ตอนที่ 4 ยั่วยวน

ต๭นที่ 4 ยั่วยวน “ก็ใช่น่ะสิ ถ้าจะพูดถึงกรรมการบริษัทตระกูลหวีคนนี้แล้วล่ะก็........”พิธีกรอีกคนหนึ่งพูดขยายความต่อจากพิธีกรคนแรก ราวกับในเมืองเจียงไม่มีข่าวอื่นแล้วอย่างนั้น ฉินเหมียนหยิบรีโมทขึ้นจะเปลี่ยนช่อง ทว่าฉินซิ่วซิ่วผู้เป็นแม่กลับคว้ามือเธอไว้ แม่ฉินจ้องมองภาพเก่าๆของเมิ่งเวยหยูนที่ปรากฏขึ้นบนจอทีวีไม่วางตา ดวงหน้าเต็มไปด้วยความปรารถนาและเฝ้าคอย นี่คือลูกสาวอีกคนหนึ่งของเธอนะ กำลังจะแต่งงานเป็นฝั่งเป็นฝาแล้ว......เวลาช่างผ่านไปเร็วเหลือเกิน “แม่คะ แม่พักผ่อนเถอะ ไม่แน่ข่าวนี้อาจจะเป็นข่าวปลอมก็ได้ หนูไม่เห็นได้ยินพ่อพูดเรื่องนี้เลย” อันที่จริงฉินเหมียนเชื่อว่าเรื่องทั้งหมดนี้คือความจริง เพียงแต่เธอรับปากเมิ่งจงเหลียนแล้วว่าจะจากไป เกิดฉินซิ่วซิ่วอยากไปร่วมงานแต่งขึ้นมา ถ้าเช่นนั้นการปลอบโยนและคำโกหกทั้งหมดที่เธอพูดกับฉินซิ่วซิ่วก็จะถูกเปิดเผย ถึงตอนนั้น สิ่งที่ตามมา เธอไม่กล้าแม้แต่จะคิดเลย ฉินซิ่วซิ่วละสายตาอย่างอาลัยอาวรณ์ ก่อนจะพยักหน้ายอมทำตาม เสียงทีวีหายไปแล้ว ทว่ามือของฉินเหมียนกลับถูกกุมไว้อีกครั้ง“เสี่ยวเหมียน หนูเคยเห็นหวีโย่วถิงคนนั้นไหม เขาเป็นคนอย่างไร ดีกับเวยหยูนไหม” เมื่อพูดถึงหวีโย่วถิง ในหัวฉินเหมียนมีเพียงภาพที่ปราศจากรอยยิ้มและความร้อนแรงบ้าคลั่งของเขาบนเตียงในคืนนั้นเท่านั้น เธอจะไปรู้ได้อย่างไร “ดีคะ เมิ่งเวยหยูนได้แต่งงานกับผู้ชายในฝันของผู้หญิงทั้งเมืองเจียง”ผู้ชายที่ทุกคนใฝ่ฝัน ก็น่าจะเป็นคนดีมั้ง ขณะนี้อีกด้านหนึ่ง เมิ่งเวยหยูนที่บรรลุเป้าหมายของเธอแล้ว ทว่าก็ยังมีความกังวลอยู่บ้าง เพราะอย่างไรเธอกับหวีโย่วถิงก็ไม่เคยสัมผัสชิดเชื้อกันจริงๆมาก่อน มันสร้างความกังวลให้เธอไม่น้อยเลย เธอตั้งใจอาบน้ำและแต่งตัวเป็นพิเศษ ก่อนจะรีบมาหาหวีโย่วถิงที่บริษัท เธอดื่มด่ำกับสายตาชื่นชมอิจฉามาตลอดทาง รู้สึกชอบใจอย่างควบคุมไม่อยู่ รอยยิ้มก็ยิ่งทวีคูณขึ้น ตำแหน่งคุณผู้หญิงแห่งตระกูลหวีนี้ช่างดีจริงๆ เธอก้าวเข้าไปในลีฟต์ส่วนตัวของหวีโย่วถิง ตรงไปยังชั้นสำนักงานของประธานทันที ผู้ช่วยของหวีโย่วถิงเห็นเมิ่งเวยหยูนมา ก็รีบกล่าวทักทาย“สวัสดีครับคุณหนูเมิ่ง” เมิ่งเวยหยูนพยักหน้ารับเล็กน้อย ก่อนจะเดินเข้าห้องทำงานประธานกรรมการไป หวีโย่วถิงกำลังก้มหน้าจัดการเอกสารอยู่ ใบหน้าได้รูปไดแสงนอกหน้าต่างส่องกระทบทำให้ยิ่งดูหล่อเหลาขึ้น โดยเฉพาะดวงตาคู่นั้นที่แสนมีเสน่ห์น่าหลงใหล จนเมิ่งเวยหยูนหน้าแดงใจเต้นแรงอย่างไม่รู้ตัว “โย่วถิง”ร้องเรียกด้วยเสียงอ่อนหวานอย่างที่สุด ทุกคำที่เปล่งออกมาเต็มไปด้วยความสุขของหญิงสาว เมิ่งเวยหยูนดึงกระโปรงตัวสั้นสีแดงสดตัวนั้นที่ตั้งใจเลือกมาโดยเฉพาะ ขับให้ผิวเธอขาวดุจหิมะ สวยงามน่าหลงใหล หวีโย่วถิงกวาดสายตามองเมิ่งเวยหยูนเพียงเล็กน้อย“เธอมาทำอะไร” ถึงแม้ว่าเมื่อคืนทั้งคู่จะมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันแล้ว ทว่าเมื่อหวีโย่วถิงเห็นเมิ่งเวยหยูนกลับไม่มีความรู้สึกดีใจใดๆ แววตาของเมิ่งเวยหยูนหมองไปเล็กน้อย สูบลมหายใจเข้าลึกๆทีหนึ่ง ก่อนจะสาวเท้าไปยังหวีโย่วถิง“โย่วถิง เที่ยงนี้เราไปทานข้าวด้วยกันดีไหม” เธอพูดพลางเกี่ยวแขนหวีโย่วถิงไว้แน่น ทันใดนั้น ขาเธอลื่นไปทีหนึ่ง ก่อนจะตกเข้าไปในอ้อมอกของหวีโย่วถิง เสียงอ่อนหวานดังขึ้น เมิ่งเวยหยูนเข้าไปนั่งอยู่บนตักของหวีโย่วถิงแล้ว เธอดวงหน้าแดงก่ำ เม้มริมฝีปากชมพูไว้เล็กน้อย ขาขาวอันเรียวยาว ริมฝีปากของหวีโย่วถิงอยู่ตรงหน้า เมิ่งเวยหยูนค่อยๆเลื่อนใบหน้าลงไป บรรยากาศเต็มไปด้วยความเร่าร้อน มีเหงื่อซึมออกจากมือเธอเล็กน้อย แขนทั้งสองข้างคล้องคอหวีโย่วถิงไว้ ทั้งคู่เข้าหากันเรื่อยๆ ใกล้แล้ว ใกล้แล้ว ขอเพียงมีความสัมพันธ์ฉันสามีภรรยากับหวีโย่วถิงจริงๆ เธอก็จะสามารถวางใจได้อย่างแท้จริงแล้ว ฝ่ามือหนาของชายหนุ่มประคองใบหน้าของหญิงสาวไว้ หวีโย่วถิงเกิดอารมณ์ขึ้นแล้วหรือ เมิ่งเวยหยูนดีใจสุดๆ ลมหายใจก็เร็วยิ่งขึ้น ทว่าวินาทีต่อมา ฝ่ามือหน่าคู่นั้นของหวีโย่วถิงกลับหยุดการกระทำต่อจำนั้นของเธอลง“เมิ่งเวยหยูน ตอนนี้เป็นเวลาทำงาน”