已经是第一章了
ตอนที่18ฉันกับแม่จะรอพ่อออกมานะ
ตนที่18ฉันกับแม่จะรอพ่อออกมานะ
“พ่อไม่ต้องขอโทษฉันหรอกต้องไปขอโทษแม่ต่างหาก”ลู่หยาวพูด“แม่เครียดเรื่องพ่อจนใจสลายไปหมดได้โรคนอนไม่หลับมาอีกจนตอนนี้ก็ยังคงรอพ่ออยู่”
“ขอโทษพ่อไม่ดีเอง”คุณพ่อลู่ไม่มีจุดยืนให้ตัวเอง
“ทนายบอกแล้วว่าถ้าทำตัวดีๆก็จะลดโทษลงอีก”
คุณพ่อลู่พยักหน้าด้วยน้ำตา
หลังจากที่พูดคุยกันไปไม่กี่คำคุณพ่อถาม：“แกกับซ่าวหยู๋เชิงเป็นไงบ้าง？”
“ไม่ค่อยโอเครอะเรากำลังจะหย่ากัน”ลู่หยาวก็ไม่ได้ปิดบัง
คุณพ่อลู่ตะลึงรู้สึกผิด：“พ่อไม่ดีเองถ้าตอนนั้นพ่อไม่บังคับซ่าวหยู๋เชิงแต่งงานกับแกตอนนี้แกก็คงไม่ต้องอยู่อย่างไม่มีความสุขแบบนี้”
ลู่หยาวส่ายหน้า
กลับกันเธอรู้ว่าพ่อรักเธอ
ทีแรกเธอแค่บอกว่าเธอชอบซ่าวหยู๋เชิงพ่อไม่พูดอะไรต่อไปที่บ้านตระกูลซ่าวและบังเอิญตระกูลซ่าวมีเรื่องให้คุณพ่อลู่ช่วยพอดีการแต่งงานนี้ก็เลยตกลงกันลงมาพ่อรักเธอเพราะฉนั้นไม่ว่าเธอจะเอาอะไรพ่อก็ให้เธอทุกอย่าง
เธออยากขอบคุณพ่อเพราะว่าแต่งงานกับซ่าวหยู๋เชิงรู้ว่าเขาไม่ได้รักตนเธอจึงจะตายใจใจากสิ่งที่คิดในใจหย่าร้างกันก็ไม่ได้ทำให้ใจสลาย
เวลาเยี่ยมนักโทษใกล้จะหมดเจ้าหน้าที่ก็จะเร่งลู่หยาวกล่าวลาพ่อด้วยความไม่อยากจาก
หลังจากที่กลับจากคุกเรียกรถแล้วกลับไปที่พัก
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะไม่ได้พักผ่อนดีๆหรือเปล่าลู่หยาวแน่นที่หน้าอกท้องน้อยก็เจ็บตามในความเจ็บปวดทำให้เธอเสียสติพอฟื้นขึ้นมาอีกทีก็อยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว
“คุณคะตั้งครรภ์แล้วต้องพักผ่อนเยอะๆนะคะ”พยาบาลเห็นลู่หยาวตื่นแล้วทนไม่ไหวพูดไปไม่กี่คำ“คุณเพิ่งตั้งครรภ์ได้ไม่นานยังไม่มั่นคงถ้าคุณไม่พักผ่อนให้เพียงพออาจทำให้แท้งได้นะคะ”
จากคำพูดของพยาบาลลู่หยาวจึงจะรู้ว่าตนสลบในรถแท็กซี่เป็นคนขับแท็กซี่เองที่ส่งมาที่โรงพยาบาล
ลู่หยาวไม่ได้พูดอะไรให้พยาบาลตรวจดูร่างกายอย่างเชื่อฟังหลังจากที่พยาบาลบอกว่ากลับได้จึงจะใส่รองเท้าค่อยๆไปจากห้องผู้ป่วย
ทางเดินที่กว้างขวางมีผู้คนไปมามากมายสีหน้าอารมณ์ของแต่ละคนก็ต่างกันมียิ้มมีเศร้า
เธอเห็นสองคนภรรยาสามีอุ้มเด็กแล้วเดินผ่านตนเด็กที่ผูกมัดไว้ในอ้อมกอดน่ารักอ่อนโยนสามีใช้นิ้วแหย่เล่นกับเด็กใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่มีความสุข“ที่รักดูสิปากเขาเหมือนคุณมากเลยนะ”
ภรรยาตบเขาไปทีนึงไม่พอใจ“คุณกำลังจะบอกว่าปากฉันใหญ่งั้นหรอ？”
“ใช่ที่ไหนล่าวที่รักเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในสามโลกเลย！”
ลู่หยาวมองสองคนสามีภรรยานี้จากไปรู้สึกๆปวดๆใจอยู่ๆมือก็จับที่ท้องน้อยตรงนี้มีสิ่งมีชีวิตเล็กๆที่กำลังจะเจริญเติบโตอนาคตก็อาจจะลืมตาแล้วใช้แววตาที่ประกายมองเธอแบบนั้นเหมือนกัน
ช้าๆลู่หยาวสัมผัสกำแพงแล้วค่อยๆนั่งลงกับพื้นทนไม่ได้ร้องไห้ด้วยความทุกข์ทรมาน：“ขอโทษขอโทษ”
ลู่หยาวกลับไปที่บ้านของเสี้ยงตงหนานพบว่าเขากลับมาแล้วกำลังเล่นกับเถียนเถียน
“ขอโทษนะคุยงานเลยทำให้เสียเวลาไปสองสามวัน”ให้ลู่หยาวดูแลลูกสาวแทนตนนานขนาดนี้เสี้ยงตงหนานรู้สึกเกรงใจมากแล้วเห็นสีหน้าของลู่หยาวไม่ค่อยดีถาม：“เป็นอะไรหรือเปล่าหน้าซีดเชียว？”
ลู่หยาวส่ายหน้าฝืนยิ้ม：“พี่พี่ช่วยอะไรฉันอย่างนึงได้มั้ย？”
ซ่าวหยู๋เชิงก็ยังคงตามหาลู่หยาวจนผมฟูหน้าผากแตก
จนถึงตอนที่ตามหาตัวเขาจึงพบว่าตนเองรู้จักลู่หยาวน้อยมากๆไม่รู้จักเพื่อนเธอเลยสักคนบ้านแม่และบริษัทเธอก็ไม่โผล่มาสักทีเขาได้แต่ขับรถวนไปมาอย่างไร้จุดหมาย
เขาก็ไม่รู้ว่าทำไมใจถึงหงุดหงิดขนาดนี้แต่แค่รู้สึกว่าหย่ากันเขาต่างหากที่ควรเป็นคนพูดออกมาไม่ใช่ลู่หยาวทำเหมือนเขาเป็นผู้ชายห่วยๆคนนึงที่รังแกเธอซะงั้น
ซ่าวหยู๋เชิงกำลังคิดอยู่ว่าให้มาเฟียช่วยตามหาตัวดีมั้ยติดตั้งระบบตามหาที่อยู่ของลู่หยาวอะไรประมาณนี้มือถือก็มีสายเข้าเป็นเบอร์แปลกหน้า
แต่เขาคิดว่ายังไงก็คือลู่หยาวโทรมารีบรับสาย：“ลู่หยาว？”
“ฉันเอง”ลู่หยาวตอบกลับพูดอย่างสงบอารมณ์：“ซ่าวหยู๋เชิงคืนนี้มาทานข้าวบ้านแม่ฉันสิ”
“ครับผมไปตอนนี้แหละ”
ในที่สุดซ่าวหยู๋เชิงก็สบายใจขึ้น
ลู่หยาวโทรมาก็แสดงว่าทุกอย่างก็ยังสามารถกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้
แต่ว่าสิ่งที่ทำให้ซ่าวหยู๋เชิงตกใจหลังจากที่ถึงที่พักของคุณแม่ลู่คนที่เปิดประตูให้เขาไม่ใช่คุณแม่ลู่และก็ไม่ใช่ลู่หยาวแต่เป็นผู้ชายที่ร่างสูงคนหนึ่ง
已经是最新一章了
加载中
