已经是第一章了
บทที่ 145 รักเธอและรักทุกอย่างที่เธอรัก
บทที่ 145 รักเธอและรักทุกอย่างที่เธอรัก
“อ้อย รอหม่ามี้แป๊ปนะลูก หม่ามี้ใกล้จะถึงแล้ว”เพ็ญนีติ์เกือบจะกระโดดลุกขึ้น หาลูกๆเจอแล้ว แต่ทำไมตอนนี้เธอยังนอนหลับอยู่ ฟ้า ก็กำลังจะสางแล้ว วันส่งท้ายปีกำลังจะผ่านไปแล้ว รีบรุดออกจากห้อง ทั่วห้องรกรุงรัง เดี๋ยวก็กองนั้น เดี๋ยวก็กองนี้ เต็มไปด้วยของกิน ปุริมน่าจะเป็นคนสั่งให้คนส่งมาให้
ขณะใส่รองเท้ากวาดสายตามองไปเห็นกับข้าววางเต็มโต๊ะ ที่แท้เขาเจอเด็กๆนานแล้ว ทำไมเธอจำอะไรไม่ได้เลย?
ตื่นเต้นรีบออกจากลิฟต์ไปชั้นดาดฟ้าอย่างรีบร้อน ในตอนที่มองเห็นอ้อยและส้มเธอรู้สึกดีใจมาก “อ้อยส้ม มาให้หม่ามี้กอดหน่อยเร็ว”
เด็กทั้งสองรีบวิ่งปัดก้นไปหยุดอยู่ต่อหน้าเธอ “หม่ามี้ ไม่โกรธพวกเราแล้วใช่ไหมค่ะ?”
“อืม...” เธอเบี่ยงสายตาไปทางปุริมอย่างงวยงง ไม่เข้าใจสถานการณ์ตอนนี้เท่าไหร่นัก
สายตานี้ ทำให้อ้อยและส้มนึกถึงตอนที่พบกับปุริมก่อนหน้านี้ที่เคยให้สัญญากันไว้ ในใจยังคงตุ้มๆต่อมๆอยู่
“แดดดี้ หม่ามี้ตื่นแล้ว แดดดี้รีบขอโทษหม่ามี้เร็วเข้า ต่อไปห้ามหลอกหม่ามี้อีกเป็นอันขาด”
ปุริมยิ้ม เด็กสองคนนี้เอาจริงแฮะ เขาวางพลุในมือลงเดินมาข้างๆเพ็ญนีติ์ เขาไม่สนว่าจะมีลูกสองคนอยู่ตรงนี้ด้วย เขายื่นมือไปโอบเธอไว้กดลงไปที่ลำคอของเธอให้เธอซบลงที่อกตนอย่างจำยอม ริมฝีปากของเขาทาบลงไปที่ใบหูของเธอ ท่วงท่าที่นุ่มนวลจนทำให้เธออยากจะหลบหนี แต่ว่ามือที่กดอยู่บนลำคอของเธอแน่นจนไม่ให้เธอไปไหนได้เสียงของเขาดังไม่ค่อยชัดอยู่ท่ามกลางเสียของประทัด เข้าสู่โสตประสาทของเธอ ยิ่งฟัง และมองไปที่ลูกๆ ยิ่งเจ็บปวด ที่แท้เป็นเพราะอย่างนี้นี่เอง
“ปล่อยได้แล้ว ฉันอยากกอดลูกบ้าง”
ปุริมจึงปล่อยเธอ ปล่อยให้เธอเดินไปตรงหน้าเด็กๆอีกครั้ง คุกเข่าลง ดวงตาคุ่นั้นจ้องลูกอย่างตั้งใจ จากนั้น แนบใบหน้าลงที่หน้าเล็กๆของลูกทั้งสอง ถูไปถูมา “อ้อย ส้ม ต่อไปเราจะไม่ห่างกันอีกแล้ว ดีไหมคะ? หม่ามี้รับปาก ว่าต่อไปถ้าลูกอยากพบใครก็จะได้พบ” ปล่อยให้พวกเขาใจกล้าหนีออกจากบ้านเอง คงไม่สู้ให้อยู่ในสายตาในเงื้อมมือจะดีกว่า อย่างน้อยก็ได้รู้ความเป็นไปเป็นมาของลูก สาวน้อยตัวแสบทั้งสองนี้ ตอนนี้รู้จักที่จะมาลองภูมิ แข่งสติปัญญา แข็งกล้าหาญกับเธอแล้ว”
“หม่ามี้ ไม่โกรธพวกหนูแล้วใช่ไหมคะ?”
“หม่ามี้ ยังต้องการพวกหนูอยู่ ใช่ไหมคะ?”
เธอพยักหน้าอย่างจริงจัง กลัวว่าลูกจะไม่เชื่อ “ไม่โกรธเลย หม่ามี้ต้องการลูกเสมอ ตลอดไป”
ใบหน้าของเด็กๆเริ่มเผยรอยยิ้มกว้างๆออกมา เป็นรอยยิ้มที่ไม่ได้เห็นแบบนี้มานานแล้ว พวกเธอดีใจมาก ตอนนี้แดดดี้ก็มีหม่ามี้แล้ว คืนส่งท้ายปีเก่าคืนนี้ พรทั้งหมดเป็นจริงแล้ว ดึงมือของเธอให้ลุกขึ้น “หม่ามี้ขาพวกเราไปจุดพลุกันค่ะ”
มือมากมายกำลังแกว่งดอกไม้ไฟ หนึ่งแท่งต่อหนึ่งคน พอจุดไฟ โบกขึ้นไปมา พลุแต่ละดอกค่อยๆเปล่งประกายขึ้น ช่างงดงามเหลือเกิน เสียงหัวเราะมีความสุขของลูกๆ ในที่สุดใจของเพ็ญนีติ์ก็สงบลงได้
คืนนั้น บนดาดฟ้า พวกเขาจุดดอกไม้ไฟทั้งหมด คิดเพียงแค่อยากจะจดจำทุกเวลานาทีนี้ไว้ในใจ งดงามจริงๆ
พอจุดเสร็จ อ้อยและส้มๆยังไม่ยอมจบ “แดดดี้ ในตอนวันที่สิบห้าพวกหนูก็อยากจะจุดอีก”
เพ็ญนีติ์ส่งสายตาตำหนิพวกเขา “รอให้ถึงก่อนค่อยว่ากันอีกที”
“ไม่ถึงตอนนี้ หนูจะให้หม่ามี้และแดดดี้มาปล่อยด้วยกันแบบนี้”
นี่กำลังขู่กันโจ่งแจ้งเลยนี่นา ราวกับว่าหากเธอและเขาไม่ได้อยู่ด้วยกัน เจ้าแสบทั้งสองก็จะหนีอีก
เที่ยงคืนแล้ว เพ็ญนีติ์จึงผงกหัวไปแบบไม่ได้คิดอะไร
พอกลับถึงคอนโด ปุริมไปทำเกี้ยว ส่วนเธอนั่งเล่นกับลูกรออยู่ที่ห้องอาหาร คิดถึงวัตถุดิบต่างๆที่ซื้อไว้ที่บ้าน ในคืนนี้กลับไม่ได้ใช้แม้แต่น้อย
กลิ่นหอมของเกี้ยวลอยคลุ้งออกมา เธอหิวจริงๆ กับข้าวบนโต๊ะเธอยังไม่ได้กินแม้ครึ่งคำ ยืนขึ้นรอกินก่อนเด็กๆเสียอีก แต่พอจะเข้าไปในครัวก็ถูกปุริมดันให้ออกมา “คุณออกไปรอข้างนอกก่อน กำลังจะเสร็จแล้ว” เธอมองดูเขาที่ใส่ผ้ากันเปื้อนอยู่ ในใจลึกๆกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกลึกๆที่พูดไม่ออก ไม่ว่าจะยังไง ค่ำคืนนี้เป็นค่ำคืนที่สวยงาม ปีใหม่กำลังจะเริ่มขึ้น ถือว่าเป็นการเริ่มต้นที่อบอุ่นดี
ซอสเปรี้ยว แต่ละถ้วยเล็กๆ ยากยิ่งเขาเตรียมได้ครบถ้วนแบบนี้ กับข้าวก่อนหน้านี้ก็กลับมาร้อนแล้ว เสร์ฟลงโต๊ะทีละจานทีละจาน เธอรู้ว่าเขาทำเพื่อเธอ เพราะว่า ทั้งหมดนี้ที่ผ่านมาเธอไม่เคยกินมาก่อนเลย
ทีวียังเปิดอยู่ เสียงประทัดข้างนอกยังคงดังไม่ขาดสาย นับว่าเป็นปีใหม่ที่ครึกครื้นที่สุดเท่าที่เคยผ่านมา และมีเขาที่เพิ่มมาด้วย
นานแล้วที่ไม่ได้พบคบ เขาดูผอมลงนะ
หยิบตะเกียบขึ้นมา แต่ยังคีบลงไปที่อาหารไม่ลง ไม่ใช่ว่าไม่หิว แต่รู้สึกขึ้นมาว่าไม่คุ้นชินกับสถานการณ์แบบนี้
“หม่ามี๊ แฮปปี้นิวเยียร์ ค่ะ” ส้มพูดขึ้นก่อน
“แฮปปี้นิวเยียร์ค่ะ หม่ามี๊” ตามมาด้วยเสียงอ้อย
“แล้วแดดดี๊ล่ะ?” มีบางคนที่ถูกซ้อนเปรี้ยวซึมเข้าสู่ใจ เขากำลังอิจฉาตาร้อน
“แดดดี๊ แฮปปี้นิวเยียร์”
“แฮปปี้นิวเยียร์ค่ะ แดดดี๊”
รอยยิ้มเล็กๆอย่างไร้เดียสาพร้อมบอกแฮปปี้นิวเยียร์กับเขา
เป็นครั้งแรกที่มีสองแสบบอกสวัสดีปีใหม่กับเขา ยิ่งเป็นลูกสาวของตนเองแล้ว สอดมือเข้าไปในเสื้อตรงหน้าอก หยิบซองแดงออกมาสี่ซอง แบ่งแจกหนึ่งคนต่อสองซอง “ให้ ให้เป็นเงินขวัญถุง”
“แดดดี๊ ทำไมมีสองซองคะ?”
เขายิ้มหัวเราะ จากนั้นเงยหน้าไปสบตาเพ็ญนีติ์ “อีกซองหนึ่งเป็นของหม่ามี๊”
ว้าว ขนาดซองก็ยังเตรียมไว้ให้เธอด้วย กวาดสายตาไปที่เขา เธอก้มหน้ากิ้นเกี๊ยวโดยที่ไม่ได้เอ่ยอะไร เกี้ยวใส่เยอะขนาดนี้ มีทั้งผักทั้งเนื้อทั้งพริกหยวกอยู่ในไส้ รสชาติไม่เลวเลยทีเดียว
“ขอบคุณค่ะแดดดี๊ ขอบคุณค่ะหม่ามี๊” และก็ไม่ได้เปิดดู เด็กทั้งสองไม่ได้สนใจใดๆในเงิน สิ่งที่ดีใจที่สุดคือเห็นหม่ามี๊และแดดดี๊อยู่ด้วยกัน ทั้งสองคนไม่โกรธกันดีที่สุด สองแสบจับตาดูท่าทีของทั้งสองอยู่ตลอดเวลา เมื่อสักครู่แดดดี๊ หยิบซองแดงขึ้นมา ทำให้จิตใจของทั้งสองมั่นใจขึ้นมาเยอะเลย
ปุริมยื่นมือไปลูบหัวอ้อยและส้มด้วยความรัก เมื่อก่อนไม่เคยคิดว่าตัวเองจะรักลงเด็กได้ แต่คิดไม่ถึงว่าสำหรับเด็กสองคนนี้พูดได้มากกว่าคำว่ารักเสียอีก
“เพ็ญนีติ์ กุ้งอันนี้รสชาติไม่เลวนะ คุณลองชิมดู” เขาคีบเนื้อกุ้งไปวางในถ้วยซ้อนให้เธอ
ก็งอันนี้ดูๆไปแล้ว มีการปอกเปลือกอย่างดี จิ้มซอสเปรี้ยวแล้วกัดลงไปหนึ่งคำ หอมจริงๆ อร่อยจริงๆ
“แดดดี๊ ทำไมลำเอียงละคะ แกะกุ้งให้แต่หม่ามี๊ พวกเราก็อยากได้บ้างเหมือนกันคะ” อ้อยและส้มพอเห็นภาพตรงหน้ายิ่งดีใจใหญ่ หม่ามี๊และแดดดี๊ดีกันแล้ว แบบนี้ดีจริงๆเลย
เป็นมื้อที่ทานกันอย่างอบอุ่นหวานชื่นกันจริงๆ เป็นความรู้สึกที่เรียกว่าบ้าน และเป็นความฝันที่เมื่อก่อนเพ็ญนีติ์เคยวาดฝันไว้ แต่ว่าตอนนี้ ทั้งหมดนี้มันไม่ใช่ความจริงแม้แต่นิดเดียว หากไม่ใช่เพราะอ้อยและส้มตั้งใจที่จะมาตามหาปุริม บางทีครอบครัวเขาทั้งสี่คนอาจจะไม่ได้นั่งอยู่ด้วยกันแบบนี้ก็ได้
หลังจากทานเกี๊ยวเสร็จแล้ว เสียงนาฬิกาเดินบอกเวลาว่าผ่านเที่ยงคืนไปแล้ว เด็กๆต่างง่วงเหงาหาวนอนแล้ว “อ้อย ส้มมานี่ลูก มานอนกับหม่ามี๊” สามคนแม่ลูกจะนอนด้วยกัน เตียงที่นี่ก็ใหญ่พอ ไม่ได้เล็กไปกว่าที่เธอนอนอยู่ที่บ้านเลย เธอชินแล้วและที่สำคัญเด็กๆหายตัวไปตั้งนาน ตอนนี้เธออยากจะกอดเด็กทั้งสองแน่นๆให้มั่นใจจริงๆว่าลูกกลับมาแล้ว
อ้อยมองส้ม ส้มมองอ้อย ส้มกะพริบตาปริบๆละเอ่ยขึ้นว่า “หม่ามี๊หนูจะนอนกับอ้อยสองคน ไม่นอนกับหม่ามี๊ก่ะ” เด็กๆที่อยู่โรงเรียนอนุบาลต่างพูดแล้ว ปกติหม่ามี๊กับแดดดี๊จะต้องอยู่ห้องเดียวกัน นอนเตียงเดียวกัน เมื่อก่อนตอนอยู่ที่คฤหาสน์ ก็เป็นแบบนี้ ดังนั้นเมื่อหม่ามี๊กับแดดดี๊ดีกันแล้วก็ต้องนอนเตียงเดียวกัน ถ้าหม่ามี๊ยังจะนอนกับพวกเราก็แสดงว่า.....
ส้มไม่กล้าที่จะคิดต่อ
เพ็ญนีติ์หุบยิ้ม “ทำไมหรอคะ เมื่อก่อนตอนที่หม่ามี๊อยู่ที่นี่ หม่ามี๊ก็นอนห้องนี้?”
“แล้วแดดดี๊ล่ะคะ?” อ้อยถามต่ออย่างไม่เกรงใจ แม้ว่าจะง่วงแล้ว แต่สมองน้อยๆของทั้งสองยังคิดได้อย่างชัดเจน
ปุริมยื่นมือไปกอดเอวเพ็ญนีต์ “หม่ามี๊ก็แค่กลัวว่าลูกๆนอนกันสองคนจะตกใจกลัวเสียงประทัด หากลูกๆไม่กลัวงั้นก็ยกหม่ามี๊ให้แดดดี๊แล้วกันนะ”
“ไม่กลัว ไม่กลัว พวกเราไม่กลัวเลยแม้แต่นิด หม่ามี๊ไปนอนกับแดดดี๊เลยค่ะ” ดันให้เพ็ญนีติ์เข้าชิดปุริมมากยิ่งขึ้น เด็กแสบสองสาวนี้คือวางแผนจะขายหม่ามี๊ให้แดดดี๊แล้วใช่ไหม ช่างลูกพ่อจริงๆ เธอกำลังจะเเพ้ลูกๆอีกแล้ว
ช่างเถอะ ในปีนี้ เธอหวังจะให้เด็กๆมีความสุขมากที่สุด “รีบไปอาบน้ำ แล้วเข้านอนได้แล้ว”
“ราตรีสวัสดิ์ค่ะคุณแม่” ตัวเล็กทั้งสองของบ้านจึงไปอาบน้ำเอง เพ็ญนีต์ใส่ผ้ากันเปื้อน ว่าจะไปเก็บครัวก่อนซะหน่อย
“เพ็ญนีติ์ ไม่ต้องหรอก พรุ่งนี้ให้คนมาเก็บกวาดก็ได้ รีบไปอาบน้ำเถอะ ดูสิกลิ่นเหล้าท่วมตัวเชียว” เขายื่นมือไปดึงเชือกที่ผูกผ้ากันเปื้อนที่เอวออกจากนั้นดันหลังให้เข้าห้องไป
มองกลับไปดูเด็กๆปิดประตูห้องเตรียมเข้านอนแล้ว เธอพูดเบาเสียงว่า “เดี๋ยวฉันนอนโซฟา”
“ยังโกรธอยู่หรอ?” เขายิ้ม กลับทำให้เธอยิ่งโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ถูกเขากล่าวหาแล้ว ไม่ใช่ไม่โกรธนะ แต่คือไม่คู่ควรที่จะโกรธ
เพ็ญนีติ์ส่ายหัว “ไม่ ฉันไม่เคยโกรธ วันนี้ขอฉลองปีใหม่ที่นี่ก่อน พรุ่งนี้ฉันและลูกก็จะไปจากที่นี่”
“ทำไมล่ะ?” เขากำผ้ากันเปื้อนในมือแน่น หากว่าในมือไม่ใช่ผ้ากันเปื้อนแต่เป็นไข่ได้ คงแตกไปนานแล้ว และไข่คงจะไหลนองพื้นแล้ว
“ก็ฉลองปีใหม่ด้วยกันแล้วไง แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว ขอบคุณที่คุณช่วยฉันตามหาลูก” เธอพูดจบหมุนตัวหันหลังให้เดินไปยังโซฟา น้ำก็ไม่แม้กระทั่งจะเตรียมตัวอาบ รอเพียงแค่ให้ฟ้าสว่างแล้วจะพาลูกไปจากที่นี่
“เพ็ญนีติ์ นี่มันหมายความว่ายังไงกัน” เขาก็ได้ขอโทษเธอไปแล้ว ตอนนั้นเพ็ญภัทร์์เกือบจะแท้ง เขาตกใจมาก แม้ว่าเด็กในท้องจะไม่ใช่ลูกของเขาก็ตาม แต่ว่า การมีลูกคือความใฝ่ฝันของเพ็ญภัทร์์ เพราะเธอมีภาวะมีบุตรยาก ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่ท้องได้ แน่นอนว่าจะต้องคลอดออกมาให้ได้ เขาชอบมองรอยยิ้มของเพ็ญภัทร์์ ตอนที่เธอยิ้มมันน่ามอง รักเธอและรักทุกอย่างที่เธอรัก แม้ลูกของเธอก็รักด้วย ขอเพียงแค่ทั้งหมดที่เป็นเธอ เขาชอบหมด
อัพเดทครั้งหน้า วันที่5 พ.ย. 2019
จะมาในเร็วๆนี้ โปรดอดใจรอก่อน
已经是最新一章了
加载中
