ตอนที่12แต่งงานกันก็ดีมาตลอดไม่ใช่หรอ

ต๭นที่12แต่งงานกันก็ดีมาตลอดไม่ใช่หรอ ลู่หยาวนึกได้ทีไรก็รู้สึกตัวเองก็โง่พอสมควรผู้ชายคนหนึ่งที่ไม่รักตนแล้วจะอยากได้ลูกได้ยังไงดีแหละที่แผนเธอไม่สำเร็จเลยไม่งั้นถ้ามีลูกขึ้นมาจริงๆก็ไม่มีครอบครัวที่อบอุ่นให้เขาอยู่ดี “พี่เกรงว่าเธอจะไม่พออะเลยเขียนไปสิบห้าล้าน”เสี้ยงตงหนานหยิบใบเสร็จถอนเงินขึ้นมาให้ลู่หยาว。 ลู่หยาวก็ไม่ได้เล่นตัวอะไรรับมาตรงๆหลังจากที่ดูเสร็จหยิบปากกากระดาษออกมาจากกระเป๋าเขียนสัญญาใบยืมให้เสี้ยงตงหนาน：“พี่ฉันจะพยายามหามาคืนพี่ให้ได้ภายในหนึ่งปี” “เงินก้อนนี้สำหรับพี่มันน้อยมาก”เสี้ยงตงหนานพลัดใบยืมกลับไปหัวเราะแล้วพูด：“อีกอย่างท่านก็เป็นครูของพี่เงินก้อนนี้ถ้าจะคืนเมื่อไหร่ก็ตามใจไม่รีบ” “ไม่ได้ถ้าใบยืมเงินนี้พี่ไม่รับไว้เงินก้อนนี้ฉันก็ไม่ยืมแล้ว”เห็นเสี้ยงตงหนานเป็นแบบนี้เธอก็ยื่นใบเสร็จถอนเงินกลับทันทีตัดสินใจเลย เสี้ยงตงหนานได้แต่พับใบยืมไว้เก็บเข้ากระเป๋า：“งั้นพี่เก็บไว้แล้วนะส่วนดอกเบี้ยไม่ต้องนะ” ลู่หยาวอยากพูดอะไรแต่เสี้ยงตงหนานชิงพูดก่อนและก็แซวเล่นว่า：“ถ้าแกรู้สึกไม่สบายใจว่างๆก็มาสอนหนังสือเถียนเถียนก็ได้นะถือว่าตอบแทนแทนดอกเบี้ยเธอไม่ค่อยชอบไปโรงเรียน” ลู่หยาวคิดไปสักพักก็ตอบตกลง：“โอเครเมื่อก่อนฉันเรียนหนังสือก็ถือว่าเก่งเลยแหละ” “แน่นอนเป็นเด็กต่างจังหวัดคนเดียวที่สอบติดในเมืองเลยนี้นา！”เสี้ยงตงหนานก็หัวเราะด้วย ลู่หยาวรู้สึกขอบคุณเสี้ยงตงหนานมากที่ช่วยทีแรกว่าจะเลี้ยงข้าวเขาดีๆสักมื้อตอนที่ออกไปเสี้ยงตงหนานได้รับสายจากบริษัทให้เขากลับไปดูงานหน่อย“ไว้คราวหลังค่อยไปกินข้าวด้วยกันเนาะครั้งนี้คงไม่ได้จริงๆ” “ไม่เป็นไรพี่มีธุระก็ไปทำก่อนเลย”ลู่หยาวเข้าใจ หลังจากที่จ้องมองเสี้ยงตงหนานอุ้มเถียนเถียนแล้วจากไปลู่หยาวก็เดินจากไปเช่นกันไปซื้อผักที่ห้างสรรพสินค้าพอกลับถึงห้องพักบังเอิญเจอรถของซ่าวหยู๋เชิงเขายืนพิงอยู่ข้างรถสีหน้าตึงเล็กน้อย “คุณมาได้ไง？”ลู่หยาวยืนห่างจากกเขาหนึ่งเมตรในเวลาเดียวกันที่ถามก็รู้สึกผิดและเสียใจภายหลังรู้งี้ตอนที่มาเช่าบ้านให้แม่อยู่ก็ไม่บอกที่อยู่แม่ให้กับซ่าวหยู๋เชิงแล้ว ซ่าวหยู๋เชิงหันหน้าไปเห็นลู่หยาวสีหน้าก็แย่กว่าเดิมเดินก้าวใหญ่ไปข้างหน้าน้ำเสียงที่หนาแน่นพร้อมกับคำถาม：“ทำไมเก็บข้าวของออกมาหมดเลยไม่อยู่ที่นั่น？” “นั้นเป็นบ้านของคุณฉันไม่จำเป็นต้องอยู่ต่อแล้ว”ลู่หยาว说พูดพยายามให้เหตุผลที่ดีกว่า：“อีกอย่างแม่ฉันนอนไม่หลับอยู่บ่อยๆฉันอยากมาดูแลแม่ให้ดี” “แล้วนี้หล่ะหมายความว่าไง？”ซ่าวหยู๋เชิงชูเอกสารขึ้นมาตรงหน้าลู่หยาวหน้าซองเขียนว่า‘ใบหย่าร้าง’อย่าให้พูดถึงเลยว่าเขาหงุดหงิดแค่ไหน านที่บริษัทเยอะเขารู้อีกทีก็ตอนเย็นแล้ว เขาคิดว่าลู่หยาวออกจากโรงบาลเองแล้วซื้อผักกลับไปแต่ที่บ้านกลับเงียบเหงามากไม่มีเสียงอะไรเลย จนกระทั่งเขาเดินเข้าไปในห้องนอนเห็นโต๊ะที่ว่างเปล่าเขาจึงพบว่าลู่หยาวเก็บของที่เป็นของตัวเองไปหมดแล้วในตู้เสื้อผ้าเหลือแค่เสื้อกันหนาวตัวใหญ่สองตัวบนหัวเตียงวางเอกสารการหย่าที่มีลายเซ็นของลู่หยาวไว้แล้ว แปลกเขากระวนกระวายนิดหน่อยและก็ไม่เข้าใจว่าทำไมลู่หยาวทำแบบนี้ แต่งงานกันมาสามปีก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรนิ？ เขารีบโทรไปหาแต่ก็ไม่แน่ใจว่าลู่หยาวเอาเบอร์เขาเข้าบัญชีดำหรือเปล่าโทรไปตั้งหลายก็ไม่มีคนรับสายโมโหจนกระทืบตู้เสื้อผ้าไปทีนึงยิ่งอยู่ยิ่งหงุดหงิด หลังจากนั้นที่ใจเย็นลงซ่าวหยู๋เชิงนึกได้ว่าลู่หยาวเคยบอกว่าเช่าบ้านไว้ให้แม่ที่หนึ่งให้ที่อยู่ด้วยเขารีบไปค้นดูที่ลิ้นชักหากระดาษนั้นเจอปุ๊ปขับรถไปที่อยู่แม่โดยตรงแต่เขาก็ไม่รู้ว่าคุณแม่ลู่อยู่ชั้นไหนก็เลยรออยู่ใต้อาคารเรื่อยๆ “ก็อย่างที่คุณเห็น”ลู่หยาวเหลือบตาไปมองที่ใบหย่าเอ่ยปากอย่างเฉย：“ฉันอยากหย่ากับคุณ” “ลู่หยาวคุณ！”สีหน้านิ่งเฉยของเธอทำให้ซ่าวหยู๋เชิงหงุดหงิดมากยื่นมือไปจับแขนเธอแรงๆถุงบนมือของลู่หยาวก็หล่นลงผักกระจายทั่วพื้น“ยังไม่ถึงสี่ปีคุณมีสิทธิ์อะไรมาหย่ากับผม？” “ฉันเหนื่อยฉันไม่อยากอยู่แล้วจบมั้ย！”เก็บกดมาทั้งวันลู่หยาวก็ระเบิดแล้วจ้องเขา：“ไม่ถึงสี่ปีแล้วไงเราก็ไม่ได้รักกันอยู่แล้วหย่ากันมันผิดหรอ？” ซ่าวหยู๋เชิงยังไม่ได้พูดอะไรลู่หยาวก็ถามต่อว่า：“ซ่าวหยู๋เชิงคุณเคยรักฉันบ้างมั้ย？”