บทที่ 14 ภาสกรปากหวาน

บ๗ที่ 14 ภาสกรปากหวาน ภาสกรเตรียมของขวัญมาไม่น้อย ในตอนแรกเธอคิดว่า ภาสกรเตรียมของขวัญทักทายมาแค่ที่เขาถือมา ไม่คิดว่าหลังรถของเขา จะเต็มไปด้วยของขวัญ ของพวกนี้ให้ผู้ช่วยเขาเป็นคนขนลงมา ในตอนนี้เธอกับภาสกรอยู่นั่งอยู่ในห้องครัวด้วยท่าทีที่เหมาะสม และคนอยู่ต่อหน้าพวกเขาเป็นพ่อของอัญญากำลังวางหนังสือพิมพ์ลง มองไปที่คนที่อยู่ข้างอัญญา คือภาสกร ท่าทีการนั่งของภาสกรสุภาพเหมาะสม เมื่อครู่เขาแนะนำตัวแล้ว ชื่อภาสกร ก่อนหน้านั้น แม่อัญญาพูดกับพ่ออัญญาอย่างเบาๆเกี่ยวกับภาสกร แต่มากกว่านั้นแม่เธอก็ไม่รู้เหมือนกัน ดังนั้นเธอก็ยังมีหลายสิ่งที่ยังไม่รู้ แม่อัญญาไม่สนใจเกี่ยวกับเศรฐกิจโลกเท่าไร แต่พ่ออัญญาสนใจ！ เขามองภาสกรอย่างใจเย็น แล้วถาม“ภาสกรใช่ไหม？พ่อนายสบายดีไหม？” ภาสกรรีบตอบ“ คุณพ่อสบายดีครับ เมื่อไม่นานมานี้น้ำตาลในเลือดสูงขึ้นเล็กน้อยครับ แต่แม่ได้พาไปตรวจที่โรงพยาบาลแล้วครับ ที่เหลือก็ไม่มีปัญหาใดๆ ครอบครัวผมก็ไม่มีประวัติโรคทางพันธุกรรม ร่างกายผมก็แข็งแรงดี ไม่เคยมีประวัติไม่ดี ผม……” “พอแล้ว！” อัญญาพูดแทรก “ไม่ต้องพูดละเอียดขนาดนี้ก็ได้” แต่สีหน้าของพ่อญญากลับไม่ค่อยดี“พ่อนายคือ ……รณกฤต？” “ใช่ครับ พ่อผมชื่อรณกฤต” รณกฤต！！ อัญญามองชายที่นั่งข้างเขาอย่างไม่น่าเชื่อ ก็ว่า ทำไมชื่อคุ้นๆ นี่มันลูกชายคนเดียวของตระกูลธนะโชควาณิชที่รวยที่สุดในตอนนี้？！ “พ่อนายคือรณกฤต？！” อัญญาถามด้วยความตกใจ “นาย นายนาย……” “หลังจากนี้ก็จะเป็นพ่อของคุณ”ภาสกรจับมือเธอแล้วยิ้ม พ่ออัญญาเครียดและปวดหัวขึ้นมาทันที เขาเคยได้ยินเรื่องราวของภาสกร ภาสกรที่ร่ำลือกันอย่างโด่งดัง…… ว่าเลือดเย็นและไร้ความปรานี ถ้าข่าวลือบอกว่าภาสกรเลือดเย็นไร้ความปรานี งั้นชายที่ยิ้มหวานตรงหน้านี้เป็นใคร？ “บ้านนาย…… รู้เรื่องนายกับอัญญา？”พ่อเธอถามภาสกรตรงๆ ภาสกรพยักหน้า“ รู้ครับ หลังจากที่พบเธอ ผมได้บอกที่บ้านไว้แล้วครับ ” อัญญารู้สึกผิด ที่เธอไม่รู้เรื่องนี้มาก่อนเลย “ครอบครัวของผมเห็นด้วยกับการแต่งงานระหว่างผมกับอัญญาครับ” พ่ออัญญาตะโกนแล้วพูดว่า“นาย…… ไม่ค่อยเหมือนกับข่าวลือพวกนั้น” “ต่างกันที่คนครับ” ภาสกรตอบอย่างตรงๆ “ผมรักเธอ ท่านและน้าเป็นคนในครอบครัวของอัญญา ผมจะปฏิบัติต่อพวกท่านเหมือนครอบครัวของผม ” พ่ออัญญาขมวดคิ้วเล็กน้อย ภาสกรจับมืออัญญาไว้แน่น“ผมรู้ว่าเรื่องนี้เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน แต่ผมหวังว่าท่านและคุณน้าจะเข้าใจ ผมรักเธอ ผมไม่มีวันทิ้งเธอ หลังจากที่ได้เธอ ผมจะไม่ยอมเสียเธอไปง่ายๆครับ” พ่ออัญญามองไปที่ภาสกรอย่างละเอียด ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าไร พ่ออัญญาถึงพูดขึ้น “ฉันเคยบอก ไม่อนุญาตให้พวกเธออยู่ด้วยกัน？” “ขอบคุณครับคุณพ่อ！” ภาสกรตอบกลับโดยเร็ว อัญญาต้องการความช่วยเหลือ “เฮ้อ……” พ่ออัญญารู้เรื่องที่หน้าประตู ว่าเขาเรียกแม่อัญญาว่าคุณแม่“ไหนๆเรียกแม่ไปแล้ว เรียกพ่อก็ไม่เลว” “ได้ครับคุณพ่อ！”