บทที่ 24 จงใจอย่างแน่นอน2

บ๗ที่ 24 จงใจอย่างแน่นอน2 เงี่ยหูฟังเสียงโทรศัพท์ของเป่หมิงโม่ เธอนึกถึงคำสั่งของท่านเป่หมิงได้ รีบเอาสมุดบันทึกในกระเป๋าออกมาแล้วตั้งใจจด... ... หลังจากนั้นไม่นาน เป่หมิงโม่ก็วางสายไป มองไปทางโซฟา กู้ฮอนที่กำลังขมวดคิ้วจ้องที่สมุดบันทึก “เขียนอะไรอยู่?” กู้ฮอนตกใจจนตัวสั่น รีบเก็บสมุดบันทึกราวกับขโมย “ฉันเบื่อก็เลย เขียนเล่นไปเรื่อย” เป่หมิงโม่หรี่ตาลง ยังคงสงบ เลิกคิ้วมองนาฬิกา swiss military เป็นเวลาสามทุ่มแล้ว “ดึกแล้ว คุณไปได้แล้ว” “ยะฮู้~” กู้ฮอนยืนขึ้นอย่างดีใจ ในที่สุดลุงคนนี้ก็ยอมปล่อยคนแล้ว! เธอประมาณว่าหยิบกระเป๋าเสร็จแล้วก็จะไปเลย คิดถึงคุณแม่และลูกชายที่บ้าน ความสุขปรากฏขึ้นระหว่างดวงตาอย่างไม่ตั้งใจ เดินออกมาไม่กี่ก้าว เดี๋ยวก่อน มีบางอย่างผิดปกติ... ... “คือว่า ท่านประธาน คุณก็จะกลับไปที่บ้านของคุณใช่ไหม?” เธอถามขึ้นอย่างไม่แน่ใจ ท้ายที่สุด ท่านเป่หมิง เคยเตือนเธอว่า นอกจากว่าคุณชายคนที่สองของพวกเขาจะกลับไปถึงตระกูลเป่หมิง อย่างสวัสดิภาพ เธอถึงจะกลับบ้านของตัวเองได้ ไม่อย่างนั้นก็ต้องทนต่อไปตลอด 24 ชั่วโมง เป่หมิงโม่เลิกคิ้ว “กู้ฮอน ผมต้องรายงานทุกการเคลื่อนไหวให้คุณรู้ตั้งแต่เมื่อไหร่?” “ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น... ...” เธอรีบอธิบาย จะได้ไม่ไปสะกิดโดนเคราเส้นไหนของเขาโดยไม่ตั้งใจ หัวเราะแห้งสองที “ก็แค่... ...ท่านประธานผู้อาวุโสท่านยังไม่เลิกงานกลับบ้านเลย ฉันที่เป็นผู้น้อยจะกล้าได้ยังไง... ...” “คุณก็มีตอนที่ขวยเขินด้วย?” เขาตะคอกอย่างเย็นชา มองนาฬิกาอีกครั้ง และรีบลุกขึ้นยืน หยิบเสื้อโค้ทหลังเก้าอี้แล้วสวมไปด้วยเดินไปด้วย ในตอนที่ผ่านกู้ฮอนไป เขาแค่เหลียวมองเธออย่างเย็นชาเท่านั้น เท้ายังคงก้าวเดินต่อไปไม่หยุด กู้ฮอนมองเขาที่ราวกับว่ากำลังจะจากไป มุมปากคลี่ออก รีบโค้งตัว ท่าทางราวกับสุนัขรับใช้---- “ท่านประธานจากลับบ้านแล้วหรอ? งั้นท่านประธานเดินทางปลอดภัย ไม่ส่งนะท่านประธาน!” ปัง! ประตูปิดลงทันที ยะฮู้~ กู้ฮอนอยากจะกระโดดขึ้นร้องดีใจ ฉลองช่วงเวลาแห่งชัยชนะของตัวเอง! แต่อย่างไรก็ตาม ไหล่ของตัวเองก็ทรุดลงมาทันที ตัวเกร็งมาทั้งวัน ตอนนี้เหนื่อยราวกับถูกคนซ้อมมาอย่างนั้น เฮ้อ ชีวิตต่อจากนี้จะเป็นยังไงนะ... ... *** เป็นเวลาตีสอง สุนัขจิ้งจอกเฒ่าโทรมาแล้ว สุนัขจิ้งจอกเฒ่าโทรมาแล้ว ... ... เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ดังขึ้นปลุกกู้ฮอนที่กำลังนอนหลับฝันหวาน หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจากข้างหมอนอย่างสะลึมสะลือนำเสียงที่ไม่มีแรง “ฮัลโหล?” “กู้ฮอน คุณได้ใส่ใจกับข้อตกลงของเราอยู่ไหม ยังจะนอนหลับอยู่อีก?” เสียงบ่นพึมพำดังลอดมาจากทางเป่หมิงเจิ้งเทียนราวกับจะเจาะทะลุแก้วหูเธอให้ได้! ตื่นขึ้นทันที! เธอกุมโทรศัพท์แน่น “ท่านเป่หมิง เกิดอะไรขึ้น?” “เจ้ารองไม่ได้กลับบ้าน ทำไมคุณไม่รายงานผม? ตอนนี้โทรศัพท์ของเขาก็โทรไม่ติด หาตัวไม่เจอ แต่คุณกลับกำลังนอนหลับฝันหวาน?” เป่หมิงเจิ้งเทียนตะคอกด่าออกมาอย่างใบหน้าโกรธจัด ฟังจนกู้ฮอนสับสนไปหมดแล้ว “ท่านเป่หมิง คุณอย่าเพิ่งเครียดไป อายุมากแล้วเส้นเลือดจะแตกได้ง่าย... ...” “คุณอย่าเพิ่งมาแช่งผม!” เป่หมิงเจิ้งเทียนตะคอกขัดคำพูดของเธอด้วยความโกรธ “เปล่านะคะ ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น” เฮ้อ เธอรู้สึกว่าตัวเองถูกเข้าใจผิดเอามากๆ “ถ้าอย่างนั้นรบกวนถามหน่อยได้ไหมคะว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ถึงได้ทำให้คุณโมโหขนาดนี้?” “ใต้เอ๋อเข้าโรงพยาบาลแล้ว!” น้ำเสียงของเป่หมิงเจิ้งเทียนหนักขึ้น “ผมไม่สนว่าคุณจะใช้วิธีไหน รีบหาไอเด็กโง่นั้นมาให้ผมให้ได้! ได้ยินไหม?” พรึบ~กึก ทางนั้นวางสายไป ใต้เอ๋อ? ทันใดนั้นกู้ฮอนก็นึกถึงโทรศัพท์สายนั้นของเป่หมิงโม่ ดูเหมือนจะเป็นใต้เอ๋ออะไรนี้เหมือนกัน จ้องโทรศัพท์ที่ดัง ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด แล้วเหลือบมองเวลา เธอที่กำลังง่วงมากจนอดไม่ได้ที่จะบ่น---- “เป่หมิงโม่ไอ้คนเลว ปล่อยให้แม่ได้นอนหลับสบายๆหน่อยก็ไม่ได้!” ท้ายที่สุดเธอก็ลุกขึ้นมาสวมเสื้อผ้า จากนั้นก็เข้าไปในห้องน้ำเพื่อจักการกับตัวเอง “คุณแม่... ...” น้ำเสียงนี่นุ่มนวลดังมาจากข้างประตู กู้ฮอนกำลังแปรงฟันอยู่ พูดพึมพำ “มีอะไรหยางหยาง?” เฉิงเฉิงยืนพิงอยู่ที่ข้างประตู เงยหน้าขึ้นมองกู้ฮอนอย่างจริงจัง เสียงโทรศัพท์เมื่อกี้นี้ จริงๆแล้วเขาได้ยินมันหมดแล้ว โดยเฉพาะตอนที่แม่พูดว่าเป่หมิงโม่สามคำนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะลุกขึ้นมาจากเตียง “คุณแม่จะออกไปข้างนอกหรอ? ผมเหมือนจะได้ยินคุณแม่พูดว่าเป่หมิงโม่ไอคนเลว... ...” เฉิงเฉิงถามขึ้นอย่างระมัดระวัง “หือ?” กู้ฮอนแปรงฟันไม่ด้วย ฮึดฮัดพึมพำไปด้วย “เธอได้ยินแล้วหรอ?อุก... ...นั้นเป็นเจ้านายของแม่... ...อัก... ...” “โอ” ภายใต้ท่าทางที่ดูสงบของเฉิงเฉิงนั้น หัวใจดวงน้อยๆก็ยังอดไม่ได้ที่จะกระตุกเต้นรัวเหมือนกัน “อื้อ... ...” กู้ฮอนพยักหน้า จากนั้นก็ฮึดฮัดแปรงฟันจนเสร็จ ล้างหน้าจนเสร็จ เหลือบมองลูกชายที่ยังคงยืนอยู่ข้างประตูไม่ขยับไปไหน สงสัยขึ้นมา “มีอะไรหรอ หยางหยาง? โทรศัพท์ของแม่ดังจนทำให้หนูตื่นใช่ไหม?” เฉิงเฉิงส่ายหน้าอย่างเงียบๆ “คุณแม่จะออกไปข้างนอกหรอ?” “อื้อ เจ้านายของแม่เขาหายตัวไป แม่จะต้องออกไปตามหาเขาหยางหยางจะต้องอยู่บ้านพักผ่อนเป็นเพื่อนคุณยายนะ” พูดไป เธอก็สวมกอดลูกชายไว้ และหอมแก้มเล็กๆของเขาด้วยความรัก เฉิงเฉิงไม่กี่วันที่ผ่านมา ดูเหมือนจะค่อยๆชินกับการกอดๆหอมๆของกู้ฮอนแล้ว อดไม่ได้ที่จะออดอ้อนในอ้อมกอดที่อบอุ่นและนุ่มนวลของเธอ นึกถึงภาพฉากที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังของพ่อในวันนั้น หัวใจของเฉิงเฉิงอดไม่ได้ที่จะเจ็บปวดขึ้นมา อิงอยู่บนไหล่ของกู้ฮอน เขาพูดเสียงเบา “คุณแม่ครับ... ...พ่อของหยางหยางเป็นใคร?” ที่เฉิงเฉิงถาม คือพ่อของหยางหยาง กู้ฮอนสั่นไหวไปทั้งร่าง! เกล็ดเลือดแข็งตัวขึ้นมาทันที เธอก้มลงมองลูกชายตัวเล็กในอ้อมแขน “ทำไมอยู่ๆถึงได้ถามเรื่องนี้ขึ้นมาหละ?” น้ำเสียงของเธอสั่นคลอนเล็กน้อย หัวเราและพยายามจะเปลี่ยนเรื่อง “ในตอนที่หนูยังเด็ก ยังเด็ก อยู่นั้น แม่ก็เคยบอกแล้วไม่ใช่หรอว่าคุณพ่อของหยางหยางนั้นขึ้นไปอยู่บนฟ้าแล้ว?” ก็ได้ เธอยอมรับ จริงๆแล้วเธอก็ไม่ได้อยากจะแช่งพ่อของหยางหยางแบบนี้เลย