ตอนที่ 729 ถ้าเธอชอบฉันก็ชอบหมด

ตอนที่ 729 ถ้าเธอชอบฉันก็ชอบหมด ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ข้อมูลของดราณีในทุกๆด้านก็ถูกวางไว้ตรงหน้าคุณปู่อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย ดราณี เป็นผู้หญิง อายุยี่สิบปี เป็นนักศึกษามหาวิทยาลัย คณะศิลปะศาสตร์ภาษาอังกฤษ สำมะโนครัวอยู่เมือง B พ่อแม่ถูกจ้างออก ครอบครัวยากจน ตอนมัธยมปลายได้รับทุนการศึกษาจากโรงเรียนและเงินช่วยเหลือของชุมชน...... ข้อมูลส่วนตัวเป็นชุดๆพิมพ์ไว้ด้านบน แม้แต่ผลการเรียนของเธอตั้งแต่เล็กจนโตก็มีหมด คุณปู่ใช้เวลาสิบกว่านาทีในการอ่านตั้งแต่ต้นจนจบ ไม่ใช่ไม่ละเอียดรอบคอบ แต่มันไม่มีอะไรน่าดูจริงๆ ก็เป็นแค่ครอบครัวธรรมดา มนุษยสัมพันธ์ธรรมดา ไม่ได้เป็นหนี้หรือปัญหาอื่นๆ แม้แต่ประวัติเครดิตก็ใสสะอาด สิ่งเดียวที่สะดุดตาคือ คงจะเป็นรูปภาพที่ไม่ใส่หมวกใบนี้ เธอเป็นคนสวยตัวเล็กคนหนึ่ง ผิวพรรรณเนียนสวย ตาโตเป็นประกาย ทำให้ผู้ชายหลงรักได้ง่ายๆ เมื่อก่อนที่ชนัยติดต่อกับผู้หญิง คุณปู่ไม่เคยเอามาใส่ใจมาก่อน รู้แค่ว่าเขาแค่เล่นๆ แต่ดราณีคนนั้นถึงจะอายุไม่มาก ความสามารถก็ไม่น้อย ทำให้หลานชายเขาหลงจนหัวปักหัวปำ ดูคนจากภายนอกไม่ได้ ครอบครัวธรรมดาเลี้ยงดูสั่งสอนคนธรรมดาใสซื่อ ไม่แน่ว่าจะเป็นเรื่องที่ไม่คาดคิด จะประเมินต่ำง่ายๆไม่ได้ “ผู้หญิงคนนี้ปกติคนที่ติดต่อด้วยใสสะอาดหมดเลยหรอ?” คุณปู่ถามผู้จัดการข้างๆ ผู้จัดการพยักหน้า “ครับ ข้อมูลที่สืบมาได้ทั้งหมดอยู่ที่นี่” คุณปู่พึมพำกับตัวเองสักพักไม่ได้พูดอะไรออกมา ต่อมาถึงได้ถือข้อมูลในมืออีกครั้ง แล้วอ่านอีกรอบ ก็ไม่ได้อะไรเหมือนเดิม “จริงด้วย” จู่ๆผู้จัดการก็คิดอะไรได้ขึ้นมา “คุณดราณีคนนี้รู้จักกับคุณชนัยก็เพราะเคยโทรรายงาน ตำรวจยังมีบันทึกอยู่ บอกว่าเป็นเรื่องสินค้าต้องห้ามของมูตี้คลับเฮาส์ แต่ไม่นานก็แก้ไขปัญหาได้ ดูเหมือนว่าจะเป็นการเข้าใจผิด” “กลุ่มคนที่ติดต่อของผู้หญิงคนนี้กับชนัยมีคาบเกี่ยวกับบ้างไหม?” “ไม่มีเลยครับ” คุณปู่ขมวดคิ้วแน่น เดิมทีเขาไม่เชื่อว่าดราณีจะรู้จักกับชนัยโดยบังเอิญ แต่ตอนนี้ต้องเชื่อ เพราะระหว่างพวกเขาเอง ก็ไม่มีความสัมพันธ์ใดๆเกี่ยวข้องกันเลย หรือว่าจะเจอกันโดยบังเอิญแล้วค่อยๆชอบกันจริงๆ? ความรู้สึกแบบนี้สำหรับพวกเขามันเหมือนเป็นเรื่องที่เหลวไหล แต่ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม ผู้หญิงคนนี้ไม่เหมาะสมกับชนัยอย่างแน่นอน ฐานะและกรรมสิทธิ์ธุรกิจที่เขาจะได้รับสืบทอด มันไม่เหมาะสมกับผู้หญิงสภาพแบบนี้ อีกฝ่ายไม่เพียงแต่จะให้ความช่วยเหลือไม่ได้แล้ว แม้แต่ตัวเองก็ยังดูแลได้ไม่ดี ผู้หญิงแบบนี้เมื่ออยู่กับชนัย จะเป็นแต่ตัวขัดขวางเขา ยิ่งทำให้เขาทำอะไรไม่สะดวก ระยะเวลาก็นานแล้ว เขาอาจจะเหมือนพ่อของเขา กลายเป็นคนตาบอดเพราะความรัก และเป็นบุคคลไร้ประโยชน์ที่ทำเรื่องใหญ่ๆไม่สำเร็จ ดังนั้นคุณปู่เลยไม่อนุญาตให้ชนับกับดราณีคบกันแน่ๆ ตอนนี้ ในอนาคต ก็ไม่ให้ทั้งนั้น คุณปู่ดูเหมือนจะนึกถึงเรื่องราวในปีนั้น สีหน้าก็ยิ่งดูแย่ เขาคิดว่าชนัยไม่น่าจะน่าเป็นห่วงและมีปัญหาแบบนี้ ไม่คิดว่ามันจะปรากฏขึ้นแล้ว...... และไม่รู้ควรพูดว่าเป็นโชคร้ายหรือเป็นโชคชะตา สิบกว่าปีก่อนเขาไม่เคยอาลัยอาวรณ์กับใคร แต่จู่ๆก็เกิดข้อยกเว้นขึ้น เขาเลี้ยงดูสั่งสอนให้เป็นคนที่ประสบความสำเร็จไม่ได้ง่ายเลย คุณปู่ไม่อนุญาตให้ใครมาทำลายเด็ดขาด ขณะที่จะพูดอีกครั้ง น้ำเสียงก็เปลี่ยนเป็นเย็นชาอย่างมาก “หาคนมาจับตาดูก่อน ถ้าชนัยยังเป็นแบบนี้ต่อไป ก็พาตัวผู้หญิงคนนั้นมาให้ฉันพบหน่อย” สุดท้ายก็สั่งให้จับตัวมาอย่างไม่ต้องสงสัย ผู้จัดการอยากจะพูดอะไรแต่ก็ลังเล อยากจะพูดแต่ก็รู้สถานะตัวเองดี ตอนนี้เขาไม่กล้าจะยั่วโมโหคุณปู่ ทำได้เพียีงพยักหน้าตอบรับ “ครับ ผมจะรีบสั่งลูกน้อง” อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้พูด ไม่ใช่ว่าคุณปู่จะไม่รู้สึก รอเขาพูดประโยคนี้จบ คุณปู่ก็ถามทันที “แกอยากจะพูดอะไร” ผู้จัดการอึ้งไป ความคิดของตัวเองถูกจับได้จึงค่อนข้างกระอักกระอ่วน แต่ก็รวบรวมความกล้าพูดออกไป “ท่านทำแบบนี้ ไม่กลัวคุณชนัยรู้แล้วจะโกรธหรอครับ?” สายตาคุณปู่มองไปทางไกลๆนานอยู่สักพักก่อนจะพ่นออกมาเสียงอึมครึม “เทียบกับให้มันเกลียดฉันแล้ว ฉันกลัวมันกลายเป็นแบบพ่อมันมากกว่าอีก” เรื่องแบบนั้น แค่คนคนเดียว เกิดขึ้นเพียงครั้งเดียวก็พอแล้ว ผู้จัดการได้ยินเรื่องในอดีต ก็เข้าใจว่าหัวข้อนี้ไม่ควรเจาะลึกลงไปต่อ จึงหยุดทันที โค้งตัวออกมาจากห้องหนังสืออย่างให้ความเคารพ —— ตอนที่ดราณีกลับไปที่ห้องผู่ปวย เสนานีกำลังเตรียมจะโทรหาเธอ เห็นเธอเขามาถึงวางโทรศัพท์ลงไปอีกครั้ง “ทำไมไปนานจัง?” “โรงอาหารคนเยอะ ต่อคิวรับอาหารนาน” เธอหันไปหยิบกระติกน้ำร้อนบนพื้น จริงๆเพราะเธอโกหกจึงกลัวไม่กบ้าสบตากับเสนานี เสนานีก็ไม่ได้คิดอะไรมาก ถึงแม้จะสงสัย เธอก็ไม่คิดว่าชนัยจะมาหาเธอที่โรงพยาบาล ผ่านไปไม่นาน คุณหมอมาตรวจ มาพูดเกี่ยวกับอาการของทยุติพื้นฐาน การฟื้นฟูร่างกายไม่เลวเลย ทำแบบนี้ต่อไปจะดีที่สุด เสนานีได้ยินแล้วก็โล่งอก สีหน้าผ่อนคลายลงอย่างมาก หลังจากทยุติออกมาจากห้องผ่าตัดและอยู่โรงพยาบาล นานมากที่ไม่ได้ลงจากเตียงเดินไปไหน เพื่อป้องกันกล้ามเนื้อแข็งตัว เลือดไม่ไหลเวียน จะต้องได้รับการนวดทุกวัน ดราณีก็เชื่อฟังพ่อแม่ เมื่อก่อนเธอก็ทำงานพาร์ทไทม์เยอะ แรงที่มือเยอะกว่าผู้หญิงทั่วไป ทุกเช้าและเย็นก็จะช่วยนวดให้กับทยุติอย่างพิถีพิถัน ทุกครั้งที่ได้ทำลงไป เธอจะเหนื่อย แต่แม้จะเป็นเช่นนั้นเธอก็ไม่เคยบ่นเลยสักครั้ง เธอไม่มีเวลามาดูโทรศัพท์ตลอดเวลา และก็ไม่กล้าทำอะไรต่อหน้าเสนานีด้วย ตอนถึงเวลาสี่ทุ่มกว่าปิดไฟนอน เธอถึงได้มีเวลาเอาโทรศัพท์ออกมาดูในห้องน้ำ เมื่อเลื่อนหน้าจอโทรศัพท์มาดูก็เห็นข้อความรัวๆจากชนัย เธอเม้มปากแอบยิ้ม นิ้วมือก็กดไปมาบนหน้าจออย่างสุขใจ—— พรุ่งนี้สี่โมงครึ่งเลิกเรียน ฉันบอกแม่ว่าเลิกหกโมง มีเวลาว่างชั่วโมงกว่า ไปดูหนังกันไหม? เธอพิมพ์จบพียงครึ่งประโยค ลังเลไปพักหนึ่งแล้วก็ลบ ลบแล้วก็พิมพ์ใหม่ สุดท้ายก็แน่ใจแล้วถึงได้กดส่งไป ไม่ถึงครึ่งนาที อีกฝ่ายก็ส่งข้อความสั้นๆกลับมาทันที มีเพียงคำเดียว: ได้ ได้? แค่นี้หรอ? ดราณียู่ปากอย่างไม่พอใจ ลังจะถามเขาว่ากำลังทำอะไร ยังไม่ทันได้กดส่งอีกฝ่ายก็ส่งรูปภาพกลับมา เป็นรูปของรายชื่อหนังรอบสี่โมงครึ่งในวันพรุ่งนี้ และแนบข้อความมา: อยากดูเรื่องไหน? ทันใดนั้นความไม่พอใจเล็กน้อยของเธอนั้นก็ได้หายไปหมดเลย ดราณีดูอย่างรอบคอบ มีหนังรักเรื่องใหม่ เธออยากดูมาโดยตลอด เพิ่งจะเข้าโรงช่วงนี้ เหมาะกับพวกเขาพอดี แต่ไม่รู้ว่าชนัยชอบหนังรักหรือไม่ ดังนั้น เธอเลยส่งข้อความไปถามอย่างใส่ใจ: คุณชอบดูหนังรักหรือเปล่า? ข้อความนั้นก็ถูกตอบกลับมาทันที—— ถ้าเธอชอบฉันก็ชอบหมด