已经是第一章了
ตอนที่33 ทรมานซึ่งกันและกันไปจนแก่
ตอนที่33 ทรมานซึ่งกันและกันไปจนแก่
วันที่สองตื่นมา นัชชาหลับไม่ค่อยสนิททั้งคืน แม้ตอนที่เตชิตลุกออกจากห้อง เธอก็ได้ยินเสียงเบาๆจากการปิดประตู
เธอไม่ลืมว่าเมื่อวานเกิดอะไรขึ้น รวมถึงดวิษด้วย
เธอลุกนั่งพิงบนเตียง การปวดเมื่อยไปทั้งกายเป็นเครื่องเตือนว่าเมื่อคืนพวกเขาเร้าร้อนแค่ไหน บนพื้นกระจัดกระจายไปด้วยเสื้อผ้าของเธอ นัชชาปิดตา ผิดหวังเล็กน้อย
เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู มีสายที่ไม่ได้รับเละข้อความมากมาย ถึงแม้จะไม่อยากเผชิญหน้าแต่ยังไงก็ต้องเผชิญ ทุกปัญหามันต้องแก้
นัชชาหาสายที่ไม่ได้รับจากณัชชนม์แล้วกดโทรกลับ
“นัชลูกอยู่ไหนตอนนี้ โทรหาทั้งคืนก็ไม่รับ ฉันกับพ่อเธอเป็นห่วงแทบแย่”
นัชชายกมือจับคิ้ว “แม่ หนูไม่เป็นไร”
ณัชชนม์กดเสียงต่ำแล้วถาม “เรื่องดวิษ ลูกเป็นคนทำใช่มั้ย”
“ใช่ค่ะ”
“ลูก.........” ณัชชนม์พูดไม่ออก “บ้าไปแล้วหรอ”
“แม่ ตอนนี้อยู่ไหน เดี๋ยวหนูไปหา”
“ฉันกับพ่อเธอและคนบ้านตระกูลถังอยู่โรงพยาบาล ถ้ามาถึงโทรมาเดี๋ยวแม่ออกไปรับ”
………………………….
สี่สิบนาทีต่อมา นัชชาต่อรถมาถึงโรงพยาบาล ณัชชนม์มารับเธอขึ้นไปพร้อมกัน เพิ่งออกจากลิฟท์ก็เจอจรรยา
ใบหน้าที่ถูกดูแลอย่างดี พอเห็นเธอสีหน้าก็เปลี่ยนเป็นเครียดแค้น
“นัชชา ทำร้ายลูกฉันขนาดนี้ ยังมีหน้ากล้ามาที่นี่หรอ”
“เขาฟื้นรึยังคะ” ถามด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ก่อนมาเธอก็คิดทุกอย่างไว้แล้ว รวมถึงอาการขาดสติขอจรรยา
“ยัง” ทยาวีร์ชี้หน้าแบบไม่เกรงใจ “ถ้าเกิดลูกชายฉันเป็นอะไรขึ้นมา เธอหลุดไม่พ้นแน่”
นัชชาไม่ได้พูดอะไรต่อ เดินไปนั่งอยู่ที่เก้าอี้หน้าห้อง หน้าก็ซีดหลังจากได้ยินเรื่องที่ดวิษยังไม่ฟื้น “สบายใจได้ หนูไม่ได้จะหนี”
ณัชชนม์กับเมทนีเห็นเธอเป็นแบบนี้ก็รู้สึกไม่ดี มีคำพูดมากมายที่อยากจะพูดแต่ก็พูดออกมาไม่ได้
คอขาดบาดตาย ตอนนี้ก็ต้องรอลุ้นว่าดวิษจะฟื้นขึ้นมามั้ย ถ้าฟื้นทุกอย่างก็จะง่ายขึ้น
เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมง พายาบาลออกจากห้องมาบอกว่าคนไข้ฟื้นแล้ว
จรรยาเดินเข้าห้องไปด้วยน้ำตา พอเห็นหัวที่ถูกพันเต็มไปด้วยผ้ากอซแล้วร้องไห้หนักกว่าเดิม เนทมีเห็นภาพความรู้สึกก็แย่ลงไปกว่าเดิม
อาการหนัก ร้ายแรงกว่าที่พวกเขาคิดไว้
“ดวิษ เป็นยังไงบ้าง” ทยาวีร์เดินเข้าไปถามด้วยความเป็นห่วง
“ไม่เป็นไร” ตอบด้วยน้ำเสียงแหบๆ สายตากวาดไปในห้องแล้วหยุดอยู่ที่นัชชา สายตาเปลี่ยนเป็นเครียดแค้น “เหอะ นัชชา ยังกล้ามาอีกหรอ”
นัชชาเดินเข้าไปถามอาการจากหมอที่ยืนอยู่ รู้ว่าอาการของเขาไม่น่าเป็นห่วงแล้วเธอค่อยรู้สึกโล่งใจขึ้นมา “ดวิษ ขอคุยเป็นการส่วนตัวหน่อย”
“ยังจะคุยอะไรอีก เธออยากทำร้ายลูกชายฉันอีกใช่มั้ย” จรรยาผลักนัชชาด้วยความแรง
นัชชาเกือบล้มลง แต่เนทมีจับไว้ทัน “คุณ มีอะไรก็พูดกันดีๆ อย่าใช้กำลังเลย”
“ใช้กำลังหรอ ดูกสาวคุณทำกับลูกชายฉัน ยังกล้ามาบอกให้ฉันอย่าใช้กำลัง พวกคุณไม่รู้จักสั่งสอนลูก เลยทำให้ลูกกลายเป็นคนแบบนี้ ”
นัชชามองด้วยสายตาจริงจัง “เรื่องนี้ฉันเป็นคนทำผิดเอง มีอะไรมาลงที่ฉัน อย่ายุ่งกับพวกเขา”
จรรยาจะว่าเธอยังไงก็ได้ แต่เนทมีกับณัชชนม์ไม่ควรมาโดนว่าด้วย
“เธอ................”
“แม่ หยุดได้แล้ว” ดวิษหยุดเขา มองไปที่นัชชา “เรามาคุยกันหน่อย”
“ไม่ได้ ตอนนี้ลูกไม่สบายอยู่ ถ้าอยากจะทำร้ายลูกขึ้นมาอีกจะทำยังไง”
“แม่” ดวิษพูดด้วยเสียงหนัก “พวกคุณก็อยู่ตรงนี้ เธอไม่กล้าทำอะไรหรอก สบายใจได้”
สุดท้ายจรรยาก็แพ้ให้กับคำของดวิษ
คนอื่นๆออกไปกันหมดแล้ว เหลือแค่เธอกับดวิษสองคน นัชชามองผู้ชายที่ถูกพันเต็มไปด้วยผ้ากอซ เดินเข้าไปยืนอยู่ปลายเตียง “ดวิษ เมื่อก่อนทำไมฉันถึงเคยหลงรักคุณ”
ดวิษคิดไม่ถึงคำพูดแรกของเธอจะเป็นคำนี้ ไม่ใช่ความเป็นห่วง “ทำไม เสียใจหรอ”
“ใช่ เสียใจ” นัชชาตอบแบบไม่ลังเล “เสียดายที่ได้รู้จักคุณ เสียใจที่ชอบคุณ ยิ่งเสียใจที่ไม่ฟังคำเตือนของคนรอบข้างแล้วแต่งงานกับคุณ”
ถ้าย้อนเวลากลับไปได้เธออยากเลือกที่จะไม่เคยรู้จักกับคนคนนี้
เรื่องมาจนถึงวันนี้ ปณิตาก็เป็นเหมือนผ้าอัปยศของเขาสองคน ผ้านี้ถูกถอดเปิดออกเมื่อไหร่ความเกลียดชังของทั้งสองคนก็จะเผยออกมาให้เห็นซึ่งกันและกัน ความรักครั้งนี้เขาทำเรื่องเลวร้าย แต่เธอก็ไม่ได้ดีไปกว่าเขาทั่วไหร่
เห็นได้ชัดว่าดวิษคาดไม่ถึงว่านัชชาจะพูดแบบนี้ เขาถึงกับอึ้งทำอะไรไม่ถูก ได้แต่มองเธออย่างนิ่งๆ
เขาไม่เคยเห็นนัชชาที่เป็นแบบนี้ เมื่อก่อนสายตาที่เต็มไปด้วยความรัก ตอนนี้กลับมองเขาด้วยสายตาที่ว่างเปล่า
ดวิษได้สติกลับมา “อยากอย่าหรอ เธอทำร้ายร่างกายฉัน เธอคืดว่าจะรอดพ้นทุกอย่างหรอ”
นัชชาถาม “คุณหมายความว่ายังไง”
“ถ้าเธอไม่หย่าฉันจะทำเหมือนไม่เคยมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น แต่ถ้ายังยืนยันที่จะหย่า ฉันจะฟ้องเธอข้อหาเจตนาทำร้ายร่างกายฉัน” เขาพูดต่อ “นัชชา คิดถึงพ่อแม่เธอสิ คิดว่าทิ้งทุกอย่างไปแล้วหย่าแบบนี้มันคุ้มหรอ”
นัชชากำมือแน่น “ฉันจะไม่เอาอะไรเลยจะไปแต่ตัว พอใจรึยัง”
“ไม่ได้” ดวิษมองไปทางเธอ “ฉันตัดสินใหม่ จะไม่หย่าแล้ว”
นัชชาแสยะยิ้มแห้ง “คุณไม่ได้รักฉัน แล้วทำแบบนี้ทำไม”
ถ้ายังคอยทรมานซึ่งกันและกัน ยอมตัดกันแล้วต่างคนต่างไป ไม่ต้องมาพบเจอกันอีกเลยดีกว่า
“ไปจากฉันเร็วๆ เพื่อที่จะได้ไปมีความสุขกับชู้หรอ” ดวิษมองด้วยสายตาเยือกเย็น “ถึงฉันจะไม่ได้ตัวเธอ ฉันก็จะยอมปล่อยให้คนอื่นได้เธอเหมือนกัน”
นัชชากัดปาก “คุณมันบ้า”
ดวิษยิ้มเยาะ “เสียดาย แต่เธอตกอยู่ในกำมือฉันแล้ว”
นัชชามองผู้ชายที่นอนอยู่บนเตียง กังวลเพราะว่าคำพูดของเขา คนคนหนึ่งทำไมถึงทำได้ขนาดนี้
“ในโลกนี้ไม่มียาแก้ความเสยใจ หลังจากที่ตัดสินใจทุบหัวฉันเธอก็ควรคิดได้แล้วว่ามันจะเป็นแบบนี้” ดวิษชี้ไปที่หัวตัวเอง
“ถ้าฉันรู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้ ฉันจะทุบให้คุณตายไปเลย”
“งั้นเราก็อยู่ทรมานซึ่งกันและกัน ดูว่าใครจะล่มสลายไปก่อน”
นัชชาไม่อยากเห็นหน้าเขาอีก เธอเดินออกจากห้องไป
ทุกคนรออยู่ตรงระเบียง เห็นเธอเดินออกมา จรรยาก็จ้องเธอและรีบเดินเข้าห้องไป กลัวว่านัชชาจะทำอะไรดวิษ
เนทมีถาม “เป็นยังไงบ้าง”
นัชชาเก็บอารมณ์ไว้ “ไม่มีอะไร พ่อกับแม่กลับไปก่อน เดี๋ยวหนูจัดการทางนี้เอง”
ณัชชนม์กังวล “ลูกจะจัดการยังไง อยู่คนเดียวไม่มีใครคอยให้ปรึกษา”
นัชชาถอนหายใจ “เขาไม่ยอมหย่า ทำได้แต่รอ”
“นัช ปกติลูกก็เป็นคนฉลาด แต่ทำไมมาทำพลาดเอาตอนสำคัญ ไม่ว่ายังไงลูกก็ไม่ควรทำร้ายร่างกายเขา” ณัชชนม์ ตาแดง เห็นได้ชัดว่าตกใจมาก
นัชชาไม่มีทางเลือกไม่กล้าบอกว่าดวิษจะขืนใจเธอ ได้แตพูดให้เขาสบายใจ “รู้แล้วแม่ วางใจได้หนูรู้ตัวเองดี”
ในห้อง ดวิษฟังที่จรรยาพูดไปด้วยมือก็กดพิมพ์ข้อความไปด้วย:ตรวจสอบให้หน่อยว่าตอนนี้นัชชาทำอะไรอยู่ รวมถึงคบหาใครบ้าง ถ้าได้เรื่องยังบอกฉันด่วน
已经是最新一章了
加载中
