บทที่ 22 คำแนะนำที่ชั่วร้าย2

บ๗ที่ 22 คำแนะนำที่ชั่วร้าย2 เสียงจามดังขึ้นรบกวนความเงียบสงบภายในห้อง เป่หมิงโม่ขมวดคิ้วเล็กน้อย “ถ้าอยู่แบบเงียบๆไม่ได้ ก็ออกไปซะ!” น้ำเสียงเย็นชาไม่มีอุณหภูมิ เขาไม่มองเธอเลยแม้แต่น้อย และยังคงทำงานต่อไป กู้ฮอนจ้องไปที่หน้าผากเขาอย่างโกรธๆ ผู้ชายนี้ไม่มีความเป็นมนุษย์เลย! “คงต้องขอโทษด้วยนะคะ! .ในฐานะเลขาของประธานบริษัท การรอรับมอบหมายงานจากท่านประธานคือหน้าที่ของฉัน หากยังไม่ได้รับคำสั่งจากท่านประธานฉันคงไม่กล้าไปไหนหรอกค่ะ” ไม่มีทางเลือก เพราะว่าท่านเป่หมิกำชับอย่างเข้มงวด ว่าให้เธอบันทึกรายละเอียดงานทุกอย่างของท่านประธานไว้ทั้งหมดแล้วรายงาน เป่หมิงโม่เลิกคิ้วแล้วเงยหน้าขึ้นมอง ดวงตาลึกล้ำเหลียวมองไปทางกู้ฮอนที่กำลังอึดอักใจ จากนั้นก็ลุกขึ้นยืน แล้วเดินมาหยุดตรงหน้าเธอ น้ำเสียงที่ขยะแขยงพูดขึ้น: “ไปล้างเนื้อล้างตัวให้สะอาด อย่ามาทำให้สายตาผมสกปรกไปด้วย” เธอนึกขึ้นได้ท่านเป่หมิงเคยบอกว่าเป่หมิงโม่นั้นรักสะอาดมาก ความคิดชั่วร้ายก็ผุดขึ้นมาในหัว กู้ฮอนจงใจขยับเข้าไปหาเขา “เกรงว่าจะทำให้ท่านประธานคงต้องลำบากใจแล้วหละ เพราะว่าฉันไม่มีชุดสำรองไว้เลย และนอกจากนั้น ฉันไม่คิดว่ามันสกปรกเลยสักนิด อย่างมากก็แค่*ขี้เอง” เธอหัวเราะพลางเดินเข้าหาเขา แน่นอนว่าคนที่ไม่สามารถทนต่อความสกปรกและยุ่งเหยิงนี้ได้อย่างผู้ชายคนนี้ คิ้วก็ยิ่งขมวดเข้าหากันเรื่อยๆเท้าก็ยิ่งก้าวถอยหลังไปเรื่อยๆ ทุกครั้งเมื่อเขาถอยไปหนึ่งก้าว กู้ฮอนที่ถูกน้ำสาดจนเปียกก็ยิ่งหัวเราะได้ตลกมากยิ่งขึ้น “จริงหรอ?” เป่หมิงโม่ก็หยุดก้าวเท้าทันทีสายตาที่เย็นชาจ้องมองไปที่หญิงสาวตรงหน้า เห็นเจตนาแฝงจากนัยน์ตาของเธอ ทันใดนั้น ฝ่ามือใหญ่ของเขาก็ยื่นไปด้านหน้า และคว้าเธอเข้ามาไว้ในอ้อมกอด! “อ๊ะ----” กู้ฮอนตื่นตกใจ เมื่อตั้งสติได้ก็จะขัดขืน “อย่างมากก็แค่*ขี้หรอ? ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่ามันจะขนาด... ...!” เขาพูดประโยคคลุมเครือ เมื่อได้ฟังก็ทำเอากู้ฮอนตัวสั่น วินาทีต่อมา มือของเขาก็กระชากเปิดคอเสื้อของเธอออก พรึบตึก~ กระดุมกระเด็นหลุดออกไปหลายเม็ด! “เป่หมิงโม่! คุณนี่มันอันธพาล... ...คุณปล่อยฉันนะ!” กู้ฮอนจะไปรู้ได้ยังไงว่า ผู้ชายที่เห็นอยู่ตรงหน้าท่าทางเย็นชาแบบนั้น ด้านในถึงได้โรคจิตขนาดนี้! “อันธพาล คืออะไร? เหอะ... ...”ทันใดนั้นเขาก็ยิ้มอย่างเยือกเย็นและมืดมน กู้ฮอนกลัวจนสั่นเทา! ภายใต้สถานการณ์เร่งด่วนนี้ เธอก็ตะโกนออกมา “เป่หมิงโม่! ฉันขอเตือนคุณไว้ก่อนว่าอย่าทำอะไรนะ... ...ฉัน ฉันเป็นคนที่พ่อของคุณเชิญมา... ...” เมื่อเอ่ยถึงท่านเป่หมิง ก็ได้ผลจริงๆด้วย นิ้วของเป่หมิงโม่หยุดชะงัก เขามองลึกไปที่กู้ฮอน หลังจากนั้นความสนใจทั้งหมดก็หายไป มือใหญ่ปล่อยออก ผึก~ กู้ฮอนหล่นลงไปที่พื้น ลมจนสี่ข้างชี้ฟ้า! “ฮู้ว... ...” เธอถอนหายใจอย่างโล่งอก เจ็บจนเหลือทนแล้วตะโกน: “เป่หมิงโม่คุณมันคนเลว!” เขาเหลือบมามองเธอ เธอที่เสื้อผ้าเปิดออก เผยให้เห็นลูกบอลครึ่งหนึ่ง กระโปรงเลิกขึ้นไปถึงน่องขา เผยให้เห็นวิวต้นขาที่ขาวอวบ ทันใดนั้นดวงตาของเขาก็มืดมน คิ้วยาวราวกับแยกออกจากกันไม่ได้ รอยยิ้มปีศาจที่มุมปากถูกส่งไปให้เธอ “กู้ฮอนแม้ผมจะไม่รู้ว่าคุณใช้เวทมนตร์อะไร ถึงได้ทำให้พ่อของผมแนะนำคุณ! แต่ว่า ตอนนี้ผมรู้สึกเสียใจมากที่เตะคุณลงจากเตียงในวันนั้น!” ในใจเธอวิตกกังวลขึ้นมา “เรื่องในวันนั้น... ...” กู้ฮอนรู้สึกว่าจำเป็นต้องชี้แจงเรื่องนี้ “ฉันถูกเจ้านายของบริษัทเก่าวางยาและคิดจะทำร้าย ถึงได้ไปอยู่บนเตียงของคุณ แม้ว่าวันนั้นทัศนคติของคุณจะแย่มาก แต่การที่คุณเตะฉันลงจากเตียงมันถูกต้องแล้ว ดังนั้นไม่ต้องโทษตัวเองหรอก... ...” “ใครบอกว่าผมโทษตัวเอง?” เขาหัวเราะอย่างเย็นชา ขัดคำพูดของเธอ เธอชะงักไปครู่หนึ่ง “คุณไม่ได้เสียใจหรอกหรอ?” เป่หมิงโม่กลอกตาอย่างอดไม่ได้ ผู้หญิงซื่อบื้อคนนี้ “ผมเสียใจทีหลังเพราะไม่ได้ขึ้นคุณ! สิ่งสำคัญจบลงและสิ่งที่เหลือจะตามมา ไม่อย่างนั้นก็คงไม่ต้องเกิดสถานการณ์อย่างวันนี้ขึ้นมา!” ในความเป็นจริง การกระทำเล็กๆของหลี่ติ่งซื่งเขามองออกตั้งแต่แรกแล้ว อย่างไรก็ตามเขาไม่คิดเลยว่าพ่อจะหากู้ฮอนมาเพราะเรื่องนี้! คนโง่ยังรู้เลยว่าคุณพ่อมีจุดประสงค์ไม่ดีแฝงอยู่ แต่ในตอนที่คุณพ่อไม่มีเหตุผลนั้น เขาไม่มีทางเลือกนอกจากยอมรับการมีตัวตนของเลขาคนนี้! ตอนนี้แค่คิดว่าจะต้องมีผู้หญิงไม่ดีคนนี้คอยมากวัดแกว่งตรงหน้าทุกวัน เขาก็รู้สึกปวดขมับขึ้นมา ทันทีที่เขาพูดออกมา กู้ฮอนก็กลัวจนหดไปทั้งตัว ทุกเซลล์ในร่างกายราวกับได้รับการแจ้งเตือน และพร้อมที่จะต่อสู้ทันที! เธอรีบตะเกียกตะกายใส่เสื้อผ้าที่ถูกเขาฉีกกลับไปอย่างเดิม กลัวจริงๆว่าเขาจะอารมณ์ไม่ดีขึ้นมาแล้วจะกลายร่างปีศาจออกมา... ... “เป่หมิงโม่ ฉันขอเตือนคุณไว้นะ... ...” “อย่ามาทำอะไร ใช่ไหม?” เขาพูดต่อจากคำพูดเธอ มุมปากกระตุกขึ้น จากนั้นก็พูดออกมาอีกประโยค “ตามผมเข้ามา” ฮะ? “เข้าอะไรนะ?เข้าไปไหน” กู้ฮอนตามอารมณ์ที่ขึ้นๆลงๆของเขาไม่ทันไปชั่วขณะ เป่หมิงโม่เดินตรงไปทางห้องอีกห้องหนึ่งในห้องทำงาน แล้วเปิดประตู กู้ฮอนถือคอเสื้อไว้แล้วตามหลังไป “ห้องน้ำ?” เธอขมวดคิ้ว