ตอนที่14  ฝาแฝดที่เข้าใจผิด

ต๭นที่14 ฝาแฝดที่เข้าใจผิด “คะ คะ คุณชายรอง”แม่บ้านวังพูดติดอ่างไปซ้ายก็ผิด ไปขวาก็ผิด เขาขุดหลุมฝังตัวเองไปเลยดีไหมนะ “ใครกล้าขัดฉันอีก ถ้าใครกล้าก็เก็บเสื้อผ้าออกไปเลย”คำพูดแสนเย็นชาของ เป่หมิงโม่ ที่เหมือนจะสามารถฆ่าคนได้อย่างน่าตกใจ แม่บ้านวังไม่กล้าขัดตระกูลเป่หมิงอีก เพราะนั่นหมายความว่าออกไปจากที่นี่ และจะไม่มีที่ยืนอีกต่อไปเพราะฉะนั้น เขาส่งสายตาเป็นนัยให้พวกชายฉกรรจ์ ให้รีบเข้าไปจับตัวนายน้อยเฉิงเฉิงอย่างรวดเร็ว…... “บัฃอาจนักนะ พวกแกปล่อยฉัน ปล่อยนะ…...” “เอ๋งๆๆ” “เบลล่า！เบลล่า……” “เอ๋งๆๆๆ……” สงครามแห่งการแย่งชิงสุนัข ได้เริ่มต้นขึ้นอย่างดุเดือด หญิงรับใช้ที่ดูอยู่ข้างๆ อดที่จะร้องไห้แทนคุณชายน้อยเฉิงเฉิงด้วยความเห็นใจไม่ได้ สะเทือนใจมากจริงๆ เหมือนที่ฝาห่ายอยู่ที่วัดจินชาน แล้วงูขาวกับซู่เซียนต้องแยกจากกันอย่างน่าเวทนา ตอนนี้พอเห็นคุณชายน้อยเฉิงเฉิงกับเบลล่า ก็ไม่ต่างอะไรกันเลยแต่ว่า ถึงงูขาวจะเป็นปีศาจ แต่อย่างน้อยก็เป็นปีศาจที่หน้าตาสะสวยตนหนึ่ง แต่ เบลล่านั้น แฮ่กๆ พวกหญิงรับใช้มองอย่างรังเกียจ ปีศาจตนนี้น่าเกลียดเกินไปรึเปล่า มันไม่เหมือนกับในละครที่ผู้หญิงชอบดูกันเลยสักนิดฆ่าให้ตายก็ดี ฆ่าทิ้งดีที่สุด ฆ่าทิ้งวิเศษณ์ที่สุด“เบลล่า……เบลล่า……”เฉิงเฉิงจ้องมองเบลล่าที่ถูกลากออกไปอย่างโหดร้าย น้ำตาที่กลั้นไม่อยู่ไหลออกมาจากดวงตาน้อยๆ เขาจ้องมองเป่หมิงโม่อย่างโกรธแค้น ลมหายใจติดขัด “ผมเกลียดพ่อ ผมเกลียดพ่อ…...” ตะโกนจบ ร่างเล็กของเขาก็ดิ้นอย่างแรงก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมา และวิ่งไปที่ประตูใหญ่โดยไม่หันหลังกลับมาอีก…...“นายน้อยเฉิงเฉิง......” สาวรับใช้อยากวิ่งตามไป “ใครตามไป ฉันจะตัดขาทิ้งให้หมด” เป่หมิงโม่พูดทิ้งท้ายอย่างน่ากลัว แล้วเดินเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ทันทีทุกคนตกใจอยู่ที่เดิม ไม่กล้าก้าวไปไหนแม้แต่ก้าวเดียวได้แต่มองประตูใหญ่ที่คนเมื่อครู่เพิ่งเดินเข้าไป และภาวนาให้คุณผู้หญิงกลับมาเร็วด้วยเถิด…...***ค่ำคืนมาเยือน แสงจากโคมไฟก็สว่างขึ้น หยางหยางที่สะพายกระเป๋าหนังสือใบเล็ก อยู่ระหว่างทางกลับบ้าน ทางกลับบ้าน หลังเลิกเรียน เขาก็เดินไปมาบนถนนได้สองสามชั่วโมงแล้ว ไม่กล้าที่จะกลับบ้าน ใบหน้าเล็กสีขาวย่นเข้าหากัน ในมือกำกระดาษข้อสอบไว้แน่น กระดาษข้อสอบถูกขยำจนเกือบจะกลมเป็นลูกบอลแล้ว ทำไงดีได้ห้าสิบคะแนนอีกแล้ว ถ้าแม่เห็นเข้า ต้องโดนดุแน่ๆ แต่ครูบอกว่า กระดาษข้อสอบต้องให้ผู้ปกครองเซ็นให้ได้ แงแง จะให้ผู้ปกครองเซ็นทำไมกันนะ หยางหยางทำแก้มป่อง คอตกตอนที่กำลังเดินจู่ๆก็ถูกเงาคนมาขวางไว้ “เด็กน้อย เย็นขนาดนี้ทำไมถึงอยู่คนเดียวล่ะ เดินหลงกับคุณแม่หรือ เดี๋ยวลุงพาหนูไปหาแม่ให้เอาไหม” หยางหยางเงยหน้าขึ้นมอง เป็นคุณลุงวัยกลางคน เวลายิ้มดูเป็นพวกลวงโลกมาก ดูไม่มีความเมตตาเลยสักนิด แม่ชอบบ่นให้ฟังเสมอว่า อย่าพูดกับคนแปลกหน้า เพราะพวกคนแปลกหน้าอาจเป็นพวกค้ามนุษย์ก็ได้ แต่ว่า พวกค้ามนุษย์คืออะไรนะหยางหยางเงยหน้าขึ้นด้วยความไร้เดียงสา ไม่เข้าใจ “คุณลุง ลุงเป็นพวกค้ามนุษย์หรือเปล่า” ชายวัยกลางคนประหลาดใจ เอ้ะ ทำไมถูกจับได้เร็วนักนะ “แหะๆ ลุงจะเป็นพวกค้ามนุษย์ได้ยังไง ลุงเป็นคนดีที่คอยปกป้องเด็กๆต่างหากล่ะ” พอหยางหยางได้ยินแบบนั้น ไหล่เล็กๆก็คลายลงทันที น่าเบื่อจริงๆ นึกว่าจะได้เจอพวกค้ามนุษย์เสียอีก“อ้อ งั้นขอโทษด้วยนะลุง ผมไม่ชอบพวกคนดี” พูดจบ หยางหยางก็เดินคอตกต่อ ชายวัยกลางคนตะลึงงัน เมื่อลุงกำลังจะยื่นมืออันชั่วร้ายออกไปหาหยางหยางนั้นเอง ทันใดนั้น “เอี๊ยด——”ก็มีรถสีดำของพี่เลี้ยงพุ่งเข้ามา เสียงเบรกรถดังจนแสบแก้วหู แล้วรถก็มาหยุดอยู่ข้างหยางหยางและชายวัยกลางคน จากนั้น ก็มีชายร่างสูงกำยำเดินลงมาจากรถพี่เลี้ยงสีดำคันนั้น ชายวัยกลางคนเห็นท่าไม่ดี จึงรีบวิ่งหนีไปทันที แม่บ้านวังเกือบจะร้องไห้ตอนก้าวขาลงมาจากรถ“นายน้อย…...นายน้อย……”เขารีบวิ่งเข้าไปหาหยางหยางและอุ้มเด็กน้อยขึ้นมา ใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตา“ขอบคุณฟ้าดิน ในที่สุดกระผมก็หานายน้อยเจอจนได้ นายน้อยเฉิงเฉิง......ไปกันเถอะครับ พวกเรากลับบ้านเถอะ” ดวงตากลมโตของหยางหยางเบิกกว้าง มองดูกลุ่มชายแปลกหน้าพวกนี้ เขาเบะปาก แล้วทำหน้างงทันที นายน้อยเฉิงเฉิง เอ๋ ใครกันหรือ