ตอนที่ 1 ตัวแทน

ต๭นที่ 1 ตัวแทน ณ โรงแรมจักรพรรดิในห้องพักชุดประธานาธิบดีซึ่งปกคลุมไปด้วยความมืด ฉินเหมียนนอนถอนหายใจเบาๆอยู่บนเตียงไหมแท้นิ่มนุ่มด้วยความกังวล มือของเธอที่กำแน่นอยู่ใต้ผ้าห่มเริ่มมีเหงื่อซึมออกมาแล้ว เธอถูไปมาบนผ้าปูที่นอนอย่างเงียบๆก่อนจะรีบยกมือขึ้นราวกับถูกไฟช็อต ประตูถูกเปิดออก เงาร่างสูงใหญ่หนึ่งกำลังเดินเซมายังฉินเหมียน คือหวีโย่วถิง เป็นนักธุรกิจผู้ยิ่งใหญ่คนหนึ่ง ฉินเหมียนใจเต้นแรงขึ้น เธอตื่นเต้นจนแทบหยุดหายใจ หวีโย่วถิงทิ้งตัวลงบนตัวเธอทันที ลมหายใจที่ร้อนรนเร่าร้อนของเขาทำให้แก้มเธอแดงก่ำ เธอยื่นมือออกไปคล้องคอชายหนุ่มไว้อย่างสั่นเทา จูบเข้าบนริมฝีปากเยือกเย็นของเขาอย่างระมัดระวัง หัวใจของเธอแทบจะทะลักออกมาอยู่แล้ว “เวยหยูน เธอมาได้ไง”นัยน์ตาราวเยี่ยวเพราะความมึนเมา ระคนความเกียจคร้านที่แสนเย้ายวนกำลังจ้องมองเธออยู่ เมื่อเห็นเช่นนี้ ฉินเหมียนรู้สึกลนลานขึ้นมาทันที ถึงแม้ว่าเธอกับเมิ่งเวยหยูนจะเป็นฝาแฝด หน้าตาคล้ายกันมาก แต่หากถูกจับได้ขึ้นมา........ความกังวลทั้งหมดได้กลายเป็นความมุ่งมั่นเพื่อบรรลุเป้าหมาย เธอจูบเข้าบนริมฝีปากนั้นอีกครั้ง เริ่มต้นสู่มารยาร้อยเล่มเกวียน ความเร่าร้อนกระหน่ำไปทั่วร่างเธอครั้งแล้วครั้งเล่า ฉินเหมียนสั่นเทาไม่หยุด ร้องคราง ดิ้นรนอยู่ภายใต้เสียงครางของหวีโย่วถิง................. หยุดน้ำที่ไหลไปทั่วหน้าแยกไม่ออกแล้วว่าคือเหงื่อหรือน้ำตา ความปวดร้าวราวกับกระดูกแตกเป็นเสี่ยงๆในเวลานี้ สำหรับเธอแล้วถือเป็นการถูกปลดปล่อยที่ดีที่สุด ขอเพียงผ่านคืนนี้ไป ทุกคนก็จะได้ในสิ่งที่เหมาะสม ในที่สุด ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ ชายหนุ่มข้างกายหลับไปแล้ว ฉินเหมียนหยิบเสื้อผ้าข้างเตียงที่เตรียมไว้แต่แรกขึ้นมาสวมใส่อย่างเยือกเย็น เธอเห็นประตูถูกเปิดออกเล็กน้อย ก็รีบสวมใส่เสื้อผ้าให้เร็วยิ่งขึ้น ขณะที่เธอเดินเท้าเปล่ามาถึงข้างประตู ประตูก็ถูกเปิดออกด้วยความแรง คือหญิงสาวคนหนึ่งที่ใบหน้าเหมือนเธอเป๊ะ เมิ่งเวยหยูน “หึ มองอะไร ยังไม่รีบไปโรงพยาบาลอีก ถ้าตายขึ้นมาอย่าหาว่าฉันกับพ่อไม่ช่วยนะ”เมิ่งเวยหยูนก้าวเข้าห้องมาอย่างเย่อหยิ่ง มองเธออย่างดูถูกสุดๆ สะบัดประตูปิดอย่างแรงราวกับตบหน้าฉินเหมียนอย่างจัง ในสายตาของพ่อและน้องสาว เธอก็เป็นเพียงถุงขยะที่ใช้เสร็จแล้วจะทิ้งขว้างอย่างไรก็ได้ตามใจชอบ ความโกรธก็พุ่งทะลักออกมา ทว่าเมื่อนึกถึงผู้เป็นแม่ที่นอนต่อสู้อยู่กับความตายในโรงพยาบาล ฉินเหมียนได้แต่อดกลั้นกลืนความโกรธแค้นนั้นลงไป ทว่าคำพูดนั้นที่ว่าพ่อไม่ได้ไม่ช่วยเหลือ.....ฉินเหมียนรู้สึกหดหู่ใจเหลือเกิน เกลียดเข้ากระดูกดำ ครึ่งเดือนก่อนหน้านี้ เธอพาแม่ที่ป่วยหนักมารักษาในเมือง และได้พบกับพ่อที่หายตัวไปกว่าสิบปีเข้าโดยบังเอิญ เดิมทีคิดว่าพ่อจะนำความหวังมาให้แม่ ใครจะไปรู้ว่ากลับเป็นการเริ่มต้นของความทรมานอีกอย่างหนึ่งต่างหาก ในฐานะสามี เงื่อนไขในการรักษาภรรยาของตนคือ ให้ลูกสาวแท้ๆคนหนึ่งของตนไปหลอกเรื่องความพรหมจรรย์แทนลูกสาวอีกคนหนึ่ง น่าขันสิ้นดี แต่ฉินเหมียนรู้สึกว่าตนต่างหากคือคนที่น่าขันที่สุด ทำได้เพียงยอมทำเรื่องบ้าบอเช่นนี้ เธอสะบัดฝุ่นที่ไม่มีบนตัวเธอออก ราวกับตุ๊กตาที่ไม่มีความรู้สึกใดๆ นัยน์ตาเยือกเย็นไร้อารมณ์ความรู้สึก