บทที่ 4 ผู้ชายหน้าตาย

บ๗ที่ 4 ผู้ชายหน้าตาย กู้ฮอนตัวแข็งทื่อ! รอยยิ้มที่แข็งค้างในอากาศนั้น! ทำ ทำไมถึงมีคนอยู่ในรถ?? ทันใดนั้นใบหน้าของเธอแดงขึ้น! หน้าต่างรถทุกบานได้เปิดออก เผยให้เห็นใบหน้าที่หล่อเหลา โครงขอบหน้าปรากฏรอยยิ้มอย่างเยือกเย็น ดวงตาคมเงยหน้าขึ้นอย่างช้าๆ ใบหน้าที่มีร่องรอยแห่งความร้ายกาจ มองตรงไปในตาของกู้ฮอน! เธอสั่นไหวขึ้น หัวใจที่ดูเหมือนโดนอะไรสักอย่างปะทะเข้า หล่อจัง! "คุณผู้หญิง ที่นี้ไม่ต้องการ ’รับบริการ’ ครับ" ชายผู้นั้นจงใจย้ำคำว่า "รับบริการ" สองคำนี้ ด้วยความเหน็บแนม และมองดูถูกเหยียดหยามมาทางเธอ แม้ว่านัยย์ตาของผู้ชายคนนี้จะดูถูกเหยียดหยาม แต่น้ำเสียงทุ้มต่ำที่พูดออกมา กระทบเข้ามาในหัวใจของเธอนั้น กลับทำให้รู้สึกหลงใหลอย่างบอกไม่ถูก! ทำไมถึง รู้สึกคุ้นเคย...... ห่างไกล แปลกหน้า แต่ราวกับว่าเคยได้ยินมันที่ไหนซักแห่ง ทันใดนั้นหัวใจของเธอก็เต้นรัว! แต่เดี๋ยวก่อน-- รับบริการ? กู้ฮอนดึงสติกลับมา! เบิกตากว้างด้วยความโกรธ ผู้ชายคนนี้พูดว่าอะไรนะ? รับบริการ?! ใครๆก็คงฟังออกว่าคำพูดนั้นเหยียดหยามขนาดไหน! แม้ว่าเสียงของเขาจะน่าฟังขนาดไหน แต่คำพูดที่พูดออกมา ทำให้เธออยากจะฉีกขยี้รูปหน้าหล่อนี้! ผู้ชายคนนี้เห็นเธอเป็นอะไรกันแน่?! ความอัปยศนี้ทำให้เธอหน้าแดงขึ้นทันที! ไปรับบริการน้องสาวคุณนั้น คุณสิที่รับบริการ ครอบครัวของคุณทั้งหมดนั้นแหละที่รับบริการ!! เธออยากจะตะโกนใส่เขา แต่พอคิดอีกที เธอกัดฟัน และยังคงแสดงออกมาอย่างเหมาะสม ยกยิ้มหวานไปทางเขา: "โอ้? คุณผู้ชายดูเหมือนจะเข้าใจฉันผิดนะคะ ฉันมาที่นี่เพื่อจะมา ’ขอรับบริการ’ ต่างหากคะ!" ขณะที่เธอพูด เธอก็เงยหน้าขึ้นมองกลับไปด้วยความรังเกียจ และยังทำท่าทางหยิบเงินจากกระเป๋าถือ ที่เหมือนกับจะมาซื้อบริการด้วย เสียงที่เยือกเย็นเย้ยหยันโต้กลับ "น่าเสียดายจัง คุณดูเหมือนจะไม่ตรงตามมาตรฐานของฉัน!" หึ! กล้าเยาะเย้ยเธอ งั้นเธอก็จะไม่เกรงใจแล้วนะ! รูปหล่อแล้วยังไงล่ะ? น่าเสียดายใบหน้านั้น ที่มีปากเสียขนาดนี้ เห็นได้ชัดว่าชายคนนั้นไม่ได้ดูโกรธกับคำพูดของเธอ แค่เลิกคิ้วอย่างเฉยเมยและพูดขึ้น "พอดีเลย ผมก็ไม่ชอบผู้หญิงที่ชอบทำตัวนอกลู่นอกทางแบบนี้เหมือนกัน" ผู้หญิงที่ชอบทำตัวนอกลู่นอกทาง? เขากล้าพูดได้ยังไงว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ชอบทำตัวนอกลู่นอกทาง?! เธอเบิกตากว้างและจ้องไปที่ชายตรงหน้า! ดี! เขาท้าทายเธอซ้ำแล้วซ้ำ! เธอกำกำปั้นของเธอ และใบหน้าขึ้นสีเล็กน้อย ผู้หญิงที่ชอบทำตัวนอกลู่นอกทาง? วันนี้ทำไมเธอถึงได้ดวงซวยขนาดนี้? แค่เธอยืมหน้าต่างรถส่องกระจก และจัดระเบียบชุดเท่านั้น! ถึงกับต้องถูกทำตัวหยาบคายใส่แบบนี้เหรอ? กู้ฮอนมองใบหน้าตายที่เหมือนขยับไม่ได้มาหลายพันปีของผู้ชายตรงหน้า รู้สึกโกรธอย่างมาก! ราวกับว่าความโกรธและความเศร้าไม่เคยปรากฏบนใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาเลย ใบหน้านั้นที่แทบจะหารอยย่นไม่ได้เลย! ความโกรธก็มากขึ้นเรื่อยๆ! เกิดมาหน้าตาหล่อเหลาแล้วคิดจะมารังแกผู้หญิงยังไงก็ได้เหรอ? ขับรถหรูหราแล้วจะดูถูกผู้หญิงยังไงก็ได้เหรอ? กำกำปั้นแน่นและมองไปที่เขา ก่อนที่เขาจะปิดหน้าต่างรถ-- คุณกู้ได้ทำสิ่งที่บ้าคลั่งที่สุดในชีวิตเธอ-- เธอยิ้มขึ้นเบาๆ และก้มลงเล็กน้อย จงใจโน้มไปใกล้หน้าต่างรถของเขา และทำท่าทางที่เต็มไปด้วยเสน่ห์ ก่อนวางมือบนหน้าต่างรถ เพื่อยับยั้งไม่ให้เขาปิด ยกยิ้มและเหยียดมืออีกข้างหนึ่งไป ก่อนที่เขาจะตอบสนองอะไร-- มือของเธอทำท่าทางเหมือนปลาหมึกยักษ์ จับไปบนใบหน้าหล่อเหลาของเขา! แปะๆๆ! เธอใช้แรงตีไปบนหน้าเขาสามครั้ง! "โถ่~ น้องชาย ฉันคิดว่าคุณน่าจะฉีดฟิลเลอร์มากเกินไปนะ ไม่งั้นคุณจะรักษาริ้วรอยได้อย่างไร? คงจะไปทำที่เกาหลีสินะ?" เธอยิ้มกว้างและลูบใบหน้านั้นอย่างช้าๆ ราวกับว่าใบหน้าเขานั้นไร้ความรู้สึก! และไม่ลืมที่จะพูดเยาะเย้ยคำสองคำ: "โอ้ ทำมาจนหน้าแข็งขนาดนี้ ยิ่งเห็นก็ยิ่งสงสาร ถ้างั้น คงต้องรอจนกว่าหน้าน้องชายจะหาย เดี๋ยวพี่ค่อยมาเลี้ยงดูนะ บ๊ายบาย~~" คำก็น้องชาย สองคำก็น้องชาย ที่เรียกขึ้นอย่างสนุกสนาน เธอยังจงใจพูด "เลี้ยงดู" สองคำนี้อีก ราวกับว่าเขาเป็นวัวอย่างนั้น เธอถือโอกาสก่อนที่เขาจะโมโห รีบดึงมือกลับออกมา อากาศเย็นยะเยือกที่พัดผ่านใบหน้าของเขา ทำเอาเธอสั่นเทาขึ้นมา ไม่กล้ามองตาคมดำของเขา! เมื่อคิดได้ เธอก็ยกกระเป๋าถือของเธอและก้าวถอยหลัง หัวใจที่เต้นแรงพร้อมกับร่องรอยความสุขใจที่ได้เอาคืน โดยไม่กล้ามองย้อนกลับไปที่ผู้ชายในรถนั้นอีก รองเท้าส้นสูงนั้นก้าวเข้ามาในโรงแรม แมนดาริน...... *** ชั้นสามของโรงแรม ทันทีที่กู้ฮอนเข้ามาในห้องโถงใหญ่ กลิ่นของน้ำหอมจากแบรนด์ต่างๆ ก็แตะมาที่จมูกของเธอ ในห้องโถงใหญ่ ผู้คนแต่งตัวกันอย่างหรูหรา สีสันหลากหลายสวยงาม มองดูก็รู้ว่ามันเป็นงานเลี้ยงในสังคมชั้นสูง "กู้ฮอน คุณมาแล้ว!" ทันทีที่หลี่ติ่งซื่งหันหลังกลับ เขาเห็นผู้หญิงยืนอยู่ที่ทางเข้างาน และเดินเข้าไปหาเธออย่างรวดเร็ว นัยย์ตาของเขาเปล่งประกายด้วยความประหลาดใจ "ประธานหลี่"กู้ฮอนพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม ความกังวลที่อธิบายไม่ได้เกิดขึ้นในใจเธอ