บทที่ 9 อันตรายค่อยๆใกล้เข้ามา

บ๗ที่ 9 อันตรายค่อยๆใกล้เข้ามา ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา เขาไม่เข้าใจถึงวิธีที่จะอยู่ร่วมกันของนายใหญ่และเฉิงเฉิงได้ กลัวว่าถ้าพูดอะไรพลาดไป จะส่งผลกระทบต่อความสัมพันธ์ระหว่างพ่อกับลูก แม้ว่าฉิงฮัวจะพูดถึงลูกชายแท้ๆของนายตัวเอง แต่ในสายตาที่เย็นชาของเป่หมิงโม่ก็ไม่เคยแสดงอารมณ์ใดๆ เพียงแค่เม้มริมฝีปากแล้วก็พยักหน้า พูดว่า: "ถ้างั้นก็ปล่อยสัตว์เลี้ยงของเขาออกมา -" ฉิงฮัวรู้สึกยินดี "ครับ ผมจะไปเดี๋ยวนี้......" "ครึ่งวัน!" เป่หมิงโม่พูดออกมาสองคำอย่างเย็นชา "ปล่อยให้เขาเล่นแค่ครึ่งวัน แล้วก็ขังไว้ตามเดิม" ฉิงฮัวยิ้มค้าง โหดร้าย แต่ก็ไม่กล้าขัดคำสั่งของนาย "ได้ครับนาย! นายพักผ่อนเถอะครับ ผมขอตัว" เฮ้อ สงสารก็แต่เฉิงเฉิง สัตว์เลี้ยงของเฉิงเฉิงก็น่าสงสาร...... แน่นอนว่า คนที่น่าสงสารที่สุดคือเขา แล้วอย่างนี้จะกลับไปอธิบายกับเฉิงเฉิงอย่างไรดี? *** ประตูถูกปิดลง ในห้องชุดสุดหรูกลับสู่ความเงียบอีกครั้ง เป่หมิงโม่กลับไม่ได้เปิดไฟ ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ดูเหมือนว่าเขาจะเคยชินที่จะอยู่กับความมืดแบบนี้ ไม่ว่าห้องนั้นจะหรูหราแค่ไหน เมื่อปิดไฟ ก็เหมือนไม่มีอะไรเลย เขาเปลี่ยนรองเท้าแล้วเดินไปทางห้องอาบน้ำ ค่อยๆถอดเสื้อผ้าออก เดินเข้าห้องอาบน้ำ หมุนเปิดฝักบัว น้ำเหล่านั้น ค่อยๆไหลลงผ่านร่างกายเขา...... *** เป็นเพราะงานเลี้ยงวันนี้ เขาดื่มไปหลายแก้ว เมื่อเป่หมิงโม่อาบน้ำเสร็จ ก็ตรงเข้าไปในห้องนอนที่มืดสนิททันที และล้มตัวนอนลงบนเตียงใหญ่ ทั้งที่ยังไม่ได้สวมเสื้อผ้า โดยไม่ได้สังเกตถึงความผิดปกติอะไรเลย เพียงแค่ได้กลิ่นหอมที่คุ้นเคยเมื่อนานมาแล้ว...... แอลกอฮอล์ค่อยๆทำให้เขาหมดสติลง ในไม่ช้าเขาก็ผลอยหลับไป...... *** ในค่ำคืนมืดมิดนี้ "อือ......อืม......" เสียงนุ่มเบา ดูเหมือนจะเข้าไปในความฝันของเป่หมิงโม่ ทันใดนั้นเขาหายใจสะดุดไปจังหวะหนึ่ง! ความเงียบสงบในเวลาหลายปี มันกลับมาอีกครั้ง เขาลืมตาขึ้นทันที-- กริ๊ก~ ไฟสว่างขึ้น! ร่างกายที่บอบบาง ราวกับนางเงือกที่ไม่มีกระดูกห่อรอบลำตัว นอนหลับไม่รู้สึกตัวอยู่บนลำตัวเขา ภาพนี้ ฉายเข้ามาในม่านตาลึกของเขาอย่างชัดเจน "ออกไปให้พ้น!" เขาไม่เคยลืมตัวเสียกริยาต่อหน้าใคร เพียงว่าเสียงที่เย็นชามักจะฟังดูน่ากลัวอยู่เสมอ เห็นได้ว่ากู้ฮอนตื่นขึ้นมาโดยทันที นิ้วมือขยี้ตาราวกับว่ายังไม่ได้สติดี รู้สึกแต่ว่าเหมือนมีไฟกำลังลุกไหม้อยู่ในร่างกาย "อืม......ร้อน......" ดวงตาของเป่หมิงโม่หรี่ลงเล็กน้อยและส่องผ่านดวงตาอันเยือกเย็นนั้น เขาเป็นคนรักความสะอาดและเป็นที่รู้กันดีในเรื่องรักความสงบและสมบูรณ์แบบที่ถูกเรียกว่าเป่หมิงโม่ ไม่ว่าจะเป็นร่างกายหรือนิสัย ก็จะคงความสะอาดไว้ทั้งหมด! เห็นได้ว่ากู้ฮอนไม่ได้ตระหนักถึงสิ่งนี้ ทันใดนั้น เขาก็ยกมือมาจับกู้ฮอนอย่างไร้ความปรานีและโยนลงจากเตียงอย่างดุเดือด-- "โอ๊ย......" กู้ฮอนกรีดร้องขึ้น จับก้นอันเจ็บปวดไว้ และลุกขึ้นจากพื้น ครั้งนี้ ทำเอาเธอได้สติกลับมาอย่างสมบูรณ์ มองด้วยความประหลาดใจและหวาดกลัว เธอจ้องไปที่ชายที่อยู่บนเตียง ซึ่งมีร่างกายเหมือนกับรูปปั้นเดวิด! เป่หมิงโม่?! "คุณมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไง?" กู้ฮอนหน้าแดงเมื่อพูดขึ้น เมื่อสำรวจร่างกายบอบบางของตัวเอง เธอก็นั่งลงข้างเตียงอย่างระมัดระวัง จนอยากจะหายตัวไป แม้ว่าเธอจะเป็นแม่คนแล้ว แต่สำหรับเรื่องระหว่างชายหญิง นอกจากคืนในห้องสีดำตอนอายุสิบแปดปีนั้น ชีวิตของเธอก็พูดได้ว่าไม่มีอะไรเลย ไม่ต้องพูดถึงการเผชิญหน้ากับชายแปลกหน้าที่เปลือยทั่วกายอย่างนี้! ดวงตาของเธอสั่นไหวและไม่กล้ามองที่ร่างของเขาโดยตรง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเผลอไปเห็นส่วนนั้นของเขาโดยไม่ตั้งใจ หัวใจของเธอก็เต้นพลาดไปสองสามจังหวะ มุมปากของเป่หมิงโม่เอยขึ้นอย่างประชดประชัน "ผมควรถามคุณมากกว่า ว่ากล้าดียังไงปีนขึ้นมาบนเตียงผม!"