ตอนที่14บัญเอิญเธอขาดเงินพอดี

ต๭นที่14บัญเอิญเธอขาดเงินพอดี ลู่หยาวไม่รู้ว่าควรร้องไห้หรือควรหัวเราะ ตอนที่แต่งงานซ่าวหยู๋เชิงหนึ่งล้านคำไม่ยอมแล้วยังมีข้อแม้อีกเยอะแยะพอเธออยากจะหย่าเขาก็ไม่โอเครทำให้เธอมองไม่ออกจริงๆ วันรุ่งขึ้นตอนเช้าๆลู่หยาวก็ไปเบิกเงินที่ธนาคารแล้ว เงินสิบห้าล้านใส่เข้าในถุงสองถุงเต็มๆหนักหน่อยๆเธอเอาไปหาทนายโดยตรง：“ทนายส้งตรงนี้มีสิบห้าล้านน่าจะพอแล้วแหละเรื่องของพ่อฉันรบกวนคุณหน่อยนะคะ” ทนายส้งตรวจสอบดูไปหนึ่งรอบก็โล่งอกแล้วเช่นกัน：“พอแล้วแค่เพิ่มเงินที่ขาดเข้าไปถึงเวลาผมจะช่วยพ่อของคุณเต็มที่” “ขอบคุณมากค่ะ”ลู่หยาวไม่รู้ว่าพูดอะไรดีได้แต่ขอบคุณซ้ำๆ เธอขอบคุณพ่อจริงๆที่รู้จักทนายที่ดีขนาดนี้แล้วยังยอมรับคดีนี้ไว้อีกไม่งั้นแค่เรื่องหาทนายเธอก็ลำบากน่าดู “ผู้จัดการลู่ประธานจี้ให้คุณไปที่ออฟฟิศของท่าน” ลู่หยาวจึงกลับจากสำนักงานกฎหมายไปบริษัททางออฟฟิศของประธานก็โทรสายเข้ามาเธอจึงต้องวางของลงไปออฟฟิศของประธานจี้อย่างเร่งรีบถึงจะรู้ว่าเป็นงานกรณีร่วมมือกัน บริษัทของพวกเขาได้ร่วมมือกับบริษัทลงทุนธุรกิจโลกหลงเถิงไว้ตั้งนานแล้วนัดคุยงานกันวันพุธหน้าแต่ว่าตัวแทนที่จะต้องออกไปประสานงานตั้งครรภ์นอกมดลูกตอนนี้นอนอยู่ที่โรงพยาบาลเพราะฉนั้นจึงอยากให้ลู่หยาวไปแทน “ฉันไป？ประธานจี้อย่าล้อเล่นแบบนี้สิ่！”ลู่หยาวหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก“ฉันก็เป็นแค่คนดูแลข้อมูลในบริษัทท่านให้ฉันไปคุยงานนี้มันเป็นการผลักฉันลงกองไฟชัดๆฉันไม่มีประสบการณ์ด้านนี้” “ไม่เป็นไรฉันจะเรียกคนไปเป็นเพื่อนคุณเองคุณแค่พูดตามบนเอกสารก็พอแล้ว”ประธานจี้หัวเราะขำๆแล้วพูด：“นี้ฉันก็ไม่มีทางเลือกแล้วไงถ้าบริษัทมีคนที่พูดเก่งกว่าคุณฉันก็ไม่ต้องลำบากใจขนาดนี้หรอก” ลู่หยาวยังไม่ทันได้เอ่ยปากพูดประธานจี้ก็พูดผลกำไรก่อนเลย“ถ้าคุณไปเนี่ยฉันจะสั่งให้ฝ่ายบัญชีให้เงินคุณเป็นค่าตอบแทนอีกต่างหากหนึ่งแสนบาทเงินไปกลับทุกอย่างทางบริษัทจะออกให้หมดเลย” ใช้เงินคุยเลยโหดชะมัด บัญเอิญเธอขาดเงินพอดี！ “ประธานจี้อย่าลืมให้คนซื้อตั๋วให้ฉันหล่ะ”ลู่หยาวรับเอกสารจากมือประธานก็แค่คุยงานอย่างน้อยตอนที่เธอไปเป็นล่ามแปลก็พอได้ยินมาบ้างภาษาทางธุรกิจก็พอรู้เรื่อง เงินหนึ่งแสนนี้พอเธอกับแม่ใช้สามเดือนแล้ว หลังจากที่กลับไปออฟฟิศของตัวเองลู่หยาวดูเอกสารแบบผ่านๆไปสักแปปเป็นปกติของอาชีพนี้ค้นหาบริษัทหลงเถิงการลงทุนธุรกิจในกูลเกิ้ล สี่ปีที่แล้วบริษัทลงทุนธุรกิจนี้ได้ก่อตั้งและพัฒนาขึ้นที่เมืองจิ้นใช้เวลาไม่ถึงสองปีก็ดังไปถึงต่างประเทศจนปัจจุบันได้ซื้ออาคารเฮไตมูลค่าของช่องราคาหลายร้อยล้าน ลู่หยาวอึ้งมากใช้เวลาสีปีในการพัฒนาก้าวไกลได้ขนาดนี้ไม่ใช่มหาเศรษฐีก็เป็นคุณชายที่ฐานะร่ำรวยแน่ๆ！ ลู่หยาวเลื่อนเม้าส์ลงอยากรู้ว่ามหาเศรษฐีคนนี้ระดับไหนมือถือที่วางอยู่บนโต๊ะก็ดังแล้วดังอีกเธอหยิบมารับสาย “พี่ฉันกำลังจะโทรหาพี่พอดีเลยดึกๆเดี๋ยวฉันเลี้ยงข้าวพี่กับเถียนเถียนนะ” เสี้ยงตงหนานหัวเราะขึ้นมา：“นี้ที่พี่โทรไปโทรได้จังหวะพอดีเลยละสิ่โอเครแกเลิกงานกี่โมงเดี๋ยวพี่ไปรับ？” “ห้าโมงครึ่ง” หลังจากที่ส่งข้อความเสร็จมองจอคอมที่ว่างเปล่าลู่หยาวรู้สึกกลับสมองไม่ทันบ่นอยู่คนเดียว：“เมื่อกี้ฉันจะทำอะไรนะ？แก่ละสมองเบลอ！” คิดไม่ออกงั้นลู่หยาวก็ไม่คิดละทำงานอื่น เลิกงานเสี้ยงตงหนานมารับลู่หยาวไปทานข้าวที่บ้านแดงด้วยกันระหว่างนั้นก็เห็นเถียนเถียนเล่นโทรศัพท์ตลอดก็ไม่ได้พูดคุยอะไรกับเสี้ยงตงหนานมากนักลู่หยาวรู้สึกแปลกใจ “พี่ทำไมเถียนเถียนไม่พูดไม่จาเลย？” เสี้ยงตงหนานลูบหัวของเถียนเถียนรอยยิ้มที่ผสมผสานกับความเศร้า：“เถียนเถียนมีโรคส่วนตัว......”