已经是第一章了
บทที่33 ขอให้ให้อภัย
บ๗ที่33 ขอให้ให้อภัย
อันที่จริงอัญญาเกือบจะจำเรื่องในช่วงเวลานั้นไม่ได้แล้ว เธอกุมมือของภาสกรแน่น ฟังภาสกรเล่าถึงเหตุการณ์ในช่วงนั้นอย่างอดทน
“ผมน่ะ...เป็นไปได้ว่าถูกขังไว้นานเกินไป ผมยังไม่มีแรงและหกล้มบนทุ่งนา ได้ยินเสียงฝีเท้าและเสียงตะโกนเรียกของพวกที่ลักพาตัวผม สวรรค์เท่านั้นที่รู
已经是最新一章了
加载中
