บทที่ 25 ในที่สุดก็หาคุณเจอ1

บ๗ที่ 25 ในที่สุดก็หาคุณเจอ1 แต่ว่านี่เป็นวิธีเดียวที่จะผ่านเรื่องนี้ไปได้และเรื่องที่ดีจะตามมา เผื่อหยางหยางโตขึ้นก็ยิ่งอยากรู้ว่าพ่อของเขาเป็นใคร ยิ่งไปกว่านั้นปัญหานี้ กู้ฮอนก็ไม่สามารถตอบลูกชายได้อยู่ดี เพราะแม้แต่ตัวเองก็ยังไม่รู้เลย! เฮ้อ ผิดหวังมาก ใช่หรือไม่? เฉิงเฉิงเปิดดวงตากลมโตที่สดใส และเงยหน้าขึ้นมองกู้ฮอน ท่าทางของเธอเห็นได้ชัดว่าโกหก แต่ว่าเฉิงเฉิงฉลาด ไม่ได้เปิดเผยเธอ ก็แค่ทันใดนั้นก็เห็นอกเห็นใจหยางหยางขึ้นมา ดูเหมือนว่าเขาไม่มีแม่ตั้งแต่เด็ก แต่หยางหยางไม่มีพ่อตั้งแต่เด็ก “เฮ้อเฮ้อ หยางหยางช่วงนี้หนูเป็นอะไรไป? แปลกแปลกนะ เอาแต่ถามคำถามแปลกแปลกตลอกเลย” กู้ฮอนรีบอุ้มลูกเข้าไปในห้อง วางเขาไปที่เตียงอีกครั้ง “เชื่อฟังนะ อย่าคิดมากไปเลย นอนหลับเถอะนะ อื้อ?” “ฝันดีนะลูกรัก” จูบอย่างอ่อนโยนที่หน้าผากของเขา กู้ฮอนอมยิ้มเตรียมจะจากไป “คุณแม่... ...” ทันใดนั้นมือเล็กๆของเฉิงเฉิง ก็ยื่นมาจับมือใหญ่ของเธอไว้ “ลูกรัก เป็นอะไรไป?” “คือว่า... ...” เฉิงเฉิงพูดอย่างระมัดระวัง “ผมได้ยินเพื่อนๆบอกว่าที่ถนนตะวันออกของสมเด็จพระราชินีเลขที่189 มีร้านเครื่องเขียนอยู่ คุณแม่ไปที่นั่นซื้อกล่องดินสอสีให้ผมหน่อยได้ไหมครับ?คาบศิลปะพรุ่งนี้จะต้องใช้” “ดินสอสีหรอ?” ถึงแม้กู้ฮอนจะรู้สึกว่าหยางหยางเด็กคนนี้ช่วงนี้จะแปลกไปบ้าง แต่ก็บอกไม่ถูกว่าแปลกตรงไหน แต่ยังไงก็เป็นลูกชายของตัวเอง เธอไม่มีข้อสงสัยอื่น อมยิ้มแล้วพยักหน้า “ได้ แม่จะไปซื้อมาให้หนูนะ” เฉิงเฉิงถึงได้วางใจและนอนหลับไป... ... *** กู้ฮอนออกจากบ้านไป ดึกป่านนี้ จะไปตามหาคนได้ที่ไหนกัน? เป่หมิงโม่เดือดร้อนคนอื่นไม่จบไม่สิ้นจริงๆ! เธอเอื้อมมือออกไปโบกรถแท็กซี่ได้คันหนึ่ง ขึ้นไปนั่งในรถ ให้คนขับ ขับรถวนเมืองAส่วนเธอก็นั่งอยู่ที่ข้างหน้าต่างรถ มองซ้ายพวงขวา ไม่ว่าเธอจะเห็นคนเมา ขอทานหรืออะไรก็ตาม เธอก็แทบจะคิดว่าเป็นผู้ชายคนนั้น! เสียดายที่นั่นมันเป็นไปไม่ได้ จากเป่หมิงโม่ที่ทั้งรวยและเป็นคุณชายรักสะอาดคนนั้น จะมานั่งอยู่ข้างถนนเวลากลางดึกแบบนี้ได้ยังไง ไม่นาน รถก็ชะลอช้าลง “คุณผู้หญิง ด้างหน้าเป็นถนนตะวันออกของสมเด็จพระราชินี ที่นั่นรถเยอะ ขับเข้าไปไม่ได้แล้ว คุณจะไปที่อื่นอีกไหม?” “ ถนนตะวันออกของสมเด็จพระราชินี?” กู้ฮอนนึกถึงคำพูดของลูกชาย “อ๊ะไม่ต้องแล้ว ฉันลงไปดีกว่า ขอบคุณนะคะ” ลงจากรถ เธอยืนอยู่ที่หน้าทางเข้าถนนตะวันออกของสมเด็จพระราชินี ไฟนีออนฝั่งตรงข้ามสว่างจนเกือบจะทำให้เธอตาบอดได้ คิดไม่ถึงเลยว่าช่วงเวลากลางคืนของถนนตะวันออกของสมเด็จพระราชินีที่เมืองAจะเฟื่องฟูครึกครื้นขนาดนี้ แต่ว่า... ... ไนต์คลับ? คาราโอเกะ? อาบอบนวด? ร้านเหล้า? ป้ายข้างๆถนนพวกนั้น สามารถบอกได้ว่าแข่งขันกัน! ทั้งสองข้างของถนนมีรถส่วนตัวจอดอยู่เต็มไปหมด กู้ฮอนยิ่งมองก็ยิ่งผิดปกติ ที่นี่จะมีร้านเครื่องเขียนที่หยางหยางพูดถึงได้ยังไง? จากนั้น เธอก็ตบหน้าผากตัวเอง ถึงได้นึกขึ้นได้ว่าดึกป่านนี้แล้ว ร้านเครื่องเขียนจะเปิดได้ยังไง ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกแปลก เธอรีบเดินตรงเข้าไปตามถนนตะวันออกของสมเด็จพระราชินีเรื่อยๆ ผ่านถนนตะวันออกของสมเด็จพระราชินีเลขที่36... ....เลขที่78... ...เลขที่136... ... ในที่สุด กู้ฮอนก็มาหยุดอยู่ที่หน้าร้านหนึ่งที่มีป้ายสีสันสดใส! บนป้ายเขียนไว้ว่า: โกล์วไนท์คลับ ที่อยู่ด้านล่างป้าย: ถนนตะวันออกของสมเด็จพระราชินี เลขที่189! และสิ่งที่ทำให้เธอช็อกมากที่สุดก็คือ ถนนด้านล่างของป้ายมีรถปิคอัพ ที่นิยมสุดๆจอดอยู่หนึ่งคัน ทะเบียนรถ: AXXXXX รถคันนี้ก็คือคันที่เธอไม่ได้ตั้งใจใช้แทนกระจกในคืนนั้น ต่อให้กลายเป็นขี้เถ้าเธอก็จำได้! รถของเป่หมิงโม่! หา! เธอเครียดจนอยากทักทายแม่เขาแล้ว! พ่อของเขาตามหาเขาแทบตาย ตะคอกใส่เธอแทบตาย ใต้เอ๋อของเขาเข้าโรงพยาบาลใช่ไม่ใช่ก็น่าจะใกล้ตายแล้วมั้ง พี่ชายคุณยังมีกระจิดกระใจมาอยู่ในไนต์คลับ ชื่นชมดอกไม้ แสวงหาความสุขและดื่มเหล้ากกหญิง? วินาทีต่อมา เธอที่เปี่ยมไปด้วยไฟโกรธก็เดินตรงเข้าไปในไนต์คลับ... ... *** โกล์วไนท์คลับ ในห้องVIP กลิ่นแอลกอฮอล์ฟุ้งไปทั่วทุกมุมห้อง เป่หมิงโม่นั่งอยู่บนโซฟาหนังแท้อย่างเย็นชา และดื่มเหล้าอย่างเฉยชา “เป่หมิงสอง หยุดดื่มได้แล้ว ตอนนี้มันกี่โมงแล้ว ควรกลับบ้านไปอาบน้ำนอนได้แล้ว” คนที่พูดก็คือคนที่หมดแรง อยู่อีกด้านหนึ่งของโซฟาเป็นชูหยุนเฟิงที่เกือบจะเมาปลิ้น หากบอกว่าตระกูลเป่หมิงนั้นสว่างและเป็นความภาคภูมิใจที่สุดในเมืองAแล้วหละก็ถ้าอย่างนั้นตระกูลชูก็เป็นความมืดที่น่ากลัวที่สุดของเมืองA หากบอกว่าเป่หมิงโม่เป็นรุ่นที่สองที่ดังที่สุด เป็นรุ่นที่สองที่มีอำนาจมากที่สุด เป็นรุ่นที่สองที่รวยที่สุดแล้วหละก็ถ้าอย่างนั้นชูหยุนเฟิงก็เป็นรุ่นที่สองที่แข็งแกร่งมั่นคงและเป็นรุ่นที่สองที่มืดที่สุด ชูหยุนเฟิงก็เหมือนกับเป่หมิงโม่ เป็นลูกคนที่สองของตระกูล แต่ทั้งสองคน ก็ดันกลายมาเป็นเพื่อนจิ้งจอกเพื่อนสุนัขกัน เมื่อเห็นเป่หมิงโม่ยังคงนิ่งเงียบ ในที่สุดชูหยุนเฟิงก็ทนไม่ไหว: “ถ้านายอกหักแล้วมาดื่มที่นี่ได้นะ ฉันไม่ขัดข้อง แต่ถึงแม้ว่าผู้ชายทั้งโลกจะอกหักแต่ก็คงไม่มีทางมาถึงนายเป่หมิงสองหรอก นายจะมาดื่มเพื่ออะไรกัน หา?” ดวงตาที่เย็นชาของเป่หมิงโม่ เหลือบมองชูหยุนเฟิงอย่างเหงาๆ ยังคงนิ่งเงียบ รินเหล้าแล้วดื่มต่อไปเรื่อยๆ สายตานี้มองจนชูหยุนเฟิงปวดใจจะตายอยู่แล้ว “เฮ้อ เป่หมิงสอง ถือซะว่าฉันขอร้องหละนะ อย่าดื่มCHATEAU LAFITEรุ่นสะสมของฉันราวกับเป็น Erguotou (เหล้าชนิดหนึ่งของจีน) ได้ไหม ฉันเสียใจไม่ไหวจริงๆ ... ...” เขาปวดใจเพราะไวน์ของเขาเอง