บทที่ 10 เตียงของเขา

บ๗ที่ 10 เตียงของเขา "เตียงของคุณ?" กู้ฮอนชะงักไปครู่หนึ่งแล้วมองไปที่การตกแต่งภายในห้อง ห้องแปลกตาที่หรูหรานี้ ไม่ใช่บ้านของเธอแน่นอน! เธอเพิ่งจำได้ว่า เธอหมดสติไปหลังจากเขาออกไปจากห้องน้ำในงานเลี้ยง...... เมื่อรู้สึกตัว เธอก็ส่ายหัวให้เขาทันที: "ฉัน ฉันไม่รู้......ฉันจำได้แค่ว่าฉันดูเหมือนจะเป็นลม พอตื่นขึ้นก็มาอยู่ที่นี่แล้ว......" "แสดง แสดงต่อสิ!" เขาเย้ยหยันและไม่เชื่อในสิ่งที่เธอพูด "ไม่ใช่นะ"กู้ฮอนกัดริมฝีปากของตัวเอง ทำไมเธอถึงตื่นขึ้นมาบนเตียงของเขา เธอก็ไม่รู้เหมือนกัน เขามองเธออย่างเย็นชา ใบหน้าของเธอไม่มีท่าทีโกหกซ่อนเร้น นัยย์ตาสับสน ดูเหมือนจะไม่ได้โกหก! ก่อนหน้านี้ ที่ด้านล่างของโรงแรม เธอกระชับหน้าอกอยู่ที่หน้าต่างรถของเขา เขาแน่ใจ ว่าเธอไม่รู้ว่าเป็นรถของเขา โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่ได้เห็นเขา เธอไม่เพียงไม่รู้จักเขา เธอยังกล้าเหยียดมือมาเพื่อหยอกล้อใบหน้าของเขา! เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เขายังคงมีความโกรธอยู่แต่ก็อดทนเก็บไว้ภายใน ทันใดนั้น เขาก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นการจัดฉาก! เขาถามด้วยเสียงเย็นชา "บริษัทไหน?" "อ๊ะ?"กู้ฮอน ตัวสั่น จำได้ว่าเพื่อนร่วมงานของเธอในบริษัท ช่วงนี้เพื่อที่จะได้โครงการ ’หยิง’ นั้น ยุ่งมากขนาดไหน เธอกัดริมฝีปากและเงยหน้าขึ้นมองสายตานั้น เมื่อมองดูชายคนนี้ ที่ดูเหมือนจะมีพลังอำนาจอย่างมาก เธอควรจะพูดไหม? แน่นอนว่าความลังเลของเธอทำให้เขาหมดความอดทน หลังจากนั้น เขาก็กระโดดลงจากเตียง ร่างสูงเปลือยเปล่า ที่เหมือนเทพเจ้ายืนอยู่ตรงหน้าเธอ กู้ฮอนกลัวมากจนขยับตัวหลบไปอยู่มุมเตียง ใช้สองมือทำท่าป้องกันค้างไว้บนอากาศ เขาก้มตัวลงและผลักเธอเข้ามุม นิ้วมือเรียวหนายกจับไปที่ปลายคางเธออย่างง่ายดาย พร้อมสายตาโหดเหี้ยมน่ากลัว-- "เธอไม่พูดก็ได้ ถึงยังไงผมก็ที่วิธีรู้ว่าคุณมาจากบริษัทไหน! อย่าคิดว่ามานอนบนเตียงผม แล้วคุณจะสามารถชนะโครงการ ’หยิง’ ได้! วิธีโง่ๆแบบนี้ หาเรื่องเข้าตัวซะมากกว่า! อีกอย่าง สถานการณ์จะเป็นอย่างไง - มันขึ้นอยู่กับคุณเหรอ?" นัยย์ตาตาสีดำลึกของเขาที่เต็มไปด้วยประชด สะท้อนให้เห็นร่างกายซีดขาวละเอียดอ่อนของเธอ แต่ว่าผู้หญิงคนนี้ดูแล้วจะไม่เหมือนใคร แต่เขาเป่หมิงโม่ไม่เคยเป็นผู้ชายที่อ่อนโยนด้วยอยู่แล้ว! มิฉะนั้นแล้ว เรื่องจะมาตกลงที่เธอได้อย่างไร? กู้ฮอนสั่นเทาและดวงตาของเธอถูกปกคลุมไปด้วยหมอกทันที เมื่อความคิดพุ่งเข้ามาในช่วงงานเลี้ยงประธานหลี่มอบแก้วแชมเปญให้กับเธอ ทันใดนั้นถึงได้รู้ หัวใจเธอเจ็บช้ำ "ขอโทษคะ......ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ แต่นั่นไม่ใช่ความตั้งใจของฉัน......ฉันจะจากไปทันที......ขอโทษจริงๆ......" ลำคอแห้งผาก แม้ว่าเธอจะไม่ได้ทำอะไรผิด แต่ว่าในขณะนี้เธออยู่ในห้องของเขา! แม้แต่ตื่นขึ้นมาบนร่างเปลือยกายของเขาอย่างไร้ยางอาย! เธอเกลียดตัวเองในตอนนี้...... ที่ทำได้แค่ระงับความร้อนที่อยู่ในร่างกาย! ในขณะที่น้ำตาของเธอไหลลงมา เธอทนความเจ็บปวดที่แก้มของตัวเอง กับคำพูดที่เขาพูดออกมา ในขณะที่ตื่นตระหนก เธอเริ่มมองหาเสื้อผ้า แต่เมื่อเธอยืนขึ้น ขาและเท้ากลับอ่อนแรงและกระแทกที่มุมเตียง กัดฟันด้วยความเจ็บปวด! เพิ่งสังเกตเห็นว่า ไม่มีอะไรอื่นบนพื้นยกเว้นเสื้อคลุมสูทสีขาวของเขา...... เธอกัดฟันหยิบมันขึ้นมา รีบใส่อย่างรวดเร็ว เขาพูดแล้วด้วย ว่าเขาไม่ต้องการของสกปรกนี้? เป่หมิงโม่มองเธอเหมือนกระต่ายตัวเล็กๆที่กำลังจะหนีไป ที่ร้อนรนจนร่ายกายกระแทกชำอยู่หลายจุด น้ำตาแห่งความอดทนในดวงตาของเธอ ด้วยเหตุผลบางอย่าง รบกวนเส้นประสาทอันสงบนิ่งที่ใดที่หนึ่งในข้อนิ้วของเขา เขาจำได้ว่าไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้ ผู้หญิงคนนี้ทำท่าทางอย่างไรเมื่ออยู่หน้าหน้าต่างรถเขา ลูบแก้มของเขาด้วยความสนุกและล้อเขาว่าหน้าตาย เขาไม่มีทางมองผิด ในดวงตาสีดำใสนั้น มีความลำพองใจ แม้ว่าจะสวมชุดเซ็กซี่เผยไหล่ แต่ดวงตาใสซื่อที่ปรากฏออกมานั้นชั่งขัดแย้งกับการแต่งตัว เขายอมรับว่า ในขณะนั้น ดวงตาของเธอใสซื่อมาก! มากเสียจนเขาไม่ตอบสนองชั่วขณะหนึ่ง ถึงเปิดโอกาสให้เธอหนีไป! ปัง~! ประตูถูกปิดลง ระหว่างที่เขาใจลอยอยู่นั้น ภายในห้องนอนก็กลับสู่ความสงบอีกครั้ง เงียบพอที่จะได้ยินเสียงลมหายใจของตัวเอง ขมวดคิ้ว และหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรออก..... *** กู้ฮอนวิ่งออกจากห้องชุดนั้นอย่างรู้สึกกลัว แม้แต่รองเท้าก็ไม่ทันได้ใส่ เมื่อออกจากลิฟต์ เธอก้มหัวลง และปล่อยผมไปบนบ่า กำชุดสูทสีขาวแน่นแล้วเดินไปตลอดทางจนถึงล็อบบี้ของโรงแรม ขาเรียวยาวสองข้างภายใต้ชุดสูทขาว ดึงดูดความสนใจจากคนรอบข้างอย่างมาก เธอไม่กล้าจะอยู่ที่นี่อีกต่อไป เพราะกลัวว่าอาจถูกใครจำได้ ด้านนอกโรงแรม เมื่อเธอก้าวเท้าเปล่าไปตามข้างถนน เธออดไม่ได้ที่จะสูดลมหายใจ ก้อนกรวดบนพื้นทำให้เท้าของเธอเจ็บ เมื่อเธอลืมตาขึ้น ดูเหมือนว่าเธอจะกลั้นน้ำตาบางส่วนที่เรียกว่าความอ่อนแอกลับคืนสู่ดวงตา เธอหายใจออกยาว หมดกัน ดูเหมือนว่าต้องเดินเท้าเปล่ากลับไปเท่านั้น โดยไม่คาดคิดว่า เมื่อเดินไปเพียงไม่กี่ก้าว-- เสียงแตรรถดังขึ้น มีรถคันหนึ่งแล่นผ่านด้านข้างเธอ เสียงเบรกที่รุนแรงหยุดนิ่งต่อหน้าเธอ!