บทที่ 1 ห้องผ่าตัดที่แสนเยือกเย็น

บ๗ที่ 1 ห้องผ่าตัดที่แสนเยือกเย็น กู้ฮอนนอนมองไฟผ่าตัดที่สาดส่องตาด้านบนอยู่บนเตียงผ่าตัดที่แสนเยือกเย็น นายแพทย์ถือสายลำเลียงขนาดยาว และนำมันเข้ามาในร่างกายของเธอ "ดันสเปิร์มเข้าไป" "ช้าลงหน่อย" "ดีมาก เรียบร้อย" หลังจากฟังคำพูดของนายแพทย์ ในใจกู้ฮอนก็รู้สึกสับสน เธอที่อายุเพียงแค่สิบแปดปี ไม่เคยคิดเลยว่าในช่วงวัยรุ่นของเธอ จะเลือกเส้นทางของการตั้งครรภ์แทน หญิงตั้งครรภ์แทนที่ถูกเลือกมาแค่หนึ่งคนจากหญิงที่มีอีกมากมายนับไม่ถ้วนและเธอก็ถูกเลือกเป็นคนนั้น ไม่รู้ว่าควรจะดีใจหรือเสียใจดี พ่อของเธออยู่ในเรือนจำ แม่ของเธอที่ชีวิตอยู่กับความเป็นความตาย เธอต้องการเงิน เธอไม่มีทางเลือก...... กู้ฮอนถูกพยาบาลผลักออกจากห้องผ่าตัด หลังจากนั้นครู่หนึ่ง หญิงวัยกลางคนที่แต่งตัวบอกอาชีพก็เดินเข้ามา "คุณกู้ การผ่าตัดเป็นไปอย่างราบรื่น เราได้จัดเตรียมแพทย์ที่ดีที่สุดสำหรับคุณแม่ของคุณแล้ว" หลิวชุ่ยเป็นผู้ช่วยของผู้ว่าจ้าง "ตามสัญญาที่เราทำไว้ก่อนหน้านี้ เมื่อคุณตั้งครรภ์สำเร็จ คุณต้องทำเรื่องลาออกจากโรงเรียนโดยเร็วที่สุด เพื่อที่คุณจะได้ตั้งใจเลี้ยงดูลูก จนกว่าคุณจะคลอดลูก" กู้ฮอนพยักหน้าด้วยดวงตาเปียกชื้น เธอลูบท้องโดยไม่รู้ตัวเลยว่า ในท้องนั้น มีลูกของชายแปลกหน้าอยู่หรือยัง? ครั้งแรกของเธอ พรหมจรรย์ของเธอที่ไม่เคยได้ให้ใคร ก็ถูกเจาะขาดด้วยสายผ่าตัดที่เธอเพิ่งทำ น้ำตาไหลออกมาอย่างเงียบๆ ความสุขต่อจากนี้ไม่ใช่เธอที่เป็นคนควบคุมอีกแล้ว...... *** กู้ฮอนคิดว่าหลังจากทำไปครั้งก่อน เธอก็คงรอคลอดได้อย่างราบรื่น คิดไม่ถึงว่าจะล้มเหลว "คุณกู้ เนื่องจากการผ่าตัดครั้งก่อนไม่ประสบความสำเร็จ คุณก็ถือโอกาสพักผ่อนได้ในช่วงเวลานี้ และผมจะส่งรถไปรับคุณในอีกสองสามวัน" หลิวชุ่ยพูดด้วยใบหน้าที่จริงจัง กู้ฮอนสงสัยว่า: "ผู้ช่วยหลิว จะมีการผ่าตัดครั้งที่สองอีกไหมคะ?" "ไม่แล้วล่ะ! เดี๋ยวทุกอย่างผมจะเตรียมการเอง" *** ไม่กี่วันหลังจากนั้น หลิวชุ่ยก็ส่งรถไปรับกู้ฮอนที่ประตูโรงเรียน กู้ฮอนถูกพาตัวไปยังบ้านพักตากอากาศสุดหรู "คุณผู้หญิงคะ เดี๋ยวคุณผู้ชายจะมาในเวลากลางคืน กรุณาเตรียมตัวเองให้ดี คุณผู้ชายชอบผู้หญิงที่สะอาด" แม่บ้านทำความสะอาดบ้านพักตากอากาศกล่าว กู้ฮอนบีบนิ้วมือของตัวเองแล้วพยักหน้าเล็กน้อย สิ่งที่เธอกลัวที่สุด ในที่สุดก็ถึงแล้ว...... การตั้งครรภ์แทน ก็หมายความว่า ไม่ว่าจะใช้วิธีไหน เธอก็ต้องคลอดลูกของผู้ว่าจ้างให้ได้! หลังจากอาบน้ำเสร็จ แม่บ้านก็มอบชุดนอนซีทรูที่แสนจะวาบหวิวให้เธอ ชุดนอนโปร่งบาง ที่สวมใส่ก็เหมือนกับไม่ได้สวมใส่อย่างไรอย่างนั้น ภายในห้องนอนมืดมาก มีเพียงแสงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามาผ่านม่านหน้าต่างสลัวๆ กู้ฮอนนอนแข็งทื่ออยู่บนเตียงที่ไม่คุ้นเคย ตัวสั่นเบาๆ เธอได้ยินเสียงฝีเท้าจากด้านนอกประตู และห่มผ้าโดยไม่รู้ตัว เสียงประตูที่ถูกเปิดออก เธอดูเหมือนจะได้กลิ่นสาบชายขึ้นมา ในแสงสลัว เงาดำสูงหยุดอยู่ข้างเตียงของเธอ หัวใจที่ประหม่าของเธอ เหมือนกำลังจะทะลุออกมา...... ผู้ชายที่ยืนบังแสงนั้น ทำให้เธอมองไม่เห็นรูปร่างหน้าตาของเขาเลย เขาสอดมือไว้ในกระเป๋า ร่างกายแพร่รังสีเย็นชาออกมา: "บรรลุนิติภาวะหรือยัง?" "คะ?"กู้ฮอนชะงักเล็กน้อย และพูดขึ้นเสียงสั่น "คะ เพิ่งอายุสิบแปดพอดี" เขาเงียบไปครู่หนึ่ง "ยังเด็กอยู่เลยนะ!" เสียงของเขาดูประหลาดใจและเยาะเย้ย กู้ฮอนคิดว่าเขาจะเปลี่ยนใจ แต่เธอเอาเงินไปครึ่งหนึ่งแล้ว ยังเหลืออีกครึ่งหนึ่งที่ยังไม่ได้ เธอกลัวว่าเขาจะเปลี่ยนใจฉับพลันและทุกสิ่งที่เธอทำก่อนหน้านี้จะไร้ประโยชน์ ยิ่งไปกว่านั้น รังไข่ของเธอก็ได้รับสเปิร์มจากเขามาแล้วหนึ่งครั้ง จะยอมทุกข์ยากลำบากอีกครั้งหนึ่งคงไม่เป็นไร...... เธอรีบพูดว่า "ไม่นะคะ คุณผู้ชาย ฉันไม่เด็กแล้ว......หมอบอกว่าฉันสบายดี ฉันทำได้......" กู้ฮอนเห็นว่าเขาไม่ตอบสนองเป็นเวลานาน ทนไม่ไหวพูดขึ้นอีกครั้งว่า: "ฉันขอโทษนะคะสำหรับการผ่าตัดครั้งที่แล้ว......ฉันระวังตัวมากแล้วจริงๆ......แต่ฉันไม่รู้ว่าทำไมมันถึงล้มเหลว......คุณผู้ชาย ฉันบรรลุนิติภาวะแล้ว ฉันไม่ใช่เด็กแล้ว......" ถ้าไม่ใช่เพื่อแม่ ถ้าเทียบกับเมื่อก่อนเธอคงจะไม่ได้โอนอ่อนต่อหน้าชายแปลกหน้านี้แน่? กู้ฮอนทนความขมขื่น เธอเกลียดการไม่มีทางเลือกและความต่ำต้อยของตัวเองในขณะนี้ ชายคนนั้นยังคงเย็นชา: "ฉันให้โอกาสเธออีกครั้ง อย่าเสียใจในภายหลัง" "ไม่คะ!"กู้ฮอนเกือบจะร้องไห้ "ฉันไม่เสียใจ......" ความจริงก็คือเธอไม่สามารถเสียใจในภายหลังได้! ความเจ็บป่วยของแม่ ไม่อนุญาตให้เธอเสียใจในภายหลังได้ ชายคนนั้นยืนอยู่หัวเตียง เธอได้ยินเสียงปลดกระดุมจากเสื้อผ้าเขา ภายในห้องมืดมาก จนทำให้เธอรู้สึกกลัว เธอบีบผ้าห่มแน่นราวกับว่ามันเป็นที่พึ่งสุดท้าย ใช้เวลาไม่นาน ร่างสูงของชายคนนั้นก็ล้มลงกดทับเธอเบาๆ...... เธอได้กลิ่นสาบชายจากเขา เป็นครั้งแรกที่เธออยู่ห่างจากผู้ชายใกล้ขนาดนี้ เขายกผ้าห่มออก เพื่อไม่ปล่อยโอกาสให้เธอหนี "เธอกลัวหรือเปล่า?" เขาพูดด้วยน้ำเสียงเยาะหยัน "ครั้งแรกเหรอ?" เธอแข็งตัวเล็กน้อยอย่างขมขื่น "จะนับว่าใช่ ก็ไม่ใช่......" "ฮืม?" ในความมืด นัยน์ตาของเขาสั่นเครือเล็กน้อย "จะนับว่าใช่ ก็ไม่ใช่ นี่เป็นคำพูดใหม่เหรอ!" "ครั้งแรกของฉัน ตั้งแต่การผ่าตัดครั้งก่อน......ก็ฉีกขาดไปแล้ว......" เธอเขินอายและลำบากใจเล็กน้อย ครั้งแรกที่หายไปกับการผ่าตัดครั้งแรก มีอะไรที่น่าขำได้มากกว่าเธออีกไหม? เขาหยุดร่างกายแล้วเอนศีรษะไปที่หูของเธอ แล้วพูดว่า "ดีมาก ถือว่ายังสะอาดดี"