บทที่ 3 ห้าปีต่อมา

บ๗ที่ 3 ห้าปีต่อมา ห้าปีต่อมา เมือง A ในอาคารเล็กๆย่านเก่าแก่ มีเสียงเด็กร้องออกมา: "ฮึกๆ แม่ครับ หยางหยางผิดไปแล้ว!" ที่ด้านหน้าของโซฟาในห้องนั่งเล่น เด็กชายตัวน้อย เกาหูเล็กๆของตัวเอง และพูดออกมาอย่างน่าสงสาร กู้ฮอนขมวดคิ้วและมือถือกระดาษข้อสอบแน่น "กู้หยางหยาง ดูกระดาษข้อสอบภาษาจีนของลูกสิ! ทำไมถึงดูเลอะเทอะไปหมด อยากให้แม่โกรธหรือไง!" "แม่ครับ......" เจ้าตัวเล็กกลมน้อย ทำใบหน้าโศกเศร้า "คำถามข้อนี้ ถ้าท้องฟ้าพัดผ่านไป ประโยคต่อจากนี้ลูกเขียนต่อด้วย:" ก็ไม่อาจหยุดความเป็นวัยรุ่นในตัวคุณได้!" "ฮึกๆ แม่ครับ......" เขาเรียกเสียงอ่อนหวานเบาๆ หวังว่าแม่จะไม่โกรธ "และนี้อีก ถ้าจะยิงคนให้ยิงม้าก่อนแล้วค่อยจับทั้งคู่?" "ฮึกๆ......" "เด็กน้อย ไม่ต้องมาแสร้งทำเลย และนี่อีกแสงจันทร์สว่างก่อนนอน หลี่ไป๋นอนหลับสบายดี? เหรอ?" "......" เด็กน้อย ตกใจสะอึกสะอื้น "ยังมีอีก ถามกษัตริย์มีความกลุ้มใจขนาดไหน ลูกเขียนว่า: ก็เหมือนกับกลุ่มของขันทีที่จะไปที่หอนางโลม?!" กู้ฮอนแสวงหาริมฝีปากของเธอ จริงๆแล้วเธอไม่อยากจะปฏิบัติต่อลูกชายของเธอรุนแรง แต่ภาษาจีนของเด็กคนนี้อุกอาจเกินไป! ในเวลานี้ หยูฟืนคุณแม่ของกู้ฮอนออกมาจากครัวแล้วหัวเราะ: "การสอบหยางหยางของเราแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ? ไหน ยายขอดูหน่อยสิ" หยูฟืน สวมแว่นอ่านหนังสือ และหยิบกระดาษจากมือของกู้ฮอน เหลือบมอง แล้วหัวเราะอย่างร่าเริง "ฮ่าๆๆ หยางหยางของเรายังเด็กมากและคำถามเหล่านี้ลึกลับเกินไป เขาจะตอบได้ยังไง ยายคิดว่าแค่นี้ก็อัจฉริยะแล้ว” "หึหึ อย่างน้อยก็ยังมียายที่เข้าใจผม......" หยางหยางใช้โอกาสนี้อ้อนอยู่ในอกหยูฟืน "แม่อะ ยังปกป้องเขาอีก!"กู้ฮอนเหลือบมองไปที่ลูกชาย "ฮอนฮอน หยางหยางเติบโตที่อเมริกา พวกเรากลับมาจีนได้ไม่ถึงครึ่งปีเท่านั้น เป็นเรื่องปกติที่ภาษาจีนของเขาจะไม่ค่อยดี อย่ากดดันลูกมากเกินไปเลย" หยูฟืน กอดหยางหยางไว้ในอ้อมแขนของเธอ ไม่ใช่ว่าเธอตามใจหลานเกินไป แต่เธอเข้าใจว่าเราสามคนในช่วงเวลาที่ผ่านมาลำบากกันขนาดไหน "โอเคคะ เขาไม่เก่งภาษาจีนก็ยังพอเข้าใจ แต่เรื่องภาษาอังกฤษของเขาล่ะ?" กู้ฮอนพูดขึ้นและหยิบกระดาษข้อสอบอีกชุดหนึ่งขึ้นมาบนโต๊ะชา แล้วพูดว่า "มีข้อบกพร่องเล็กน้อยในความสมบูรณ์แบบ (แปลตรงตัวคืออเมริกัน-จีน-ไม่-เพียงพอ) ในภาษาอังกฤษเขียนอย่างไร? เขาเขียนว่า: American-Chinese-not-enough!" แม่คะ เด็กน้อยคนนี้โตขึ้นที่อเมริกา และยังพูดภาษาอังกฤษฉบับภาษาจีน นี่คือเหตุผลที่หนูโกรธ!!!" ฮือๆๆ~~หยางหยางพึมพำปากสั่นและมุดเข้าไปในอ้อมแขนของยาย กู้ฮอนเหลียวมองประโยคต่อไป ก็ยังรู้สึกโกรธจนกัดฟัน: "และนี่อีก หัวหน้าห้อง (ปันจ่างแปลตรงตัวคือห้องยาว)ในภาษาอังกฤษเขาเขียนว่า: Class-long! สุดยอดเลยกู้หยางหยาง long หมายถึงยาวก็ใช่ แต่ความยาวของหัวหน้านั้นแตกต่างจากสั้นยาวมาก!" "ฮ่าๆๆ นี่ไม่ใช่คำถามภาษาจีนเหรอ? ทำไมหยางหยางของเราถึงได้น่ารักขนาดนี้เนี่ย?" หยูฟืน หัวเราะขึ้นเมื่อเธอได้ยิน "ฮอนฮอน ลูกยังเด็กอยู่ ค่อยๆสอนไปก็ได้" "ยังเด็ก? นี่เขาอายุห้าขวบแล้วนะ และปีหน้าก็จะเริ่มเข้าเรียนแล้ว! ภาษาจีนยังสับสนอยู่เลย หนูกังวลว่าเขาจะเรียนไม่ได้สักวิชา......" "โทษแม่เถอะ ถ้าไม่ใช่เพราะความเจ็บป่วยในตอนนั้น ลูกก็ไม่ต้องย้ายไปอยู่ที่อเมริกาเพื่อให้แม่ได้รับการรักษาพยาบาล......" หยูฟืน รู้ว่าในตอนนั้นได้สร้างความลำบากให้กับลูกสาวของเธอ แม้ว่าลูกสาวของเธอมักจะปฏิเสธที่จะบอกว่าเงินสำหรับการรักษาพยาบาลมาจากไหน แม้แต่คนที่เป็นพ่อของหลานเธอ ก็ไม่เคยเอยปากพูดอะไร แต่หยูฟืน รู้ดี ว่าลูกสาวของเธอประสบปัญหามากมายในหลายปีที่ผ่านมา "แม่คะ อาการป่วยของแม่ก็ดีขึ้นแล้ว หนูจะไม่ยอมให้แม่พูดถึงเรื่องนี้อีก" ในปีนั้น เธอให้กำเนิดลูกที่อเมริกาและแม่ของเธอก็ได้รับการการรักษาที่นี้ด้วยเหมือนกัน หลังจากนั้นไม่กี่ปี เงินห้าล้านก็ได้ถูกใช้ไปหมด แต่เมื่อเห็นแม่ของเธอหายดีแล้ว เธอคิดว่ามันคุ้มค่า! เมื่อใดก็ตามที่เธอเห็นลูกชายของเธอเติบโตขึ้นทุกวัน เธอมักพูดภาษาจีนและภาษาอังกฤษผสมกัน เมื่อกลับประเทศมาหัวใจของเธอก็แข็งแกร่งขึ้น โชคดีที่หกเดือนหลังจากกลับมา เธอได้พยายามปรับแก้การออกเสียงที่ไม่ถูกของลูกชายหลายครั้ง ทำให้ตอนนี้ลูกชายของเธอสามารถพูดภาษาจีนคำง่ายๆได่อย่างคล่องแคล่ว "อืม แม่ไม่พูดแล้วดีกว่า แม่จะตั้งตาคอยดูลูกกับ หยางหยาง ให้พบแต่ความสุข รอพ่อของลูกออกจากเรือนจำด้วยกัน......" เมื่อหยูฟืน พูดถึงตรงนี้ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา "คุณยายอย่าร้องไห้...... หยางหยางสัญญาว่าจะเป็นเด็กดี......" เด็กน้อยค่อยๆยื่นอุ้งมือออกเล็กน้อยและเช็ดน้ำตาให้เบาๆ กู้ฮอนรู้สึกพูดไม่ออกและถือกระดาษข้อสอบไว้ในมือ เธอเข้าใจอย่างลึกซึ้งแล้วว่า เธอจะต้องทำงานให้หนักขึ้นเพื่อหาเงินและให้อนาคตที่ดีแก่ลูกชายของเธอ ตกดึก "กู้ฮอน งานเลี้ยงเริ่มแล้วนะ คุณอยู่ไหนแล้ว?" "ประธานหลี่ ฉันอยู่ชั้นล่างของโรงแรมแล้วคะ กำลังจะขึ้นไปเดี๋ยวนี้" "ครับ ตรงขึ้นมาที่ชั้นสามเลยนะ ผมรอคุณอยู่" กู้ฮอนวางหูโทรศัพท์และเงยหน้าขึ้นมองอาคารหรูหราด้านหน้า มีอักษรสีทองหลายตัวสะท้อนในม่านตา: โรงแรมแมนดาริน โรงแรมนี้เป็นสิ่งปลูกสร้างที่เป็นสัญลักษณ์ของเมือง A หกเดือนหลังจากที่เธอกลับมา เธอได้ยินคำพูดมากมายจากปากของเพื่อนร่วมงานถึงชื่อนั้น ไม่คิดเลยว่าประธานหลี่จะให้เธอมาที่นี่ในคืนนี้เพื่อคบค้าสมาคม แต่เมื่อนึกถึงโบนัสมากมายนั้น เธอก็ได้สติขึ้นมาทันที เพื่อให้แม่และหยางหยางของเธอมีชีวิตที่ดีขึ้น เธอต้องมีรายได้ให้มากขึ้น! เธอกำกระเป๋าถือของเธอแน่น และในขณะที่กำลังเดินผ่านรถสีดำที่จอดอยู่ข้างถนน เธอหยุดลง และดูตัวเองที่สะท้อนอยู่ในหน้าต่างรถเพื่อดูความเรียบร้อย-- ผมสีดำยาวสลวยที่ม้วนขึ้นราวกับเจ้าหญิงอย่างพิถีพิถัน การแต่งหน้าละเอียดอ่อนอย่างไร้ที่ติ มีอย่างเดียวที่ในคืนนี้ที่ดูผิดแปลกเล็กน้อย ก็คือชุดราตรีสีดำไหล่ตัดตัวนี้ ตายแล้ว เธอปรับชุดของเธออยู่หน้าหน้าต่างรถ...... หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง ก็มองตัวเองในหน้าต่างรถด้วยความพึงพอใจ สง่าผ่าเผย ok เรียบร้อย! สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ในขณะที่เธอเตรียมที่จะยกยิ้มเพื่อให้กำลังใจตัวเองที่หน้าต่างรถ-- หน้าต่างรถก็ค่อยๆเลื่อนลงมาอย่างช้าๆ......