บทที่ 6 สถานการณ์ที่น่าอึดอัดใจ

บ๗ที่ 6 สถานการณ์ที่น่าอึดอัดใจ กู้ฮอนเหลือบมอง เป่หมิงโม่ถูกล้อมรอบไปด้วยผู้หญิง ก็แปลกนะ ใบหน้าที่เหมือนปีศาจนั้น ไม่ว่าจะเดินไปที่ไหนก็จะถูกล้อมรอบหมด หลี่ติ่งซื่งไม่ทนให้กู้ฮอนต่อต้านอะไร เขาจับกู้ฮอนและฝ่าตัวเข้าไปในฝูงชน...... ที่ตรงนั้นอัดแน่นไปด้วยผู้คน ทำให้พวกเขาเข้าไปไม่ได้! หลี่ติ่งซื่งรู้สึกร้อนใจขึ้นมาและทันใดนั้นเขาก็คิดแผนออก เขาใช้ประโยชน์จากฝูงชนและแสร้งทำว่าถูกแยกห่างจากกู้ฮอน ค่อยๆแอบผลักเธอเข้าไปในฝูงชน-- กู้ฮอนรู้สึกแค่ว่าร่างกายโดนเบียดไปมา จากนั้น ดูเหมือนว่าจะได้ยินเสียงของผ้าถูกฉีกขาด ’แควก’...... มีบางอย่างผิดปกติ รู้สึกเย็นๆที่ส่วนไหนนะ เฮ้ มีบางอย่างผิดปกติจริงๆ...... และแล้ว-- "กรี๊ด......" เสียงกรีดร้องดังขึ้นในห้องนี้! หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง เหมือนกับภาพข้างหน้าหยุดความเคลื่อนไหว ทุกคนหยุดนิ่งกันหมด มีแต่กู้ฮอนที่ยังคงกรีดร้องอยู่! ดังนั้น ผู้คนจึงเริ่มมองหาที่มาของเสียง และต่างก็หันไปทางกู้ฮอนโดยปริยาย ในตอนทุกคนมองมาทางเธอเป็นตาเดียว-- ก็เห็นว่าเธอใช้สองมือกำชุดเล็กๆของตัวเองแน่น ปิดตากรีดร้อง! "คุณ คุณผู้หญิง เสื้อผ้าของคุณขาดแล้ว......" ไม่รู้ว่าใครในฝูงชนหวังดีพูดบอกเธอ เสียงตะโกนร้องของกู้ฮอนยังดังอยู่ในลำคอ! แผ่นหลังที่รู้สึกเย็นขึ้นมา เธอถึงลืมตาในทันที ใคร ใครมันกล้าฉีกเสื้อผ้าของเธอ?! คงไม่มีใครคาดคิดว่างานเลี้ยงที่ยิ่งใหญ่แบบนี้จะมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น เป่หมิงโม่เห็นผู้หญิงกรีดร้องจากฝูงชนที่ถอยห่างออกมา ดวงตาคมหรี่ลงเล็กน้อย มองดูไหล่สั่นเทาเมื่อสัมผัสกับอากาศของเธอ ชุดเดรสดำตัวเล็กที่ด้านหลังถูกฉีกขาด เผยให้เห็นรอบเอวสีขาวเรียบเนียน เธอกำผ้าที่เหลือในลักษณะที่กลัวและครอบคลุมหน้าอกไว้อย่างแน่นหนา ไม่อาจปฏิเสธได้ว่า ผิวของผู้หญิงคนนั้นขาวใสราวกับหิมะขาว อย่างไรก็ตาม อยู่ๆแก้มก็รู้สึกปวดขึ้นมาทันที เตือนตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า ว่าผู้หญิงคนนั้นเพิ่งเปิดสึกกับเขา เธอกล้ามากที่จับใบหน้าของเขา! รูปลักษณ์ที่น่าภาคภูมิใจของเขา ซึ่งสืบทอดมาจากแม่นั้น ถูกเธอกล่าวหาว่าฉีด ฟิล เลอร์ มาก เกิน ไป? ตั้งแต่เกิดมาเป่หมิงโม่ไม่เคยถูกดูถูกอย่างนี้มาก่อนเลย! แต่ เขาก็อดทนได้ ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาจากการถูกอบรมมาอย่างดี เขาไม่เคยใช้อารมณ์ในที่สาธารณะเลย แต่ว่า-- เห็นเธอทำอะไรไม่ถูกใช้มือห่อหุ้มหน้าอกแบบนั้น ริมฝีปากหนาของเขาก็ยกยิ้มขึ้นอย่างชั่วร้าย...... โลกของกู้ฮอน เมื่อเวลาที่ชุดถูกฉีกขาด ทรุดลงมาแล้ว เธอไม่กล้าแม้แต่จะแหงนหน้ามองผู้คน สั่นกลัว แต่ก็ไม่กล้าขยับไปไหน เพราะกลัวว่าถ้าเคลื่อนไหวชุดทั้งหมดจะหลุดไป เธอไม่ลืมว่า เพื่อที่จะสวมใส่ชุดเล็กๆนี้ ด้านในนอกจากแผ่นแปะหน้าอก เธอก็สวมแค่อันเดอร์แวร์ตัวจิ๋วเท่านั้น ทันทีที่ชำระเงินชุดนี้ เธอก็ตัวเบาไปเลย แก้มที่ขึ้นร้อนของเธอ ดวงตานั้นเอาแต่จ้องมองไปที่พื้น เธออายจนอยากจะขุดหลุมหนีไปเดี๋ยวนี้ และฝังตัวเองไว้ ทำยังไงดี ประธานหลี่ล่ะ? ในตอนที่ทุกคนรอดูเหตุการณ์ต่อจากนี้-- ในตอนที่เธอไม่มีทางไป-- เปลือกตาก็สะท้อนเห็นรองเท้าหนังจระเข้สีดำเงา ขาที่สวมใส่กางเกงในชุดสูทเดินตรงมาทางเธอ และเธอรู้สึกถึงความอบอุ่นที่แผ่นหลังในทันที ทันใดนั้นก็ต้องเบิกตากว้าง-- ดวงตามองชนเข้ากับดวงตาคมลึกนั้นอย่างไม่ได้ตั้งใจ "คุณ -" เธอตกใจ! หันหัวกลับ และมองไปที่เสื้อสูทสีขาวที่คลุมไว้ที่เธอแล้ว เขาคนนี้จะถอดเสื้อตัวเองและนำมาปิดให้เธอได้อย่างไร? การเคลื่อนไหวของเป่หมิงโม่ดึงดูดให้ผู้คนได้หายใจได้บ้าง นี่คือ......วีรบุรุษช่วยสาวงามเหรอ? เขายังคงแสดงสีหน้าออกมาอย่างเยือกเย็น และยกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะก้มตัวลงต่อหน้าฝูงชน-- อุ้มกู้ฮอนขึ้นมากลางอากาศ! "นี่......" เธออุทาน รู้สึกวิงเวียนศีรษะอยู่พักหนึ่ง เขากระชับมือแน่น วินาทีต่อมาเป่หมิงโม่อุ้มเธอ เดินผ่านฝูงชน เดินก้าวใหญ่ไปทางห้องน้ำ...... *** กู้ฮอนรู้สึกเวียนศีรษะขึ้นมา ภายในอกหนากว้างของ เป่หมิงโม่ เธอได้กลิ่นความเป็นชายที่น่าหลงใหล อย่างไรก็ตาม......สติที่เกือบจะหลุดไปก็กลับคืนสู่สมองทันที "ปล่อยฉันนะ คนบ้า ปล่อยฉันลงนะ......" เธอเริ่มดีดดิ้น ชุดกระจัดกระจายหลุดลุ่ยทันทีเมื่อเธอขยับไปมา และเปิดออกไปในที่สุด...... "นี่......" เธอรีบยกมือขึ้นปกปิดหน้าอกตัวเอง ทันใดนั้นดวงตาของเขาหลับลง ยกริมฝีปากพูดไปที่ข้างหูเธอ "ถ้าคุณยังไม่เงียบ ผมจะโยนคุณออกไป!" ประโยคที่เหมือนถูกคุกคามนี้ ทำให้เธอยอมเชื่อฟัง ดวงตาสีเข้มของเป่หมิงโม่มีร่องรอยแห่งความชั่วร้าย อุ้มเธอไปที่ห้องน้ำของผู้ชาย ตึ้ง~ ประตูห้องน้ำที่ถูกเปิดโดยเท้าของเขา ผู้ชายที่กำลังทำธุระอยู่ในห้องน้ำหันมาด้วยความตกใจ และก็บางคนที่ปัสสาวะไปได้ครึ่งหนึ่งแต่อีกครึ่งหนึ่งชะงักจนหดกลับไป กู้ฮอนฝังหัวไว้ในเสื้อสูท และมุดไปในอกเขา หวังว่าจะไม่มีใครเห็นหน้าเธอ เขาชำเลืองมองรอบๆอย่างเย็นชา และพูดด้วยน้ำเสียงสงบว่า "ออกไปจากที่นี่ให้หมด!"