ตอนที่ 7 ปล่อยเลยตามเลย

ต๭นที่ 7 ปล่อยเลยตามเลย หวางสือซานรู้สึกตั้งแต่เมื่อกี้แล้วว่าในหมู่ผู้คนมีใบหน้าคุ้นเคยอยู่คนหนึ่ง อดใจไม่ไหวอยากดูเหลือเกินว่าเป็นใคร นึกไม่ถึงว่าจะเป็นคู่หมั้นของเจ้านาย เมิ่งเวยหยูนคุณหนูใหญ่แห่งตระกูลเมิ่ง คุณหนูเมิ่งไปจองร้านอาหารรอเจ้านายแล้วไม่ใช่หรือ ทำไมถึงเปลี่ยนเป็นชุดที่ไม่เหมือนสไตล์ปกติแบบนี้ และยังเป็นลมอยู่ในห้องโถงโรงพยาบาลอีก “เจ้านายครับ คุณหนูเมิ่งคงไม่ได้ตามเรามาหรอกนะครับ”หวางสือซานนึกถึงความคลั่งไคล้ของเมิ่งเวยหยูนที่มีต่อเจ้านายของตน รู้สึกว่าการคาดเดาของตนก็ใช่ว่าจะไม่มีเหตุผล “หาหมอก่อน”หวีโย่วถิงสีหน้าสับสน ยืนเอกสารในมือให้หวางสือซาน นั่งลงอุ้มฉินเหมียนขึ้นมา รีบสาวเท้าไปยังห้องพยาบาลที่อยู่ใกล้ห้องโถงที่สุด เมิ่งจงเหลียนได้ข่าวจากสายสืบของตนว่าหวีโย่วถิงและฉินเหมียนอยู่ที่โรงพยาบาล ก็รีบตามไปทันที เขาจะให้ฉินเหมียนและหวีโย่วถิงเจอกันไม่ได้เด็ดขาด มิเช่นนั้น แผนการของพวกเขาก็จะเปิดโปง แต่แน่นอน ตอนที่เขาไปถึง มันสายไปเสียแล้ว เพราะหวีโย่วถิงพบเข้ากับฉินเหมียนแล้ว เขาทำได้เพียงปล่อยเลยตามเลย ทำท่าทีเป็นห่วงกังวล แสร้งทำเป็นตามหาเมิ่งเวยหยูนปรากฎขึ้นในห้องรักษาพยาบาล และถือโอกาสแสดงบทพ่อแสนดี เขายุ่งโน่นยุ่งนี่ แค่ตรวจสอบโครงการต่างๆก็หนักมากพอแล้ว เมิ่งจงเหลียนเห็นฉินเหมียนนอนอยู่ในห้องผู้ป่วยวีไอพีอย่างปลอดภัย รู้สึกไม่พอใจอย่างยิ่ง ความโกรธพุ่งทะยานขึ้นมา ทว่าเพราะหวีโย่วถิงอยู่ด้วย ความโกรธความหมดในใจทำได้เพียงสลายกลายเป็นความห่วงใยบนใบหน้า “คุณเมิ่ง เวยหยูนเธอเป็นอะไร”หวีโย่วถิงนั่งอยู่เป็นโซฟาในห้องผู้ป่วย สายตาเพ่งมองใบหน้าคุ้นเคยบนเตียงนั้น ทว่ากลับเกิดความรู้สึกแปลกใหม่ขึ้น เขาไม่เคยเห็นเมิ่งเวยหยูนหน้าสดมาก่อน.........และท่าทางที่น่าเวทนาขนาดนี้ ในความทรงจำของเขาเมิ่งเวยหยูนแทบอยากจะแกล้งป่วยมาขอความห่วงใยจากเขา แล้วจะเป็นไปได้อย่างไรที่ป่วยขนาดนี้แต่ไม่พูดอะไรและมาโรงพยาบาลเอง “เฮ้อ ที่จริงไม่อยากบอกเรื่องนี้ให้นายรู้ แต่ตอนนี้ปิดไม่อยู่แล้ว.......เวยหยูนมาที่นี่เพราะแม่อุปถัมภ์ของเธอป่วยหนัก พักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลมาตลอด แต่ก็กลัวนายจะเป็นห่วง ดังนั้นจึงวิ่งไปๆมาๆทั้งสองทาง” แม่อุปถัมภ์ “แล้วการแต่งตัวแบบนี้ของเธอคือ...”มันผิดปกติมากจริงๆ หวีโย่วถิงน้ำเสียงราบเรียบ แววตาใต้ขนตาหนางอนนั้นก็มองอารมณ์ไม่ชัดเจนเช่นกัน “ตอนเด็กเวยหยูนเคยอยู่กับแม่อุปถัมภ์ที่ชนบทมาก่อนช่วงหนึ่ง เพื่อไม่ให้แม่อุปถัมภ์ของเธอรู้สึกแปลกหน้า เธอจึงเตรียมเสื้อผ้าไว้สองชุด ” ความสามารถในการเล่าเรื่องเป็นตุเป็นตะนั้นของเมิ่งจงเหลียน หากเขาบอกว่าเป็นอันดับสองคงไม่มีใครกล้าบอกว่าตนเป็นอันดับหนึ่งแน่ หวางสือซานยืนฟังอยู่อย่างเงียบๆด้านข้าง ในใจก็รู้สึกสงสัยไม่น้อย ดูไม่ออกเลยจริงๆ ว่าคุณหนูเมิ่งที่ถูกเลี้ยงดูมาอย่างตามใจจะมีมุมแบบนี้ด้วย ช่างน่าสนใจจริงๆ จากนั้น เมิ่งจงเหลียนใช้ข้ออ้างว่าจะไปชำระค่ารักษาพยาบาล รีบออกไปเล่าเรื่องทั้งหมดและเตรียมการกับหลี่ซิ่วเจินและเมิ่งเวยหยูนไว้เรียบร้อย เรื่องนี้จะพลาดไม่ได้แม้แต่นิดเดียว และอีกเดี๋ยวเมื่อฉินเหมียนฝืนขึ้นมา......เขาต้องรีบกันหวีโย่วถิงออกไป เมิ่งจงเหลียนเดินเข้าห้องผู้ป่วยอีกครั้ง ทำทีเป็นจัดผ้าห่มให้ฉินเหมียน ก็ลองเอ่ยปากพูดดู“คุณชายหวี เวยหยูนไม่อยากให้นายรู้เรื่องนี้มาโดยตลอด นี่เธอก็ใกล้จะตื่นแล้ว ฉันว่านาย........” “เจ้านายครับ อีกสักครู่เรามีการประชุมสำคัญ ผมว่าเราไปกันก่อนเถอะครับ”หวางสือซานเอ่ยเตือน คุณหนูเมิ่งต้องการปกปิดขนาดนี้ น่าซาบซึ้งนัก เขาก็ควรจะช่วยเธอหน่อย เห็นหวางสือซานเอ่ยปาก เมิ่งจงเหลียนรีบพยักหน้าเสริมทัพ“ใช่ๆ คุณชายหวีไปยุ่งเรื่องงานก่อนเถอะ ที่นี้ฉันมาเฝ้าก็พอ” หวีโย่วถิงมองเมิ่งเวยหยูนบนเตียงอีกครั้ง บนหน้าผากมีรอยเขียวช้ำ เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย สร้างความกังวลให้เมิ่งจงเหลียนเหลือเกิน “หน้าผากเจ็บขนาดนั้น อย่าลืมทายาด้วยนะ” ที่แท้ก็แค่คำสั่งเสีย เมิ่งจงเหลียนโล่งใจไปที รีบพยักหน้าตอบรับ ก่อนจะส่งหวีโย่วถิงออกนอกประตูไป ทว่าจู่ๆหวีโย่วถิงนึกอะไรขึ้นได้ ชะงักเท้าพลางเอ่ย“อีกสามวัน มีงานเลี้ยงฉลองครบรอบแปดสิบปีของคุณย่าที่บ้าน ให้เวยหยูนมาช่วยหน่อยละกัน” แววตาของเมิ่งจงเหลียนถูกคำว่างานเลี้ยงที่บ้านจุดประกายขึ้น ถึงแม้ว่าเมิ่งเวยหยูนจะเป็นแฟนของหวีโย่วถิงมาเป็นเวลาปีครึ่งเต็มๆ และใช่แม่หวีนั้นชอบเวยหยูน ทว่าหวีโย่วถิงกลับเหมือนหลีกเลี่ยงตลอดเวลา ความสัมพันธ์ของทั้งคู่จึงไม่พัฒนาสักที เขาฟังจากที่หวีโย่วถิงพูด หมายความว่าความสัมพันธ์ของทั้งสองครอบครัวจะพัฒนายิ่งขึ้นในเร็ววันสินะ เมิ่งจงเหลียนทำเป็นสงบนิ่งตอบตกลงไป แต่ทันทีที่หวีโย่วถิงจากไปแล้วเขาก็รีบรายงานข่าวดีนี้ให้หลี่ซิ่วเจินและเมิ่งเวยหยูน เมื่อเมิ่งเวยหยูนได้รู้ว่าความพัฒนานี้มีความเกี่ยวข้องกับฉินเหมียนที่เธอดูถูกก็โมโหมาก หลังเตรียมการทุกอย่างพร้อมแล้ว ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็มาถึงทันที เมื่อมาถึงก็เห็นฉินเหมียนที่ก่อนหน้านี้เกือบจะทำให้แผลแตกนอนหลับสบายอยู่บนเตียง เธอตรงดิ่งเข้าไปฟาดฝ่ามือลงจนจวนจะถึงหน้าของฉินเหมียนอยู่แล้ว “เฮ้ เธอจะตบมันทำไม มันยังต้องใช้ใบหน้านี้ไปร่วมงานเลี้ยงที่บ้านตระกูลหวีในอีกสามวันข้างหน้าแทนเธอนะ ถ้าบาดเจ็บขึ้นมาจะบอกกับหวีโย่วถิงอย่างไร”