ตอนที่11ซ่าวหยู๋เชิงไม่ได้รักแก

ต๭นที่11ซ่าวหยู๋เชิงไม่ได้รักแก “ลู่หยาวแกไม่มีทางยืมได้หรอก！”ฟู่หซิ่วจือมั่นใจมาก“ธนาคารไม่ให้แกกู้หรอกแกก็ไม่มีบ้านไปขายเพื่อนแต่คนของแกก็ยากจนน่าสงสารเนอะเงินสิบล้านแกจะไปเอาจากไหนมา？” “ความรักระหว่างแกกับซ่าวหยู๋เชิงแกคิดว่าเขาเคยสนใจด้วยหรอ？ฮ่าๆแกก็น่าจะรู้ตัวดีนะถ้าเขาแคร์แกจริงๆแต่งงานมาตั้งนานก็ไม่พาแกไปรู้จักกับเพื่อนๆในบริษัทเลยหน่อยหรอ” ฟู่หซิ่วจือหัวเราะเยาะพูดต่อ：“ว่าไปก็ตลกดีนะฉันเข้าบริษัทปีกว่าแต่ว่าไม่มีใครรู้เลยว่าเขาแต่งงานแล้วแกว่าตลกปะ？” คำพูดง่ายๆคำเดียวกระทบใจของลู่หยาวจนพังทลาย ตลกสิ่ทำไมจะไม่ตลก？ มันตลกตั้งแต่ตอนที่เธอแต่งงานกับซ่าวหยู๋เชิงแล้วไม่จัดงานมีแค่ทะเบียนสมรสแล้วก็ใบสัญญาที่เขาให้เซ็นแต่เธอก็แต่งไปหน้าตาเฉย “ลู่หยาวอย่าทำร้ายตัวเองอีกเลย”ฟู่หซิ่วจือเดินก้าวไปข้างหน้าสองก้าวมองหน้าเธอท่าทางก่างและช้า：“ซ่าวหยู๋เชิงไม่ได้รักอีกอย่างแกกับเขามันคนละระดับไม่ได้ต่างกันแค่นิดเดียวนะ” ลู่หยาวเงยหน้ามองไปทางฟู่หซิ่วจือ：“พวกแกอคบกันเมื่อไหร่อยู่ด้วยกันหรอ？” ฟู่หซิ่วจือคิดไม่ถึงว่าลู่หยาวจะถามแบบนี้เงิบเลยทีเดียวแต่ว่าเธอก็ไม่ได้เอ่ยปากพูดอะไรแต่กลับพลัดให้ลู่หยาวคิดเองว่าลู่หยาวจะคิดยังไง ลู่หยาวหัวเราะก็พอจะเข้าใจแล้วแหละลู่หยาวดึงใบที่อยู่บนนิ้วฟู่หซิ่วจือฉีกทิ้งต่อหน้าต่อตา ทับกันแล็วฉีกซ้ำๆจนเหลือเป็นซากโยนใส่ฟู่หซิ่วจือเสียงเธอเบา：“หย่าฉันไม่หย่ากับซ่าวหยู๋เชิงแน่นอนแต่เงินนี้แกเก็บไว้เองละกัน” ลู่หยาวใช้ไหล่เดินชนเธอแล้วเดินจากไป ฟู่หซิ่วจือถึงจะถูกสั่งสอนมาดีแค่ไหนแต่ก็โดนกระทำจนรันทดตะโกนไปทางลู่หยาว：“แกนี้มันไม่เจียมตัวจริงๆ！” ลู่หยาวไม่ได้สนใจหลังจากที่ส่งคุณแม่ลู่กลับที่พักแล้วทนายโทรมาถามลู่หยาวว่าเงินได้ครบหรือยังอีกไม่กี่วันก็จะขึ้นศาลแล้วลู่หยาวจะพยายามให้เร็วที่สุดวางสายแล้วถอนหายใจ เธอรู้สึกเสียดายรู้งี้ไม่น่าไปฉีกเงินยี่สิบล้านนั้นทิ้งเลยยังไงสักวันเธอกับซ่าวหยู๋เชิงก็ต้องหย่ากันอยู่ดีเอาเงินยี่สิบล้านของฟู่หซิ่วจือฟรีๆมันไม่ดีตรงไหน？ คุณแม่ลู่ถามด้วยความระมัดระวัง：“หยาวหยาวทนายโทรมาเร่งใช่ไหม？” “ไม่เป็นไรแม่ฉันจัดการได้”ลู่หยาวยิ้มให้แม่สบายใจ“แม่เก็บเสื้อผ้าให้ฉันหน่อยฉันจะออกไปซื้อผักกลับมาทำกับข้าวให้โอเครป่ะ？” “หยาวหยาวแกอย่าลำบากขนาดนี้ถ้าไม่มีทางแล้วก็ชั่งมันเถอะพ่อแกมากสุดก็ติดคุกนานหน่อยแต่แม่มีแค่ลูกสาวคนเดียวไม่อยากให้แกต้องลำบาก” “แม่ไว้ใจฉันเถอะฉันมีขอบเขต” ลู่หยาวรับประกันว่าจะไม่ทำอะไรโง่ๆแน่นอนนี้จึงทำให้คุณแม่ลู่สบายใจหลังจากที่ออกจากบ้านจึงหยิบนามบัตรออกจากกระเป๋าแล้วกดเบอร์โทรไป：“พี่ว่างไหม？” ลู่หยาวถึงร้านคาเฟ่ที่นัดไว้ไม่ถึงสิบนาทีเสี้ยงตงหนานก็มาถึงแล้วเช่นกันในอ้อมกอดของเขายังอุ้มเด็กที่น่ารักสดใสไว้คนหนึ่งอายุประมาณ5-6ขวบอ่อนโยนน่ารักมาก เสี้ยงตงหนานนั่งลงหัวเราะ：“ขอโทษนะบังเอิญงอแงตอนเย็นพอดีพี่ก็เลยไปรับเขากลับมาจากโรงเรียนหน่ะระหว่างทางก็รถติด” “ไม่เป็นไร”ลู่หยาวมองไปเถียนเถียนสองสามครั้ง“ลูกสาวพี่น่ารักดีนะ” เถียนเถียนรู้สึกๆเกรงกลัวคนแปลกหน้าหลบอยู่อ้อมกอดของเสี้ยงตงหนานตลอดเสี้ยงตงหนานบอกให้เธอทักทายแต่ก็บิดตัวไปมาไม่ยอมแต่แค่ใช้แววตาอ่อนโยนมองไปที่ลู่หยาว ลู่หยาวมองดูแล้วรู้สึกอิจฉา ตอนนั้นที่เธอแต่งงานกับซ่าวหยู๋เชิงทุกครั้งที่เห็นคนอื่นอุ้มลูกเธอก็รู้สึกอิจฉาทุกครั้งหลังจากนั้นก็มีความคิดมากมายในสมองเช่นทำให้ถุงยางแตกหรือยั่วยวนซ่าวหยู๋เชิงตอนเมาให้มันพลาดแล้วท้องมีลูก ซ่าวหยู๋เชิงฉลาดกว่าเธอเยอะไม่ว่าเธอจะใช้วิธีไหนเขาก็จับได้ตลอดบอกเธอว่าอย่าเล่นไปมั่วเขาบอกว่าในสี่ปีนี้บอกว่าไม่เอาลูกก็คือไม่เอาเด็ดขาด ก็นั้นหน่ะสิ่ภายในสี่ปีไม่เอาหลังจากสี่ปีก็หย่ากัน