บทที่ 28 ผู้ชายคนนี้ร้ายจริงๆ2

บ๗ที่ 28 ผู้ชายคนนี้ร้ายจริงๆ2 ก็เหมือนการที่เป่ยใต้เอ๋อบอกเรื่องฆ่าตัวตาย มันง่ายเหมือนการบอกว่าวันนี้อากาศดียังไงอย่างนั้น! ทันใดนั้นเธอก็เห็นอกเห็นใจเป่ยใต้เอ๋อขึ้นมา ในฐานะที่เป็นลูกสาวของนายกเทศมนตรีของเมืองA เพียงแค่เป่ยใต้เอ๋อส่งสายตา ผู้ชายที่ตามจีบเธอพวกนั้นคงจะยอมย้ายจากตะวันออกไปตะวันตกแล้ว ข้ามเมืองจะใต้ไปเหนือเลย! ทำไมต้องมาเสียใจเรื่องความรักที่ขมขื่นกับกระดูกเย็นชาที่โหดเหี้ยมอย่างเป่หมิงโม่นี้ด้วย “โม่... ... ฉันไม่ดีตรงไหน? ให้ฉันแก้ไขมันไม่ได้หรอ? ฉันจะต้องทำยังไง คุณถึงจะยอมรับฉัน? โม่... ...” “ไม่มีประโยชน์หรอก ใต้เอ๋อ ตัดใจเถอะ” ทันใดนั้นเป่หมิงโม่ก็พูดออกมาหนึ่งประโยค สะเทือนจนเป่ยใต้เอ๋อใบหน้าซีดเผือด กู้ฮอนสะดุ้งตกใจตามอย่างช่วยไม่ได้ ขนลุกกระพือ ถึงแม้ว่าเป่ยใต้เอ๋อจะร้องไห้จนหัวใจแตกสลาย ก็แลกมาได้แค่คำพูดสั้นๆที่เย็นชาจนไม่มีอุณหภูมิจากเขาเท่านั้น ผู้ชายคนนี้ร้ายจริงๆ... .... “ไม่... ...โม่ ทั้งชีวิตนี้ฉันรักแค่คุณคนเดียวเท่านั้น ตัดใจจากคุณ ก็เท่ากับละทิ้งความหมายที่ฉันจะมีชีวิตอยู่ต่อไป ... ...ที่สำคัญ ฉันเป็นคู่หมั้นของคุณ... ...” เป่ยใต้เอ๋อร้องไห้คร่ำครวญหนักขึ้นกว่าเดิม “โม่... ...ขอร้องหละ อย่าได้โหดร้ายแบบนี้เลย ... ...ขอร้อง ... ...ขอร้องหละ... ...” ทุกครั้งที่เป่ยใต้เอ๋อ ร้องไห้ และคร่ำครวญ ก็ทำให้กู้ฮอนถอนหายใจไม่ลง ยิ่งเธอมองเป่ยใต้เอ๋อ ก็ยิ่งเตือนตัวเองว่า ห้ามตกหลุมรักผู้ชายคนนี้เด็ดขาด ไม่อย่างนั้นจะต้องเป็นหายนะที่มาสามารถกู้คืนมาได้แน่ อ่า เธอคิดอะไรอยู่เนี่ย? เธอจะไปตกหลุมรักกระดูกเย็นชานี้ได้ยังไงกัน? “ใต้เอ๋อ เรื่องการแต่งงาน เป็นการตกลงกันระหว่างพ่อคุณกับพ่อผมมาตั้งแต่ต้น ผมเคยพูดกับคุณอย่างชัดเจนไปแล้วว่าผมไม่มีทางสู่ขอคุณหรอก! หากคุณอยากแต่งเข้าตระกูลเป่หมิงจริงๆหละก็ คุณยังมีตัวเลือกที่ดีกว่านี้ เช่น พ่อของผม... ...” คำพูดของเป่หมิงโม่โหดร้ายจนสามารถฆ่าเป่ยใต้เอ๋อตายได้เป็นพันครั้ง หรืออาจจะเป็นหมื่นครั้ง เป่ยใต้เอ๋อใบหน้าหมองเทา ปู้ด... ...เสียงกระอักเลือดในใจของกู้ฮอน ผู้ชายคนนี้ ทั้งโหดทั้งเหี้ยมทั้งคมจริงๆเลย! ไม่สามารถแต่งกับลูกชายก็แต่งกับพ่อ นี่มันตรรกะของบ้านไหนเนี่ย? ถ้าเกิดว่าท่านเป่หมิงได้ยินประโยคนี้ของเขาหละก็ คาดว่าคงจะเครียดจนกระอักเลือดมากกว่าเป่ยใต้เอ๋อเสียอีก! ชั่วขณะหนึ่งกู้ฮอนรู้สึกว่าจริงๆแล้วจิ้งจอกเฒ่าตัวนั้นก็น่าสงสารอยู่เหมือนกัน มีลูกชายที่ไม่กตัญญูเอาเสียเลย! โชคดีที่หยางหยางของเธอนั้น ทั้งฉลาดและตระหนักถึงใจเธอ “ไม่... ...” เป่ยใต้เอ๋อราวกับเป็นตุ๊กตาไม่ที่ไร้ซึ่งจิตวิญญาณ “โม่... ... ฉันไม่ขอความรักจากคุณก็ได้ จริงๆนะ ฉันไม่ขอเอาอะไรเลย ฉันขอแค่คุณอย่ายกเลิกงานแต่ง... ...แค่นั้นได้ไหม... ...” “ไม่ทันแล้ว” เป่หมิงโม่พูดออกมาอย่างเฉยเมย ทันใดนั้น เขาก็หันหลัง เดินไปทางกู้ฮอนที่อยู่มุมห้อง มีความมืดมนบางอย่างที่เปล่งประกายออกมา ตึกตัก ใบหน้ากู้ฮอนแข็งไปครู่หนึ่ง วินาทีต่อมาเป่หมิงโม่ก็กอดร่างของเธอที่ไร้ซึ่งจิตวิญญาณนั้นเข้าไปในอ้อมอกของตัวเอง ครึ่งกอดครึ่งฉุดไว้ในอก ลากกู้ฮอนที่ยังมีชีวิตอยู่มาหยุดตรงหน้าเป่ยใต้เอ๋อ หลังจากนั้น ก็พูดต่อ “ไม่ทันแล้วใต้เอ๋อ เพราะผมมีฮอน แล้ว” น้ำเสียงที่นุ่มนวลและอึมครึมได้ลอยเข้าไปในหูของกู้ฮอนและเป่ยใต้เอ๋อทั้งอย่างนั้น แคร้ง~ เสียงของหัวใจสองดวงที่แตกออกเป็นเสี่ยงๆ ดวงแรกที่แตกออกเป็นของเป่ยใต้เอ๋อ เป่ยใต้เอ๋อมองผู้หญิงคนนั้นที่เขากอดไว้ในอกแน่น สีหน้าขาวเผือดไม่มีที่ติ ดวงที่สองที่แตกออกเป็นของกู้ฮอน ทว่า ของเธอนั้นแตกสลายเพราะถูกใส่ความ! “เป่หมิงโม่คุณ... ...อุบ... ...” เธอเพิ่งเงยหน้าขึ้น อยากจะตะโกนด่า แต่ยังไม่ทันได้ด่าออกไป ก็ถูกริมฝีปากที่เย็นชาปิดกั้นไว้แล้ว... ... อื้อ... ... เชอะ! มาไม้นี้อีกแล้ว! กู้ฮอนโกรธแล้ว! ยกเท้าขึ้นกระทืบลงไปที่รองเท้าหนังของเขาอย่างแรง! เป่หมิงโม่เสียงหลง รีบกอดรัดเธอแน่นขึ้นกว่าเดิม ริมฝีปากกระชับราวกับถูกแม่เหล็กดึงดูดเข้าหากัน ทันทีที่สัมผัสถึงความนุ่มนวลของเธอ แทบจะอดไม่ไหวที่อยากจะได้เพิ่มมากขึ้นมากขึ้น... ... เขาไม่ปฏิเสธว่าหลังจากที่ได้เตะต้องเธอเป็นครั้งแรกตอนที่อยู่ในไนต์คลับ เขาเหมือนเสพติดอะไรบางอย่าง กู้ฮอนถูกเขาจูบจนมึนไปหมด ในหัวยังคงมีเสียงขัดขืนอยู่น้อยนิด แม้ว่ารสชาติของเขาจะน่าดึงดูดมาก แม้ว่าริมฝีปากเขาจะเซ็กซี่มากจริงๆ แม้ว่าเธอจะถูกดึงเข้าไปในริมฝีปากเย็นชานั้นอย่างง่ายดายก็ตาม เธอก็ต้อง ห้ามจำนนเด็ดขาด! ร่างกายที่กำลังจะกลับมาลุกขึ้นสู้นั้น ก็ได้ยินเสียงเป่หมิงโม่พูดออกมาอย่างแผ่วเบาที่ข้างหูเธอ---- “แสดงละครนี้จบ จะเพิ่มเงินเดือนให้คุณ” ลมหายใจเย็นชาทำเอาหูเธอชาไปหมด นี่ก็คือจุดประสงค์ ที่เป็นตายยังไงเขาก็จะลากฉันมาที่นี่ให้ได้ใช่ไหม? ปณิธานที่ตั้งไว้ว่าจะโต้กลับของกู้ฮอน ได้ถูกคำว่าเพิ่มเงินเดือน ทำลายลงแล้ว “กรี๊ด----” เสียงกรีดร้องอย่างบ้าคลั่งของเป่ยใต้เอ๋อ สะเทือนไปทั่วทั้งห้องแยกผู้ป่วย เป่หมิงโม่ค่อยๆปล่อยกู้ฮอนออกให้เป็นอิสระ หันกลับไปมองเป่ยใต้เอ๋อที่โกรธจนตาแดงเผือด กู้ฮอนหดตัวสั่นด้วยความกลัวอยู่ข้างๆเป่หมิงโม่ ราวกับว่าร่างกายของตัวเองได้ถูกสายตาของเป่ยใต้เอ๋อยิงทะลุไปหลายร้อยหลายพันรู แต่เธอต้านไว้หมดแล้ว เรียกได้ว่า ความต่ำต้อยไม่สามารถเปลี่ยน ความเกรียงไกรมาสามารถหักงอ แต่ว่าความมั่งคั่งเป็นเงินไม่ได้นะ เงินเงินเงิน... ... อดทนไว้นะ กู้ฮอน! “โม่... ...เพื่อผู้หญิงที่ธรรมดาไร้รสนิยมคนนี้หรอ แม้ตายคุณก็ไม่ยอมแต่งงานกับฉัน?” เป่ยใต้เอ๋อถูกพวกเขากระตุ้นเข้าให้แล้ว เกือบจะวิกลจริต “เธอดีกว่าฉันตรงไหน? ไม่ว่าจะเป็นฐานะ ความรู้ แม้แต่มารยาท เธอสู้ฉันไม่ได้สักอย่าง! แต่ว่าทำไม... ...ทำไมหละโม่ คุณถึงต้องโหดร้ายแบบนี้ เธอดีกว่าฉันตรงไหนกันแน่ คุณถึงได้เพื่อเธอแล้ว แม้แต่ฉันก็ย้อมทิ้ง?” เป่ยใต้เอ๋อในฐานะลูกสาวของนายกเทศมนตรี มีทุกอย่างที่เหนือเด็กผู้หญิงธรรมดาทั่วไปตั้งแต่เด็ก ดังนั้นเมื่อมองเห็นใบหน้าที่ธรรมดาและบริสุทธิ์ ราวกับเด็กนักเรียนอย่างกู้ฮอนแล้ว เป่ยใต้เอ๋อพังทลายลงอย่างสิ้นเชิง ความรู้สึกนั้นก็เหมือนกับว่า สามีออกนอกลู่นอกทางแล้ว ผู้หญิงที่เลือกกลับเทียบไม่ติดภรรยาเลย ทำให้ภรรยาทนไม่ได้? “อยากรู้ว่าเธอดีกว่าคุณตรงไหนหรอ?”