บทที่ 23 จงใจอย่างแน่นอน1

บ๗ที่ 23 จงใจอย่างแน่นอน1 จากนั้น เป่หมิงโม่ก็ชี้ไปที่กระจกบนอ่างล้างมือ เย้ยหยันอย่างเย็นชา “กู้ฮอน รบกวนคุณส่องกระจกมองสภาพของตัวเองด้วย! แม้ผมคิดที่จะทำอะไร อย่างน้อยก็คงหาที่ถูกใจ!” ร้ายกาจมาก! เธอตัวสั่นด้วยความหนาว พลางหันไปทางกระจก หลังจากนั้น ก็มองเห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่เลอะเครื่องสำอางราวกับผีจากในกระจก ทันใดนั้น เธอก็นิ่งเป็นหิน อ๊ะ... ...นี่มัน นี่เป็นตัวเธอเองหรอ? เป่หมิงโม่หัวเราะอย่างเย็นชา “ทำไม ตกใจตัวเองเลยหรอ?” กู้ฮอนเบ้ปากอย่างไม่พอใจ พลางหยิบกระดาษทิชชูออกมา เช็ดเครื่องสำอางบนหน้าไปด้วย บ่นพึมพำไปด้วย “ถ้าไม่ใช่เพราะคุณสมยอม ลินดาจะกล้าทำแบบนั้นกับฉันหรอ? ทำให้ฉันต้องเปียกโชกตั้งแต่เช้า แค่พอขำๆก็ช่างเถอะ แต่ถ้าเป็นหวัดขึ้นมาแล้วหละก็ฉันจะเบิกเงินส่วนกลางแน่... ...นี่ อ๊ะนี่คุณกำลังทำอะไร?” เธอมองดูเขากำลังปลดเข็มขัดที่เอวออกด้วยความกลัว... ... คิ้วของเป่หมิงโม่เลิกขึ้นเล็กน้อย อย่างชั่วร้าย! กู้ฮอนทำสงครามเย็นอย่างควบคุมไม่ได้ ดูเขาปลดเข็มขัดออกราวกับไม่มีใครอยู่ข้าง ท่าทางราวเด็กน้อย “กรี๊ด----” กรีดร้อง เธอรีบปิดตาด้วยสองมือ หันหลังเตรียมออกไป “ไม่ได้บอกว่าจะอยู่ภายในสายตาของผมตลอด 24 ชั่วโมง จะเรียกเมื่อไหร่ก็ได้ไม่ใช่หรอ? แค่จะเข้าห้องน้ำเฉยๆ ไม่ได้จะขึ้นคุณสักหน่อย จะตกใจไปทำไม?” เป่หมิงโม่น้ำเสียงเยาะเย้ย ประสบความสำเร็จในการหยุดการก้าวเดินของเธอ! สูดหายใจเข้าลึกๆ เธอหันไปตะโกนใส่เขาอย่างโกรธเคือง: “โรคจิต ใครอยากดูคุณฉี่กัน!” เสียงบ่นอย่างต่อเนื่อง เธอใช้แรงกระแทกปิดประตูห้องน้ำไว้ กั้นเขาออกไปจากสายตาของเธอ และเสียงหัวเราะของเขาที่กระแทกหูนั้นอีก! *** ในที่สุดก็รอจนถึงเวลาเลิกงาน กู้ฮอนผ่านมาได้ด้วยการนับเข็มวินาทีรอเวลาเลย! มองผ่านบานกระจกเข้าไปภายในห้องประชุม เธอเห็นเป่หมิงโม่กำลังนั่งอยู่ที่ตำแหน่งหัวหน้าเพื่อฟังรายงานจากพนักงานของแผนกต่างๆอย่างสงบและเงียบขรึม ใบหน้าเฉียบคมแสดงให้เห็นเส้นขอบอย่างชัดเจน ความกล้าหาญเยือกเย็นแผ่ออกมาจากคิ้วที่เรียวหนา ทำให้เธอมองอย่างหลงใหลอีกครั้ง ถึงแม้ว่าผู้ชายคนนี้จะน่ารังเกียจ แต่เขาก็เป็นผู้ชายในแบบที่เธอชอบมองมากสุดๆ ไม่ว่าจะเป็นคิ้ว ตา จมูก ปาก... ... แม้กระทั่งส่วนของกล่องเสียงที่อยู่ระหว่างคอและลำคอของผู้ชายนั้น น่ามองซะจนไม่อาจอธิบายออกมาได้ มันทำให้เธอรู้สึกคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก ทันใดนั้นก็มีเงาของหยางหยางปรากฏขึ้นในหัว... ... หัวใจเธอเต้นแรง! ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าผู้ชายคนนี้มีบางส่วนที่คล้ายกับหยางหยางมาก! ความรู้ที่เกิดขึ้นมากะทันหันนี้ทำให้เธอรู้สึกตกใจกลัว! ไม่ ไม่มีทางเป็นเขาหรอก... ... *** หลังจากที่เป่หมิงโม่ประชุมเสร็จก็ 7 โมงเย็นแล้ว “ลงไปซื้อชุดอาหารA ที่ร้านอาหารลินคอล์นชั้นล่างกลับมา” เขาพูดกับกู้ฮอนอย่างเย็นชา หยิบธนบัตรสองสามใบออกมาจากกระเป๋าสตางค์แล้วโยนให้เธอ จากนั้นก็ก้มหน้าลงและทำงานต่อ กู้ฮอนขมวดคิ้วอย่างไม่รู้ตัว “คุณเป็นคนบ้างาน แต่ไม่ใช่เด็กกำพร้า เวลานี้ก็ควรจะกลับบ้านไปกินข้าวฝีมือแม่สิ ไม่ใช่อาหารจานด่วน!” ประเด็นก็คือ ถ้าเขาจะทรมานตัวเองก็อย่าลากเธอมาทรมานด้วยจะได้หรือเปล่า! ทันใดนั้น สายตาที่เยือกเย็นของเขาก็จ้องมาอีกครั้ง ราวกับจ้องทะลุเสื้อเธอไปหลายรู “ถ้าคุณอยากกลับบ้านก็รีบไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้! ไม่มีใครห้าม! แม้ว่าพรุ่งนี้จะไม่มาทำงานก็ไม่เป็นไร!”ในโลกใบนี้คงจะไม่มีใครอยากให้เธอไสหัวออกไปมากเท่าเขาอีกแล้ว กู้ฮอนกัดฟันแล้วบอกตัวเองว่าต้องใจเย็น ไม่อย่างนั้นคนที่จะเครียดตายคงเป็นตัวเธอเอง และเขาเองก็ได้นั่งปรบมือดีใจอยู่ข้างๆ “เฮอะ! ซื้อก็ซื้อ! ฉันขอบอกว่าฉันไม่กินชุดA !” “แล้วแต่คุณ!” *** ครึ่งชั่วโมงต่อมา ในห้องทำงานก็มีกลิ่นปีกไก่ย่างลอยอบอวล ที่สำคัญที่สุดก็คือ ปีกไก่ย่างนี้ย่างด้วยเปลือกทุเรียน รสชาตินั่น สามารถอธิบายได้เป็น ... ... กู้ฮอนนั่งอยู่ที่โซฟา กินอย่างเพลิดเพลินจนปากเลอะไปด้วยน้ำมัน “อื้ม... ...หอมจัง... ...อร่อยมาก... ...” นี่เป็นครั้งที่ 6 แล้วที่เธอพูดคำชมพวกนี้ออกมา กู้ฮอนแทะไก่ไปด้วย แอบมองปฏิกิริยาของเป่หมิงโม่ด้วย ดูคิ้วของเขาที่ขยับเข้าหากันแน่นขึ้นเรื่อยๆ เธอก็รู้สึกอารมณ์ดีขึ้น ในที่สุด ความอดทนนั้นก็หมดลง “ไปเปิดหน้าต่างออก เปลี่ยนแอร์ปรับอากาศให้เป็นระบายอากาศ” “ท่านประธาน ถ้าจะเปิดแอร์ก็ต้องปิดหน้าต่างนะ” เธอเตือนถึงข้อขัดแย้งนี้กับสิ่งที่เขาต้องการ และแอบหัวเราะในใจ หยุดชั่วคราวแล้วกัดฟัน “ถ้าอย่างนั้นก็ไปเปิดหน้าต่าง!” “ค่ะ!” กู้ฮอนพยายามกลั้นหัวเราะและพยักหน้า ไปเปิดหน้าต่างอย่างเชื่อฟัง ฉวยโอกาสในตอนที่เป่หมิงโม่ไม่ทันได้สังเกต เธอแอบเอาเนื้อทุเรียนที่ซื้อมาด้วยเมื่อกี้นี้ใส่ไว้ที่หน้าต่าง ฮุฮุฮุ~ สายลมพัดโชยเข้ามาในบ้านหลังใหญ่ เป่หมิงโม่สุดหายใจเข้า ขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้ ทำไมลมที่พัดเข้ามา กลิ่นของทุเรียนนั้นถึงได้แรงกว่าหละ? สายตากวาดไปทางหน้าต่าง---- “กู้ ฮอน!” มีสิงโตโกรธแล้ว ผู้หญิงคนนี้ จงใจอย่างแน่นอน! เขากำลังจะโจมตี โทรศัพท์มือถือบนโต๊ะก็ดังขึ้น เมื่อมองดูหมายเลขผู้โทรเข้า เขาขมวดคิ้วและไม่ได้พูดอะไร รับสาย---- “ใต้เอ๋อ? อืม... ...ผมกำลัง... ...มีเรื่องอะไร... ...” กู้ฮอนกลับไปนั่งที่โซฟาอย่างเงียบๆ เมื่อกี้เกือบไปแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะอยากจะเล่นงานเป่หมิงโม่หละก็ ให้ตายยังไงเธอก็ไม่ยอมแทะปีกไก่ทุเรียนเยอะขนาดนี้หรอก ให้ตายสิ เธอก็กินจนอยากจะอ้วกแล้วเหมือนกันเถอะ!