ตอนที่ 2 จากไปทันที

ต๭นที่ 2 จากไปทันที ครึ่งชั่วโมงให้หลัง ฉินเหมียนมาถึงหน้าประตูใหญ่ตระกูลเมิ่ง ในบ้านพักตากอากาศที่ใหญ่โต แสงไฟสว่างไสวไปทั่ว ราวกับกำลังรอคอยใครบางคนอยู่ เธอก้าวเข้าประตูใหญ่ เป็นถนนขั้นบันไดหิน คนรับใช้คนหนึ่งยืนรอเธออยู่หน้าประตู เมื่อเห็นฉินเหมียนปรากฏตัวขึ้น ป้าคนนั้นประหลาดใจก่อนเล็กน้อย ก่อนจะเปลี่ยนเป็นความเกลียดชังและดูหมิ่น ราวกับหากมองมากกว่านี้อีกนิดเดียวตนก็จะได้ติดเชื้อโรคจากเธออย่างไรอย่างนั้น ฉินเหมียนรู้ดี ว่านี่ก็เป็นเพียงอีกคนหนึ่งที่ดูหมิ่นเธอและแม่ของเธอเท่านั้น เธอเดินเข้าบ้านไปอย่างไม่สนใจป้าคนนั้น ป้าเอ่ยขึ้นอย่างไม่พอใจ“นี่คุณหนูใหญ่ ทำไมทำอะไรชักช้าขนาดนั้นล่ะคะ คุณผู้ชายกับคุณผู้หญิงรอจนจะรอไม่ไหวอยู่แล้ว.... ” ฉินเหมียนหยุดฝีเท้าลง จ้องมองแม่นมคนนั้นอย่างดุดัน แม่นมคนนั้นกลืนน้ำไหลไปอึกหนึ่ง ทว่ายังคงปากแข็ง“ยังไม่ให้คนอื่นเขาว่าอีก คุณผู้ชาย คุณผู้หญิงคะ ฉินเหมียนกลับมาแล้วค่ะ” สิ้นคำ แม่นมคนนั้นก็เดินเข้าห้องครัวไป จากกำแพงหนาที่คั้นไว้ ฉินเหมียนสามารถได้ยินคำพูดนินทาว่าร้ายจากคนเหล่านั้น ในห้องรับแขก เมิ่งจงเหลียนนั่งอยู่บนโซฟาด้วยใบหน้าเบื่อหน่าย ทว่าเมื่อเขากวาดสายตามาเห็นฉินเหมียน ก็เปลี่ยนเป็นใบหน้าใจดีและสนิทสนมทันที “เป็นไงบ้าง สำเร็จไหม เธอกับน้องราบรื่นดีไหม หวีโย่วถิงจับอะไรได้หรือเปล่า” “ไม่ได้ แผนของพวกคุณรัดกุมขนาดนั้น เขาจะจับได้อย่างไร” ฉินเหมียนขำหัวเราะเยาะ ความขมขื่นเต็มไปทั้งใจ ยังแอบคิดว่าพ่อคนนี้จะเป็นห่วงลูกสาวของตนบ้าง.....แต่เธอคิดผิด ไม่ควรคาดหวังอะไรมากเกินเลย “งั้นก็ดี งั้นก็ดี ......เสี่ยวเหมียน เธอก็เหนื่อยแล้ว ไปพักก่อนเถอะ...” เมื่อแผนการสำเร็จ เมิ่งจงเหลียนก็วางใจไปครึ่งแล้ว แต่ฉินเหมียนและแม่ของเธอ คงจะอยู่ในเมืองAต่อไปไม่ได้แล้ว คิดได้ดังนั้น เมิ่งจงเหลียนเป็นประกายเล็กน้อย กระแอมไอขึ้นทีหนึ่ง ก่อนเตรียมจะพูดอะไรบางอย่าง คุณผู้หญิงสวยสง่าผู้หนึ่งย่างกายลงมาจากบันได เธอจ้องมองฉินเหมียน ใบหน้าไร้ความเมตตา ท่วงท่าหยิ่งยโส ทว่าวินาทีต่อมา กลับหันไปหาต่อว่าเมิ่งจงเหลียนด้วยความออดอ้อน “คุณคะคุณลืมไปแล้วหรือ แม่ของเสี่ยวเหมียนยังรออยู่ที่โรงพยาบาลนะ จะพักผ่อนอย่างสบายใจได้อย่างไร มา เสี่ยวเหมียน นี่คือเงินสดแสนหนึ่ง ค่าการผ่าตัดรอบแรกคงพอแล้วล่ะ เธอรีบไปดูแลแม่ของเธอที่โรงพยาบาลเถอะ ” จากการปรากฏตัวขึ้นของคุณผู้หญิงแสนสวยหลี่ซิ่วเจิน ถุงกระดาษคราฟท์หนาๆถุงหนึ่งถูกยื่นมาตรงหน้าฉินเหมียน หากฉินเหมียนกลับไม่ได้รับ“ตอนนั้นเราตกลงกันไว้ว่าค่ารักษาทั้งหมดของแม่ เงินแสนหนึ่งนี้หมายความว่าไง” “เสี่ยวเหมียน เด็กคนนี้จริงๆเลย เข้าใจผิดอีกแล้ว พ่อของเธอหมายความว่า ต่อไปเราจะเจรจากับทางโรงพยาบาล เรื่องค่ารักษาพยาบาลของแม่เธอไม่ต้องเป็นห่วง เฮ้อ คงต้องโทษที่ฉันคิดช้า ตอนนั้นไม่ได้อธิบายให้เธอเข้าใจ” หลี่ซิ่วเจินกุมมือฉินเหมียนเบาๆแทนการขอโทษ ทว่าบนใบหน้าที่ดูแสนอ่อนโยนนั้น คำพูดของเธอมีความหมายแฝง เมื่อเห็นสองคนนี้เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย ฉินเหมียนรู้สึกใจคอไม่ดีเลย “เพียงแต่.....”หลี่ซิ่วเจินทำหน้าลำบากใจขึ้น ฉินเหมียนกระตุกในใจ“เพียงแต่อะไร” “แต่แผนการเพิ่งสำเร็จ หากเธอกับแม่ของเธอยังอยู่ที่นี่ มันก็อาจจะเกิดปัญหาขึ้นได้....แน่นอน การรักษาพยาบาลของเมือง Aก็ไม่ได้ดีอะไรมากมาย เราก็อยากหาโรงพยาบาลที่ดีกว่าให้พวกเธอ......”　 “ไม่จำเป็น หลังการผ่าตัดรอบแรกผ่านไปด้วยดี ฉันจะพาแม่จากไปเอง” ฉินเหมียนไม่อยากฟังอีกต่อไปแล้ว พูดขัดเธอขึ้นทันที “ฉันรู้อยู่แล้วล่ะว่าเสี่ยวเหมียนเป็นเด็กดี แต่.....เรามีคำขอร้องเล็กๆข้อหนึ่ง เพื่อเป็นผลดีต่อทุกคน หลังจากที่เธอกับแม่จากไปแล้ว ก็อย่ากลับมาอีก ได้ไหม” แม้จะเป็นการถาม แต่ท่าทางของเมิ่งจงเหลียนและหลี่ซิ่วเจินกลับเป็นท่าทีที่ต้องทำตามเท่านั้น ฉินเหมียนไม่รู้ว่าหัวใจที่ตายไปแล้วของเธอถูกทำร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนเลือดไหลกลายเป็นรูโบ๋แล้ว เธอกดความเจ็บปวดในใจเอาไว้ ความเกรี้ยวโกรธในใจสลายกลายเป็นลมหายใจเบาๆพ่นออกมา เสียงต่ำแต่หนักแน่น“ได้ ฉันตกลง ” สิ้นเสียงของเธอ เมิ่งจงเหลียนและหลี่ซิ่วเจินต่างส่งสายตามองกัน เป็นการประกาศศักดาของผู้ชนะ