ตอนที่17  ในที่สุดก็เจอเธอ

ต๭นที่ 17 ในที่สุดก็เจอเธอ หยางหยางกำลังมองเบลล่าที่เห่าอย่างบ้าคลั่ง เรียก เรียก เรียกแกว่าเชี่ยสิ ไม่ช้าก็เร็วก็ต้องกำจัดแกอยู่ดี เขาหัวเราะอย่างสดใส แสงแดดยามเช้าอบอุ่นเป็นพิเศษ โลกที่กำลังหลับสนิท กำลังยิ้มรับแสงอาทิตย์รุ่งอรุณ แสงสว่างสีทองแต่ทว่า กู้ฮอนกลับไม่มีอารมณ์รับเช้าวันใหม่อันสดใสนี้เลย “แม่ หยางหยางกลับบ้านหรือยังคะ” “ยังเลย…...ฮอนฮอน ยังหาหยางหยางไม่เจอใช่ไหมลูก……”นิ้วที่กู้ฮอนกำลังจับโทรศัพท์มือถือสั่นเล็กน้อย “ค่ะ” “ทำยังไงดี แม่กลัวว่าหยางหยางเขา……” เสียงร้องไห้ของหยูฟืน ดังขึ้นทางโทรศัพท์ เสียงร้องยิ่งทำให้ใจของกู้ฮอนยุ่งเหยิงและไม่สงบใจมากกว่าเดิม “แม่ อย่าเพิ่งร้อง หยางหยางต้องไม่เป็นอะไรแน่ค่ะ” ห้าปีที่พาลูกชายฝ่าอุปสรรคมามากมาย เธอมั่นใจว่าลูกชายของเธอจะไม่เป็นไร “ฮอนฮอน ......ลูกตามหามาทั้งคืนแล้ว ถ้ายังหาไม่เจอต้องไปแจ้งความแล้วนะ” กู้ฮอนหัวเราะอย่างขมขื่น ยังไม่ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมง ถ้าไปแจ้งความตำรวจก็คงไม่รับเรื่องแน่ “แม่ ไม่ต้องห่วงนะ แม่ยังไม่ได้นอนเลย หนูเป็นห่วงสุขภาพของแม่มากกว่า รีบไปหลับสักหน่อยก่อนนะแม่ ถ้าได้เรื่องยังไงเดี๋ยวหนูจะรีบโทรหานะ” หลังจากวางสายโทรศัพท์ กู้ฮอนก็พยายามที่จะระงับความตื่นตระหนกในใจของเธอ เธอต้องเดินหน้าต่อไป เธอกลัวว่าจะพลาดจากจุดเล็กๆไป…...***ทะเล เมืองAตอนนี้เป็นช่วงฤดูน้ำขึ้นคลื่นที่กระทบชายฝั่งที่ทอดยาว และกระทบหินตามแนวชายฝั่ง ดวงอาทิตย์ที่รูปร่างคล้ายกับไข่เค็มโผล่ขึ้นจากขอบฟ้า แสงสีทองแผ่กระจายไปทั่วท้องทะเลสีฟ้า ตอนพระอาทิตย์ขึ้นเหมือนภาพวาดสีน้ำมันไม่ผิด งดงามเกินพรรณนา กู้ฮอนรู้สึกกระวนกระวายใจ เธอเดินตามริมทะเล และคอยมองรอบๆอย่างใจจดใจจ่อ “ว้าย เด็กน้อยทางนั้นกำลังจะจมน้ำแล้ว…...” ทันใดนั้นก็มีคนตะโกนขึ้นมาจากฝูงชน‘เด็กน้อย’ สองคำนี้เจ็บปวดจนแทบจะทำให้หัวใจของกู้ฮอนเต้นผิดจังหวะ เธอรีบหมุนตัว และทันใดนั้นเธอก็เห็นเด็กชายนั่งเงียบๆอยู่บนแนวชายฝั่งหัวใจของกู้ฮอนบีบแน่น ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ค่อยคุ้นกับเสื้อคลุมสีขาวที่เด็กชายสวมอยู่ก็ตาม แต่แผ่นหลังนั้นเธอไม่มีทางจำผิดแน่ หยางหยาง！หยดน้ำตาพรั่งพรูออกมาไม่หยุด ทันใดนั้นคลื่นทะเลลูกใหญ่ซัดขึ้น และม้วนเป็นเกลียวคลื่นสูงกลางอากาศกำลังเข้าใกล้โขดหินริมทะเล——กู้ฮอนกลัวจนแทบหยุดหายใจ “หยางหยาง——” เธอรีบวิ่งไปอย่างบ้าคลั่ง ***เฉิงเฉิงที่กำลังนั่งเงียบๆอยู่บนโขดหินมองไปที่ทะเลกว้างอย่างเงียบๆแสงแดดสีทอง ผืนน้ำสีฟ้า ลมทะเลที่เย็นสบาย และเสียงนกนางนวลร้องทั้งหมดนี้ทำให้เขารู้สึกสบายใจและปลอดภัยเทียบกับห้าปีที่ผ่านมา เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นโลกภายนอกที่ไม่ใช่ตระกูลเป่หมิง ไม่ต้องเรียนตำราเล่มหนาเตอะไม่ต้องรับศึกษาของชนชั้นสูงที่ซับซ้อนมากมาย ไม่ต้องคอยแบกรับเกียรติและชื่อเสียงของวงศ์ตระกูลเขาสูดลมหายใจลึก เหมือนกับว่าจะนำอากาศทั้งหมดกลับไปด้วยเขาชอบบรรยากาศเช่นนี้นี่คือ กลิ่นอายของความอิสระทันใดนั้นเขาเห็นคลื่นขนาดใหญ่ เหมือนเป็นคลื่นลูกใหญ่ที่กำลังจะโถมเข้ามา ใบหน้าเฉิงเฉิงเรียบสงบ เขาเคยอ่านบทความที่ชื่อว่า 《แม่เปรียบเหมือนทะเล》สิ่งที่เขาจำแม่นคือ ได้รู้จักคำว่าแม่เป็นครั้งแรก เขารู้ดีว่าที่ตระกูลเป่หมิง คำว่าแม่เหมือนเป็นคำต้องห้ามดังนั้นเขาจึงไม่เคยพูดหรือถามถึงเลย เขาเป็นลูกชายที่น่ารักของพ่อ เป็นนายน้อยของตระกูลเป่หมิงแต่ไม่ว่าเขาจะพยายามแค่ไหน พ่อยังไม่อยากแม้แต่จะมองหน้าเขา จนเขาเริ่มรู้สึกท้อแท้ใจจนมีเบลล่าที่กลายเป็นเพียงเพื่อนคนเดียวของเขา เพื่อนคนเดียวที่พูดคุยเรื่องในใจได้ แต่กลับทำให้พ่อโกรธจัด…...เบลล่าจะตายรึยังนะมองคลื่นทะเลที่ยิ่งใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เขาหลับตาลง ทะเลที่กว้างใหญ่ โปรดบอกฉันที…... “ไม่นะ——” หัวใจของกู้ฮอนแทบจะหยุดเต้นอันตรายที่ใกล้เข้ามาในช่วงเวลาอันแสนสั้นนี้เธอวิ่งด้วยความเร็วที่เร็วที่สุดในชีวิตของเธอ เธอพุ่งไปข้างเด็กน้อยอย่างรวดเร็วโดยไม่ได้คิดอะไร แล้วดึงเขาเข้ามากอดไว้แน่น ซ่า~ เสียงคลื่นซัดกระทบ คลื่นซัดโถมเข้าหลังของเธออย่างแรง ซ่า ตุ้บ~ มันเหมือนกับจะพัดเอาสองแม่ลูกคู่นั้นหายไป คลื่นซัดโดนตั้งหัวจรดเท้า แต่ก็ไม่สามารถแยกทั้งสองออกจากกันได้ เหมือนทั้งสองไม่ยินยอมที่จะถอยออกจากกัน เธอกอดเด็กชายไว้แน่น ร่างกายสั่นเทาไปหมด เปียกโชกไปทั้งตัว จนหูกลับมาได้ยินเสียงเงียบสงบอีกครั้ง เธอจึงลืมตาขึ้น แล้วรีบดึงเด็กชายจากอ้อมกอด เธอกลับเห็นดวงตาใสที่ลืมตาตั้งนานแล้ว กำลังจ้องมองเธอด้วยความประหลาดใจ กู้ฮอนดวงตาร้อนผ่าว เธอจับใบหน้าเล็กขึ้นมาจูบอย่างแรง “หยางหยาง……หยางหยาง ลูกรักของแม่…...ในที่สุดก็หาลูกเจอแล้ว ในที่สุด……” น้ำตาอุ่นไหลอาบข้างแก้ม และหยดลงไปบนแก้มของเฉิงเฉิง เขามองเงียบๆ ไม่รู้สึกแปลกเลยแม้แต่น้อย น้ำตาอุ่นที่หยดลงโดนแก้มของเขา มันทำให้เขาใจเต้นโดยไม่ทราบสาเหตุ เขามองหญิงแปลกหน้าที่อยู่ตรงหน้า ทันใดนั้นเขาเหมือนคนเป็นใบ้ “แม่” คำเรียกขานที่ไม่คุ้นเคย “ลูกรัก ตกใจหมดเลยใช่ไหม ไม่ต้องกลัวนะ แม่อยู่นี่แล้ว มีแม่อยู่ด้วยแล้ว……” กู้ฮอนยังตกใจไม่หาย ยังกอดเด็กน้อยด้วยร่างกายสั่นเทา เธอคิดว่าเกลียวคลื่นจะซัดเอาลูกชายของเธอไปแล้ว เธอคิดว่าเกือบจะต้องสูญเสียหยางหยางไปเสียแล้ว เธอเกือบจะ…... พอคิดถึงเรื่องนั้น น้ำตาของเธอก็ไหลไม่ยอมหยุด