ตอนที่11​ เธอทำเรื่องแย่เข้าแล้ว

ต๭นที่11 เธอทำเรื่องแย่เข้าแล้ว หลี่ติ่งซื่งรีบออกมาจากรถใบหน้าเต็มไปด้วยความโมโห“กู้ฮอน！แค่ให้ดูแลผู้ชายคนเดียวแกยังทำไม่ได้เลยหรือ โชคดีที่ฉันรออยู่ที่นี่ นึกว่าจะมีข่าวดี คนชั้นต่ำอย่างแกสรุปแล้วไปทำเรื่องอะไรให้ประธานเป่หมิงโม่โหอีกล่ะ แค่เขายกหูโทรศัพท์ก็สามารถยกเลิกอำนาจการแข่งขันของบริษัทติ่งซื่งได้แล้ว” เธอหวาดกลัวเล็กน้อย ไม่คิดเลยว่าการกระทำของเป่หมิงโม่จะทำให้สถานการณ์เลวร้ายได้ขนาดนี้ และเธอก็ไม่เคยเห็นหลี่ติ่งซื่งโมโหเดือดดาลขนาดนี้มาก่อนเพราะเสียงโกรธของเขา ทำให้เธอเข้าใจต้นสายปลายเหตุของเหตุการณ์คืนวันนี้อย่างถ่องแท้ ทันใดนั้น ความรู้สึกเย็นยะเยือกก็ได้แผ่ซ่านไปทั่วฝ่าเท้าของเธอ เธอกัดฟันฟันกรอด ดวงตาประกายจ้องไปที่หลี่ติ่งซื่ง กำหมัดแน่น ที่แท้ ——คำที่เรียกว่าคบหา คือให้เธอไปทำหน้าที่เป็นหญิงโสเภณีชั้นหนึ่งดีๆนี่เอง “หลี่ติ่งซื่ง ฉันยังไม่ได้คิดบัญชีกับแกเลยนะ ถ้าแกเป็นคนชั่วก็เผยตัวมาแต่แรกเลยยังดีเสียกว่า” หลี่ติ่งซื่งรู้ดีว่าตัวเองเป็นฝ่ายผิด สายตาเขาปรากฏความรู้สึกผิดขึ้นมาแวบหนึ่ง แต่มันก็ไม่สามารถลบล้างไฟโกรธของเขาได้ “คิดบัญชีหรือ? กู้ฮอนฉันทำทุกวิถีทาง ต้องผ่านอะไรมาบ้าง กว่าจะมาถึงวันนี้ แค่ให้แกไปดูแลผู้ชายแสนเพียบพร้อมที่ไม่ว่า ผู้หญิงคนไหนต่างก็โกรธเกลียดไม่ลง แกยังทำไม่ได้เรื่อง ไม่ใช่แค่ทำแผนการใหญ่ของฉันพัง ยังส่งผลกระทบไปถึงคนในบริษัท แล้วยังจะมีหน้ามาคิดบัญชีกับฉันอีกหรือห้ะ”หลี่ติ่งซื่งชี้ไปที่จมูกของเธอแล้วด่าอย่างแรง “ถ้าไม่ใช่เพราะหน้าตาของแก และยังรูปร่างสัดส่วนที่จัดว่าพอไปวัดไปวาได้ ไม่งั้นฉันคงไม่ให้แกเป็นคนทำหรอก แกคงไม่คิดว่าฉันมองเห็นความสามารถในตัวแกจริงๆหรอกนะ” กู้ฮอนโกรธจนอยากยกมือขึ้นตบหน้าหลี่ติ่งซื่ง แต่กลับถูกเขายกมือขึ้นขวางไว้ ทำให้มือของเธอหยุดอยู่กลางอากาศและยังจับข้อมือของเธอบีบจนเหมือนกระดูกแทบจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ “ทำไม อยากตีฉันหรือ กู้ฮอน ไม่รู้หรือว่าตัวแกมันเป็นพวกชั้นต่ำขนาดไหน” หลี่ติ่งซื่งสะบัดมือเธอออกอย่างแรง ร่างของกู้ฮอนล้มลงบนพื้น ผิวหนังตรงหัวเข่าถลอกทันทีเลือดสีแดงสดไหลออกมา เมื่อความจริงที่น่าสมเพชถูกเปิดเผย ไม่เพียงแต่ร่างกายที่ได้รับเจ็บปวด จิตใจก็เจ็บปวดเช่นกัน “กู้ฮอน อย่าคิดว่าทำลายธุรกิจของฉันแล้ว ไม่ต้องรับผิดชอบอะไรนะ พ่อเธอยังอยู่ในคุกใช่ไหม พรุ่งนี้ฉันจะให้พี่น้องที่อยู่ในคุกไปปลอบขวัญพ่อเธอสักหน่อย ฮาฮา ไม่รู้ว่าร่างกายแม่ของเธอจะรับเรื่องนี้ไหวรึเปล่านะ” หลี่ติ่งซื่งหัวเราะลั่น เสียงนั้นเหมือนแทงเข้าไปในใจที่กำลังสั่นระรัวของกู้ฮอน น้ำเสียงในลำคอเธอแหบแห้ง “แก แกจะทำอะไร แกจะทำอะไรตามใจไม่ได้นะ” “ทำไมล่ะ กลัวหรือ”หลี่ติ่งซื่งหัวเราะอย่างไม่เกรงกลัว “เรื่องหาบ้านกู้ไม่คณามือฉันหรอก กู้ฮอน เธอฟังไว้นะ เว้นแต่ว่าเธอจะสามารถทำให้ประธานเป่หมิงเปลี่ยนความคิดได้ ไม่อย่างนั้น ฉันจะไม่ปล่อยเธอไปแน่ ฉันจะฝังเธอไปพร้อมกับครอบครัวของเธอซะเลย”พูดจบ เขาก็ถ่มน้ำลายลงบนพื้นอย่างน่ากลัวหมุนตัวกลับเข้าไปในรถ แล้วขับรถจากไปอย่างอวดดี ทิ้งกู้ฮอนให้นั่งสั่นเทาอยู่ข้างถนน ตัวคนเดียวในค่ำคืนที่หนาวเหน็บ กำลังร้องไห้อย่างเงียบๆ…...***เช้าวันรุ่งขึ้น กู้ฮอนที่กำลังอยู่ในห้วงความฝัน ถูกมืออบอุ่นปลุกให้ตื่น “ฮอนฮอน ฮอนฮอน ” กู้ฮอนค่อยๆลืมตาอย่างสะลึมสะลือ ใบหน้าอบอุ่นของแม่สะท้อนอยู่ในดวงตา ความอบอุ่นค่อยๆไหลเข้าไปในหัวใจที่ว่างเปล่าทันที “อรุณสวัสดิ์ค่ะแม่” เสียงเธอแหบเล็กน้อย เมื่อคืนตอนกลับบ้าน ทุกคนในบ้านต่างพากันหลับหมดแล้ว พออาบน้ำเสร็จ เธอก็ทำความสะอาดแผลที่หัวเข่า ไม่กล้าเข้าไปในห้องเพราะกลัวจะทำให้พวกเขาตื่น เธอจึงนอนหลับอยู่บนโซฟาแทนใบหน้าของหยูฟืน ดูกดดัน “เมื่อเช้ามีสายจากเรือนจำโทรมา บอกว่าพ่อของลูก……” หยูฟืน ยังพูดไม่จบ น้ำตาก็ไหลออกมา กู้ฮอนตกใจรีบลุกขึ้นนั่ง “แม่ เกิดอะไรขึ้น แม่อย่าเพิ่งร้องไห้ ค่อยๆพูดนะแม่” หยูฟืน พยักหน้า แล้วมองเด็กน้อยที่กำลังหลับสนิทอยู่ในห้อง “อืม แม่จะไม่ร้อง หยางหยางจะได้ไม่ตกใจ” เธอรีบปาดน้ำตา แล้วพูดต่อ “พวกเขาบอกว่าตอนเช้าที่พ่อไปเข้าห้องน้ำ พ่อหกล้มจนหัวฟาดพื้นจนเลือดไหล แต่มันดูไม่เหมือนอุบัติเหตุเลย……”กู้ฮอนหน้าซีด คำพูดแสนโหดร้ายเมื่อคืนของหลี่ติ่งซื่งแวบผ่านขึ้นมาในหัว รู้สึกเสียวสันหลังไม่หยุด“แม่ ไม่ต้องกังวลนะ ตอนบ่ายถ้ามีเวลาหนูจะไปดูพ่อเอง” “ไม่ต้องหรอก ลูกต้องทำงาน เดี๋ยวแม่ไปเองดีกว่า” หยูฟืน น้ำตาคลอ “ไม่รู้ว่าพ่อไปทำอะไรให้ใครไม่พอใจเข้าหรือเปล่า ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้”“แม่ หนูไม่สบายใจ ร่างกายแม่แบกรับความเจ็บปวดไม่ไหวหรอก” กู้ฮอนรู้สึกกลัวจนตัวสั่น เธอจะให้แม่ไปเองไม่ได้อย่างเด็ดขาด “ฮอนฮอน ให้แม่ไปเถอะนะ ถ้าไม่เห็นพ่อด้วยตาของแม่เอง แม่ก็ไม่สบายใจ……” และในตอนนี้ก็มีเสียงของเด็กน้อยลอยออกมาจากห้องนอน——“อรุณสวัสดิ์ครับคุณยาย อรุณสวัสดิ์ครับแม่” ร่างเล็กนุ่มนิ่มก็โผเข้าใส่อ้อมกอดของกู้ฮอนท่าทางงอแง ดวงตาสะลึมสะลือ “แม่ ผมจะไปเยี่ยมคุณตากับคุณยายด้วยได้ไหม” ตั้งแต่หยางหยางอายุห้าขวบ มาถึงวันนี้ยังไม่เคยเห็นหน้าตาสักครั้งเลย “ไม่ได้” กู้ฮอนปฏิเสธลูกชายอย่างไม่ต้องคิดใบหน้าหล่อของหยางหยาง มุ่ยเหมือนเหมือนขนมปัง จากนั้นเขารีบหันไปงอแงกับหยูฟืน ทันที ดวงตากลมโตที่บริสุทธิ์และไร้เดียงสา พูดขึ้นอย่างน่าเอ็นดู “คุณยาย คุณตาเลือดไหลใช่ไหม เลือดไหลอาจจะตายก็ได้ ยายไม่อยากให้ปู่ได้เห็นหน้าหยางหยางเป็นครั้งสุดท้ายหรือ หยางหยางเป็นเด็กดีขนาดนี้ และยังหล่ออีก ถ้าตาไม่เห็นหน้าหยางหยางต้องตายตาไม่หลับแน่ๆ……” กู้ฮอนกลอกตาขึ้นอย่างเอือมระอา แล้วเอื้อมมือไปดึงหูของเด็กตัวเล็ก เธอคว้าร่างเล็กเหมือนกับหนอนแก้วที่งอแงอยู่กับหยูฟืน เข้ามาจับไว้แน่น “ลูกบ้า พูดอะไรแบบนี้”