ตอนที่4ผู้ช่วย

ต๭นที่4ผู้ช่วย ซ่าวหยู๋เชิงพับแขนเสื้อเชิ้ตของตนขึ้นแสดงแขนที่ผอมขาวออก“คืนนี้เดี๋ยวผมทำเอง”“ผ้ากันเปื้อน”ลู่หยาวเขย่งขาเพื่อไปหยิบผ้ากันเปื้อนที่อยู่บนตู้ลงมาแกะออกจะมัดให้เขา“เสื้อเชิ้ตของคุณมันเป็นสีขาวถ้าโดนน้ำมันจะซักยาก” ซ่าวหยู๋เชิงมองเธอไปแวบเดียวหันหลังกลับไปลู่หยาวรีบมัดผ้ากันเปื้อนให้เขา เพราะทั้งสองก็ต้องทำงานบ้านครั้งนั้นเธอจึงซื้อผ้ากันเปื้อนที่ใหญ่กว่าหนึ่งเบอร์แม้ว่าเขาจะตัวสูงพอใส่ผ้านี้ก็แลดูตลกดี ลู่หยาวก็ไม่ได้ออกไปยืนพิงอยู่ริมประตูห้องครัวมองเขาผู้ชายดูดีดูหรูแค่ไหนทำอะไรแบบนี้มันก็เป็นบุญตามากเลย“เอิ่มมมมทำไมอยู่ๆวันนี้คุณถึงกลับมาละ” แม้ว่าตอนแต่งงานทั้งสองจะสัญญากันไว้นอกซะจากว่าซ่าวหยู๋เชิงจะไปต่างจังหวัดทุกๆวันอาทิตย์เขาต้องกลับบ้านแต่ลู่หยาวคิดว่าเมื่อวานเขากลับมาแล้ววันนี้เลยไม่น่าจะกลับมา ซ่าวหยู๋เชิงหน้าก็ไม่หันมาเอาแต่ล้างผัก：“วันนี้วันอาทิตย์” “ออ”แววตาลู่หยาวจืดลงไป เป็นไปอย่างที่คิดถ้าไม่ใช่เพราะใบสัญญาที่เซ็นกันไว้แม้แต่เป็นบ้านของเขาเขาก็คงไม่กลับมาหรอก？ “ตอนเช้าที่คุณโทรมามีอะไรหรือเปล่า？”ซ่าวหยู๋เชิงถามแล้วพูต่อว่า：“ผู้ช่วยผมเป็นคนรับโทรศัทพ์บอกว่ามีคนโทรหาผมไปเปิดดูถึงจะรู้ว่าคุณโทรมา” ผู้ช่วย？ มีผู้ช่วยคนไหนกันหรอที่เรียกเจ้านายตัวเองว่า“พี่หยู๋เชิง”เรียกซะสนิทสนมกันขนาดนี้？ “ก็แค่อยากถามคุณว่าจะกลับมาหรือเปล่า”คำที่บอกว่า“ทำไมคุณไม่บันทึกชื่อฉันไว้”ลู่หยาวก็ยังคงไม่กล้าถามออกปากแค่ได้ยินประโยคก่อนหน้านี้ที่เขาพูดเธอก็ไม่สบายใจแล้วหันหลังเดินไปที่ห้องโถ่ง ลู่หยาวเลื่อนเฟสบุ๊คไปมาด้วยความเบื่อหน่ายดูไปดูมาก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอยู่ดีๆก็ไปเปิดกูลเกิ้ล พอเธอรู้ตัวอีกทีพบว่าสิ่งที่ค้นหาในกูลเกิ้ลมีแต่คำว่า“ทำไมสามีไม่บันทึกเบอร์ฉันไว้”หรือ“ผู้ช่วยของสามีเรียกสามีอย่างสนิทสนม”บลาๆ เธอห้ามใจไม่ไหวที่จะเปิดดูคำตอบมากมายนั้นอะไรสามีแกจะนอกใจแล้วรีบไปเช็คมือถือของสามีหาหลักฐานเร็วๆแล้วหย่าเลยอย่างน้อยก็ได้มรดกมากกว่า......เธอหัวเราะแต่ในใจก็ปวดหน่อยๆ ณเวลานี้ซ่าวหยู๋เชิงยกอาหารออกมาจากห้องครัวแล้วเรียกเธอ:“มาทานข้าวได้แล้ว” “โอเคร”ลู่หยาวปิดมือถืออย่างว่องไว ทั้งสองรับประทานอาหารด้วยความเงียบลู่หยาวแอบมองซ่าวหยู๋เชิงอยู่บ่อยๆแววตาที่สับสนวุ่นวายแต่ไม่ได้พูดอะไร หลังจากที่ทานข้าวเสร็จซ่าวหยู๋เชิงเป็นคนล้างจานแล้วกลับไปในห้องนอน ช่วงนี้เขาน่าจะงานยุ่งมากอาบน้ำเสร็จก็ขึ้นเตียงแล้วพอลู่หยาวมาร์กหน้าเสร็จอีกทีซ่าวหยู๋เชิงก็หลับซะแล้วหันหลังให้เธอลู่หยาวรู้สึกเหมือนห่างกันภูเขาลูกหนึ่ง ลู่หยาวมองไปที่มือถือที่วางอยู่บนหัวเตียงของเขายืนนิ่งอยู่ตรงนั้นสักพักสุดท้ายก็ทนไม่ไหวแอบหยิบมา ก่อนหน้านั้นเธอเคยใช้มือถือของซ่าวหยู๋เชิงถ่ายรูปจึงรู้รหัส ใส่รหัสเสร็จลู่หยาวค้นหาไปมั่วก็ไม่ได้มีอะไรอีเมลส่วนมากก็เกี่ยวกับเรื่องงานเธอก็ดูไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่ค้นไปถึงแชทเธอตะลึง นั้นเป็นข้อความที่เขาอ่านแล้วข้อความไม่ยาวมาก：【พี่ชายขอบคุณสำหรับวันนี้นะคะคราวหน้ามีโอกาสเดี๋ยวเราไปทานข้าวกันนะคะ】 ฟู่หซิ่วจือ？ เป็นชื่อของผู้ช่วยคนนั้นหรอ？หรือเป็นผู้หญิงคนอื่น？ ลู่หยาวก็ไม่รู้ว่าตอนที่เห็นข้อความนี้ในใจรู้สึกยังไงถ้าเป็นข้อความที่ไม่สำคัญเขาคงลบไปนานแล้วแหละเธอปิดมือถือลงแล้ววางกลับไปที่เดิม ลู่หยาวมองหลังที่กว้างของเขาทนไม่ไหวที่จะเอามือไปโอบกอดเขา วินาทีต่อไปแขนเธอกลับโดนเอาออกผู้ชายคนนี้กระทั่งขยับตัวไปทางนู้นเหมือนตั้งใจออกห่างจากเธอ ลู่หยาวรู้สึกปวดใจกับการกระทำเขามาก เมื่อคืนเขายังมีอะไรกับเธออย่างรุนแรงเลยเอาแบบไม่พักวันนี้เธอแค่อยากกอดก็ไม่ได้งั้นหรอ？ ระหว่างเขาสองคนนอกจากกระดาษใบนั้นแล้วกับความต้องการทางเพศไม่มีอย่างอื่นแล้วหรอ？ ลู่หยาวคิดถ้าจัดการเรื่องของพ่อเสร็จเธอจะขอหย่าเอ สี่ปีมันนานไปเธอเหนื่อยมากรอไม่ไหวแล้ว