已经是第一章了
ตอนที่16โทษเธอไม่ได้
ตนที่16โทษเธอไม่ได้
ฟู่หซิ่วจือมองแหวนบนนิ้วไปแวบหนึ่งรอยยิ้มที่ได้ใจแล้วบอกแค่ว่า：“พี่หยู๋เชิงยังไม่กลับมาฉันพาคุณไปชมรอบๆบริษัทเอง”
“เมื่อกี้ตอนที่ขึ้นมาฉันเห็นเขากลับมาแล้วแต่ไม่จำเป็นต้องเจอ”
พอมองทะลุความจริงทุกอย่างในใจของลู่หยาวก็ไม่ได้รู้สึกแย่ขนาดนั้นเธอถอดแหวนที่ร้อนบนนิ้วออกวางไว้ในฝ่ามือของฟู่หซิ่วจือ：“เขาซื้อฉันเก็บไว้ก็ไม่มีประโยชน์อย่าลืมคืนเขาให้ฉันด้วยนะ”
มองลู่หยาวจากไปสีหน้าของฟู่หซิ่วจือทึบลงเรื่อยๆ
สุดท้ายเธอก็ถอดแหวนออกแล้วใส่เข้าไปในกล่องเหมือนเดิมวงนั้นของลู่หยาวก็วางไว้ข้างๆ
ตอนที่ไปรษณีย์มาส่งเธอเป็นคนไปรับเห็นว่าในกล่องใส่แหวนไว้เป็นของทิฟฟานี่ด้วยทนไม่ไหวจึงหยิบมาสวมที่นิ้วนึกไม่ถึงว่าเพิ่งสวมเข้าไปลู่หยาวก็เข้ามาพอดี
เธอไม่ได้บอกว่าซ่าวหยู๋เชิงซื้อให้เธอนะก็แค่เลือกที่จะไม่พูดเฉยๆลู่หยาวเองที่เข้าใจผิด
โทษเธอไม่ได้
ลู่หยาวจูงมือเถียนเถียนไปจากอาคารเฮไตออกมาก็โทรหาประธานจี้：“ประธานจี้คะให้คนอื่นมาแทนฉันเถอะฉันไม่เหมาะกับงานนี้เงินฉันก็ไม่เอาแล้ว”
ไม่รอประธานจี้ตอบเธอก็กดวางสายก่อนเลย
ตั้งแต่เข้าไปอาคารเฮไตยันออกมาใช้เวลาไม่ถึงสิบนาทีลู่หยาวกลับรู้สึกเหมือนมาผ่านมาหนึ่งชาติภพแล้ว
เถียนเถียนมองออกว่าลู่หยาวรู้สึกเศร้ามากมากอดเธอไปสักพักมือที่นิ่มก็สัมผัสที่ใต้ตาเธออย่างเบาๆ
“น้าไม่ได้เป็นอะไร”ลู่หยาวยิ้มแต่น้ำเสียงกลับอึกๆอัก：“หิวแล้วแน่เลยเราทานอาหารเที่ยงกันโอเครมั้ยคะ？”
เถียนเถียนพยักหน้า
ลู่หยาวพาเถียนเถียนไปที่พิซซ่าฮัทเถียนเถียนเลือกทานอาหารแต่ก็ไม่ได้อะไรมากกับร้านอาหารนี้ก็สามารถรับได้กับพิซซ่าและสปาเก็ตตี้
ตอนเที่ยงผู้คนในร้านอาหารเยอะมากมีคนอีกมากมายที่ยังนั่งรอที่ว่างอยู่ตรงจุดพักผ่อนวุ่นวายนิดหน่อย
อาหารเสิร์ฟขึ้นมาลู่หยาวทานอะไรไม่ลงเถียนเถียนยื่นพิซซ่าให้เธอหนึ่งชิ้น
ลู่หยาวบังคับตัวเองยิ้มพิซซ่าอยู่ข้างๆปากแต่ไม่ว่าจะยังไงเธอก็กัดไม่ลงจนกระทั่งกลิ่นอาหารทะเลทำให้เธอคลื่นไส้อาเจียนเธอเอามือปิดปากแล้ววิ่งไปห้องน้ำ
ตอนเช้าไม่ได้ทานอะไรเพราะฉนั้นสิ่งที่อ้วกออกมาก็เป็นแต่น้ำ
ลู่หยาวเข้าใจร่างกายของตนเองดีการคลื่นไส้ที่ไม่ปกติแบบนี้เธอพอจะเดาออกนิดหน่อยว่าเป็นเพราะอะไรสีหน้าซีดเรื่อยๆ
พอเถียนเถียนทานอาหารเสร็จลู่หยาวพาเธอไปที่โรงพยาบาลด้วยรับบัตรคิวอั้นฉี่
คำว่าตั้งครรภ์ระยะแรกทิ่มแทงตาเธอตัวเธอทั้งตัวส่ายไปส่ายมาเกือบจะล้มลง
พยาบาลมองเถียนเถียนที่ยืนอยู่ข้างๆเธอยิ้มแล้วพูด：“ลูกสาวโตขนาดนี้มีบุตรที่สองตอนนี้ก็ดีเหมือนกันนะคะวันหลังต้องระมัดระวังนะคะเพื่อเด็กในท้องก็พยายามอย่าใส่รองเท้าส้นสูงนะคะ”
“ขอบคุณค่ะ”
ลู่หยาวนั่งเหวออยู่บนเก้าอี้ยาวนั่งไปนานมาก
ซ่าวหยู๋เชิงไม่อยากได้ลูกขนาดนั้นระมัดระวังมากเรื่องบนเตียงเนี่ยทำไมถึงมีได้？นี้มันน่าตลกชะมัดเลย
เธออยากได้ลูกก็จริงแต่ว่าตอนนี้เธอจะหย่ากับซ่าวหยู๋เชิงแล้วเธอไม่มีทางให้ลูกของเธอเกิดมาแล้วขาดแคลนความรักจากพ่อ
ซ่าวหยู๋เชิงโทรมา
“คุณอยู่ไหนเดี๋ยวผมไปหา”
ลู่หยาวได้ยินเสียงของเขาน้ำตาไหลไม่หยุดพูดอย่างโกรธแค้น：“ซ่าวหยู๋เชิงฉันจะหย่า！ฉันไม่เอาอะไรทั้งนั้นจะหย่าอย่างเดียวถ้าคุณไม่ยอมเราก็เจอกันที่ศาล”
หลังจากที่วางสายลู่หยาวนำเบอร์ของเขาและวีแชทดึงเข้าบัญชีดำหมดเลย
ซ่าวหยู๋เชิงก็ได้ใจที่เธอรักเขา！！
หลังจากที่ร้องไห้ลู่หยาวก็รู้สึกดีขึ้นเยอะเลยเช็ดน้ำตาพาเถียนเถียนไปที่สนามบิน
ซื้อตั๋วกลับเมืองหนานเจ็ดโมงครึ่งวันนี้
เสี้ยงตงหนานยังไม่กลับมาเพราะฉนั้นลู่หยาวจึงพาเถียนเถียนกลับไปที่พักของแม่ด้วยบอกแม่เถียนเถียนเป็นลูกสาวของเสี้ยงตงหนานเงินสิบห้าล้านก็ยืมมาจากเสี้ยงตงหนาน
หลังจากได้ฟังเรื่องราวของเถียนเถียนจากลู่หยาวคุณแม่ลู่ถอนหายใจ：“เห้อพี่แกก็ลำบากเหมือนกันนะถ้าเขายุ่งเนี่ยแม่ดูแลลูกเขาให้ได้นะอีกอย่างเขาก็ให้เรายืมเงินตั้งเยอะแยะ”
“ไม่เป็นไรแม่ว่างๆฉันก็สอนหนังสือให้กับเถียนเถียนอยู่”พูดคุยกับแม่ไปไม่กี่คำลู่หยาวก็เข้าประเด็นเลย“แม่คะฉันจะหย่ากับซ่าวหยู๋เชิงแล้วฉันอยู่อย่างไม่มีความสุขก็ให้แม่เห็นอับอายชะมัดเลย”
เธอปิดบังเรื่องที่เธอท้องเพราะยังไงเธอก็ไม่คิดที่จะเก็บเด็กคนนี้ไว้อยู่แล้ว
已经是最新一章了
加载中
