ตอนที่15  เด็กยากจนเข้าบ้านเศรษฐี

ต๭นที่ 15 เด็กยากจนเข้าบ้านเศรษฐี ค่ำคืนอันเงียบสนิทคฤหาสน์ ตระกูลเป่หมิงมีแสงไปสว่างจ้าไปทั่ว “วันนี้มีใครที่เป็นคนจับสัตว์เลี้ยงของนายน้อยบ้าง นั่งคุกเข่าลงบนกรวดในสวนให้หมด” นายหญิงตระกูลเป่หมิง ภรรยาของท่าน นายหญิงเจียงฮุ่ยซิน พูดด้วยเสียงเรียบ ไม่นานก็มีเสียงโอดครวญดังออกมาจากในสวนเรียกได้ว่าเป็นเสียงที่โหดร้ายมาก ว่ากันว่าคนรับใช้ที่เคยจับเบลล่า จะถูกสั่งให้นั่งคุกเข่าจนกระดูกหัวเข่าแตกเป็นเสี่ยงๆ แค่คนที่มองเบลล่าดิ้นรนอย่างทรมาน แม้แต่พวกคนรับใช้ที่ไม่ได้แตะขนสักเส้นของเบลล่า ก็ไม่มีข้อยกเว้นเช่นกัน ถึงแม้อายุของ เจียงฮุ่ยซินจะเข้าสู่วัยห้าสิบแล้ว แต่มองยังไงก็ยังดูสวยสง่า และเต็มไปด้วยเสน่ห์“นายหญิงครับ…...ขอโทษครับ…...พวกผมมันไม่ได้เรื่อง…...คือตอนนั้นเหตุการณ์มันวุ่นวายมากครับ…...”แม่บ้านวังที่ยืนตัวสั่นอยู่ข้างๆ ขาชาไปหมดเจียงฮุ่ยซินเหลือบมองเขาแวบหนึ่ง “เฉิงเฉิง หลับไปแล้วหรือ” “ใช่ครับ นายหญิง ดูแล้วนายน้อยคงตกใจไม่ใช่น้อย ตอนที่พวกผมเจอนายน้อย ท่านบอกว่าเจอคนที่บอกว่าตัวเองไม่ใช่พวกค้ามนุษย์ด้วยครับ” พอแม่บ้านวังนึกถึงเหตุการณ์ในตอนนั้นก็ยังอดที่จะประหลาดใจไม่ได้ "ผมคิดว่ายังพวกนั้นก็เป็นพวกค้ามนุษย์แน่นอนอยู่แล้ว ไม่งั้นพวกมันจะจับนายน้อยใส่ชุดนักเรียนประถมทำไม ก็คงทำเพราะอยากตบตาคนอื่น โชคดีที่พระเจ้าคุ้มครองให้นายน้อยปลอดภัย แต่นายน้อยคงจะตกใจน่าดูครับ" เจียงฮุ่ยซินสีหน้านิ่ง “ถึงว่าพอเขากลับมาแล้วเห็นฉันถึงได้อึ้งไปเลย คงจะเป็นเรื่องยากสำหรับเด็กคนนั้นสินะ”“ขอโทษครับนายหญิง กระผมทำความผิดพลาดครั้งใหญ่ และยังทำให้นายน้อยตกใจกลัวอีก……” ตึก แม่บ้านวังคุกเข่าทั้งสองข้างลงบนพื้น น้ำตาไหลอาบทั้งใบหน้า เจียงฮุ่ยซินกุมขมับด้วยท่าทางสง่า “โม่ล่ะ” “คุณชายรองออกไปแล้วครับ” “เป็นคนที่มีลูกมีเต้าแล้วแท้ๆ ยังเที่ยวไปข้างนอกจนค่ำมืดอีก” เจียงฮุ่ยซินขมวดคิ้ว พอเห็นแม่บ้านวังที่นั่งคุกเข่าอยู่ เธอก็ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ “ลุกขึ้นเถอะ ฉันรู้ว่ามันไม่ใช่ความผิดของเธอ แต่เพราะโม่เป็นคนที่ดื้อรั้นเกินไปต่างหาก” แม่บ้านวังซาบซึ้งจนน้ำตาไหลพรากคนตัวสั่นค่อยๆลุกขึ้น “นายหญิงครับ ก่อนคุณชายรองจะออกไปยังกำชับไว้ว่า ยังไงก็ต้องจัดการกับเบลล่าของนายน้อยให้ได้ครับ……” “เด็กคนนี้นี่มัน……” เจียงฮุ่ยซินขมวดคิ้วจนยุ่ง “ถ้าเบลล่าตายไปจริงๆ เขาไม่กลัวหรือว่าเฉิงเฉิงคงไม่ให้อภัยเขาไปตลอดชีวิตแน่” “ใช่ครับ เพราะฉะนั้นวันนี้ผมเลยยังไม่ได้ทำอะไรเบลล่า ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจนายหญิงแล้วนะครับ”เจียงฮุ่ยซินถอนหายใจยาว"เอาเบลล่าไปขังไว้ก่อนแล้วกัน รอให้เฉิงเฉิงตื่นก่อนแล้วค่อยพาเบลล่าไปหาเขา ทำเขาดีใจสักหน่อย" “ครับ นายหญิง”***เช้าวันรุ่งขึ้นแสงแดดอบอุ่นส่องเข้าไปในหน้าต่างบานใหญ่แสงสว่างสาดเข้ามาภายในห้อง หยางหยางนอนแผ่อยู่บนเตียงใหญ่หนานุ่ม ตอนที่กำลังหลับฝันหวานอยู่นั้น รู้สึกถึงมือที่อบอุ่น ที่กำลังลูบหน้าผากเขาเบาๆ เขาหลับตาสนิท และพูดพึมพำโดยไม่รู้ตัว “แม่ ผมอยากนอนต่ออีก……” เจียงฮุ่ยซินที่นั่งอยู่ขอบเตียง พอได้ฟังก็มือสั่นเบาๆ ถอนหายใจ "เฉิงเฉิงคิดถึงแม่หรือ" น้ำเสียงอ่อนโยนที่แผ่วเบาดังผ่านหูของหยางหยางเฉิงเฉิงสองคำนี้ทำให้เขาสะดุ้งตื่นทันที ใช่แล้ว เขาลืมไปได้ยังไง เมื่อวานตอนเย็นถูกคนพวกนั้นพากลับมาที่นี่ แล้วเขาก็กลายเป็นนายน้อยเฉิงเฉิงที่พวกนั้นเรียกไปซะแล้วตาสะลึมสะลือเปิดขึ้น หยางหยางเห็นหญิงสูงอายุที่หน้าตาสวยมากคนหนึ่งกำลังลูบหัวของเขาอยู่อย่างอ่อนโยน เมื่อเขามาถึงที่นี่เมื่อวานเธอเป็นหญิงมีอายุคนนั้นที่เข้ามาสวมกอดเขาทันที แล้วพูดว่า "เฉิงเฉิง ทำคุณย่าใจหายหมดเลยรู้ไหม" เจียงฮุ่ยซินมองเด็กชายตัวน้อยตรงหน้าด้วยความรักที่ยิ่งใหญ่ คิดไม่ถึงเลยว่า ตอนนี้กับเมื่อวานตอนเย็น เด็กคนนี้ยังทำหน้าเหมือนเดิม ใบหน้างงงวยดูไร้เดียงสา ตอนนี้ไม่เหมือนแต่ก่อนที่เอาแต่ทำท่าทางเย็นชามาโดยตลอด เมื่อวานทะเลาะกับโม่เบลล่าก็ถูกแย่งไป และเกือบจะถูกพวกค้ามนุษย์ลักตัวไป เจียงฮุ่ยซินคิดว่าเด็กคนนี้คงจะตกใจไม่เบาเลยทีเดียวถึงขนาดเขาคนที่ไม่เคยเอ่ยปากเรียกแม่ ก็เริ่มนึกถึงแม่ที่เมื่อก่อนไม่เคยมีตัวตนในสายตาเขาเลย อย่างไรก็ตาม ลูกคิดถึงแม่เป็นเรื่องธรรมชาติเจียงฮุ่ยซินถอนหายใจอย่างเจ็บปวด แล้วพูดปลอบว่า “เฉิงเฉิงไม่ต้องกลัวนะหลาน ย่าอยู่นี่แล้ว จะไม่มีใครมารังแกหลานได้อีก” หยางหยางเบิกตากว้าง แล้วกวาดตามองบรรดาของตกแต่งสุดหรูหราภายในห้อง เมื่อวานเย็นถูกพวกคนรับใช้ลากไปอาบน้ำอาบอยู่นานสองนาน พอหัวได้สัมผัสกับเตียงใหญ่หนานุ่มเท่านั้น เขาก็ผล็อยหลับไปทันที ยังไม่ทันได้สำรวจห้องนอนที่ทั้งใหญ่และสวยห้องนี้เลยว้าว~ ห้องนี้ทั้งใหญ่และสวยมากจริงๆเอ้ะ ใช่สิ เขาเพิ่งอายุห้าขวบ เขาเขกหัวตัวเองและไม่รู้จะหาคำไหนมาบรรยายแล้ว ของที่นี่ทั้งหมด เต็มไปด้วยความรู้สึกที่แปลกใหม่สำหรับเขา โดยเฉพาะ เมื่อเขาเห็นกรอบรูปขนาดใหญ่แขวนบนผนังของห้องนอน——หยางหยางตกใจจนตาค้าง ในรูป มีเด็กผู้ชายคนหนึ่ง ผมสีดำเงาที่ถูกหวีจัดแต่งทรงอย่างดีสวมชุดสูทที่เป็นสีขาวสะอาดมากๆ รอบคอมีผ้าสีดำผูกอยู่ (กลับจีนมาได้ครึ่งปีแล้ว แต่ภาษาจีนของหยางหยางก็ยังไม่ค่อยดี ยังเรียกเนกไทว่าผ้าผูกคออยู่)เหมือนคุณชายในตระกูลร่ำรวยไม่มีผิด เด็กชายคนนั้นถือไม้กอล์ฟยาวอยู่ในมือ ทำท่าง้างแขนขึ้นสูงมันคือท่าการตีกอล์ฟในสนามกอล์ฟนั่นเอง เด็กอายุน้อย แต่ท่าทางการยืนหรือยกมือก็เผยให้เห็นได้ว่าดูมีอำนาจและดูสง่าอยู่ไม่น้อย ช่างเถอะ เรื่องพวกนี้ไม่ได้ทำให้หยางหยางประหลาดใจสักเท่าไร แต่ที่น่าแปลกใจก็คือ ใบหน้าของเด็กชายในรูป มันเหมือนกับใบหน้าของเขาไม่มีผิด