ตอนที่ 6 จำคนผิด

ต๭นที่ 6 จำคนผิด เธอแสร้งทำเป็นเหมือนแม่ที่กำลังยุ่ง ทำราวกับไม่เห็นปฏิกิริยาของหวีโย่วถิง ทันทีที่ลีฟท์จอด เขาไม่ดูด้วยซ้ำว่าถึงชั้นไหนแล้ว พุ่งออกไปทันที หวีโย่วถิงยื่นมือกลับ ทำไมเมื่อกี้เขาถึงได้มีความรู้สึกเช่นนั้น แต่เขารู้สึกได้ว่ามีอะไรประหลาดชอบกล ทว่ากลับจับต้นชนปลายไม่รู้ “เจ้านายครับ”หวางสือซานเห็นหวีโย่วถิงใจลอย ก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “ไม่มีอะไร ไปเถอะ” ฉินเหมียนรอลีฟท์อีกครั้งและขึ้นไป ในใจยังคงหวาดระแวงไม่หยุด เธอก้าวออกจากลีฟท์ ตรงดิ่งไปยังห้องพักรักษาตัวของฉินซิ่วซิ่ว เมื่อมาถึงหน้าประตู จู่ๆเงาร่างชุดเหลืองหนึ่งก็พุ่งออกมา“surprise!” “เฮ้ย อานซีซี ทำไมถึงเป็นเธอ ตกใจหมดเลย”เธอนึกว่าตัวเองถูกจับได้สักแล้ว รีบมองดูรอบๆอย่างระมัดระวัง เห็นว่าไม่มีอะไรน่าสงสัย เธอจึงวางใจลง อานซีซีเป็นเพื่อนสมัยมหาลัยของเธอ ที่บ้านเปิดร้านซุปเปอร์มาร์เก็ตขนาดเล็กไว้ ในอำเภอถือว่าเป็นครอบครัวที่ค่อนข้างมีฐานะเช่นกัน “กลางวันแสกๆ ไม่ได้ทำอะไรผิดไม่กลัวผีมาเคาะประตูนะ เธอร้อนตัวอะไรห๊ะ”อานซีซีพูดพลางเอามือกอดอกไว้ เธอไม่กลัวผีมาเคาะประตูหรอก เพราะคนบางคนมาเคาะประตูน่ากลัวกว่าผีมาเคาะประตูเสียอีก ฉินเหมียนนึกถึงกลิ่นหอมที่หวีโย่วถิงพูดถึงในลีฟท์ เธอรีบยื่นหน้าเข้าไปใกล้อานซีซี“เธอลองดมดูสิ บนตัวฉันมีกลิ่มหอมประหลาดอะไรหรือเปล่า” อานซีซีลองดมอย่างละเอียด ลูกกะตาหมุนไปมาเล็กน้อย รอยยิ้มขี้เล่นปรากฏขึ้นบนใบหน้า เอียงหน้าไปข้างหูฉินเหมียน “อืม มีกลิ่นหอมจริงๆด้วย เป็นกลิ่นยั่วสวาทนะ ทำไมฉันรู้สึกว่าเธอมีอะไรบางอย่างเปลี่ยนไปนะ ” “อะไรเปลี่ยนไปกัน ตกลงมีหรือเปล่า”ฉินเหมียนมองบนใส่อานซีซีทีหนึ่ง รู้สึกใจบางจะแย่แล้ว หรือว่าเรื่องนี้ยังจะมองออกอีกหรือ “ไม่มีๆ มีแค่กลิ่นสบู่ safeguard ในวัยเด็กเท่านั้น รีบไปเถอะ ฉันไม่ได้เจอคุณน้าตั้งนานแล้ว”อานซีซีรับของบางส่วนมาจากฉินเหมียน ผลักประตูออกเบาๆก่อนจะเดินเข้าไป บนเตียงผู้ป่วย ฉินซิ่วซิ่วหลับตาไว้ คาดว่าคงหลับอยู่ ทั้งคู่ทำตัวให้เงียบและเบายิ่งขึ้น ฉินเหมียนนำของทุกอย่างวางลงบนโต๊ะด้านข้าง และเดินไปข้างเตียงห่มผ้าห่มให้ฉินซิ่วซิ่ว ทันทีที่เธอสัมผัสเข้ากับข้อมือของมารดา ความเย็นเยือกที่ผิดปกติแล่นเข้ามาบนปลายนิ้ว เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย รู้สึกประหลาดใจอย่างบอกไม่ถูก ในขณะเดียวกันอานซีซีที่ยืนกุมมือแม่ฉินอยู่ก็ตกใจมากเช่นกัน เสียงพูดสั่นเครือ “เสี่ยวเหมียนแม่ของเธอ เหมือน เหมือนจะมีอะไรผิดปกตินะ” ฉินเหมียนใบหน้าซีดเซียว ร้องเรียกฉินซิ่วซิ่วไม่หยุด ทว่ากลับไม่ได้รับการตอบสนองใดๆ “หมอ พยาบาล เร็ว ใครก็ได้เร็วเข้า”ฉินเหมียนตกใจจนพุ่งออกไปทั้งล้มลุกคลุกคลาน ด้วยความร้อนรนเธอชนเข้าขอบประตูอย่างจังแต่กลับไม่ได้สนใจอะไร ยิ่งอย่าพูดถึงเรื่องใส่หน้ากากและหมวกเลย อานซีซีรีบกดส่งสัญญาณฉุกเฉินในห้องทันที เธอยืนนิ่งอยู่กับที่ทำอะไรไม่ถูกเลย ยังดีที่หมอมาทันเวลา ไม่เกินหนึ่งนาที แม่ฉินก็ถูกนำตัวเข้าห้องฉุกเฉินทันที เงาร่างที่กำลังยุ่งวุ่นวายเหล่านั้น ในสายตาของฉินเหมียนเป็นเหมือนกลุ่มควันวงแล้ววงเล่า ลอยไปลอยมาอย่างรวดเร็วและวุ่นวาย ข้อควรระวังแผ่นแล้วแผ่นเล่า หนังสือเห็นชอบถูกส่งเข้ามือเธอเรื่อยๆ สมองของเธอเย็นจนชาไปหมดแล้ว ลำคอเหมือนถูกบีบไว้แน่น ใจเต้นแรงไม่หยุด ทำได้เพียงพิงผนังไว้ป้องกันไม่ให้ลื่นล้มเพราะขาที่อ่อนแรงนั้นของตน อานซีซีรีบพยุงแขนฉินเหมียนไว้ หากน่าเสียดาย ในเวลานี้นอกจากคำปลอบโยนเพียงไม่กี่คำเธอทำอะไรไม่ได้เลย แต่ยังดีที่วันนี้เธอมา มิเช่นนั้นหากฉินเหมียนอยู่คนเดียวจะทำอย่างไร พยาบาลคนหนึ่งเดินเข้ามา ในมือคือใบเสร็จค่ารักษาพยาบาลเป็นกอง ฉินเหมียนรับมาอย่างด้านชาก่อนจะเดินไปยังแผนกชำระเงินที่ชั้นหนึ่ง อานซีซีอยากจะไปช่วยเธอ แต่ก็กลัวว่าในห้องผ่าตัดอาจต้องมีญาติอยู่ด้วย เธอสะบัดเท้าเล็กน้อยก่อนจะยืนนิ่งอยู่กับที่ ในห้องโถงชั้นล่าง ฉินเหมียนรู้สึกเท้าเบาขึ้นเรื่อยๆ เดินไปอีกไม่กี่ก้าวก็รู้สึกหัวหนักเท้าเบา ในกระเพาะมีคลื่นรสเปรี้ยวหนึ่งปั่นป่วนไม่หยุด รู้สึกทรมานไปทั้งตัว เธอฝืนทนจนชำระค่าใช้จ่ายเรียบร้อย ขณะที่เดินไปยังลีฟท์ ขาทั้งสองข้างเกิดอ่อนยวบ ลงไปนั่งกองกับพื้นทันที ลุกอย่างไรก็ลุกไม่ขึ้น ฉินเหมียนเงยหน้าขึ้น มองไปยังผู้คนรอบข้างยิ่งทำให้ตาพร่ามัวไปหมด เธอเป็นอะไรไป ทันใดนั้น ในหมู่ผู้คนชายหนุ่มร่างสูงใหญ่หนึ่งเบียดแทรกเข้ามา เหมือนว่าจะเป็นหวีโย่วถิง ไม่ได้ เธอจะให้หวีโย่วถิงเห็นไม่ได้เด็ดขาด ฉินเหมียนดิ้นรนอยากจะหนีไป ทว่าในท้องกลับเกิดความเจ็บแปลบขึ้น หน้ามืดและเป็นลมหมดสติไปทันที “เจ้านายครับ คุณหนูเมิ่งนิครับ”