ตอนที่13เราต่างฝ่ายต่างปล่อยกันไปได้มั้ย

ต๭นที่13เราต่างฝ่ายต่างปล่อยกันไปได้มั้ย ลู่หยาวไม่ต้องรอคำตอบแค่เธอเห็นซ่าวหยู๋เชิงขมวดคิ้วก็เข้าใจทุกอย่างแล้วเธอยิ้ม：“อย่ารังเรที่จะต้องพูดอะไรเลยคำตอบฉันรู้เพราะฉนั้นเราต่างฝ่ายต่างปล่อยกันไปได้มั้ย？” ลู่หยาวขัดขืนจากมือเขาย่อลงเก็บของตาเริ่มแดงๆ ทีแรกเธอก็ยังแอบหวังขอแค่มองเห็นว่าแววตาของซ่าวหยู๋เชิงรู้สึกวุ่นวายหรือยังเหลือเยื่อใยกับเธอเธอคิดว่าตัวเองน่าจะใจอ่อนแค่เขาพูดออกจากปากสักสองสามคำก็ไม่หย่ากันแล้ว แต่ว่าผู้ชายคนนี้เย็นชาเกินไปเธอไม่เห็นอะไรในแววตาของเขาเลยแล้วยังต้องร้องขออะไรอีก？ เธอก็ไม่มีความกล้าที่จะไปถามเขาว่าเขาเป็นอะไรกับฟู่หซิ่วจือ？ ลู่หยาวเเงียบมากถือของแล้วก็เดินเข้าไปในตึกซ่าวหยู๋เชิงกลับรู้สึกกระวนกระวายใจแล้วร่างกายของเขาว่องไวกว่าสมองอีกเดินขึ้นไปอย่างรวดเร็วยืนบังทางเดินเธอ แต่งงานมาสามปีบางทีลู่หยาวก็งี่เง่าใส่บ้างทะเลาะกับเขาเขาก็พอทนได้แต่พอได้ยินเธอบอกว่าจะหย่ากันก็ไม่กล้าที่จะเชื่อ “เพราะเรื่องของพ่อคุณใช่มั้ย？”ซ่าวหยู๋เชิงถาม“ผมหาคนไปจัดการเรื่องนี้แล้ว......” “ไม่ต้องฉันจัดการเองได้！”ลู่หยาวพูดแทรกเขา“เราหย่าร้างกันก็ไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้” “คุณจัดการยังไง？เงินสิบล้านไม่ใช่จำนวนน้อยๆนะ”ซ่าวหยู๋เชิงรู้สึกแปลกใจ ลู่หยาวกลับเมมปากไม่อยากจะตอบคำถามอะไรอีก ซ่าวหยู๋เชิงบังคับเธอพูดอย่างเย็นชา：“ลู่หยาวแต่งงานก็คุณที่อยากแต่งก็สมปราถนาคุณแล้วนิ่แต่ว่าคุณบอกว่าจะหย่าก็ต้องหย่างั้นหรอคุณเห็นผมเป็นอะไรของเก่าที่คุณเคยใช้งั้นหรอ？” “ฉันไม่ได้หมายถึงแบบนี้......”ลู่หยาวอยากอธิบายซ่าวหยู๋เชิงกลับจับเธอแล้วจูบลงอย่างแรง จูบนี้มันร้อนแรงกว่าตอนที่เขาสองคนมีอะไรกันซะอีกเสมือนว่ากำลังลงโทษเธอ ลู่หยาวรู้สึกร้อนทั้งตัวสมองคิดอะไรไม่ออกเลย นอกจากเรื่องบนเตียงระหว่างเขาสองคนแล้วนี้คือครั้งที่สองที่ซ่าวหยู๋เชิงจูบเธอ ซ่าวหยู๋เชิงจูบเข้าไปลึกๆสัมผัสถึงลิ้นจนกระทั่ง......เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกอย่างนะดังไม่หยุดเขาจึงสิ้นสุดสีหน้าตึงเครียดรับโทรศัพท์ด้วยความหงุดหงิดแต่มือกลับจับลู่หยาวไว้แน่นๆกลัวว่าเธอจะหนีขึ้นตึก “เกิดเรื่องอะไร？” “สิงคโปร์？ผมทราบแล้วจองตั๋วให้ผมหน่อยนะพรุ่งเช้าเดี๋ยวผมไป” ซ่าวหยู๋เชิงทำอะไรก็รวดเร็วได้เรื่องตลอดใช้เวลาแค่สามนาทีก็จบสนทนา ตอนที่เผชิญหน้ากับลู่หยาวซ่าวหยู๋เชิงรู้สึกทำอะไรไม่ได้：“ผมมีธุระที่ต้องไปทำที่สิงคโปร์เรื่องหย่าร้างรอผมกลับมาค่อยว่ากันนะ” ลู่หยาวสีหน้าเฉยๆ“ก็แค่หย่ากันฉันเซ็นชื่อลงไปแล้วคุณแค่เซ็นลงไปอีกหนึ่งอันก็ได้แล้ว” ซ่าวหยู๋เชิงฉีกเอกสารหย่าใบนั้นทิ้งต่อหน้าต่อตาเธอยากนะน้ำเสียงของซ่าวหยู๋เชิงก็อ่อนโยนลง：“หย่าร้างไม่ใช่ว่าคุณอยากหย่าก็หย่าเรื่องนี้ผมก็ต้องพิจารณาก่อนลู่หยาวอย่าทำนิสัยเด็กๆหน่า” ลู่หยาวเครียดจนหัวเราะ เขาจะพิจารณา？ มหัศจรรย์จริงๆคนที่แต่งกับเขาคือเธอสามปีนี้ก็เสียเวลาช่วงวัยรุ่นของเธอป่ะ？ ลู่หยาวอยากพยายามเพื่อจุดยืนของตนแต่ซ่าวหยู๋เชิงกลับยกมือขึ้นไปลูบหัวของเธอยื่นมือไปเอาของที่ซื้อมาจากมือเธอ“ไม่ได้เจอแม่นานแล้วเดี๋ยวผมขึ้นไปดูแม่กับคุณนะ” เขาพูดไม่กี่ประโยคลู่หยาวก็ใจอ่อนแล้วพากันขึ้นไปอย่างสงบ คุณแม่ลู่เห็นซ่าวหยู๋เชิงรู้สึกแปลกใจแต่สำหรับคำทักทายจากซ่าวหยู๋เชิงก็พยักหน้าแล้วดูละครต่อ ซ่าวหยู๋เชิงเข้าไปห้องครัวกับลู่หยาวเพื่อเตรียมอาหารซ่าวหยู๋เชิงทำกับข้าวเขาเป็นผู้ช่วยทั้งสองก็ไม่ได้พูดอะไรกันมากเหมือนอยู่ที่พักของตนเองตั้งแต่ต้นจนจบใครก็ไม่ได้พูดถึงเรื่องหย่าร้างกันอีก หอพักที่ลู่หยาวเช่าให้แม่เป็นห้องนอนหนึ่งห้องครัวหนึ่งถ้าเธอย้ายมาอยู่ด้วยก็จะดูแคบๆหน่อยซ่าวหยู๋เชิงแน่นอนว่าก็จะไม่พักที่นี้อีกอย่างเธอก็ไม่ได้จะให้เขาอยู่ ทานข้าวเย็นเสร็จซ่าวหยู๋เชิงนั่งดูทีวีเป็นเพื่อนลู่หยาวสักพักเห็นว่าเวลาก็ไม่เช้าแล้วจึงลุกขึ้นแล้วจากไป “หยาวไปส่งผมแปปนึง” “คุณก็ไม่ใช่ว่าไม่มีขานิ่เดินไปเองไม่เป็นหรอ？”ลู่หยาวไม่เต็มใจที่จะลุกจากโซฟาแต่เธอไม่ลุกซ่าวหยู๋เชิงก็ยืนอยู่ที่เดิมไม่ไปไหนจนกระทั่งแม่ไออะแห่มอะแห่มเธอจึงลุกขึ้นไปส่ง ซ่าวหยู๋เชิงไม่วางใจพอถึงชั้นล่างก็ย้ำเธออีกรอบว่า：“เรื่องที่จะหย่ากันรอผมกลับมาจากต่างจังหวัดค่อยว่ากันนะ”