已经是第一章了
บทที่ 142 สรุปแล้วคุณจะเอายังไงกันแน่
บทที่ 142 สรุปแล้วคุณจะเอายังไงกันแน่
เธอพยักหน้า ไม่ได้พูดอะไร สายตาจับจ้องจดจ่ออยู่กับทางข้างหน้า ราวกับว่าหากมองไปเรื่อยๆแบบนี้จะมองเห็นลูกอ้อยและส้มยังไงอย่างงั้น
รถถูกกลับรถ จากนั้นมุ่งหน้าไปสู่คอนโดที่อยู่ไม่ไกลนักของปุริม เป็นคอนโดที่แรกที่เขาและเธอเคยไปมาหาสู่กัน ครั้งแรกที่เขาขอเธอก็อยู่ที่นี่เช่นเดียวกัน มองไปตามทิศทางของถนน ใจของเพ็ญนีย์เต้น “ตุ๊บตุ๊บตุ๊บตุ๊บ” ความคิดสับสนวุ่นวาย คืนนั้นเป็นเพราะฤทธิ์เหล้าเขาถึงต้องการเธอ แต่ตอนนี้ เขายังจะพาเธอมาดื่มเหล้าที่นี่อีก
ในขณะที่ใจลอยอยู่นั้น รถก็ขับเข้าสู่ลานจอดรถของคอนโด เขาลงจากรถก่อน จากนั้นเดินอ้อมมาอีกฝั่งเพื่อเปิดประตูรถให้เธอ ในสายตาของเธอว่างเปล่าไม่มีอารมณ์โมโหใดๆ ทำให้เขาที่มองอยู่อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ “บางที ตอนที่เราไม่หา ลูกอาจจะกลับมาเองก็ได้”
“จริงหรอ?” สายตาแห่งความหวังเป็นประกายขึ้น หวังเหลือเกิดว่าคำพูดของเขาจะเป็นจริง
ก้าวขึ้นลิฟต์ไปยังชั้นหนึ่ง กดหมายเลขชั้น ลิฟต์ค่อยๆเลื่อนขึ้น เหมือนดังใจของเธอที่เต้นเร็วขึ้นเรื่อยๆ
คืนวันสิ้นปี แต่ละครอบครัวกำลังล้อมวงทานข้าวเตรียมห่อเกี้ยว นับถอยหลังปีใหม่ แต่เธอ กลับหิวแต่ไม่มีอารมณ์จะกิน ปีใหม่ปีนี้ ไม่ชอบเลยจริงๆ ราวดังกับซากศพไร้วิญญาณที่เดินได้
เหล้า เธออยากจะดื่มจริงๆ มันเกินไปรึเปล่า ลูกหายตัวไป เธอกลับอยากจะดื่มเหล้า แต่ตอนนี้เธอควบคุมตัวเองไม่ได้ อยากจะดื่มเหล้า อยากจะดื่มจริงๆ
เขาจูงมือเธอไปยังหน้าประตู เธอก็ยอมให้เขาจูงมือ ไม่เช่นนั้นเธอรู้สึกว่าตัวเองพร้อมจะล้มลงได้ตลอดเวลา
กี่ปีแล้วนะ ความรู้สึกที่ไม่เคยลองห่างจาก อ้อยและส้มเลย แต่ตอนนี้ ลูกไม่ได้อยู่กับเธอแล้วจริงๆ
ประตูเปิดออก ความอบอุ่นของห้องกระทบผ่าน แต่ไม่สามารถทำให้ใจเธออบอุ่นลงได้ ยังคงหนาวเหน็บกระวนวุ่นวายอยู่
รองเท้าแตะของเธอ ยังเป็นคู่เดิมในปีนั้น ทุกอย่างในคอนโดยังคงอยู่ในตำแหน่งเดิมไม่เปลี่ยน ราวกับว่าที่นี่ยังเป็นของเธอตลอดไป
เข้าไปในห้องน้ำ ล้างแค่มือ ผมก็ขี้เกียจหวี ขึ้นไปที่บาร์เหล้าเล็กๆชั้นบนทั้งผมยุ่งๆแบบนี้
เขาไปถึงแล้ว บาร์เหล้าเล็กที่ประดับประดาไปด้วยแสงไฟสลัวๆ อย่างพิถีพิถัน ทำให้เธอรู้สึกราวกับได้ย้อนกลับไปยังคืนนั้นอีกครั้ง เธอบอกว่าเธออยากดื่มเหล้า ดังนั้น เขาจึงดื่มเป็นเพื่อนเธอ ในใจเขาวันนั้น คิดแต่เรื่องเพ็ญภัทร์์ แล้วตอนนี้ล่ะ?
เขายังคิดถึงเพ็ญภัทร์์อยู่รึเปล่านะ
ปีใหม่แล้ว คงอยากจะอยู่กับคนที่รักมากที่สุดล่ะสิ
แก้วยาวสะท้อนแสง เขาถือมันมาวางต่อหน้าเธอ จากนั้นของเหลวสีแดงดำกำลังถูกรินลงมา “ดื่มนี้เถอะ”
เธอกลับแย่งแก้วเปล่าที่เจ้าตัวยังไม่ทันได้รินลง “ไม่เอาอันนี้ ฉันเอาแบบใส ไม่เอาแบบสี”
“คุณเพ็ญนีติ์ คุณจะเมาได้นะ ถ้าคุณเมาแล้วใครจะไปตามหาลูก”
“ก็คุณไง พวกเขาไม่ต้องการฉันแล้ว อ้อยและส้มไม่ต้องการฉันแล้ว” ริมฝีปากแยกออก เธอยิ้มแล้วเอ่ยขึ้น แต่ในใจกลับทุกข์ทรมานแสนสาหัส เธออยากจะดื่มเหล้า ไม่ว่าจะพูดยังไงเขากลับไม่รินเหล้าให้เธอ เธอยืนขึ้นเดินไปที่บาร์ “ขี้เหนียว” วางแก้วยาวสูงลงที่เคาเตอร์บาร์ ยกขวดเหล้าสีใสขึ้น หยิบที่เปิดขวดเปิดสองสามครั้งก็เปิกได้แล้ว สมัยก่อนตอนอยู่ที่คลับอาโนเธอเคยทำมาก่อน แม้ว่าจะเป็นเวลาสั้นๆไม่กี่ปี แต่ขวดเหล้ากับเธอนั้นคุ้นเคยกันดี “ตองตองตอง” รินเหล้าลงถึงแก้ว ท่วมเกิดระลอกคลื่นเล็กๆรอบแก้ว ท่ามกลางแสงไฟสลัว สาดส่องกระทบลงมาสวยงามประดุจภาพวาดที่เคลื่อนไหวได้
เพ็ญนีติ์ยกแก้วเหล้าขึ้น เดินมาตรงหน้าปุริม “ชน...” ภาพลักษณ์หญิงงามทั้งหมดไม่ต้องการแล้ว ตอนนี้ต้องการแค่ดื่มเหล้า อยากดื่มเกล้าเป็นที่สุด
พูดจบ ไม่รอให้ชายหนุ่มตอบ ยกแก้วเหล้าขึ้น ของเหลวใสได้เคลื่อนไหลลงสู่ลำคอ รสชาติ เผ็ดร้อนนั้น ทำให้เธอสำลักออกมา “แฮก..แฮก..”
ชายหนุ่มหัวเราะ มือชี้อยู่ที่หน้าโต๊ะ “คุณเพ็ญนีติ์ เหล้าที่นี่ไม่มีของปลอมนะครับ ขวดที่คุณหยิบไปเมื่อสักครู่นี้ ดีกรีอย่างต่ำก็อยู่ที่ ห้าสิบกว่าๆ แล้วนะ” แม้เขาไม่ได้มอง แต่เขาจำได้น่าจะเป็นระดับประมาณนี้
“จริงไหม? แต่ฉันก็ยังอยากดื่มมันอยู่ดี” เพ็ญนีติ์หยิบเหล้าขวดนั้นขึ้นเท เหล้าเหลวๆที่ไหลลงคอทำให้เธอรู้สึกขื่นขม ราวกับระบบหมุนเวียนเลือดเริ่มเผลาผลาญขึ้น ความรู้สึกนี้มันทำให้เธอมึนเมาสบายจนเธอชอบมัน ยังอยากจะดื่มอีก
ปุริมยืนขึ้น ร่างสูงใหญ่ไม่นานก็โอบกอดรัดเธอไว้ เส้นผมที่ปลิวรุงรังของเธอ พัดไปโดนใบหน้าของเธอ ทำให้เธอดูเซอร์ๆโรยริน “เพ็ญนีติ์ดื่มให้มันน้อยๆหน่อย ไม่งั้นเอางี้ เปลี่ยนกับผมคุณดื่มอันนี้” เขาแย่งแก้วเหล้าสีใสออกมาจากมือเธอ เพื่อเปลี่ยนของตนให้เธอ
เพ็ญนีติ์กลับไม่รู้สึกอะไร เพียงแค่จ้องมองเขาแล้วหัวเราะ หัวเราะไปดื่มไป “ชน...ชนแก้ว.” ยกมือเปล่าขึ้นไปมา ปุริมจึงยื่นแก้วเขาให้เธอ เธอชนดื่มไปอีกยก
พยุงเธอนั่งลง เพราะแก้วที่ปุริมดื่มแทนเธอแก้วนั้น ที่แท้ดีกรีแรงมาก เผ็ดคอจนกระทั่งคิ้วทั้งสองข้างต้องขมวดเข้าหากัน แต่เมื่อสักครู่แก้วเต็มๆที่เพ็ญนีติ์พึ่งชนดื่มไป ผู้หญิงคนนี้อยากตายรึไงกัน?
นานแล้วที่ไม่ได้ดื่ม เพ็ญนีติ์ดื่มเยอะไปแล้วจริงๆ เหล้าไม่เมาคน แต่คนกลับเมาเหล้าเอง มองผู้ชายตรงหน้าเริ่มเลือนรางไม่ชัดเจน เธอมองเห็นดวงตาใบหน้าทำให้เธอเริ่มลุ่มหลงเลอะเลือน เขาที่ถือแก้วอยู่นั้น “คุณคือใคร?”
“ผมปุริม” จ้องหน้าเล็กๆของเธอ แต่กลับมองเห็นภาพสะท้อนของผู้หญิงอีกคนอยู่ใต้ใบหน้าของเธอ แต่เวลานี้ ในใจของเขานั้นไม่สงบเลย ปีเก่าจะผ่านพ้นไปแล้ว เขาและเพ็ญภัทร์์ไม่ได้ติดต่อกันมานานแล้ว พอคิดถึงเสียงของเขา ใจของเขาก็เริ่มสั่น แต่ความรู้สึกไม่มีแล้ว กระวนกระวายอยากโทรศัพท์ออกหาเธอ
ดื่มไปอึกหนึ่ง เพ็ญนีติ์ก็ดื่มไปไม่น้อยเลย เขาถามเธอว่า “หมดแก้วนี้แล้วคุณก็รีบไปพักเถอะ”
เธอฟังรู้เรื่องนิดหน่อย “แล้วคุณล่ะคะ?”
เขายิ้ม “ผมก็จะไปเหมือนกัน” แต่จริงๆใช่ไม่ใช่ เขาจะไปตามหาลูกต่อ
ทันใดนั้นเธอนึกถึงอ้อยและส้มขึ้นมา นัยน์ตาเริ่มเปลี่ยนไปแล้ว “ปุริม อ้อยและส้มอยู่ข้างล่าง ใช่ไหม?”
เธอถามขึ้นกะทันหันจึงทำให้เขาต้องพยักหน้าอย่างไม่ทันตั้งตัว ถ้าแบบนี้เธอก็จะยอมลงไปข้างล่างโดยดุษณี
ลงมาทางบันได ครั้งที่แล้วเป็นเขาที่เมาส่วนเธอเป็นคนพยุง แต่ครั้งนี้ กลับเปลี่ยนสลับกัน เป็นปุริมที่มีสติอยู่ครึ่งๆกลางๆ เป็นคนพาเธอลงมาข้างล่าง เข้าไปยังห้องของเธอ สะอาดเรียบร้อยไม่มีฝุ่นแม้แต่เม็ดเดียว เขาพยุงเธอไปที่เตียงนอน “คุณนอนเถอะ”
“อา..” เธอพรำเบาๆ คนไม่ได้สติไม่รู้วันเวลาแล้ว แต่เธอเมาจริงๆ เมาก็ดีเหมือนกัน เมาแล้วจะได้ไม่คิดถึง อ้อยและส้ม ใจของเธอก็จะได้ไม่ต้องเป็นทุกข์ “อ้อย ส้ม..” แต่ว่า พอหลับตาลง ปากของเธอก็เอาแต่เพ้อชื่อของลูกทั้งสอง ทำให้ปุริมที่กำลังจำออกไปกลับต้องกลับมาเฝ้าเธอที่นอนอยู่บนเตียงด้วยความกังวล ผมที่ปลิวสะบัดยุ่งอยู่แท้ๆ แต่ใบหน้าแดงระเรื้อที่อยู่ภายใต้ผมอันยุ่งเหยิงนั้น กลับเป็นที่น่าดึงดูดเหลือเกิน เหมือนดังกับลูกสตรอเบอร์รี่ ที่ทำให้คนที่ได้พบเห็น อยากจะเด็ดกินเหลือเกิน
ไม่ เขาจะต้องไปตามหา อ้อยและส้ม
พลิกตัวกลับหลังหัน ปุริม ฝีเท้าก้าวไปยังหน้าประตู จริงๆแล้ว สาเหตุที่กลับมาดื่ม เพราะจะมอมให้เธอเมา เมาแล้วเธอจะได้นอน เขาทนดูภาพที่เธออยู่บนรถไม่ไหวต่อไป ทั้งซีดเซียวไร้เรี่ยวแรง...
ตอนที่เท้าก้าวออกไปนั้น ข้างหลัง รู้สึกราวมีเสียงหายใจของหญิงสาว
“อ้อย ส้ม...”ทันใดนั้นเสียงตะโกนดังขึ้น เพ็ญนีติ์ยังไม่ได้นอนแม้แต่นาทีเดียว ก็ตื่นขึ้นมาในทันใด ฤทธิ์เหล้ายังอยู่ เขาส่ายหัวไปมาอย่างเลอะเลือน เธออยู่ที่ไหนกันนะ? ที่นี่ที่ไหน?
จับสถานการณ์ไม่ค่อยถูก เพ็นนีติ์ลุกขึ้นชั่วพริบตา เมื่อสักครู่นี้เหมือนเห็นอ้อยและส้ม เด็กทั้งสองกำลังร้องไห้อยู่ใต้ต้นไม้นั่น เสียงร้องนั้นทำให้เธอลุกขึ้นโซเซเดินไปทางประตู ไปที่ห้องรับแขกก่อน จากนั้นไปที่ระเบียงของคอนโด ต่อด้วยบันได ที่ไหนมีทางก็เดินไปตรงนั้น เธอลืมไปว่าต้องลงลิฟต์
มืดจริงๆ มองไม่เห็นแม้กระทั่งนิ้วทั้งห้าของตัวเอง เธอเองก็ไม่ได้สติเปิดไฟ ก็เลยจับๆคลำๆไป เรื่อยๆตามสัญชาตญาณ เดินไปด้วยก็ครวญเสียงชื่อไปด้วย “อ้อย ส้ม..อ้อย...ส้ม.. “ นอกจากชื่อของเด็กทั้งสอง อย่างอื่นเธอก็ไม่รู้อะไรเลย
จากชั้นบนสุด ค่อยๆเดินลงมา โซซัดโซเซราวกับวิญญาณผีเร่ร่อน
ในที่สุดก็เดินมาถึงห้องโถง เดินออกนอกห้องไป ลมหนาวพักกระทบเข้ามา มีเสียงจุดประทัดวันปีใหม่ที่ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ยามในห้องโถงมองเห็นเธอเข้าจึงรีบหยิบโทรศัพท์ โทรออก “คุณปุริมครับ ตอนนี้คุณเพ็ญนิติ์อยู่ที่หน้าประตู”
“โอเค ฉันรู้แล้ว ฉันจะรีบไป” ปุริมเดิมที่คือออกมาแล้ว แต่ พึ่งจะออกมากลับนึกขึ้นได้ว่าลืมมือถือ พอกลับมา กลับพบว่าประตูห้องเปิดอยู่ ถึงรู้ว่าเธอหายตัวไปแล้ว
อ้อยและส้มหายตัวไปก่อนแล้ว ต่อด้วยเธอ เธอดื่มหนักไปหน่อย สวรรค์ หญิงคนนี้ไม่ใช่ชอบก่อเรื่องแบบธรรมดาซะแล้ว
แต่ว่า เขาตามหายังไงก็หาเพ็ญนีติ์ไม่พบ ดังนั้น พึ่งจะได้รับโทรศัพท์จากยามว่าเธอผ่านไปที่ห้องโถง ออกประตูไป เพ็ญนีติ์ รอใจเขาหาตัวเธอเจอก่อนละน่าดูเลย ชอบก่อเรื่องวุ่นวายดีนักนะ
ในที่สุดก็มองเห็นหญิงสาวที่เดินโซซัดโซเซ เขารีบก้าวยาววิ่งเข้าหา จากนั้นแบกเธอขึ้นบ่าด้วยอารมณ์โมโห “กลับไปนอนได้แล้ว”
“อ้อย ส้ม คุณปล่อยฉันนะ..” เธอตะคอกในขณะมึนๆ ข้างหูก้องไปด้วยเสียงประทัด เสียงดังจริงๆ “ปล่อยฉัน..” มือทุบเท้าเตะ แรงฮึดสู้ คิดเพียงแค่จะเอาร่างตนกระโดดลงมาจากร่างชายหนุ่มให้ได้ เธอไม่อยากถูกเขาแบก อยากจะไปหา อ้อย และส้ม
ปุริมเดินอย่างรวดเร็ว แต่ว่า หญิงที่เมาเหล้าแบบนี้อย่าพูดเรื่องเหตุผลเลย นอกจากเธอจะทุบจะเตะ รวมถึงกัดด้วย เขาเองก็ดื่มเหล้า ไม่ได้นอนมาหนึ่งวันหนึ่งคืนพอดี ถ้าขืนเพ็ญนีติ์ยังคงถีบแบบนี้ต่อไปอยู่นะ ปุริมก็เอาไม่อยู่ล้มลงพื้นไปกับเธอ “เผิง” ร่างทั้งสองลงไปกองอยู่บนพื้น
“เพ็ญนีติ์ เธอจะเอายังไงกันแน่ ? ถ้าเธอยังก่อความวุ่นวายอีก ฉันจะจับเธอกลับไปมัดไว้ที่ห้อง ดูสิว่าเธอจะกล้าหนีรึเปล่า...” เขากัดฟันแน่น ปีใหม่นี้คงไม่ได้ฉลองแล้วแหละ ยื่นมือไปตีก้นเพ็ญนีติ์ เธอมันสมควรโดนตี ชอบแอบหนีดีนัก ทำให้คนยากจะตามกลับมาได้ เมื่อสักครู่นี้หากไม่ใช่ว่าเขาลืมมือถือ เกรงว่าจะทำให้คนเมาเหล้าอย่างเธอก็คงจะหนีไปไหนต่อไหนแล้ว
已经是最新一章了
加载中
