บทที่ 32 ชาหลงจิ่งในถุงน่อง2

บ๗ที่ 32 ชาหลงจิ่งในถุงน่อง2 กู้ฮอนอดไม่ได้ที่จะกลอกตาขาว จากนั้นก็รีบหยิบร่มที่เตรียมไว้อยู่แล้ว เสียงดังแกร๊ก กันไว้แล้ว... ... เสียงดังพรึบ น้ำไหลไปตามร่ม กู้ฮอนโชคดีที่เลี่ยงภัยไปได้ อย่างไรก็ตาม พฤติกรรมที่โง่เขลาของลินดาก็ทำให้เธอโกรธอยู่เหมือนกัน! เชอะ! ที่ไม่ได้นอนหลับมาทั้งคืนก็ทำให้โกรธมากพออยู่แล้ว “กู้ฮอน เธอ... ...” ลินดามองไปทางร่มที่ถูกกางออกของกู้ฮอนอย่างไม่น่าเชื่อ เหลือบมองไปที่ลินดาอย่างเลือดเย็น กู้ฮอนค่อยๆเคาะร่มที่เปียกน้ำแล้วเก็บเข้าที่เดิม “ลินดา กลอุบายแบบเดียวกัน เธอกลับโง่จนถึงขนาดใช้มันตั้งสองครั้ง การจัดอันดับความเสี่ยงก็ต่ำไปหน่อยนะ!” เธอพูดพลางเดินออกมาจากลิฟต์ ยืดตัวตรง แล้วเดินตรงไปที่ห้องทำงานของเป่หมิงโม่ พบว่า ประตูห้องทำงานของท่านประธานที่ปิดสนิท กลับไม่ได้ล็อค---- เธอเดินช้าลงอย่างสงสัย เหมือนจะได้ยินเสียงหัวเราะของผู้หญิงที่ราวกับเสียงกระดิ่ง---- กู้ฮอนขมวดคิ้วอย่างไม่รู้ตัว ผู้ชายคนนี้เพลย์บอยสมคำร่ำลือจริงๆ เป่ยใต้เอ๋อเพิ่งจะพยายามฆ่าตัวตายเพื่อเขาไป คราวนี้ก็มานั่งพูดคุยหัวเราะอยู่กับผู้หญิงในห้องทำงานอีกแล้ว เธอยิ่งคิดก็ยิ่งอารมณ์ขึ้น เร่งให้เธอมาทำงานตั้งแต่เช้า ก็เพื่อให้เธอมาดูเขาจู๋จี๋กับผู้หญิงหรอ? เมื่อนึกถึงเรื่องไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้ ที่เขาพูดตอนอยู่ที่โรงพยาบาลว่าไม่สามารถรับคนที่ไม่ได้รักมาเป็นภรรยาได้ เธอเกือบจะประทับใจแล้วเชียว เฮ้อ! คนเลวก็คือคนเลว! ไม่มีทางเลือก ช่างมันเถอะ เมื่อกู้ฮอนกำลังจะเดินจากไป ทันใดนั้นเสียงที่ทุ้มและนุ่มนวลก็ดังลอดออกมาจากประตู---- “เลขากู้ ช่วยไปชงน้ำชามาสองแก้วด้วย!” เป่หมิงโม่ที่ราวกับมีดวงตาที่สามารถมองทะลุได้ ขนาดถูกกั้นด้วยประตูยังสามารถมองเห็นเธอได้! กู้ฮอนบ่นด่าในใจ ไปชงชามาสองแก้งอย่างเชื่อฟังจะดีกว่า จากนั้นก็ยกเข้าไปในห้องทำงานของท่านประธานอย่างเสแสร้ง ยังมีรอยยิ้มแปลกที่มุมปากอีกด้วย “ท่านประธานคะ น้ำชาที่คุณสั่ง... ...” ทันทีที่พูดจบ เธอก็เงยหน้าขึ้น พอดีกับที่ผู้หญิงคนนั้นก็หันกลับมาเหมือนกัน มือที่ถือน้ำชาเข้ามาของกู้ฮอนสั่นไหวชั่วขณะ น้ำชาเกือบจะหกออกมา ผู้หญิงคนนั้นมองเหลียวมองกู้ฮอน จากนั้น ก็หันกลับไปอย่างไม่มีอะไร และยิ้มกว้างให้เป่หมิงโม่ พูดต่ออย่างขบขัน---- “เฮอเฮอ พี่เป่หมิงเก่งจังเลยค่ะ สิบปีก่อนตอนที่คุณเข้าร่วมงานการออกแบบสถาปัตยกรรมยุโรป จนถึงวันนี้ก็ยังไม่มีใครสามารถทำลายสถิติของคุณได้เลย ไม่แปลกใจเลยที่คุณแม่ยกยอคุณไม่ขาดปาก บอกว่าถ้ามีโอกาส จะต้องให้ฉันได้เรียนรู้จากคุณ... ...” ความรักในดวงตาของหญิงสาว เผยออกมาอย่างชัดเจน กู้ฮอนยกแก้วน้ำชาไปถึงด้านหน้าของทั้งสองคน เรื่องนี้เป็นครั้งแรกที่เธอได้ยินเกี่ยวกับเรื่องราวในอดีตของเป่หมิงโม่ ที่ผ่านมาเธอคิดว่า เขาเป็นแค่รุ่นที่สองของครอบครัวที่ร่ำรวยและไม่ต้องกังวลอะไร กลับคิดไม่ถึงเลยว่า เขาจะประสบความสำเร็จอย่างยอดเยี่ยมในสาขาสถาปัตยกรรม “ชมเกินไปแล้ว” เป่หมิงโม่พูด “นั้นมันเรื่องสมัยเมื่อก่อนแล้ว” เหลือบมองแก้วน้ำชาที่กู้ฮอนยื่นมาให้ ดวงตาที่สดใสทั้งสองข้างของ กู้ฮอนจับจ้องไปที่เขาโดยไม่กะพริบ เขายกแก้วน้ำชาขึ้นมาจิบอย่างสง่า โดยไม่คิดอะไรเลยสักนิด ปีศาจน้อยที่อยู่ในใจของกู้ฮอนเริ่มเดือดขึ้นมา... ... จากนั้น บนใบหน้าที่สงบและหล่ออย่างไร้ที่ติของเป่หมิงโม่ เกิดบิดเบี้ยวเล็กน้อย ระหว่างคิ้วมีรอยหยักจากการขมวดเข้าหากัน สายตามองดูน้ำชาในแก้ว ถามอย่างเย็นชา “เลขากู้ เกิดอะไรขึ้นกับน้ำชา?” กู้ฮอนกลอกตาอย่างเยือกเย็น แล้วส่งรอยยิ้มที่โรแมนติกที่ไร้ซึ่งความอันตราย และพูดเป็นคำออกมาอย่างนุ่มนวล ---- “อ้อ ลืมบอกท่านประธานไปเลยว่า นี่คือชาหลงจิ่งในถุงน่องที่ฉันตั้งใจชงมาให้ท่านประธานเป็นพิเศษ” “ถุงน่อง?” เส้นเลือดสีน้ำเงินจางๆ เริ่มปรากฏบนโครงหน้าที่หล่อและไร้ที่ติของ เป่หมิงโม่ กู้ฮอนเก็บความรู้สึกที่ดีใจจนกระโดดโลดเต้นในใจไว้ ด้วยการจิกเล็บอย่างสงบ---- “ใช่แล้ว เมื่อกี้ตอนที่อยู่ในห้องชงชา คุณป้าที่ทำความสะอาดก่อนหน้านี้ไปล้างห้องน้ำ แล้วทำถุงเท้าเปียกพอดี ก็เลยถอดถุงเท้าออกมาให้ฉันยืมชงชา เป็นยังไงบ้าง ท่านประธาน รสชาติกำลังดีเลยใช่ไหม?” แน่นอนว่าเธอพูดโวจนสามารถทำให้คนกลัวจนตายได้เลย! ยิ่งเขาหน้าเสียมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งมีความสุขมากเท่านั้น และยิ่งหัวเราะได้สดใสมากขึ้น เป่หมิงโม่พยายามอดทนไว้ ก่อนใบหน้าที่หล่อเหลานั้นจะแตกออก----- เสียงดัง ชิ้ว เขารีบเข้าไปในห้องน้ำด้วยความเร็วแสง ปัง~ เสียงประตูปิดลงอย่างหนัก! ด้านหลัง เสียงหัวเราะเยาะที่ลั่นของกู้ฮอน “ฮาฮาฮาฮา... ...” * ทันใดนั้น ผั๊วะ~ ตบลงบนใบหน้าของกู้ฮอนอย่างไม่มีการเตือนล่วงหน้า เธอแค่รู้สึกปวดแก้มขึ้นมาอย่างกะทันหัน! “กู้ฮอนเธอเล่นสนุกพอหรือยัง!” กู้ฮอนประคองใบหน้าที่เจ็บปวด ม่านตาที่สว่างใสมองไปทางผู้หญิงสวยที่ยืนอยู่ตรงหน้า ทันใดนั้นเธอก็หัวเราะอย่างเยาะเย้ย “ทำไม ในที่สุดก็เผยธาตุแท้ออกมาแล้วหรอ?” หญิงสาวเหลียวไปมองประตูห้องน้ำ ราวกับว่ากลัวเป่หมิงโม่จะเดินออกมาตลอดเวลา เธอค่อยๆกัดฟัน “ต่อหน้าพี่เป่หมิง เธอยังกล้าทำตัวไร้มารยาท! กู้ฮอน เธอมันไร้ยางอาย ฉันจะ!” “เหอะ... ...” กู้ฮอนหัวเราะเสียงต่ำ “เรื่องของฉันมันไปเกี่ยวอะไรกับเธอ? รอยตบครั้งนี้ฉันจะจำไว้” ในสายตาหญิงสาวเผยให้เห็นความเกลียดชัง “เรื่องของเธอไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน! เธอนามสกุลกู้ เลือดของสกุลกู้ไหลเวียนอยู่ในร่างกายเธอ แม้ฉันจะไม่อยากยอมรับลูกเมียน้อยอย่างเธอ ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะมาทำเรื่องที่ทำให้ตระกูลกู้ขายหน้าได้นะ!”