ตอนที่ 5 ราวกับเคยรู้จักกันมาก่อน

ต๭นที่ 5 ราวกับเคยรู้จักกันมาก่อน “โย่วถิง.......”เสียงออดอ้อนนั้นกำลังบ่งบอกถึงความไม่พอใจของหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมอก ทั้งๆที่เธอรู้สึกได้ว่าหวีโย่วถิงไม่ได้จะปฏิเสธ แต่ทำไมตอนนี้กลับผลักเธอออก เกิดอะไรขึ้นอย่างนั้นหรือ “เวยหยูน เชื่อฟัง”เสียงของหวีโย่วถิงเริ่มแข็งขึ้นมาเล็กน้อยแล้ว กลิ่นน้ำหอมนั้นทำให้เขารู้สึกแสบจมูก อยากรีบผลักเธอออกโดยเร็ว เขาจำได้ว่า เมื่อคืนบนกายเธอไม่มีกลิ่นนี้ เมิ่งเวยหยูนกลัวเหลือเกินว่าหวีโย่วถิงจะโกรธ รีบลุกขึ้นยืนด้านข้างทันที ในใจโมโหแทบแย่ ความสำเร็จอยู่ตรงหน้าแล้วแท้ๆ เกิดความผิดพลาดตรงไหนขึ้นกันแน่ หรือว่าเมื่อคืนฉินเหมียนนังผู้หญิงชั่วคนนั้นทำอะไรไป “โย่วถิง งั้นฉันไม่กวนเวลาทำนายคุณแล้ว ฉันไปจองร้านอาหารก่อน เลิกงานแล้วมารับคุณนะคะ” เมิ่งเวยหยูนรู้ดีกว่าใคร การรู้จักดูแลเอาใจใส่ เป็นคนดีไม่โวยวายมีเหตุผล คือวิธีที่จะทำให้เธอได้อยู่ข้างกายหวีโย่วถิง และแน่นอน นี่คือการแสดงที่เธอถนัดที่สุด เป็นไปตามคาด การกระทำนี้ของเธอทำให้สายตาของหวีโย่วถิงอ่อนลง“ฉันจะนำของขวัญไปให้เธอ เดินทางปลอดภัย” เมิ่งเวยหยูนยิ้มพยักหน้าเล็กน้อย พอหันหลังไป สีหน้าเปลี่ยนไปทันที เห็นทีเธอคงต้องกลับไปปรึกษาวางแผนใหม่กับพ่อเสียแล้ว หลังจากที่เมิ่งเวยหยูนเดินออกไปไกล ผู้ช่วยของหวีโย่วถิงหวางสือซานจึงค่อยรายงานแผนงานต่างๆในวันนี้ให้แก่หวีโย่วถิง “เจ้านายครับ ผมเพิ่งได้ข่าวมาจากแผนกธุรกิจว่าช่วงนี้คุณจางที่รับผิดชอบประสานงานโครงการใหม่กับบริษัทเราเข้าโรงพยาบาล ท่านจะไปเยี่ยมหน่อยไหมคนรับ” โครงการใหม่นี้ถือว่าเป็นการลงทุนครั้งใหญ่ของบริษัทใหม่อย่างพวกเขา ทั้งบริษัทลงทุนไปกับมันไม่น้อย จางจื้อเฉียงในฐานะผู้รับผิดชอบประสานงานเพียงหนึ่งเดียวของพวกเขา พวกเขาก็ต้องให้ความสำคัญเป็นธรรมดา “ไป เตรียมขอฝากไว้หรือยัง”หวีโย่วถิงลุกขึ้นหยิบเสื้อสูท หวางสือซานวางเอกสารลงตามไปทันที“เตรียมพร้อมใส่ไว้ในรถแล้วครับ เป็นชาเหมาเจียนและมะระชั้นยอดที่เก็บก่อนวันเช็งเม้งที่คุณจางชอบที่สุดครับ ” “อืม ดี” ทั้งคู่พูดคุยพลางเดินมายังที่จอดรถ เพียงไม่กี่นาที รถก็แล่นหายไปบนถนน หน้าประตูใหญ่โรงพยาบาล อาหารและผลไม้ที่กระจัดกระจายไปทั่วพื้นทำให้ฉินเหมียนร้อนรนยิ่งขึ้น รีบนั่งลงก้มเก็บข้าวของทันที ของเต็มไม้เต็มมือนั้นบังใบหน้าเธอจนมิด ฉินเหมียนนึกขำตัวเองขึ้นมา หน้ากากและหมวกที่ตนใส่อยู่ก็เปล่าประโยชน์จริงๆ เธอยังคงเดินต่อไปไม่หยุด รีบพุ่งตรงไปยังลีฟท์ในตึกแผนกผู้ป่วยในทันที เธอนึกถึงคำเตือนของเมิ่งจงเหลียนขึ้น ทำให้ในใจเธอก็เกิดความกังวลขึ้นไม่น้อย ด้วยสภาพของเธอในขณะนี้ใครจะไปดูออกว่าเธอเป็นใคร หลังฉินเหมียนเข้าไปในลีฟท์ และลีฟท์เพิ่งจะปิดลงไปเพียงครู่เดียว ไฟในลีฟท์ก็ดับลงทันที จากนั้นลีฟท์ก็สั่นขึ้นมา ทุกคนต่างกรีดร้องด้วยความตกใจ ฝนความโกลาหลฉินเหมียนถูกเบียดไปด้านหน้าชายร่างสูงใหญ่คนหนึ่ง หวีโย่วถิงเกลียดการสัมผัสกับผู้อื่นเป็นที่สุด ขณะที่ความรังเกียจในแววตายังไม่ทันได้แสดงออกมา กลิ่นหอมหวานหนึ่งก็ทำให้เขารู้สึกชะงักไป กลิ่นนี้ไม่ใช่กลิ่นน้ำหอม เมื่อก่อนเขาไม่น่าจะเคยได้กลิ่นมาก่อน ทว่ากลับรู้สึกคุ้นเคยเหลือเกิน เขาสัมผัสได้ถึงหัวใจที่สั่นไหวนั้น 　หวีโย่วถิงก้มหน้ามองหาที่มาของกลิ่นหอมจนพบ ทว่าในความมืดสลัวนั้นเขาเห็นเพียงผู้หญิงคนหนึ่งที่สวมหน้ากากและหมวกไว้ นอกจากขนตาที่งอนยาวเขาไม่เห็นอะไรบนใบหน้าเธอเลย ทว่าสายตาของหวีโย่วถิงเร่าร้อนเกินไป ฉินเหมียนหันหน้าไปมอง คือเขา ฉินเหมียนตกใจมาก เสียงสัญญาณเตือนดังขึ้นในใจทันที เธอนึกถึงคำเตือนของเมิ่งจงเหลียนและท่าทีเย็นชาของหลี่ซิ่วเจินขึ้นมา ในวินาทีนั้นเธอทำอะไรไม่ถูกเลย ในที่สุดลีฟท์ก็นิ่งลงและเลื่อนขึ้นไปตามปกติ หวีโย่วถิงสบตาเข้ากับฉินเหมียนโดยไม่ทันตั้งตัว ความรู้สึกประหลาดหนึ่งยิ่งทวีคูณขึ้น เขารีบคว้าไหล่ฉินเหมียนไว้อย่างไม่รู้ตัว“เรารู้จักกันหรือ กลิ่นหอมบนตัวเธอ.........” “คุณจำผิดแล้วค่ะ” ในเมือง A มีได้เพียงใบหน้าเดียวของเมิ่งเวยหยูน เธอจะให้ตนเธอถูกเปิดเผยไม่ได้ ฉินเหมียนรู้สึกว่าหัวใจของตนแทบจะกระโดดออกมาอยู่แล้ว มือหนึ่งกำของในมือไว้แน่น อีกมือหนึ่งรีบหยิบมือถือขึ้นแหนบหู ทำตัวให้นิ่งที่สุด แกล้งทำเป็นมีคนโทรเข้ามา “คุณเองเหรอ อย่าเร่งสิ ฉันรู้ว่าลูกร้องแล้ว ฉันจะถึงแล้วเนี่ย”