ตอนที่15ไม่เจอกันนาน

ต๭นที่15ไม่เจอกันนาน ลู่หยาวตะลึง จากคำพูดของเสี้ยงตงหนานลู่หยาวจึงจะรู้ก่อนหน้านั้นที่เสี้ยงตงหนานออกไปคุยงานที่ต่างจังหวัดเถียนเถียนเห็นเองกับตาว่าแม่ของตนพาผู้ชายมาที่บ้านได้รับผลกระทบจากนั้นก็ไม่ยอมพูดอีกเลยนี้ก็เป็นเหตุผลที่ทำไมเสี้ยงตงหนานถึงต้องการสิทธิ์ในการเลี้ยงลูกฝ่ายเดียวหลังจากที่รู้เหตุรู้ผลลู่หยาวเป็นห่วงเถียนเถียนมากขึ้น พอดีเลยช่วงนี้เธอก็ไม่ได้ยุ่งบอกเสี้ยงตงหนานเสร็จก็รับเถียนเถียนมาที่บริษัทของตนเลยใช้เวลาว่างสอนหนังสือเธอพอกลางคืนก็ให้เสี้ยงตงหนานมารับกลับไป แรกๆเถียนเถียนก็รู้สึกเกรงกลัวแต่ว่าพอลู่หยาวชมเธอบ่อยๆก็เริ่มมีกำลังใจขึ้นยิ้มให้คนอื่นลายมือก็สวยมากยังเขียนคำว่าแดดดี๋ได้เสี้ยงตงหนานได้รับกระดาษใบนั้นรู้สึกภูมิใจจนพูดไม่ออกหลังจากที่ลู่หยาวพาเธอมาบริษัทเพื่อนร่วมงานก็ตักเตือนจึงพบว่าวันนี้ต้องไปคุยงานที่เมืองจิ้น แต่ว่าเสี้ยงตงหนานไปสนามบินตั้งแต่ครึ่งชั่วโมงที่แล้วไปดูงานที่ต่างประเทศลู่หยาวก็ไม่รู้ว่าจะกลับมาเมื่อไหร่ก็เกรงใจที่จะฝากเถียนเถียนไว้กับเพื่อนร่วมงานก็เลยพาไปต่างจังหวัดด้วย จากเมืองหนานไปเมืองจิ้นก็ไม่ไกลหนักใช้เวลาประมาณสองชั่วโมงกว่า บริษัทหลงเถิงได้สั่งคนมารับลู่หยาวขับรถนำพาเธอไปบริษัทหลงเถิงโดยตรง “คุณลู่สายการบินของท่านประธานซ่าวฝ่ายเราดีเลย์ไม่แน่ใจว่าจะถึงเมื่อไหร่เหมือนกันอะครับถ้าตอนเย็นยังไม่มาก็คงต้องรบกวนคุณพักที่โรงแรมก่อนอะครับ” “ไม่เป็นไร”ลู่หยาวยิ้ม ในฐานะบริษัทลงทุนธุรกิจรายใหญ่ออฟฟิศของอาคารแน่นอนว่าต้องอยู่ใจกลางที่อุดมสมบูรณ์ของเชียงใหม่อยู่แล้วการก่อสร้างรอบๆก็เป็นไปตามเงาของอาคารเฮไตเทาไปหมดไม่มีสีสันแม้แต่นิดเดียว คนที่พาลู่หยาวมาระหว่างนั้นก็ได้รับสายเสมือนว่ามีเรื่องด่วนฝากดูแลเธอไว้กับเคาว์เตอร์แล้วจากไปอย่างเร่งรีบ ลู่หยาวจับมือเถียนเถียนแล้วเดินเข้าไปในลิฟท์ ผู้คนที่ล๊อบบี้เยอะมากไปๆมาๆเหมือนว่าเธอเห็นซ่าวหยู๋เชิงสวมใส่ชุดสูทสีดำเขาให้ความรู้สึกถึงความเข้มงวดตลอดเวลาทุกวินาทีแต่คิ้วและแววตากลับอบอุ่น บนนิ้วนางของเขาสวมแหวนแพลทินัมไว้หนึ่งวงแสงแดดที่ส่องมาเผลอส่องโดนพอดีสะท้อนแสงจนแสบตาประตูลิฟท์ที่ปิดลู่หยาวยังคงเบลอๆเลือดที่ไหลเวียนบนร่างกายเหมือนว่าแข็งตัวไปหมด ตอนแรกที่แต่งงานกันเธอเลือกแหวนซ่าวหยู๋เชิงกลับไม่เต็มใจเอาบอกว่าไม่ชอบของพวกนี้สุดท้ายเธอก็ทำอะไรไม่ได้บอกให้เขาซื้อให้ตนหนึ่งวงคนเดียวก็พอแล้วยังสวมไว้อย่างดี ณเวลานั้นวินาทีนั้นลู่หยาวกลับรู้สึกว่าแหวนบนนิ้วนางของตนร้อนมากร้อนจนทำลายผิวหนังของเธอ ลู่หยาวเอ่ยปากพูดเสียงอ่อนๆ：“ขอโทษนะคะไม่ทราบว่าประธานของพวกคุณชื่อว่าซ่าวหยู๋เชิงหรือเปล่า？” “คุณไม่รู้หรอคะ？”พนักงานเคาว์เตอร์รู้สึกประหลาดใจ“ฉันคิดว่าคุณตรวจสอบข้อมูลเกี่ยวกับบริษัทเราเรียบร้อยแล้ว” ลู่หยาวมองตัวเองผ่านลิฟท์ไม่ได้พูดอะไร สามีของเธอซ่าวหยู๋เชิงเปิดบริษัทเกี่ยวกับการลงทุนธุรกิจแล้วยังเป็นรายใหญ่สุดด้วยบอกว่าเป็นเศรษฐีหมื่นล้านยังไม่เวอร์เลยแต่เธอกลับไม่เคยรู้เลยรู้แค่ว่าเขาชื่ออะไรบ้านอยู่ที่ไหนเท่านั้นเอง พนักงานเคาว์เตอร์พาลู่หยาวไปที่ออฟฟิศของท่านประธานปากยังพูดว่า：“ประธานซ่าวไม่ได้กลับมาแต่ว่าผู้ช่วยฟู่อยู่คุณสามารถพูดคุยกับผู้ช่วยฟู่ได้นะคะ” พอถึงหน้าออฟฟิศของท่านประธานพนักงงานเคาว์เตอร์ก็ดันปะตูออก ลู่หยาวใส่ส้นสูงแล้วเดินเข้าไปเห็นร่างกายที่สง่างดงามอร่ามตาพิงอยู่บนโต๊ะออฟฟิศกำลังสวมแหวนที่นิ้วรอยยิ้มบนหน้าก็ดูเบิกบาน แหวนนั้นแบบเดียวกันกับที่ซ่าวหยู๋เชิงสวมเลย พนักงานเคาว์เตอร์คิดไม่ถึงว่าฟู่หซิ่วจือถึงออฟฟิศท่านประธานแล้วรีบก้มตัวลงแล้วทักทาย：“ผู้ช่วยฟู่คิดไม่ถึงว่าท่านอยู่นี้คือคุณลู่จากบริษัทหยินสิ้ง” “ฉันเคยเจอ”ฟู่หซิ่วจือเห็นลู่หยาวไม่ตะลึงเลยสักนิดลุกเดินมา：“คุณลู่ไม่เจอกันนานเลยนะ” ลู่หยาวใจเย็นมากยื่นมือไปจับมือเธอกล่าวทักทายรอยยิ้มบนใบหน้าที่เฉยๆ：“ซ่าวหยู๋เชิงให้หรอ？สวยมากเลยเหมาะกับคุณฟู่มาก”