ตอนที่12  จิตใจของคนในคุก

ต๭นที่12 จิตใจของคนในคุก เธอดุลูกไปหนึ่งครั้ง หยางหยางเบะปากยิ้ม แล้วแลบลิ้นเล็กๆออกมาอย่างไม่รู้สึกรู้สา กู้ฮอนเหลือบไปเห็นสีหน้าที่ลำบากใจของหยูฟืน เธอลุกขึ้นจากโซฟา แล้วโยนเด็กน้อยกลับสู่อ้อมกอดหยูฟืน เหมือนเดิม เธอเดินเข้าไปในห้องน้ำพลางพูดว่า “แม่ ยังไงก็ให้หนูไปนะ แม่อยู่บ้านคอยดูหยางหยางเถอะค่ะ” หยูฟืน มองเด็กดื้อที่อยู่ในอ้อมกอด แล้วถอนหายใจยาว “ก็ได้ ถ้าได้เรื่องยังไงก็รีบโทรกลับมานะ”***เรือนจำเฉิงหนานเมืองA กำแพงสูงจนเกือบถึงท้องฟ้า เมฆสีดำมืด ลมเย็นโชยพัดผ่าน เหมือนเป็นสัญญาณว่าฝนกำลังจะตก ผู้คุมพากู้ฮอนเดินผ่านทางเดินยาวผ่านประตูเหล็กหนาหลายบาน ในที่สุดก็มาถึงห้องเงียบเล็กๆห้องหนึ่ง “เธอนั่งก่อน อีกสักพักนักโทษจะเข้ามา” ผู้คุมชี้ไปที่เก้าอี้ตรงข้ามโต๊ะ กู้ฮอนพยักหน้า แล้วนั่งลง รู้สึกหนักใจขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ ปลายนิ้วของเธอสั่นเล็กน้อยเอี๊ยด~เสียงประตูเปิด ประตูเหล็กถูกเปิดออก ผู้คุมอีกคนเดินเข้ามา ประคองร่างชายแก่ไว้ข้างๆตัว “กู้เซิงเทียน ลูกสาวของคุณมาเยี่ยม นั่งลงซะ” กู้ฮอนเงยหน้าขึ้นมองพอมองเห็นคนผมขาว ผ้าพันแผลที่พันรอบๆหัว ใบหน้าแก่ชรา โหนกแก้ม รอยช้ำที่มุมปาก บนมือ บนขา และอีกหลายที่ที่มีผ้าพันแผลพันอยู่ ดวงตาเธอก็ร้อนผ่าว ห้าปีที่ไม่ได้เจอ ไม่คิดเลยว่าพ่อจะแก่ขึ้นมากขนาดนี้“พ่อ……” ผู้คุมช่วยประคองกู้เซิงเทียน นั่งบนเก้าอี้ตรงข้ามกู้ฮอน ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวเพราะความเจ็บปวด เหลือบมองกู้ฮอนแวบหนึ่ง ก็ปรากฏความรู้สึกไม่พอใจในแววตาของชายแก่ “นังตัวซวย” เสียงที่เต็มไปด้วยความขุ่นเคือง พอเอ่ยปากก็เริ่มด่าอย่างรุนแรงทันที กู้ฮอนหัวใจเต้นรัว เธอมองลึกเข้าไปในดวงตาของพ่อ เขาไม่เปลี่ยนไปเลย เวลามองเธอดวงตาก็ยังเต็มไปด้วยความดูถูกและเกลียดชัง เธอไม่พูดโต้อะไร “พอกลับมาก็หาเรื่องให้ฉัน ดูแผลบนตัวฉันสิ” กู้เซิงเทียน ชี้ด้วยนิ้วอันสั่นเทา ชี้เลือดที่ยังคงเปื้อนอยู่บนใบหน้าตัวเอง “ขอถามหน่อย ทำไมคนพวกนั้นต้องซ้อมฉัน รู้ไหมว่าพวกมันพูดว่าอะไร พวกมันพูดว่า ไปถามกู้ฮอนลูกสาวคนดีของแกดูสิ” ใบหน้ากู้ฮอนซีดเผือดทันที“แกไปหาเรื่องเดือดร้อนมาให้ฉันอีกแล้วใช่ไหม หา” กู้เซิงเทียน มองหน้าเธอ ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยความโกรธ พอเห็นเธอไม่ตอบโต้ เขาก็ยิ่งโกรธ “ห้าปีก่อน ถ้าไม่ใช่เพราะแก ฉันจะต้องมาอยู่ในคุกนี่ไหม แกมันลูกอกตัญญู หาแต่เรื่องมาให้ฉันได้ทุกวี่ทุกวัน กู้ฮอนเรื่องที่ฉันเสียใจที่สุดในชีวิตก็คือ ไม่ควรให้แม่แกคลอดแกออกมา” กู้ฮอนดวงตาเบิกกว้างความรู้สึกเหมือนหัวใจสลาย อะไรที่ทำให้เธอคิดว่าระยะเวลาที่ห่างกันห้าปี แม้ว่าเวลาจะผ่านไปแค่ไหน พ่อก็ยังเอาแต่ระบายความแค้นกับเธอมาตลอด ทำไมเธอถึงคิดว่า เวลาห้าปีในคุกของพ่อจะไม่ยึดติดกับเรื่องที่ผ่านมาอีกต่อไป แต่ทว่า ที่สุดแล้ว ทั้งหมดก็เป็นแค่ความปรารถนาของเธอเท่านั้น ที่จริงแล้วคุกตารางไม่ได้น่ากลัว สิ่งที่น่ากลัวคือ จิตใจของคนที่อยู่ในคุกต่างหาก ในตาของเธอมีแต่ความอ้างว้าง เธอหัวเราะหนึ่งครั้ง “พ่อทำผิดกฎหมายเอง แค่เพราะหนูไม่ยอมไปเป็นเมียน้อยคนอื่น พ่อกลับโยนทุกอย่างมาให้หนู งั้นทำไมพ่อไม่ให้กู้อันขีไปบ้างล่ะ เธอก็เป็นลูกสาวพ่อเหมือนกัน หรือว่าหนูไม่ใช่ลูกของพ่อหรือ” กู้อันขีสามคำนี้ ทำให้ความรู้สึกผิดปรากฏขึ้นในแววตาของกู้เซิงเทียน “นังลูกเลว แกมีอะไรไปเทียบอะไรกับอันขี อันขีไม่เคยทำให้ฉันทุกข์ใจแม้แต่นิดเดียว แล้วแกล่ะ มีแต่คอยหาเรื่องให้ฉันอย่างเดียว” กู้ฮอนยิ้มขึ้นมาทันที ในดวงตาดูโศกเศร้าเธอสูดลมหายใจลึก ปรับอารมณ์ให้เย็นลง “นั่นสิ ดูเหมือนการมารอบนี้ หนูคงมาผิดเองสินะ” “แกมาผิดจริงๆนั่นแหละ ฉันไม่ได้อยากเห็นหน้าแกอยู่แล้ว ให้แม่แกมา ไปพาแม่แกมาเร็ว ฉันจะถามแม่แกว่าเลี้ยงลูกมายังไง หาเรื่องให้พ่อแล้วยังสบายอกสบายใจอยู่อีก”กู้เซิงเทียน มองท่าทีเย็นชาของเธอ ถ้าไม่ใช่เพราะผู้คุมห้ามไว้ เขาคงจะพุ่งเข้าไปตบหน้าเธอจริงๆ “พ่อไม่ต้องไปยุ่งกับแม่เลยนะ” พอพูดถึงแม่ กู้ฮอนก็แสดงความกังวลออกมา “แม่เพิ่งจะดีขึ้นไม่นาน ร่างกายแม่รับไม่ไหวหรอก” กู้เซิงเทียน ยิ้มเย็นชา “แกรู้ก็ดีแล้ว แกรีบออกไปได้แล้ว ฉันไม่อยากต้องตายในคุกโดยไม่มีใครรู้เพราะคนอย่างแก กู้ฮอนถ้าเชื่อฟังแม่แกจริงๆ ก็ไม่ต้องหาเรื่องมาให้ฉันอีก” คำพูดที่โหดร้ายเหล่านี้ แม้ว่าเธอจะเคยฟังในวัยเด็กมาไม่รู้กี่ร้อยกี่พันครั้ง แต่จนถึงวันนี้ ก็ยังเป็นเหมือนมีด ที่คอยทิ่มแทงเข้าไปในหัวใจเธอไม่เปลี่ยนกู้ฮอนตั้งใจมองดูกู้เซิงเทียน กำหมัดแน่นจนเล็บแทบจะฝังเข้าไปในฝ่ามือของเธอ “พ่อไม่ต้องไปยุ่งกับแม่ เรื่องนี้หนูจัดการเองได้” จากนั้นเธอลุกขึ้นยืน “พ่อก็รักษาแผลให้หาย วันหลังหนูจะมาเยี่ยมใหม่” พูดจบ เธอยืดหลังขึ้นตรงเดินออกมาจากคุกโดยไม่หันไปมองกู้เซิงเทียน อีกเลยเธอเดินออกไปอย่างรวดเร็ว…. จนมาถึงประตูเหล็กบานใหญ่หน้าคุก เสียงปิดประตูเหล็กดังขึ้น เอวที่ยืดตรงเมื่อครู่ ก็ค่อยๆผ่อนคลายลงใบหน้าขาวซีด พิงบนรั้วอย่างหมดแรง กี่ปีแล้วนะวันที่ถูกพ่อก่นด่า ผ่านมากี่ปีแล้วนะ ถ้าไม่ใช่เพราะแม่ที่คอยอยู่กับพ่อมาตลอด ถ้าไม่ใช่เพราะเลือดของตระกูลกู้ที่ไหลวนอยู่ในตัวเธอเธอเกรงว่าจะไม่สามารถทนไม่ได้นานถึงขนาดนี้ น้ำตาของเธอค่อยๆหยดลงมา…... ในจิตใจของเธอ ก็เหมือนกับคุกข้างหลังไม่มีผิด มีกำแพงสูงถูกสร้างขึ้นอยู่รอบๆเป็นจิตใจที่ถูกกักขังอยู่ในคุก แต่ทว่าคุกในใจเธอนี้ เป็นคุกที่จะถูกขังไปตลอดชีวิต…...