บทที่ 34 อันธพาล2

บ๗ที่ 34 อันธพาล2 กลับพบว่าบนเส้นผม บนหน้า แม้แต่คอเสื้อ หน้าอก เปียกปอนไปด้วยน้ำ ยังมีใบชาอีกสองสามใบติดอยู่ที่แก้มของเธอ กลืนไม่เข้าคายไม่ออกเลยทีเดียว บนใบหน้าเล็กๆ ซีดขาว แตกต่างจากใบหน้าที่มีความสุขก่อนหน้านี้โดยสิ้นเชิง เขาเลิกคิ้ว กระตุกยิ้มเล็กน้อยที่ข้างริมฝีปาก เป็นครั้งแรกที่เห็นเขายอมให้กู้อันขีคล้องแขนเขาไว้ กล่าวขึ้น “อันขี เลขาคนนี้ผมอยากจะเปลี่ยนตั้งนานแล้ว ถ้ายังไงคุณแนะนำคนดีๆให้ผมหน่อยดีไหม?” ทันทีที่กู้อันขีได้ยิน ก็ดีอกดีใจ ฉวยโอกาสที่ได้อยู่ใกล้เป่หมิงโม่ ร่างกายจงใจถูที่แขนของเป่หมิงโม่ไปมา “จริงหรอคะ? พี่เป่หมิงจะเอาคนที่ฉันแนะนำหรอคะ? อิอิ... ...”เธอจงใจทำท่าทีเขินอาย แลบลิ้นออกมาเล็กน้อย “ถ้าอย่างนั้นฉันแนะน้ำตัวเองมาทำงานเป็นเลขาให้พี่เป่หมิงดีไหมคะ?” ลึกเข้าไปในตาของ เป่หมิงโม่มีแสงประกายวับ ริมฝีปากเย็นบางๆ ขดเป็นเส้นโค้งเย้ายวน ยิ้มอย่างเงียบๆ “อื้อ พี่เป่หมิงร้ายจังเลย... ...ตกลงได้หรือเปล่าคะ... ...” กู้ฮอนหัวเราะเบาๆ นิ้วมือเช็ดใบชาบนหน้าออก ในตามีความอ้างว้างเสียใจ เธอไม่มีอารมณ์มาดูสุนักคู่นี้จู๋จี๋กันหรอก ยิ่งไปกว่านั้น เขาจะไล่เธอออก เธอจะดีใจมากเลย! ทันใดนั้น เธอไม่พูดอะไร และเดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว * ห้องน้ำ ฟู่ฟู่ฟู่ เสียงของน้ำในก๊อกกำลังไหลออกมา... ... ใช้โอกาสตอนนี้ที่ในห้องน้ำยังไม่มีคน กู้ฮอนรีบถอดเสื้อคลุมและเสื้อเชิ้ตออกมา ขยี้ในน้ำสองครั้ง แล้วโยนไปไว้ที่เครื่องเป่ามือ ปล่อยให้เครื่องเป่าทำการเป่าแห้ง แล้วล้างหน้า เธอเงยหน้าขึ้น มองดูตัวเองในกระจก เส้นผมที่เปียกชุ่มคลุมอยู่บนไหล่อย่างยุ่งเหยิง เครื่องสำอางที่ใช้แต่งหน้าถูกล้างออกไปนานแล้ว ใบหน้าที่ไม่ได้เติมแต่งมีความขาวซีด คิดไม่ถึงเลยว่าเมื่อเช้ารอดพ้นจากอุทกภัยของลินดาแล้ว แต่ก็ยังหนีไม่พ้นกู้อันขี เหอะ เธอหัวเราะให้กับตัวเองในกระจก “กู้ฮอนเอ๋ยกู้ฮอน เป็นไปได้ไหมที่ชีวิตเธอจะไม่ถูกกับน้ำ?” สูดหายใจเข้าลึกๆ เธอตบแก้มของตัวเองสองสามที ราวกับว่าอยากจะตบเรื่องที่ไม่ชอบใจเมื่อกี้นี้ทิ้งไปให้หมด ส่วนบนของร่างกายถอดออกจนเหลือแค่ชุดชั้นในเท่านั้น น้ำชาแก้วเมื่อกี้นี้ กู้อันขีสาดได้ยุ่งยากมากเลย เหมือนจะไหลจากหัวลงไปถึงตาตุ่ม... ... ทำให้ชุดสูทสีดำ แนบกับลำตัวแน่น เผยให้เห็นเส้นโค้งของหน้าอก เธออดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ หมุนตัวเดินเข้าไปในห้องน้ำ ยื่นมือไปดึงซิปด้านหลังของกระโปรง... ... ในขณะที่เสียงวื้ดๆๆๆ ดังขึ้นชั่วครู่ เธอไม่ได้สังเกตเห็นความเคลื่อนไหวในห้องน้ำเลย ทันใดนั้น ปัง---- ประตูห้องน้ำถูกเปิดออกด้วยแรงมหาศาล! กลอนล็อคที่ไม่น่าเชื่อถือนั้นถูกทำลายออกทันที กู้ฮอนที่เพิ่งนั่งลงบนชักโครกหยุดชะงัก มองอย่างไม่เชื่อสายตา ภาพร่างกายที่กำยำของเป่หมิงโม่ฉายเข้ามาในตา ชุดสูททำมือที่หรูหรา รีดซะจนเรียบกริบ เส้นผมที่สีดำจรดอยู่ที่หน้าผาก ดูเหมือนว่าเส้นกรอบของใบหน้าที่ศิลปินได้วาดไว้นั้น ยึดไว้แน่นมาก ดวงตาที่ลึกราวสระน้ำ จ้องเธออย่างมืดมน... ... ส่วนเธอ หลังจากถอดชุดที่เปียกออกหมดแล้ว บนร่างเหลือเพียงแค่กางเกงชั้นใน สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ กางเกงชั้นในของเธอได้ถูกเลื่อนไปอยู่ที่ข้างหัวเข่าแล้ว... ... กู้ฮอนตกใจจนอ้าปากค้าง ใช้เวลาอยู่สักพักเพื่อหาเสียงของตัวเองกลับมา---- “... ...เอ่อ ท่านประธาน... ...ที่นี่มันห้องน้ำหญิงนะ... ...” ริมฝีปากเย็นของเป่หมิงโม่กระตุกเล็กน้อย ใบหน้าที่สงบและหล่อเหลานั้น มีสัญญาณของความอึมครึม “ผมรู้แล้ว” สามคำที่ไม่แยแส ดวงตาของกู้ฮอนเบิกกว้างกว่าเดิม นั่งอยู่บนชักโครกอยากลุกขึ้นก็ไม่ได้ จะลุกขึ้นก็ไม่ใช่ แก้มของเธอเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง ภายใต้สายตาที่ดำลึกของเขา รีบหลับตาลงทันที เอามือปิดส่วนลับไว้... ... จ้องมองที่เขาอย่างไม่น่าเชื่อ “รู้แล้วทำไมยังไม่ไป?” เขาหรี่ตาที่เย็นชานั้นลง มีรอยยิ้มที่อันตรายเผยที่มุมปาก รอยยิ้มนั้นกู้ฮอนมองแล้วชาไปทั้งหัว เธอกระตือรือร้นที่จะปกปิดความเขินอายใจ ดังนั้นจึงทำหน้าเยาะเย้ยเขา: “นอกซะจากว่าท่านประธานจะมีงานอดิเรกบางอย่าง อยากลองนั่งฉี่ดูบ้าง?” “ก็ดี ถ้าอย่างนั้นก็ลองดูหน่อย!” เป่หมิงโม่ยิ้มอย่างเย็นชา ยังคงเป็นคำเรียบๆเพียงไม่กี่คำ จากนั้น ในช่วงที่สายตาของกู้ฮอนกำลังหวาดกลัว---- ร่างอันทรงพลังของเขาก็เบียดเข้ามาในห้องน้ำ ปัง ประตูถูกปิดลง เขายืนนิ่งๆ อยู่ต่อหน้าเธอ เรียวนิ้วเริ่มปลดเข็มขัดราคาแพงรอบเอว ... ...