ตอนที่19ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

ต๭นที่19ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นรองเท้าที่ลู่หยาวใส่บ่อยๆวางอยู่ชั้นวางรองเท้าซ่าวหยู๋เชิงคิดว่าตัวเองกดกลิ่งผิดบ้านซะอีก “ประธานซ่าว”เสี้ยงตงหนานยื่นมือออกมายิ้มให้ซ่าวหยู๋เชิงอย่างเป็นมิตร“ก่อนหน้านี้เคยเจอกันที่โรมแรมเหอยิ่เสี้ยงตงหนานและก็เป็นรุ่นพี่ของหยาวหยาวด้วย” พอเขาพูดซ่าวหยู๋เชิงจึงจะนึกขึ้นได้พาลูกค้าไปทานอาหารที่เหอยิ่แต่กลับเจอเสี้ยงตงหนานกับลู่หยาวทั้งสองก็พูดคุยกันหัวเราะไปมาดูท่าแล้วก็เหมือนสนิทสนมกันบอกว่าเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องกันมันก็ดูเวอร์ไป ในใจซ่าวหยู๋เชิงก็ไม่ค่อยโอเครแต่ก็ไม่อยากเสียมารยาทก็เลยยื่นมือไปจับเสี้ยงตงหนาน“ซ่าวหยู๋เชิง” ในขณะที่มองเห็นเด็กผู้หญิงนั่งเล่นไอแพดอยู่บนโซฟาซ่าวหยู๋เชิงก็มองไปที่เสี้ยงตงหนานแวบหนึ่งคิดว่าน่าจะเป็นลูกสาวเขาก็ไม่รู้เหมือนกันในใจอยู่ๆก็รู้สึกโชคดีไป คุณแม่ลู่กับลู่หยาวยุ่งอยู่ที่ห้องครัวจนไฟลุกขึ้นฟ้าซ่าวหยู๋เชิงเดินไปถามลู่หยาว：“มีอะไรให้ช่วยมั้ยครับ？” “ไม่ต้องคุณเป็นแขกไปนั่งรอที่ห้องโถงนะ” เห็นลู่หยาวไม่หันมามองตนเลยสักนิดซ่าวหยู๋เชิงขมวดคิ้ว เขารู้สึกว่าการทานข้าวด้วยกันครั้งนี้มันต้องมีอะไรมากกว่านี้แน่ๆ เร็วมากอาหารที่น่ารับประทานก็เต็มโต๊ะแล้วทุกคนนั่งทานอาหารพร้อมเพียงกันที่โต๊ะคุณแม่ลู่ดึงเสี้ยงตงหนานเมาส์มอยตลอดซ่าวหยู๋เชิงรับรู้เสี้ยงตงหนานอดีตเป็นนักเรียนของคุณพ่อลู่หย่าร้างแล้วด้วย สำหรับเสี้ยงตงหนานเหมือนว่าคุณแม่ลู่จะชอบเขามากเดี๋ยวๆก็คลีบผักให้มองก็ไม่มองซ่าวหยู๋เชิงแม้แต่แวบเดียวบรรยากาศบนโต๊ะก็ไม่ได้ดีมากแต่ก็ไม่ได้เงียบ จนกระทั่งรับประทานอาหารเสร็จลู่หยาวจึงจะมีกริยาขึ้นมา ลู่หยาวนำเอกสารการหย่าวางไว้ตรงหน้าของซ่าวหยู๋เชิงสีหน้านิ่งเฉย：“ซ่าวหยู๋เชิงฉันหวังว่าคุณจะเซ็นลงไปนะ” “คุยกันแล้วไม่ใช่หรอว่าเรื่องหย่ากันไว้พิจราณากันดีๆอีกที？”ซ่าวหยู๋เชิงว่าแล้วว่ามันต้องมีอะไรมากกว่ากินข้าวแต่แค่นึกไม่ถึงว่าจะเป็นแบบนี้“คุณบอกผมมาก่อนว่าทำไมไปออฟฟิศผมแล้ววางแหวนไว้แล้วจากไป？” ตอนนั้นที่เขากำลังรีบไปออฟฟิศลู่หยาวก็ได้จากไปนานมากแล้วฟู่หซิ่วจือชี้แหวนที่อยู่บนโต๊ะพูดอย่างลำบากใจว่า：“พี่หยู๋เชิงฉันบอกคุณลู่ว่าอยากจะพาเธอไปเดินดูรอบๆบริษัทรอพี่กลับมาสีหน้าของเธอดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่ถอดแหวนไว้ก็ออกไปเลยค่ะให้ฉันบอกพี่” เขาแค่ไปคุยงานหนึ่งอาทิตย์ไม่ได้ทำอะไรผิดสักอย่างทำไมเธอถึงมั่นใจขนาดถึงขั้นถอดแหวนทิ้งไว้？ ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่？ “แหวนนั้นคุณเป็นคนซื้อเราหย่ากันฉันเก็บไว้ก็ไม่มีประโยชน์”ลู่หยาวไม่อยากเปิดเผยคำโกหกพวกนั้นของเขาเพราะจะทำให้ทุกคนเกรงกว่าเดิม“ฉันหวังว่าคุณจะเห็นแก่การแต่งงานที่อยู่ร่วมกันมาสามปีเซ็นลงไปอย่างรวดเร็วเถอะ” ซ่าวหยู๋เชิงร้อนคอไม่ตายใจ：“ทำไมคุณยังพูดเลยว่าแต่งงานกันมาสามปีแล้ว” เขาคิดว่าหลังสี่ปีผ่านไปทั้งสองฝ่ายจะหย่ากันอย่างสงบสุขแต่ว่าการกระทำของลู่หยาวทำให้เขาตั้งตัวไม่ทันรู้สึกไม่พอใจอย่างมาก ทำไมถึงไม่พอใจหน่ะหรอในใจเขาเองก็ไม่มีคำตอบเหมือนกัน “เพราะฉันชอบคนอื่นแล้ว”ลู่หยาวเหลือบตาไปมองเสี้ยงตงหนานแววตาอ่อนโยนดั่งหยดน้ำ：“คนคนนี้ที่ฉันชอบเขายอมทุ่มเทเพื่อฉันทุกอย่างอยากแต่งงานกับฉันด้วยใจจริงและก็ไม่ได้มีข้อตกลงอะไรกับฉันก่อนแต่งด้วย” ซ่าวหยู๋เชิงดูการกระทำของเธอเข้าใจทุกอย่างแล้วนึกถึงเรื่องก่อนหน้านี้ที่ให้คนช่วยเรื่องของคุณพ่อลู่แต่สิ่งที่ได้คือเงินที่ขาดก็ต่อเติมเข้าไปหมดแล้วคุณพ่อลู่ก็ถูกตัดสินคดีเรียบร้อยแล้วสีหน้าแย่ลงเรื่อยๆ “เพราะฉนั้นเงินสิบล้านคุณก็ยืมจากเขาใช่มั้ย” เห็นลู่หยาวไม่พูดอะไรซ่าวหยู๋เชิงโมโหจนกลับกลายเป็นว่าหัวเราะออกมา：“ลู่หยาวมีเรื่องเยอะแยะมากมายที่ผมไม่พูดแต่ก็ไม่ได้แปลว่าผมไม่ไปทำผมแค่อยากให้คุณเอ่ยปากพูดกับผมเอง，คุณนิ่ดีเนอะไปขอยืมเงินจากคนอื่นมาคุณนิ่มันเก่งจริงๆ！” เสี้ยงตงหนานรีบมาบังไว้ตรงหน้าของลู่หยาวกลัวว่าซ่าวหยู๋เชิงโมโหแล้วจะควบคุมตัวเองไม่อยู่อาจจะทำกริยาที่ไม่ดีออกมา “คุณซ่าวครับหยาวหยาวพูดถึงขั้นนี้แล้วผมหวังว่าคุณจะให้เกียรติเธอนะครับเจอกันง่ายจากกันง่าย” ดวงตาที่ดำลึกของซ่าวหยู๋เชิงก็มองไปที่ลู่หยาวที่อยู่ข้างหลังเขาอย่างโหด เอกสารการหย่าอยู่บนมือของเขาก็โดนขย้ำจนเป็นก้อนสุดท้ายก็กางออกด้วยความไม่พอใจกางออกบนโต๊ะชาทีละนิดทีละนิด