ตอนที่32 ทำไมคุณไม่เคยจูบฉัน

ตอนที่32 ทำไมคุณไม่เคยจูบฉัน แต่ก็เหมือนโดนอะไรทุบลงมาที่หัวกะทันหัน เขามองไปทางผู้หญิง ที่ตอนนี้กำลังหน้าซีด มือที่กำลังถือโคมไฟที่อยู่บนหัวเตียง เลือดอุ่นๆที่ไหลลงหน้า ดวิษยกมือไปจับที่หัวก็เห็นเลือดสีแดง นัชชาเห็นเลือดที่ไหลลงมาอาบไปเกือบครึ่งหน้า เธอตกใจรีบโยนโคมไฟทิ้งแล้วลุกขึ้นยืนที่ข้างเตียง เธอยังตกใจกับภาพตรงหน้า ดวิษก็ร้องครวญครางขึ้นมา “อ้า” นัชชาเปิดประตูวิ่งออกไปพร้อมกับกุญแจสำรอง เธอรีบล็อกประตูจาดด้านนอก โทรหา120 บอกที่อยู่ เธอวิ่งไปหยิบแฟลชไดร์ฟที่ห้องหนังสือ แล้ววิ่งออกจากวิลล่าไปเลย ลมหนาว เกือบเที่ยงคืนที่พัดมาโดนหน้าเธอที่มีน้ำตาไหล ลมเหมือนใบมีดที่กรีดลงบนหนังเธอ นัชชาวิ่งตามทางถนนเล็กๆของวิลล่าไปเรื่อยๆจนถึงถนนใหญ่ หลังออกแรงวิ่งมากไปทำให้เธอรู้สึกเจ็บปอดขึ้นมา เธอนั่งอยู่ข้างถนน มีรถขับผ่านบ้างบางที เธอรู้สึกสับสนทำอะไรไม่ถูก ภาพเมื่อครู่ยังคงติดตา หัวดวิษมีเลือดไหลเยอะมา เขาคงไม่เป็นอะไรใช่มั้ย ถ้าเกิดตายล่ะ เธอจะต้องโดนโทษประหารชีวิตใช่มั้ย รู้แบบนี้เธอไม่น่ารุนแรงเลย แค่ผลักเขาออกก็พอ เธอไม่ได้คิดอยากให้เขาตาย........................ นัชชารู้สึกสับสน ในหัวมีความคิดมากมาย ทั้งคิดในแง่ร้าย คิดลบไปเอง เธอเหมือนโดนกุมมัดแน่นไปทั้งตัว เธอเริ่มหายใจลำบาก เมื่อกี้รีบวิ่งออกมาไม่ได้เอามือถือมาด้วย ทางที่มืดมนเธอไม่รู้ว่าต้องเดินไปทางไหน เวลาผ่านไปทุกๆนาที เธอได้ยินเสียงรถพยาบาลที่ขับผ่านเธอตรงเข้าไปในวิลล่า ไม่ถึงสิบนาทีรถพยาบาลก็ขับออกมา มารับดวิษแน่ๆเลย ไม่รู้ตอนนี้เขาจะเป็นยังไงบ้าง.................. นัชชายืนขึ้นแบบเซๆ เตรียมจะไปจากที่นี่ ทันใดนั้นก็มีรถSUVมาจอดใกล้เธอพร้อมกับแสงไฟที่ส่องมาที่เธอ เธอยกมือขึ้นมาบังแสง ไม่ทันที่เธอจะได้เห็นหน้าก็ถูกดึงลากขึ้นรถ ไม่มีแสงไฟส่องหน้าเธอก็เห็นใบหน้าชัดขึ้น ใบหน้าที่ดูโกรธและคุ้นเคย “คุณรู้ได้ไงว่าฉันอยู่ที่นี่................” นัชชาถามอย่างตกใจ เสียงที่เบาและสั่น เตชิตขมวดคิ้วมองด้วยสายตาจริงจัง จ้องเสื้อผ้าที่ยุ่งเหยิงของเธอ กำลังจะอ้าปากก็มองเห็นรอยเลือดที่ช่องท้องของเธอ “เธอบาดเจ็บหรอ” นัชชามองลงตามสายตาของเขา น้ำตาเธอไหลลงอีกครั้ง เธอยกมือปิดหน้าเอาไว้ เสียงร้องไห้ที่กลั้นไม่อยู่ “ไม่ใช่ฉัน แต่เป็นดวิษ” เตชิตถามต่อ “เธอทำอะไรเขา” “ฉันตีเขา ตอนนี้อยู่โรงพยาบาล ไม่รู้ว่าจะตายรึเปล่า.............” นัชชาพูดแบบไม่เรียงคำ“รถโรงพยาบาลเพิ่งพาเขาออกไป ฉันนั่งอยู่ตรงนี้ตลอด ฉันเห็นกับตา......” “นัชชา” เขากุมยกหน้าเธอขึ้น เรียกชื่อเธอได้จ้องตาเธอเพิ่งรู้ว่าสายตาของเธอล่องลอยมองไม่นิ่ง “มองหน้าฉัน” นัชชาหลับตา น้ำตาร่วงลงมา “เตชิต ดวิษเขาไม่มีทางปล่อยฉันไว้แน่...........” “ไม่หรอก” พูดด้วยน้ำเสียงนิ่งและทุกคำก็แน่วแน่ “เขาไม่มีทางตาย” พอได้ยินคำนี้ นัชชาก็ลืมตาขึ้น ขนตายาวที่เปียก เธอรู้สึกเหมือนโดนช่วยออกมาจากในน้ำ “จริงหรอ” “เชื่อฉันสิ” เตชิตถอดเสื้อไปคลุมให้เธอ ถ้าไม่ใช่เพราะก่อนนอนเห็นว่าตำแหน่งที่ของเธอมันแปลกๆ เขาก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ ดึกๆดื่นๆมานั่งอยู่หน้าถนน ดวิษไม่ทันตาย อาจจะเกิดเรื่องขึ้นกับเธอก่อน เตชิตพาเธอกลับมาที่ไวโรจน์วิลล่า กลับมาที่นี่อีกครั้ง ความรู้สึกนัชชาไม่เหมือนครั้งก่อนๆ เห็นเธอยืนนิ่งอยู่หน้าประตู เขาก็ก้มหยิบร้องเท้าแตะวางไว้หน้าเท้าเธอ “ขึ้นไปอาบน้ำ” นัชชาจับเสื้อไว้แน่น พอนึกถึงเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้น ยังตั้งสติไม่ค่อยได้ แต่ก็ถามตามที่เขาบอกเปลี่ยนรองเท้าแล้วเดินขึ้นชั้นสองอย่างว่าง่าย เตชิตเห็นร่างเล็กที่ทรงตัวไม่ค่อยมั่นคง คิ้วเขาก็เริ่มขมวดเข้าหากัน แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เตชิตเปลี่ยนชุด ตอนแรกก็ยังมีงานที่ทำค้างไว้ ได้ยินเสียงน้ำที่ไหลจากห้องน้ำ สดท้ายก็กลับไปที่ห้องนอน เขานั่งพิงที่หัวเตียง ก็มีเสียงดังมาจากห้องน้ำ เพล้งเสียงของตก เตชิตเดินไปหน้าห้องน้ำ เคาะประตูเรียก “นัชชา” ยังคงได้ยินเสียงน้ำที่ไหล่ แต่ไม่มีเสียงตอบรับ เตชิตกังวล เปิดประตูเข้าไป ในไอน้ำ เห็นร่างนั่งยองๆ ผมดำที่เปียกน้ำที่อยู่กลางหลัง กำลังยื่นมือไปเก็บเศษแก้วที่ทำตกแตก เตชิตเดินเข้าไปดึงเธอขึ้น แต่ก็ไม่ทัน มือเธอโดนเศษแก้วบาดมีเลือดไหล นัชชาไม่รู้สึกเจ็บ “ขอโทษ” ความโกรธที่พยายามเก็บไว้ เขาจับแขนบีบเธอแรงๆ “ขอโทษเรื่องอะไร” นัชชาตาแดง “ทำของคุณแตก” “แล้วอะไรอีก” เห็นเธอก้มหน้าไม่ยอมพูดอะไร เขาบีบคางเธอให้เงยหน้ามองเขา “จะให้ฉันช่วยพูดมั้ย ขอโทษเรื่องที่ทำของแตก หรือขอโทษเรื่องที่ให้ดวิษมันแตะต้องตัวเธอ” นัชชาถูกเขาบีบ เริ่มได้สติ มือเล็กจับหลังมือเขา หางตาที่มีน้ำไหลไม่รู้เป็นน้ำหรือน้ำตา “เตชิต ฉันกลัว............” “กลัวใช่มั้ย” เขายกยิ้มร้าย “งั้นก็ทำ ทำจนกว่าเธอจะไม่กลัว” เขาถอดเสื้อตัวเอง จับเธอกดไปที่กำแพง เธอรับรู้ได้ของเขาที่เข้ามาในตัวเธอ ทำไมกับเตชิต เธอไม่รู้สึกรังเกียจ นัชชาสับสนหาทางออกไม่เจอ เธอรู้สึกได้ถึงเขาที่อยู่ในตัวเธอ ลึกซึ้งมาก เหมือนจะฝังไว้ที่ร่างเธอ จากห้องน้ำถึงโซฟา จนถึงเตียง พวกเขาพัวผันกันนานมากๆ นานจนนัชชาไม่รู้ว่าเป็นเรื่องจริงหรอความฝัน ความสัมพันธ์ครั้งนี้เขาเป็นคนเริ่ม แต่เธอกลับค่อยๆตกเข้าไปในนั้น นัชชาเงยมองร่างที่ทับเขาอยู่ “เตชิต ทำไมคุณไม่เคยจูบฉัน”