บทที่ 33 อันธพาล1

บ๗ที่ 33 อันธพาล1 “ทำให้ตระกูลกู้ ขายหน้า?” กู้ฮอนหัวเราะเสียงต่ำ “ฉันจำได้แค่หลายปีก่อน ฉันกับแม่ต้องทนทุกข์ทรมานจากการถูกเหยียบหยาม ถูกกดขี่ข่มเหงจากตระกูลกู้ หลายต่อหลายครั้ง ทำไมวันนี้ถึงกลายเป็นฉันที่ทำให้ตระกูลกู้ขายหน้าแล้วหละ กู้อันขี?” กู้ฮอนไม่เคยคิดเลยว่า ผ่านไปหลายสิบปีแล้ว ยังสามารถกลับมาเจอน้องสาวต่างแม่อีกครั้ง ในสถานการณ์แบบนี้ ตอนที่กู้อันขีมองมาที่เธอ แววตายังคงเผยความดูถูกเหยียดหยามเหมือนในตอนนั้นไม่มีเปลี่ยน ใจกู้ฮอนสั่นไหวอย่างฉับพลัน ความทรงจำที่เจ็บปวดเหล่านั้นของเมื่อหลายปีก่อนก็แทรกซึมเข้ามาในใจ ---- ในปีที่อายุได้8ขวบ ตอนที่หยูฟืน พากู้ฮอนเดินเข้าประตู ทุกคนในตระกูลกู้ก็กลายเป็นบ้ากันหมด กู้อันขีชี้หน้าด่ากู้ฮอนที่อายุมากกว่าเธอแค่หนึ่งเดือนเท่านั้น: “ลูกเมียน้อย! เธอเป็นลูกเมียน้อยที่เกิดมาจากผู้หญิงที่เป็นเมียน้อยคนนั้น เธอไม่คู่ควรจะเป็นพี่สาวของฉัน!” ในปีที่อายุครบ12ขวบ กู้ฮอนเลี้ยงกระต่ายน้อยน่ารักไว้ตัวหนึ่ง หลังจากนั้นหนึ่งอาทิตย์ ในตอนเช้า เมื่อเธอลืมตาขึ้นมา กระต่ายน้อยตัวนั้นก็ถูกวางอยู่ข้างหมอน และอาบเต็มไปด้วยเลือด! กู้อันขีพูดกับเธออย่างมืดมน “ยัยลูกเมียน้อย! เธอไม่คู่ควรจะได้เลี้ยงกระต่ายน้อยที่ใสสะอาดนั่น!” ในปีที่อายุครบ15ขวบ ระหว่างทางที่กู้ฮอนกลับจากโรงเรียน ทันใดนั้นก็ถูกคนกลุ่มหนึ่งลากเข้าไปในตรอก กู้อันขียืนอยู่ในกลุ่มคนเหล่านั้น เท้าข้างหนึ่งเหยียบลงไปที่ขาของกู้ฮอนอย่างแรง “ไร้ยางอาย ครั้งต่อไปถ้าฉันเห็นเธอใส่กระโปรงสั้นโชว์เรียวขา โปรยเสน่ห์ให้พวกผู้ชายหล่อๆในโรงเรียนพวกเราอีกหละก็ ฉันจะหักขาเธอทิ้งซะ!” พูดจบ ไม้เบสบอลก็ถูกฟาดไปที่น่องของกู้ฮอน ! ปีนั้นกู้ฮอนต้องพักรักษาอยู่บนรถเข็นหกเดือนเต็มๆกว่าจะหายเป็นปกติ ในปีเดียวกันกู้ฮอนก็ย้ายโรงเรียน ในปีนั้นเธอได้พบกับหนุ่มหล่อชื่อยี่เฟิง ยี่เฟิงราวกับเป็นดวงอาทิตย์หนึ่งเดียวในชีวิตเธอ ช่วยสลายความมืดมนของเธอด้วยความอบอุ่น ในปีที่อายุครบ17กู้อันขีได้บังเอิญพบกับยี่เฟิงที่อยู่ข้างกายของกู้ฮอน ตกหลุมรักตั้งแต่แรกพบ ตั้งแต่นั้นมา ทุกครั้งที่ยี่เฟิงชวนกู้ฮอนไปดูหนัง สุดท้ายคนที่ไปจะเป็นกู้อันขีเท่านั้น ยี่เฟิงชวนกู้ฮอนออกไปปิกนิก สุดท้ายคนที่ไปก็ต้องเป็นกู้อันขี แม้กระทั่งของขวัญที่ยี่เฟิงเอาให้กู้ฮอน สุดท้ายก็ต้องไปอยู่ในมือของกู้อันขี จนกระทั่งวันหนึ่ง กู้ฮอนไปสอบ กู้อันขีก็พุ่งเข้ามาในห้องสอบอย่างโกรธจัด ผั๊วะ~ ฝ่ามือถูกตบลงบนใบหน้าของกู้ฮอน ต่อหน้าทุกคนในห้องสอบ “คนไร้ยางอาย เธอใช้วิธีหลอกล่ออะไรกัน ถึงได้ทำให้ยี่เฟิงไม่กล้าสบตาฉันอีก! ฉันจะฆ่าเธอคนไร้ยางอาย!” ในปีเดียวกันกู้อันขีอกหักทรมานตระกูลกู้ทั้งบนและล่างเป็นเวลาสามเดือนเต็ม ยี่เฟิง ชื่อนี้ ก็ได้กลายเป็นความทรงจำที่โศกเศร้าอยู่ภายในใจของกู้ฮอนและกู้อันขีตั้งแต่นั้นมา ในปีที่อายุครบ18 คุณพ่อ กู้เซิงเทียน ก็ถูกจับเข้าคุก หยูฟืน ก็ป่วยและต้องนอนอยู่บนเตียง ตระกูลกู้เลือดเย็น ไม่สนว่าหยูฟืน จะเป็นหรือตาย กู้ฮอนระดมเงิน และออกจากโรงเรียน บอกลาช่วงเวลาที่อิสละของวัยรุ่น และเริ่มต้นเส้นทางที่อยากลำบากสู่อเมริกา... ... “ยัยลูกเมียน้อย! ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นแก่ที่เป็นเลขาของพี่เป่หมิงหละก็ ฉันคงทนไม่ไหวที่จะฉีกหน้าลูกเมียน้อยอย่างเธอ!” คำพูดที่หยาบคายของกู้อันขี ดึงกู้ฮอนกลับมายังปัจจุบัน หัวใจสั่นไหว มีอาการหายใจไม่ออกในลำคอ กู้ฮอนเหลือบมองผู้หญิงคนนี้ที่ถูกตระกูลกู้เลี้ยงมาอย่างเอาใจตั้งแต่เด็กจนเสียนิสัย ราวกับว่าขอเพียงแค่เธอดีใจ จะรังแกตัวเองเมื่อไหร่ก็ได้ ส่วนเธอ ด้วยคำพูดแค่ประโยคเดียวของแม่หยูฟืน ห้ามลงมือกับน้องตลอดไป หลายครั้งที่กู้ฮอนต้องทนกู้อันขี ทนจนทนไม่ไหว อยากจะโต้กลับ แต่ก็ถูกคำพูดของแม่หยุดลงทุกครั้ง แม่ไม่ได้บอกกับเธอแค่ครั้งเดียว แต่เป็นเพราะพวกเธอไปทำลายครอบครัวของกู้อันขี พวกเขาเป็นแค่บุคคลที่สาม ดังนั้นพวกเธอไม่มีสิทธิ์ต่อต้าน! เพียงประโยคเดียว ไม่มีสิทธิ์! แม่รู้ไหมว่า ตั้งแต่8ขวบจนถึงอายุ18 เธอผ่านชีวิตสิบปีนี้มายังไง? ทันใดนั้นก็รู้สึกว่ากรอบตามีความเปียกชื้นขึ้นมา กู้ฮอนเงยหน้าขึ้นอย่างอดทน อยากจะบีบให้น้ำตาที่อ่อนแอพวกนั้นไหลกลับเข้าไป “กู้อันขี ฉันกับแม่ได้พึ่งตระกูลกู้มาตั้งนานแล้ว! อย่าคิดว่านะฉันจะยอมเธอเหมือนเมื่อก่อน! ตบเมื่อกี้นี้ ฉันจะคืนให้เธอแน่ไม่ช้าก็เร็ว!” “คืนให้ฉัน!” กู้อันขีเบิกตาโตอย่างไม่น่าเชื่อ พรึบ---- ทันใดนั้น น้ำชาอุ่นๆก็สาดมาที่หน้า! สาดลงบนหน้าของกู้ฮอนอย่างไม่มีเหลือ! ภาพทุกอย่างราวกับหยุดลงตรงวินาทีนั้น ปึง~! เสียงประตู ร่างกายที่แข็งแรง เป่หมิงโม่ก้าวออกมาด้วยความสง่า ใบหน้าที่ดูดี ความเป็นปรปักษ์บนใบหน้าของ กู้อันขีถูกเก็บกลับอย่างรวดเร็ว เบิกรอยยิ้มที่แจ่มใส และรีบเข้าไปหาเป่หมิงโม่อย่างรวดเร็ว และพูดออกมาด้วยน้ำเสียงขุ่นเคืองเล็กน้อย “พี่เป่หมิง คุณไม่เป็นไรใช่ไหม? เลขาของคุณนี่ก็ใจกล้าเกินไปแล้ว แบบนี้ควรจะไล่ออกไปตั้งนานแล้ว!” เป่หมิงโม่เหลือบไปมองกู้ฮอนอย่างไม่แสดงสีหน้าแต่อย่างใด