ตอนที่16 ชีวิตของคุณชายน้อย

ต๭นที่ 16 ชีวิตของคุณชายน้อยปัญหาก็คือ หยางหยางจำไม่ได้สักนิดว่าตัวเองเคยถ่ายรูปแบบนี้มาก่อน เจียงฮุ่ยซินเห็นใบหน้าเขาที่ตกตะลึงกับรูปถ่ายบนกำแพง ก็อดถามด้วยความห่วงไม่ได้ “เฉิงเฉิง หลานคนดีของย่า เป็นอะไรไปจ้ะ” หยางหยางมองเจียงฮุ่ยซินครู่หนึ่ง เขากลืนน้ำลายลงคอ แล้วชี้ไปที่รูป และเอ่ยปากขึ้น “นั่นมัน…...” เพราะเป็นน้ำเสียงของเด็กน้อย จึงแทบไม่ต่างอะไรกับเสียงของเฉิงเฉิงเลย เจียงฮุ่ยซินพอเห็นหลานชายเริ่มพูด ก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมา เธอยิ้มอย่างอ่อนโยน “หลานย่า หลานอยากไปตีกอล์ฟใช่ไหม ให้ลุงสามพาหลานไปเล่นไหมจ๊ะ” พอหยางหยางได้ยินคำว่าไปเล่นเท่านั้น ดวงตาก็ประกายแสงเหมือนกับไข่มุก เหมือนแมวที่มองเห็นปลาเหมือนหมาที่มองเห็นกระดูกดีใจอย่างกับอุลตราแมนมองเห็นสัตว์ประหลาด ตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงเช้านี้ในที่สุดรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้น มันเป็นรอยยิ้มแรกในตระกูลเป่หมิง รอยยิ้มนั้น เป็นรอยยิ้มกว้างมาก จนเห็นฟันขาวที่เรียงเป็นระเบียบอยู่ในปาก ดวงตาที่โค้งเป็นเส้นสวยงามเป็นรอยยิ้มที่สวยมากจนเหมือนจะทำให้บ้านเมืองล่มสลายได้ แต่ทว่า รอยยิ้มนี้—— ทำให้เจียงฮุ่ยซินรู้สึกแปลกใจอย่างมาก หลานชายคนดีของเธอ นี่เป็นครั้งแรกที่เขายิ้มให้กับเธอ เป็นครั้งแรกจริงๆ จนเธอเคยคิดว่าเป็นเด็กที่ยิ้มไม่เป็นเสียอีก แต่ตอนนี้เขากำลังส่งรอยยิ้มที่สดใสให้กับเธอ มันสดใสจนแทบจะทำให้ตาเธอบอดเลยทีเดียว เธอรีบดึงไหล่น้อยๆของหลานชายเข้ามา แล้วสวมกอดเขาไว้แน่นคิ้วขมวดเป็นกังวล “เฉิงเฉิง หลานห้ามทำให้ย่าใจหายอีกนะ แม่รู้ว่าเมื่อวานหลานคงน้อยใจ แต่ว่าไม่ต้องกลัวนะ เบลล่าไม่เป็นอะไร มันยังมีชีวิตอยู่ดี ย่าสัญญา ตราบใดที่ย่าอยู่ จะไม่มีใครกล้าทำอะไรเบลล่า” โอ้ หลานของเธอเป็นเด็กดีนี่นาตั้งแต่เด็กเขาก็ได้รับการอบรมสั่งสอนแบบตระกูลผู้ดีตอนเด็กเขาทำตัวเย็นชาเหมือนกับพ่อของเขาไม่มีผิดถึงแม้เฉิงเฉิงจะดูเป็นเด็กที่โตกว่าวัย แล้วทำไมครั้งนี้ถึงหัวเราะได้น่ารักน่าเอ็นดูไม่มีพิษไม่มีภัยได้ขนาดนี้เฉิงเฉิง......คงไม่ตกใจจนสมองกลับไปแล้วหรอกนะ หยางหยางถูกเจียงฮุ่ยซินกอดจนแน่น อืม คุณย่าคนนี้แรงเยอะเสียจริง ปกติเขามักจะทำหน้าบึ้งงอนแล้วเป็นคนมุดเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของแม่กับยาย จู่ๆกลับมาถูกคุณย่าคนนี้กอด เลยรู้สึกแปลกๆนิดหน่อยแต่ว่า ก็รู้สึกดีนะและตอนที่หยางหยางถูกกอดแน่นจนเกือบจะหายใจไม่ออกนั้น—— “โฮ่งๆ โฮ่งๆ” จู่ๆนอกประตูก็มีเสียงหมาเห่าอย่างเศร้าๆดังขึ้น แม่บ้านวังจูงเบลล่าและยืนอยู่หน้าประตูอย่างระวัง พอเห็นเจียงฮุ่ยซินกับหยางหยาง ก็รีบทักทายอย่างร้อนรน “อรุณสวัสดิ์ครับนายหญิง อรุณสวัสดิ์ครับนายน้อย”เจียงฮุ่ยซินได้ยินจึงคลายอ้อมกอด หยางหยางสูดหายใจเฮือกใหญ่ และรู้สึกสบายขึ้นมาก“โฮ่งๆ” เบลล่าที่ยืนอยู่หน้าประตูทำท่าคึกคักอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนปกติมันจะไม่ค่อยเห่า พอเห็นหยางหยางมันก็เริ่มเห่าอย่างดุร้ายขึ้น ผิวที่ยับย่น หน้าย่นที่ดูดุร้ายของมัน ทำให้หยางหยางตกใจจนมุดตัวกลับเข้าไปในอ้อมกอดคุณย่าอีกครั้ง “คุณย่า ผมกลัว…...” ท่าทีของ หยางหยางที่แปลกไป ทำให้เจียงฮุ่ยซินกับแม่บ้านวังอึ้งไปตามๆกัน“เด็กโง่ เห็นเจ้าเบลล่าแล้วไม่ดีใจหรือ” แม่บ้านวังพยักหน้าเห็นด้วย “นายน้อยไม่ต้องกลัวนะครับ นายหญิงทราบดีว่าเบลล่าเป็นสัตว์เลี้ยงที่นายน้อยรักที่สุด กระผมก็ไม่กล้าฆ่ามันหรอกครับ และผมต้องขอให้นายน้อยยกโทษให้ด้วยครับ…...” ที่แท้มันคือเบลล่านี่เอง หยางหยางทำปากเหี่ยว และมองสุนัขตัวนั้นอย่างรังเกียจ เฉิงเฉิงนั่นเป็นคนยังไงกันแน่นะสุนัขพันธุ์ซาเป่ยที่ดูน่าโง่และน่าเกลียดจนแทบอ้วกขนาดนี้ ไม่คิดเลยว่าจะเป็นสัตว์เลี้ยงแสนรักของเขา หยางหยางเหลือบตาขึ้นไปมองรูปภาพที่แขวนบนผนังอีกครั้ง ในใจคิดว่า เอาเถอะ นายชื่อเฉิงเฉิง ถึงแม้นายจะดูหล่อเกินไปสักหน่อย แน่นอนถ้าเทียบกันแล้วฉันหล่อน้อยกว่านิดเดียว แต่รสนิยมของนายมันแย่มาก…...เบลล่า？ตั้งชื่อให้สุนัขโง่ๆแบบนี้หรือ เห้อ…… ไม่เป็นการดูถูกชื่อเบลล่าไปหน่อยหรือเบลล่าที่เหมือนจะอ่านความคิดของหยางหยางออก “โฮ่งๆ” มันเห่าใส่เขาอีกแล้ว เหมือนต้องการประท้วงอะไรบางอย่าง หยางหยางออกมาจากอ้อมกอดของเจียงฮุ่ยซิน แล้วส่งสายตาดุไปให้เบลล่าหนึ่งที หยางหยางถูกเลี้ยงมาแบบอเมริกัน ไม่เคยเจอสุนัขที่ดุร้ายแบบนี้มาก่อน แต่กลับต้องมาเจอกับสุนัขน่าเกลียดนี่เป็นครั้งแรกหรือ ที่เขาตกใจกลัว เพราะหน้าตาแสนจะน่าเกลียดของเบลล่า ไม่ใช่เพราะความดุของมัน เขาขยับมุมปาก แล้วความคิดชั่วร้ายก็ผ่านเข้ามาในหัว หยางหยางทำสายตาบริสุทธิ์และน่าสงสาร มองไปที่เจียงฮุ่ยซิน “คุณย่า ผมเปลี่ยนชื่อให้เบลล่าดีไหมครับ” สายตาแบบนี้ ทำให้เจียงฮุ่ยซินรู้สึกสุขใจอย่างมากหลานคนดีในที่สุดก็มาอ้อนเธอแล้วอ้อนซะน่ารักน่าเอ็นดูเชียว “ได้ๆๆ ขอแค่เฉิงเฉิงมีความสุข หลานอยากเปลี่ยนเป็นอะไรย่อมได้ทั้งนั้น” แม่บ้านวังเห็นอย่างนี้ ดวงตาแทบจะหลุดออกจากเบ้า หยางหยางเม้มปาก แล้วหัวเราะออกมาหัวเราะอย่างไร้เดียงสา “จากนี้จะเรียกเบลล่าว่าเชี่ยละกันนะ” “เชีย？” เจียงฮุ่ยซินไม่ค่อยเข้าใจ พอเห็นหลายชายยิ้มน่ารัก เธอก็แทบหลง หยางหยางหัวเราะแล้วพยักหน้า “ไม่ใช่เชีย แต่เป็นเชี่ยต่างหากล่ะ” “เชี่ย？” ทำไมต้องชื่อ‘เชี่ย’ เจียงฮุ่ยซินไม่เข้าใจหนักกว่าเดิม แม่บ้านวังครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง สุดท้าย ใบหน้าก็เริ่มซีดมองนายน้อยเฉิงเฉิงด้วยความรู้สึกไม่อยากเชื่อนายน้อยที่แสนจะสมบูรณ์แบบคนนั้น ไม่นึกว่าจะพูดคำว่า‘เชี่ย’คำพูดที่หยาบคายแบบนี้ออกมาอา พระเจ้า ถ้าเป็นนายน้อยคนเมื่อวานจริงๆคงจะตื่นเต้นดีใจไปแล้ว“โฮ่งๆๆ” เหมือนเป็นการถูกเหยียดหยามที่สุดในชีวิตเลย เบลล่าร้องขึ้นอย่างฮึกเหิม ฮือๆๆ มันไม่อยากมีชื่อว่า‘เชี่ย’นี่นาเขาไม่ใช่นายน้อยเฉิงเฉิง ฮือๆ มีใครเข้าใจสิ่งที่มันพูดไหมนะ