ตอนที่ 728 ครั้งนี้เขาจริงจัง

ตอนที่ 728 ครั้งนี้เขาจริงจัง ทั้งสองเพิ่งตกลงความสัมพันธ์กัน ชนัยสนใจเธอมากที่สุด ในช่วงเวลานี้กลับถูกบังคับเพราะเหตุผลจากครอบครัวเธอ ทั้งสองเลยต้องแอบมาเจอกัน สำหรับชนัยแล้ว มันยากที่จะทนอย่างมาก ไม่ ไม่เพียงแค่เขาเท่านั้น ไม่ว่าจะผู้ชายคนไหนมันก็ยากที่จะอดทน ดังนั้นในตอนนี้ได้สัมผัสริมฝีปากเธอ เขาก็เลยรีบโต้กลับทันที ทั้งๆที่ไม่ใช่ผู้ชายที่ไม่มีประสบการณ์อะไร ในตอนนี้กลับรอไม่ไหวแล้ว เพียงแต่เสียดายที่อยู่ข้างนอก คิดจะทำอะไรก็ต้องอดใจไว้ ชนัยทำได้เพียงจูบเธอให้ได้มากที่สุด อยากจะกลืนเธอลงไปทั้งตัวอย่างรุนแรง ดราณีอดทนกับการรุกรานที่เหมือนพายุฝนหนัก มือทั้งสองข้างจับเนื้อผ้าตรงหน้าอกเขาแน่น เกือบจะหายใจไม่ออกแล้ว ขณะที่ทั้งคู่กำลังโกลาหลกันอยู่ ใครจจะไปสังเกตุเห็นคุณป้าวัยกลายคนเข้ามาในสวน รอจนเดินมาตรงข้างหน้า อีกฝ่ายก็ตะโกนเสียงทุ้มทันที “อุ๊ยตาย นี่ นี่ทำอะไรกันน่ะ!” คุณป้าวัยกลางคนพูดไปด้วย ปิดหน้าแล้วรีบเดินไปจากทั้งคู่ ขณะที่เดินไปก็ไม่ลืมจะพูดเบาๆออกมา “อยู่ในโรงพยาบาลนะ อยู่ในที่สาธารณะไม่ระวังหน่อย......” ดราณีตกใจเสียงอีกฝ่ายจนสะดุ้งโหยง ก็ได้สติขึ้นมาทันที เธอรีบยืนขึ้นจากข้างกายชนัย แล้วหันหลังให้เขา ทั้งหน้าร้อนจนจะไหม้แล้ว ชนัยกลับใจเย็นกว่ามาก สายตามองหญิงสาวที่กำลังจะเขยิบหนี สีหน้าไม่ได้เปลี่ยนแปลง รอเธอเดินไป เขาก็ยื่นมือออกไปดึงดราณีทันที แต่ถูกเธอหลบ เขาขมวดคิ้ว “หลบฉันหรอ?” “อย่า อย่าแกล้ง ฉันควรไปแล้ว” ลงมาได้เกือบจะสี่สิบนาทีแล้ว ถ้ายังไม่กลับไปเดี๋ยวเสนานีได้บ่นเธออีก ชนัยพอได้ยินว่าเธอจะกลับไป ก็รู้สึกไม่ดีขึ้นมาทันที ใบหน้าแขวนสีหน้าไม่พอใจโดยไม่ได้ปิดบังสักนิด ให้เธอได้เห็นชัดๆ “ฉันเป็นทุกข์จัง เวลาที่เอาอาหารมาให้เธอนานกว่าเวลาได้เห็นหน้าเธออีก” ดราณีก็ทนไม่ไหวเหมือนกัน แต่ก็อยู่นานไม่ได้ สองมือพัวพันกันอยู่ด้านหน้าไม่รู้จะทำอย่างไร เธอควรจะปลอบเขาหน่อยไหมนะ? หรือว่าทำให้เขาร่าเริง? แต่คนคนนี้คือชนัยน่ะสิ เธอจะทำให้เขาร่าเริงยังไงอ่ะ...... แม้ว่าปกติดราณีจะไม่พูดเยอะ แต่เธอไม่ใช่คนที่ไม่พูดด้วยเหตุผล แต่ไม่ค่อยพูดไร้สาระ แต่ในตอนนี้รู้สึกว่าตัวเองแม้แต่คำพูดที่เป็นระเบียบก็ยังพูดไม่ออกเลย ชนัยมองออกว่าเธอค่อนข้างลำบากใจ ก็ไม่ได้มีกระจิตกระใจจะพูดอะไรอีก ทำได้เพียงยืนข้างเธอ นำถุงเก็บความร้อนขึ้นมาถือในมืออีกครั้ง “ช่างเถอะ การปฏิวัติยังไม่สำเร็จ ฉันก็ต้องพยายามต่อไป” เขาพูดพลางยกมือที่ว่างอีกข้างมาลูบศีรษะดราณีเบาๆ ราวกับลูบสุนัขตัวน้อย สายตาเต็มไปด้วยความเอาอกเอาใจและความอ่อนโยน ดราณีเห็นเงาเขาเดินไปข้างหน้า ช่วงนี้เธอเหนื่อยมากกับเรื่องของทยุติ แต่หลังได้เจอเขา ความเหนื่อยนี้ก็ได้หายไปเกินกว่าครึ่ง เธอจับขอบแขนเสื้อเขาไว้แน่น “ที่จริงปกติตอนฉันเลิกเรียน พวกเรามาแอบเจอกันก็ได้นะ” ทางโรงพยาบาลไม่สะดวก เสนานีไม่ให้เธอนอนข้างนอกด้วย ช่วงเวลาเดียวที่ได้เจอกันก็มีแต่เวลาหลังเลิกเรียนเท่านั้น “แต่อาจจะเจอกันได้ไม่นานในทุกๆครั้ง ฉันกลัวแม่ฉันจับได้” ชนัยขมวดคิ้วแล้วหัวเราะ “เธอพูดคำพูดไม่น่าฟังไว้ต้นประโยคแล้ว” สงสารแฟนหนุ่มที่เป็น ‘ผู้ชายตัวสำรอง’ ไปหาได้ในตอนที่ถูกเรียกเท่านั้น แต่จะมีวิธีไหนอีกล่ะ? อยาเจอเธอ ดังนั้นไม่ว่าจะเวลาไหน ได้เจอนานเท่าไหร่ สำหรับชนัยมันพอแล้ว สำหรับเธอ เขาโอเคตลอดไม่มีปัญหา ถ้ามาได้เจอคนแบบนี้ ให้ตายอย่างไรเขาก็ไม่เชื่อว่าตัวเองจะทำแบบนี้เพื่อผู้หญิงคนหนึ่งได้ นี่เป็นคนประเภทที่ชนัยครั้งหนึ่งเคยดูถูกมากที่สุด แต่ในวันนี้ตัวเขาเองต้องทนต่อความยากลำบากอย่างเต็มใจ “ตราบใดที่เธอมีเวลาให้ฉัน ฉันก็จะไปเจอเธอ” เขาจูงมือเล็กที่อ่อนแรงไร้กระดูกของเธออย่างเป็นธนนมชาติ ทั้งๆที่เป็นคำพูดธรรมดาไม่หวือหวาอะไร แต่พอได้เข้าหูดราณีแล้วทำให้เธอรู้สึกประทับใจจนอยากร้องไห้ คำว่าฉันก็จะไปเจอเธอมันมากกว่าคำหวานทั้งหมด เขากำลังให้สัญญากับเอ ตราบใดที่เธออยากเจอฉัน ฉันก็จะปรากฏกายอยู่ข้างเธอ ดราณีถูกชนัยมาส่งที่โรงพยาบาลมาโดยตลอด ทั้งสองเดินมาทางด้านหลัง กลัวว่าจะถูกเห็น ยืนอยู่ข้างถนนรอประมาณครึ่งนาที คนขับรถก็ขับมา ดราณีมองเขาเอนตัวเข้าไปในรถ เขาลดกระจกรถลงมา ใบหน้าหล่อเป็นประกายยื่นหน้ามาทางเธอ “กลับไปเถอะ มีอะไรก็ติดต่อฉันได้ตลอดเวลา” “ไม่เป็นไร คุณวางใจเถอะ” ดราณีไม่ยอากไป แต่เธอก็ต้องไป ไม่มีทางเลือก “ฉันขึ้นไปแล้วนะ ถึงบ้านแล้วบอกฉันด้วย” “อืม” ชนัยโบกมือ ยิ้มให้เธอเล็กน้อย “ไปเถอะ คิดถึงฉันด้วยนะ” นายคนนี้......ยังจะทะเล้นจนตอนสุดท้ายจริงๆ ดังนั้น ดราณีหน้าแดงหมุนตัวดังนั้น ดราณีหน้าแดงหมุนตัวกลับไปทางเดิมตอนที่มา รอใกล้จะถึงมุม เธอก็หันศีรษะกลับมาโบกมือ แล้วก็รีบเดินไปอย่างรวดเร็ว ชนัยเบนสายตาออกมาหลังจากที่เธอหายไปจากสายตาแล้ว กระจกรถปิดอีกครั้ง เขายกมือขึ้นนวดระหว่างคิ้ว แล้วสั่งคนขับรถ “ไปกันเถอะ” ทั้งสองตัวติดกัน เป็นช่วงเวลาที่หวานกันพอดีนี่เอง ไม่มีใครสังเกตว่าผั่งตรงข้ามของถนน ภายในรถคันสีขาวที่ไม่โดดเด่น มีผู้ชายคนหนึ่งกำลังถือกล้องถ่ายรูปสีดำถ่ายภาพของทั้งคู่อยู่ สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ทั้งหมดที่หน้าประตูโรงพยาบาลถูกถ่ายไว้หมด หนึ่งในนั้นรวมถึงตอนที่ทั้งสองรถคนขับรถ ภาพที่โอบเอวกันยืนอยู่ด้วยกัน รอจนรถของชนัยออกไปแล้ว ผู้ชายคนนั้นก็เปิดโน้ตบุ๊คที่เบาะหลัง แล้วเอาตัวเก็บข้อมูลของกล้องถ่ายรูปเสียบเข้าไปในนั้นทั้นที หลังจากรูปภาพอ่านข้อมูลออกมาแล้ว เขาก็เลือกรูปที่ดูสนิทสนมมากที่สุดส่งไปหนึ่งในอีเมลแปลกๆ ไม่ถึงห้านาที โทรศัพท์ก็โชว์ขึ้นข้อความใหม่หนึ่งข้อความ เขากดเปิดดู เป็นข้อมูลบัญชีของธนาคาร x ส่งมา—— มีเงินโอนเข้าธนาคาร x เลขที่บัญชีเงินฝากหมายเลข 3758 ของคุณจำนวน 1000000 หยวนถ้วน ใครเป็นคนโอนเงินให้ไม่ต้องถามก็รู้ สามารถมีชีวิตแบบนี้ได้ สำหรับคนที่เป็นนักสืบเอกชนมายาวนานแล้วมันคือการเจรจาต่อรองอย่างแท้จริง อีกด้านหนึ่ง ในห้องนั่งเล่นของตระกูลธิสกุล คุณปู่มองรูปภาพที่ส่งมาให้ตนในมือ ทั้งหมดมีสิบสองรูป ทุกรูปเห็นการเคลื่อนไหวของทั้งสองอย่างชัดเจน ความรู้สึกใกล้ชิดสนิทสนมแบบนั้นแสดงออกมาไม่ได้ และตัวเอกในรูปภาพนั้นคือชนัยและดราณี คุณปู่ยิ่งมอง สีหน้าก็ยิ่งอึมครึม จนกระทั่งในที่สุด แม้แต่ผู้จัดการที่อยู่ข้างๆยังไม่กล้าหายใจแรง อยู่กับคุณปู่มาหลายปี อีกฝ่ายคิดอะไรอยู่ แค่มองแวบเดียวเขาก็เดาออกแล้ว สำหรับคนที่มีสีหน้าที่ไม่มีความสุข สีหน้าที่ซ่อนอยู่ลึกๆในตอนนี้ จะต้องโกรธมากอยู่แน่นอน แม้ว่าในใจผู้จัดการจะแอบกลัว แต่อะไรที่ควรพูดก็ต้องพูด “คุณปู่ครับ อย่าโกรธเลยนะครับ ให้นักสืบเอกชนคนนั้นสืบต่อก่อน ดูว่าสุดท้ายเป็นสถานการณ์แบบไหนค่อยโกรธก็ยังไม่สาย คุณชนัยยังหนุ่มอยู่ มีแฟนก็เป็นเรื่องปกติ” “ปกติหรอ?” ฟังคำพูดนี้จบ คุณปู่ก็พ่นน้ำเสียงเย็นชาออกมา “เมื่อก่อนมันเปลี่ยนแฟนตั้งมากมาย แกเห็นไหมว่ามันจัดการงานไม่ได้เพราะใคร? วิ่งไปโรงพยาบาลทันทีขนาดนั้น ในรูปก็ยิ้มจนตาปิด ชนัยมันเป็นคนร่าเริงหรือยังไง?!” คำพูดนี้ผู้จัดการก็ไม่ปฏิเสธ ยังไงนิสัยของชนัยทุกคนก็รู้กันหมด มีแฟนก็คือมีแฟน ครั้งนี้รู้สึกว่าชนัยจะจริงจังอย่างเห็นได้ชัด และสิ่งที่คุณปู่กลัวที่สุดคือการที่เขาจริงจัง อย่างที่คิดไว้ วินาทีต่อมาก็ได้ยินคุณปู่พูดออกมาอย่างขุ่นเคือง “ไปสืบข้อมูลผู้หญงคนนั้นมาให้ฉัน ข้อมูลทุกอย่าง ยิ่งเร็วยิ่งดี!”