวเองไม่เชื่อ “จริงๆ” ชนัยขมวดคิ้ว “ฉันสาบานเธอก็ยังไม่เชื่อหรอ?” “ในเมื่อไม่ชอบจะพูดขึ้นทำไม......” “ฉันไม่ได้พูดถึงนะ!” ชนัยกะพริบตา ค่อนข้างอธิบายไม่ได้แต่ยิ่งไปกว่านั้นคือเขาบริสุทธิ์ “เธอเองที่พูดขึ้นก่อน ฉันแค่ตอบเท่านั้นเอง” จริงๆดราณีอิจฉา ตอนนี้ไม่ว่าเขาจะพูดอะไรก็จะรู้สึกไม่พอใจเป็นพิเศษ ยกข้อศอกกระทุ้งเขาหนึ่งที “คุณปล่อยมือฉัน!” “ฉันไม่ปล่อย” ดราณีก็ไม่ได้ดิ้นอีก แต่สีหน้าก็ไม่ได้ดีนัก ทานข้าวโดยที่ไม่ได้พูดอะไร ตะเกียบก็ไม่ได้ส่งไปที่ปากเขาอีก ชนัยรู้ว่าเธองอนเขา เขายื่นหน้าเข้าไปใกล้อย่างหน้าไม่อาย “ฉันอยากทานด้วย อ้าม~” ดราณีมองท่าทางเขาที่ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ก็ยิ่งโกรธ ยัดตะเกียบใส่ในมืออีกข้างของเขา “งั้นคุณก็ทานสิ ฉันไม่ทานแล้ว” “……” ชนัยค่อนข้างสับสน รู้สึกว่าเธออยากจะลุกขึ้น มือก็คว้าเธอเข้ามาในอ้อมกอด สายตากวาดไปที่ใบหน้าเล็กที่โกรธเคือง เขาพูดด้วยเสียงทุ้มต่ “ฉันไม่ได้หมายความอย่างอื่นเลยนะ ก็อย่างที่พูดออกไป” “คุณต้องคิดถึงใครอยู่อะ ไม่งั้นจะพูดขึ้นมาได้ไง” ชนัยตกตะลึง “ฉันเปล่าจริงๆ! ฉันทานข้าวกับเธอ ในหัวก็มีแต่เธอ จะคิดถึงใครได้อ่ะ!?” สำหรับเรื่องอื่นเขาก็ยอมรับ แต่เขาไม่ได้คิดถึงใครต่อหน้าเธอจริงๆ แค่เธอคนเดียวเขาก็ทั้งมองและคิดถึงไม่พออยู่แล้ว จะเอาเวลาที่ไหนไปสนใจคนอื่นล่ะ! “ดราณี คุณอาจจะไม่รู้จักฉันจริงๆ” ชนัยกลัวว่าเธอจะรำคาญตัวเอง เขายากที่จะตั้งใจอธิบายขนาดนี้ “เมื่อก่อนแนมีแฟนฉันก็แค่เล่นๆเท่านั้น ไม่เคยจริงจังมาก่อน เธออย่าบอกว่าไม่ได้ตั้งใจ ถึงจะให้ฉันได้คิด ฉันก็คิดไม่ออก ลืมไปหมดแล้วจริงๆ” คนพวกนั้นชื่อว่าอะไร หน้าตาเป็นอย่างไร ส่วนมากเขาก็จำได้ลางๆ สำหรับรายละเอียดนั้น มันได้ออกไปจากหัวหมดแล้ว แต่ได้ยินเขาพูดแบบนี้ ก็ไม่ได้ลดความน้อยใจของดราณีลง เธอหันศีรษะมามองอย่างกล่าวโทษ “คุณยังภูมิใจมากอีกหรอ?” “เปล่านะเปล่า......” ชนัยเหงื่อออกหลังศีรษะ “เมื่อก่อนเพราะว่าไม่ได้เจอเธอ เลยปล่อยตัวเอง ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว เธอได้ให้โอกาสที่บริสุทธิ์ในการพิสูจน์ตัวเองกับฉัน เรื่องอื่นๆที่เธอพูดฉันยอมรับ แต่เรื่องความรู้สึก ฉันชอบเธอคนเดียวจริงๆนะ” น้ำเสียงเขาจริงใจเหลือเกิน กลัวว่าเธอจะไม่เชื่ออย่างนั้นแหละ สุดท้ายดราณีก็รู้สึกถึง แต่ก็ยังคงเจ็บใจกับความไม่เป็นธรรม “คุณมีแฟนมาตั้งมากมาย แต่ฉันคุยกับคุณแค่คนเดียว ไม่ยุติธรรมเลยอ่ะ......” ชนัยคิดว่าประโยคต่อไปนี้จะปลอบจะยอมรับผิดอย่างไร จู่ๆได้ยินประโยคนี้ ก็รู้สึกกระปรี้กระเปร่าทันที “เธอว่าไงนะ?” ดราณีไม่ได้ตระหนักถึงอะไรสักนิด เลยย้ำอีกที ในขณะที่พูด เอวก็ถูกเขารวบไว้ไม่เบาไม่แรง เธอตะโกนเสียงต่ำทันที “โอ๊ย! คุณทำอะไร!” “เธอมีฉันคนเดียวไม่พอหรอ ยังน้อยใจอีกใช่ปะ?” เขาหรี่ตาเล็กน้อย แววตาส่อความร้ายกาจ “ว่าไง เธอชอบใคร อยากจะอยู่กับใครดี?” ถ้าในปกติ ดราณีจะต้องตื่นตระหนกแน่นอน แต่วันนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อน เธอค่อนข้างมั่นใจ “ตอนนี้มีไอดอลวัยรุ่นตั้งมากมาย อยู่กับใครไม่ได้บ้างล่ะ ยิ่งคุยมากเท่าไหร่ก็ยิ่งมีประสบการณ์” ถ้าบอกว่าชนัยเมื่อครู่นี้คือเมฆที่ปลอดโปร่ง งั้นใบหน้าตอนนี้ก็ดำเหมือนเมฆหนาครึ้ม เขาขยี้เหงือกไปมา อารมณ์เริ่มไม่ดี แต่นึกถึงคำพูดตัวเองเมื่อครู่ก็ทำได้เพียงอดทน “ดราณี พูดแบบนี้ออกมาได้ยังไง?” “เมื่อกี้คุณยังพูดถึงแฟนสาวเลยนี่‘ “……” ได้ โอเค ทำให้เขาพูดอย่างไม่คิดไปชั่วขณะ ให้เขาได้ถ่อมตัวและถูกโจมตีทางคำพูด ชนัยน้อยที่จะขายหน้าสักหนึ่งครั้ง เห็นว่าเขาไม่พูดอะไร ดราณีก็แอบรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย เธอเลื่อนถุงเก็บความร้อนไปทางนี้ “คุณทานหน่อยสิ เมื่อกี้ไม่ได้ทานเลย” ชนัยเห็นเธอใจเย็นลง มีแต่ตัวเองที่ยังถือไฟอยู่คนเดียว เขาก้มศีรษะทานไปสองคำ หลังจากเคี้ยวและกลืนลงไป ในใจก็รู้สึกกลัดกลุ้มเหลือเกิน เงยหน้าขึ้นมาเตรียมจะสั่งสอนเธอสักที แต่ไม่คิดว่าพอยกเปลือกตาขึ้นมาก็เห็นท่าทางเธอกลั้นยิ้มอยู่ ในดวงตากลมโตใสเต็มไปด้วยการหยอกเย้าเขา อะไรกัน? เขาถูกดราณีแกล้งหรอ?? สุดท้ายชนัยก็โต้กลับ เมื่อครู่นี้เธอจงใจทำให้เขายากที่จะทำให้ทั้งสองฝ่ายพอใจ ดูเธอหัวเราะที่เอาคืนเขาสิ? ใช้ชีวิตมาสามสิบกว่าปี สุดท้ายโดนผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งแกล้งได้ ชนัยพ่นเสียงเย็นชาออกมา “มีความสุขแล้วล่ะสิ? สบายใจแล้วสิ?” ดราณีตั้งใจยั่วเขา เธอพยักหน้าอย่างแรง “อื้มๆ” ยังจะอื้มอีก? “เธอคิดว่าใช้ทักษะแบบนั้นมาแกล้งฉันได้หรอ? แถมยังใช้ความชอบฉันเป็นอาวุธอีก” เมื่อครู่เขาอธิบายให้เธอฟังอย่างรีบร้อน ในใจกลัวว่าเธอจะโกรธ ไม่ได้รับรู้จริงๆ เดิมทีดราณีก็ใส่ใจกับประโยคนั้นของเขาจริงๆ แต่ตอนนี้ความรู้สึกน้อยใจและอิจฉาก็ได้หายไปหมดแล้ว ไม่เคยค้นพบมาก่อนว่าที่แท้ชนัยก็มีมุมกระอักกระอ่วนที่น่ารักแบบนี้ด้วย “เธอยังทานอีกไหมเนี่ย?” ชนัยแอบรู้สึกกลัวที่ถูกเธอจ้องมอง เงยหน้าใช้คางชี้ไปที่กล่องข้าว ให้สัญญาณกับเธอ ดราณีส่ายศีรษะ “อิ่มแล้ว ไม่ทานแล้ว” ชนัยยื่นมือเตรียมจะปิดกล่องข้าวอีกครั้ง ยังไม่ทันเขาได้ขยับตัว จู่ๆใบหน้าก็รู้สึกถึงความนุ่มที่เปียกชื้นสัมผัสลงมา การกระทำเขาแข็งทื่อทันที หันไปมองข้างๆ ก็เห็นเพียงหญิงสาวที่ใบหน้าขึ้นสี ปิดบังใบหน้าที่เขินอาย ชนัยก็เกิดความขึ้นจะแกล้งเธอขึ้นมาทันที ยกมือขึ้นลูบใบหน้าตัวเอง มองเธอราวกับว่าถูกล่วงเกิน “เธอจูบฉันหรอ? ใครให้เธอมาจูบฉัน?” “แฟนหนุ่มฉันอยากจูบก็เลยจูบ” ดราณีใจกล้าบ้าบิ่นพูดออกไป สถานะปกติของทั้งคู่ก็ได้สลับบทบาทกัน ชนัยยากที่จะเห็นด้านที่ใจกล้าบ้าบิ่นของเธอ พูดขึ้นมาอย่างกล้าหาญ “โอ้ อะไรนะ เห็นแฟนหนุ่มหล่อขาดนี้เลยอดจะเข้าใกล้จนทนไม่ไหวเลยหรอ?” ดราณีเมื่อเริ่มเล่นด้วยแล้วก็เอาให้สุด พูดถึงตรงนี้แล้วก็ผ่อนคลายลงหน่อย “ไม่ได้หรอ?” “ได้สิ” ชนัยก้มศีรษะหัวเราะหนึ่งที ด้วยสีหน้ายากที่จะปิดบังความสุข เขายกมือขึ้นกักขังลำคอของเธอไว้ แล้วดึงเธอเข้ามาตรงหน้าทันที แล้วพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำแหบพร่าที่เซ็กซี่เป็นพิเศษ “เธออยากทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น” พูดจบ เขาก็โน้มตัวลงไปจูบ ริมฝีปากบางประทับลงไปบนปากเธออย่างแม่นยำ ต่างจากสัมผัสที่ใสซื่อของดราณี พอประทับลงไปแล้วก็รก็รุกล้ำเข้าไปในโพรงปากเธอทันที ลมหายใจอุ่นร้อนขึ้นมาในพริบตา ดราณีรู้สึกว่ารอบๆเหมือนกับมีผ้าห่มขนสัตว์ที่อุ่นร้อนโอบล้อมตัวเธออยู่ ทั้งร่างเผาไหมอย่างรุนแรง ตั้งแต่ใบหน้าขึ้นสีไปจนถึงรากลำคอ