บทที่ 26 ในที่สุดก็หาคุณเจอ2

บ๗ที่ 26 ในที่สุดก็หาคุณเจอ2 เป่หมิงโม่มองหน้าตาที่หงิกงอของเขา พูดอย่างถอนหายใจ “เดี๋ยวไปเอาที่คลังของฉันหนึ่งลัง!” “ได้! นายพูดเองนะ งั้นฉันไม่เกรงใจนะ!” ชูหยุนเฟิงยิ้มออกทันที ทันใดนั้น ปัง! ประตูห้องถูกเปิดออกอย่างหยาบคาย “คุณผู้หญิง คุณเข้าไปไม่ได้จริงๆ... ...” “เป่หมิงโม่! เป่หมิงโม่ไอ้คนเลว ฉันรู้นะว่าคุณอยู่ข้างใน... ...ถอยไป... ...” พร้อมกับเสียงรบกวน กู้ฮอนบุกเข้ามาราวกับสิงโตตัวเล็กที่มีดวงตาสีแดง “ขอโทษครับ คุณชายเป่หมิงสอง คุณชายชูสอง พวกเราขวางเธอไว้ไม่ได้... ...” ชูหยุนเฟิงเหลือบมองผู้หญิงที่บุกเข้ามาคนนี้ และแอบดูปฏิกิริยาของ เป่หมิงสอง โบกมือไปมา “พอแล้ว พวกนายออกไปเถอะ” ไม่กี่ก้าวกู้ฮอนก็เดินไปหยุดต่อหน้าเป่หมิงโม่ ยื่นมือไปแย้งแก้วเหล้าของเขามา! ฉากนี้ทำให้ ชูหยุนเฟิงชะงักและเบิกตาโต เป่หมิงโม่ขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิด แล้วเงยหน้าขึ้นมอง---- ใบหน้าสวยแบบธรรมชาติ ปรากฏขึ้นในตา ใบหน้าใหญ่เท่าฝ่ามือ กลายเป็นสีชมพูเพราะความโกรธ ราวกับดอกซากุระ ดวงตาชัดเจนแจ่มใส แสงไฟส่องประกาย ขนตายาวพลิ้วไหว ราวกับดวงดาว จมูกเล็กตั้งตรง ริมฝีปากแดงก่ำและงดงาม ในตอนที่ฟุ้งซ่านอยู่นั้น หัวใจของเขาราวกับถูกบางอย่างกระแทกเข้าอย่างแรง นี่เป็นครั้งแรกที่เขา เห็นใบหน้าที่ไม่ได้เติมแต่งของเธอ คิดไม่ถึงเลยว่าผู้หญิงคนนี้เมื่อลบเครื่องสำอางออกแล้ว จะมีใบหน้าที่ขาวสะอาดขนาดนี้... ... “เป่หมิงโม่ คุณมันเลว ทุกคนตามหาคุณกันให้ว่อน แต่คุณกลับมานั่งดื่มอยู่ที่นี่อย่างสนุกสนาน คุณรู้ไหมว่าพ่อของคุณด่าฉันจะตายอยู่แล้ว!” ทันทีที่กู้ฮอนเดินเข้าประตูมาเห็นเป่หมิงโม่ที่กำลังนั่งดื่มเหล้าอย่างสบายใจบนโซฟา ก็โกรธจัดขึ้นมา และในความเป็นจริงเธอก็กำลังโกรธจัดอยู่แล้ว ชูหยุนเฟิงที่อยู่ข้างๆก็อ้าปากค้าง เขาสาบานเลยว่า ตั้งแต่ที่เขารู้จักกับเป่หมิงสองมานานหลายปีนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่มีผู้หญิงกล้าอารมณ์เสียใส่หน้าเป่หมิงสองแบบนี้ พระเจ้า ผู้หญิงคนนี้มาจากไหนกัน? เป่หมิงโม่หรี่ตาลง “คุณพูดว่าอะไร?” คืนนี้เขาที่ดื่มเหล้าไปมากพอสมควร ความไม่สงบภายในใจก็เริ่มออกฤทธิ์ “ฉันบอกว่า คุณกลับมานั่งดื่มอย่างสนุกสนานอยู่ที่นี่... ...” “ก่อนหน้านี้!” เขาพูดขัดเธอน้ำเสียงเย็นชา “เป่หมิงโม่ คุณมัน... ...” อุบ... ... กู้ฮอนรู้สึกแค่ว่าร่างกายถูกเขาดึงอย่างแรง คำว่า “เลว” ที่ยังไม่ทันใดพูดออกมาก็ถูกกลืนหายไปกับริมฝีปากที่เผด็จการของเขา ริมฝีปากบางและเย็นชานั้น รู้สึกถึงบทลงโทษเล็กน้อย ราวกับกำลังกวาดล้อมความหอมหวานในปากเธอ... ... เขาคิดไม่ถึงเลยว่า รสชาติในปากของเธอจะหอมหวานขนาดนี้ ดีกว่ารสชาติของไวน์ซะอีก “อื้อ... ...” ริมฝีปากพัวพันกันอย่างดูดดื่ม เธออยากจะขัดขืน แต่กลับถูกเขายึดร่างไว้แน่น ทำได้แค่ยอมถูกริมฝีปากที่อบอวลไปด้วยกลิ่นไวน์ของเขานั้นกระทำอยู่ฝ่ายเดียว กระตุ้นไปที่ประสาทสัมผัสที่เปราะบางของเธอเรื่อยๆเป็นคลื่นๆ หัวใจ ราวกับมีกวางน้อยวิ่งออกมาเป็นพันตัว โกลาหลและรบกวนจิตใจของเธอ เธอยังไม่ทันได้ปิดประตูหัวใจที่เปิดออกนั้น รสชาติสิ่งเดียวที่เป็นของเป่หมิงโม่ ก็พุ่งเข้ามาอย่างก้าวร้าวและทรงพลัง---- ชนจนเธอโกรธและเวียนหัวไปหมด ชูหยุนเฟิงมองตั้งแต่ต่อต้าน ถึงขัดขืน จนกระทั่งนัวเนียกันของทั้งสองคน เขาเองก็ตั้งแต่ตกใจ ช็อก จนกระทั่งขบคิด อารมณ์นั้นเพียงพอที่จะอธิบายราวกับนั่งไฟเหาะได้เลย เป่หมิงโม่และกู้ฮอนจูบกันอย่างดูดดื่มมานานแค่ไหน ชูหยุนเฟิงก็มองมานานแค่ไหน จนกระทั่ง เสียงที่ไม่เหมาะสมของโทรศัพท์มือถือดังขึ้น---- สุนัขจิ้งจอกเฒ่าโทรมาแล้ว สุนัขจิ้งจอกเฒ่าโทรมาแล้ว... ... ทันใดนั้นก็ขัดขวางการพัวพันกันของทั้งสอง! กู้ฮอนได้สติคืนมาทันที! ออกแรงสุดชีวิต ผลักเป่หมิงโม่ออกไป และรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างทุลักทุเล---- น้ำเสียงที่โกธรจนฉุนขึ้นหัวของเป่หมิงเจิ้งเทียนก็ดังลอดออกมา “กู้ฮอน คุณเมื่อไหร่จะ.... ...” “หาเจอแล้ว!” ไม่รอเป่หมิงเจิ้งเทียนตะโกนจนจบ เธอรีบขัดคำพูดเขา กัดฟัน เธอเงยหน้าขึ้นเหลือบมองเป่หมิงโม่ กลับพบเพียงแค่เขาที่กลับมาเงียบสงบเหมือนเดิม ราวกับว่าเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อกี้นั้นไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน เขายังคงสามารถสงบและหยิ่งได้ราวกับไม่ใช่มนุษย์ทั่วไป! “เรียกเขามารับโทรศัพท์!” ท่านเป่หมิงออกคำสั่งกู้ฮอนส่งมือถือไปที่ข้างหูของเป่หมิงโม่อย่างไม่เต็มใจนัก พูดเป็นคำใบ้ว่า “พ่อนาย!” เป่หมิงโม่กระตุกยิ้มที่มุมปาก รับโทรศัพท์ “ฮัลโหล... ...” ผ่านไปไม่นาน เป่หมิงโม่ก็เย็นชาไปทั้งหน้า แล้วกดวางโทรศัพท์ไป ลุกขึ้นยืน และหยิบเสื้อแจ็คเก็ตบนโซฟา “โอ้~เป่หมิงสอง ในที่สุดนายก็ยอมไปแล้วหรอ?” ชูหยุนเฟิงหัวเราะอย่างไม่เกรงใจ จากนั้นก็หันไปเหลือบมองกู้ฮอน “ฮาย คนสวย ดูเหมือนว่าคุณจะเสน่ห์แรงเหมือนกันนะ... ...” ชูหยุนเฟิงจงใจลากเสียงยาว พูดดูท่าทางคลุมเครือ กู้ฮอนถึงได้คืนสติมา ในที่สุดก็รู้แล้วว่าภายในห้องยังมีบุคคลอีกหนึ่งคนอยู่ด้วย! อย่างไรก็ตาม หลังจากที่กวาดสายตาผ่านชูหยุนเฟิงแล้ว เธอก็ต้องช็อกอีกครั้ง “คือว่า คุณคือ... ...” “ฮาฮา ผมชื่อชูหยุนเฟิง” ชูหยุนเฟิงหัวเราะและเดินมาหยุดที่ด้านหน้าของกู้ฮอน ต่อหน้าเป่หมิงโม่ จงใจกะพริบตาอย่างคลุมเครือ “โสดมาจนถึงปัจจุบัน ไม่มีนิสัยที่ไม่ดี มีรถ มีบ้าน และมีตั๋ว จะเก็บผมไว้พิจารณาหน่อยไหม สาวน้อย?” เมื่อเขาได้ยินคำพูดของเขากู้ฮอนก็หัวเราะขึ้นมา “ฮาฮา ฉันชื่อกู้ฮอน ยินดีที่ได้รู้จักคุณค่ะ!” เธอสุภาพขึ้นมา ด้วยบุคลิกที่ร่าเริงและเป็นกันเองของชูหยุนเฟิง ได้รับความประทับใจจากเธอไปเต็มๆ ถ้าบอกว่าเป่หมิงโม่เป็นผู้ชายที่หล่ออย่างเย็นชาหละก็ ถ้าอย่างนั้นชูหยุนเฟิงก็เป็นแบบที่มีเสน่ห์ รอยยิ้มระหว่างคิ้วนั้น เป็นดั่งปีศาจร้ายที่ยังมีชีวิต! กู้ฮอนถอนหายใจอย่างควบคุมไม่ได้ บนโลกใบนี้ทำไมถึงมีผู้ชายที่เกิดมาได้ดีอย่างเป่หมิงโม่และชูหยุนเฟิง? ยิ่งไปกว่านั้นพวกเขายังชอบขลุกอยู่ด้วยกันอีก! ฉากนี้ได้เห็นอยู่ภายในสายตาของเป่หมิงโม่แล้ว ทำไมถึงได้ทิ่มตาเล็กน้อย เขากลอกตาใส่ชูหยุนเฟิง ลากกู้ฮอนเดินออกไป โดยไม่ได้พูดอะไร “ค่อยๆไปนะฮอนฮอน ไว้แวะมาใหม่นะ~”ชูหยุนเฟิงยักคิ้วให้กู้ฮอน คำว่าฮอนฮอน นั้นเรียกได้ รู้สึกชาไปทั้งกระดูก เป่หมิงโม่ลากกู้ฮอนแน่นขึ้นและเดินเร็วขึ้นกว่าเดิม “ใช่แล้ว เป่หมิงสอง อย่าลืมไปหละว่าในคลังของนายยังติดเหล้าฉันหนึ่งลังนะ... ...”