ตอนที่10ฉันก็ไม่ได้ถือว่าเป็นคนนอกนะ

ต๭นที่10ฉันก็ไม่ได้ถือว่าเป็นคนนอกนะ แม่สามีของเธอโดนผู้หญิงวัยรุ่นคนหนึ่งควงแขนไว้ทั้งสองเดินมาทางนี้คุยกันหัวเราะชอบใจพอดูดีๆผู้หญิงคนนั้นลู่หยาวก็รู้จักบังเอิญเป็นผู้หญิงคนเมื่อคืนที่เดินข้างๆซ่าวหยู๋เชิงพอดี คุณแม่ซ่าวคิดไม่ถึงว่าจะมาเจอลู่หยาวที่โรงพยาบาล ทั้งสี่สบตากันสีหน้าคุณแม่ซ่าวรู้สึกเกรงๆเธอทักทายคุณแม่ลู่อย่างยิ้มแย้มแจ่มใส：“ฉันร่างกายไม่แข็งแรงหยู๋เชิงก็เลยให้หซิ่วจือมาส่งฉันแกอย่าคิดมากนะ” “ฉันรู้ค่ะผู้ช่วยของหยู๋เชิง”ลู่หยาวยิ้มแล้วพูดควงแขนแม่ตนไว้“แต่ว่าครั้งหน้าแม่เรียกฉันพามาก็ได้นะคะเรื่องแบบนี้ไม่ต้องเรียกคนนอกหรอก” คุณแม่ซ่าวยิ้มแห้ง ฟู่หซิ่วจือเนี่ยท่าทางก่างเหลือเกินได้ยินลู่หยาวประชดตนสีหน้าเย็นลงมา：“คุณลู่คะฉันเป็นผู้ช่วยของประธานดูแลแม่ของประธานก็เป็นเรื่องปกติฉันก็ไม่ได้ถือว่าเป็นคนนอกนะ” เห็นเมียน้อยก้าวร้าวอย่างนี้คุณแม่ลู่ไม่พอใจอยากจะด่าแทนลูกสาวสักหน่อย ลู่หยาวห้ามไว้พูดอย่างเฉย：“เจ้านายของแกคือประธานซ่าวฉันเป็นเมียเขาแกต้องเรียกฉันว่าคุณผู้หญิงซ่าวไม่ใช่คุณลู่ความรู้แค่นี้ยังไม่มีฉันสงสัยจริงๆว่าแกขึ้นมาตำแหน่งนี้ได้ไง” ฟู่หซิ่วจือสีหน้าแย่ลงกว่าเดิม ลู่หยาวเดินผ่านหน้าตาเฉยยิ้มให้คุณแม่ซ่าวที่ยืนอยู่ตรงข้ามแล้วพูดว่า：“ขอโทษนะคะแม่ฉันก็มีธุระที่ต้องทำไม่สามารถกลับไปกับแม่ได้ก็ให้คุณหซิ่วจือส่งแม่กลับไปแล้วกันขอตัวก่อนนะคะ” “อืม”คุณแม่ซ่าวพยักหน้าก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ ลู่หยาวก็เหลือบตาเห็นสายตาที่ดูถูกของคุณแม่ซ่าวเธอทำเหมือนมองไม่เห็นควงแม่แล้วเดินเฉียดไหล่พวกเขาไปแต่อึดอัดใจมากๆ ก่อนแต่งงานเธอดูแลครอบครัวของซ่าวหยู๋เชิงดีมากไม่มีอะไรทำก็ถือของไปเยี่ยมที่บ้านซ่าวแต่ว่าคนในบ้านซ่าวไม่มีใครเคยทำสีหน้าดีๆใส่เธอเลยก็มีแค่คุณแม่ซ่าวคนเดียวที่ดีกับเธอหน่อยก็คงเห็นแก่เงินของบ้านเธอแหละ ตอนที่คุณแม่ซ่าวเป็นโรคไตอักเสบนอนที่โรงบาลลู่หยาวก็อยู่ดูแลที่โรงบาลเกือบเดือนกับข้าวทั้งสามมื้อก็ทำเองกับมือแล้วเอาไปให้คุณแม่ซ่าวกินดูแลคุณแม่ซ่าวมาตลอดจนออกโรงบาลแต่ว่าดีกับคุณแม่ซ่าวสักเท่าไหร่คุณแม่ซ่าวก็ไม่ชอบเธออยู่ดีเธอก็เหนื่อย เหนื่อยมากจริงๆ ไม่ว่าเธอจะทุ่มเทแค่ไหนซ่าวหยู๋เชิงก็คงไม่เห็นในสายตา หลังจากที่ไปจากโรงบาลลู่หยาวพบว่าเอายามาไม่ครบให้แม่รอตนแปปนึงกลับไปเอายา ในระหว่างทางที่ไปก็ได้พบกับฟู่หซิ่วจืออีกครั้งครั้งนี้คุณแม่ซ่าวไม่ได้อยู่ด้วย ฟู่หซิ่วจือเห็นลู่หยาวปุ๊ปใส่รองเท้าส้นสูงเดินมาเติ่งเติ่งเติ่งอย่างแรง：“ลู่หยาวเรามีเรื่องต้องคุยกัน” สภาพนั้นเหมือนคนพาลเลย ลู่หยาวมองก็ไม่มองเธอเดินหลบไปหลายครั้งแต่ว่าฟู่หซิ่วจือก็รั้งไว้ตลอดเธอจึงจำเป็นต้องหยุด “คุยอะไร” “ฉันชื่อฟู่หซิ่วจือฐานะฉันเป็นยังไงแกลองไปค้นดูนะ”ฟู่หซิ่วจือบอกน้ำเสียงดูถูกเหยียดหยาม“เรื่องที่พ่อแกตกอับฉันก็รู้” ลู่หยาวยิ้มไม่ยิ้ม：“เรื่องที่พ่อฉันตกอับเขารู้กันทั้งประเทศถ้าแกไม่รู้สิ่แปลก！” ตอนเช้าที่รอซ่าวหยู๋เชิงที่โรงบาลเธอก็ได้ใช้มือถือค้นหาประวัติของฟู่หซิ่วจือแล้วพ่อทำเกี่ยวกับบ้านและที่ดินค่าตัวเป็นล้านฟู่หซิ่วจือก็เป็นลูกคุณหนูคนนึง ลูกคุณหนูที่รวยมหาศาลแต่กลับยอมไปเป็นผู้ช่วยคนอื่นเหตุผลแค่เดาก็รู้แล้ว ชัดเจนเลยที่จริงแล้วฟู่หซิ่วจือก็ไม่อยากจะพูดอะไรมากกับลู่หยาวพูดขวานผ่าซาก：“ฉันรูัว่าแกต้องการเงินสิบล้านถ้าแกยอมหย่ากับซ่าวหยู๋เชิงฉันถือว่าให้แกฟรีๆสิบล้าน” เธอทำอะไรตรงไปตรงมาหยิบใบเสร็จออกมาหนึ่งใบเขียนจำนวนเลขแล้วเซ็นใช้สองนิ้วยื่นไปให้ลู่หยาว ลู่หยาวเหลือบตามองไปทางใบเสร็จครั้งเดียวเห้อะเงินจริงของจริงสิบล้านบนนั้นมีลายเซ็นถ้าเธอตกลงแล้วตอนนี้สามารถเอาไปเบิกเงินสดที่ธนาคารได้เลย ลู่หยาวไม่ได้รับไว้แค่มองเธอไปแวบเดียว “ฉันรักกับซ่าวหยู๋เชิงดิบดีทำไมต้องหย่ากัน？เงินสิบล้านนี้ไม่ใช่ว่าฉันไม่มีทางหายืมมาสักหน่อย”