ตอนที่ 8 คุณหนูเท็จจริง

ต๭นที่ 8 คุณหนูเท็จจริง “พ่อ พ่อพูดอะไรหนะ จะให้มันไปทำไม ท่าทางน่าเวทนานั้นของมันต้องทำให้ฉันขายหน้าแน่”เมิ่งเวยหยูนที่ถูกเมิ่งจงเหลียนห้ามไว้ก็ยิ่งเกรี้ยวโกรธขึ้น ถึงแม้ว่าฉินเหมียนกับเธอจะมีใบหน้าที่เหมือนกันราวกับแกะ แต่ในเรื่องของบุคลิกฉินเหมียนจะเทียบกับเธอได้อย่างไร ไหนจะเรื่องการศึกษา ฉินเหมียนโตในอำเภอเล็กๆ ต้องไม่รู้เรื่องอะไรแน่ ยิ่งอย่าไปพูดถึงเรื่องราวต่างๆที่เธอกับหวีโย่วถิงมีร่วมกัน เกิดถูกจับได้ขึ้นมาจะทำอย่างไร หวีโย่วถิงเกลียดการถูกหลอกลวงที่สุด หากถูกจับได้ขึ้นมา เธออย่าหวังจะได้แต่งเข้าตระกูลหวีอีกเลย “แผลบนหน้าผากของมันไม่มีทางหายในสองสามวันแน่ เมื่อกี้หวีโย่วถิงยังกำชับให้ทายาให้มันด้วย”เมิ่งจงเหลียนเองก็เกลียดฉินเหมียนไม่น้อยไปกว่ากันเช่นกัน แทบอยากจะไล่เธอไปเดี๋ยวนี้เลย แต่ตอนนี้มีโอกาสดีขนาดนี้มาถึงที่ จะยอมปล่อยไปเพราะฉินเหมียนเพียงคนเดียวได้อย่างไร เมิ่งเวยหยูนจนใจเหลือเกิน ทำได้เพียงสงบลง เธอจ้องมองฉินเหมียนด้วยแววตาราวกับพิษร้าย ฉินเหมียนสะดุ้งตื่นอย่างแรง สิ่งแรกที่มองเห็นก็คือสายตาคู่นั้น หันไปอีกทางก็เห็นเมิ่งจงเหลียนอยู่ด้านข้าง.......ทว่าเงาเลือนรางที่ตนเห็นเมื่อสักครู่นี้คงเป็นหวีโย่วถิงจริงๆ มิเช่นนั้นพ่อลุกคู่นี้จะปรากฏตัวขึ้นที่นี่ได้อย่างไรกัน ใช่สิ แม่ ฉินเหมียนกระโดดลงจากเตียง เมื่อเท้าสวมเข้ากับรองเท้าก็ออกวิ่งทันที เมิ่งเวยหยูนห้ามไว้ไม่ทัน เกิดโมโหขึ้น“พ่อ ถ้ามันไม่ยอมทำตามจะทำอย่างไร พ่อจะให้มันหนีไปแบบนี้หรือ” “รอก่อนเถอะ มันกลับมาแน่”เมิ่งจงเหลียนนั่งอยู่บนโซฟาเขี่ยมือถือในมือไปมา ไม่เงยหน้าขึ้นมาด้วยซ้ำ เมิ่งเวยหยูนทำได้เพียงข่มอารมณ์โกรธไว้และนั่งลง เป็นไปตามคาด เพียงประมาณสามสี่นาที ได้ยินเสียงฝีเท้าร้อนรนดังขึ้นนอกห้อง วินาทีต่อมา ฉินเหมียนก็พุ่งเข้ามายืนตรงหน้าเมิ่งจงเหลียน “แม่ของฉันล่ะ หมอบอกว่าหลังจากที่แม่ผ่าตัดเสร็จก็ย้ายโรงพยาบาลแล้ว พวกคุณทำอะไรกับท่าน แล้วเพื่อนของฉันล่ะ เรื่องนี้มันเกี่ยวอะไรกับเธอ ทำไมต้องดึงคนบริสุทธิ์เข้ามาเกี่ยวข้องด้วย” ทำไมคนพวกนี้ถึงได้ชั่วขนาดนี้ อย่างน้อยๆความสัมพันธ์ในอดีตก็ไม่น้อย พวกเธอก็รับปากจะจากไปแล้ว ทำไมต้องบังคับให้คนอื่นจมมุมแบบนี้ ความเกรี้ยวโกรธบนใบหน้าของฉินเหมียนทำให้เมิ่งเวยหยูนมีความสุขเหลือเกิน บนมุมปากเกิดความเยาะเย้ยขึ้น หันหน้าไปอีกทางอย่างไม่ใยดี ร้อนรนตายไปเลยยิ่งดี รอยเล็บฝังลงบนฝ่ามือจนเกิดรอยเลือดขึ้น มีเพียงความเจ็บปวดเท่านั้นที่ทำให้เธอสงบลงในขณะนี้ได้ ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาที่เธอจะแตกหักกับพวกเขา “คุณเมิ่ง คุณต้องการให้ฉันทำอะไรอีก” ฉินเหมียนปะติดปะต่อเรื่องราวต่างๆเข้ากัน เดาจุดประสงค์ของสองคนนี้ไม่ยากนัก ซ่อนตัวฉินซิ่วซิ่วไว้ก็เพื่อทำร้ายตนเท่านั้น ตราบใดที่เธอยังมีประโยชน์อยู่ แม่ก็จะไม่เป็นอะไร “เสี่ยวเหมียน เธออย่ามองฉันกับน้องอย่างนั้นสิ ฉันก็แค่หาโรงพยาบาลที่ดีกว่าให้แม่ของเธอก็เท่านั้น และยังมีคนที่ดูแลแม่ของเธออีกด้วย เธอวางใจเถอะ เราเป็นครอบครัวเดียวกัน จะพูดเรื่องเกรงใจพวกนี้ทำไมกัน” “งั้นหรือ” เพียงพอนไซบีเรียอวยพรปีใหม่ไก่ ต้องมีเรื่องไม่ดีแน่ สำหรับความ มีน้ำใจ ของเมิ่งจงเหลียน ฉินเหมียนไม่มีความเห็นใดๆ เธอรอเพียงคำพูดต่อจากนั้นของเขา “หวีโย่วถิงคิดว่าเธอคือเวยหยูน ให้ความสำคัญกับแผลบนหน้าผากเธอมาก อีกสามวันเธอไปร่วมงานเลี้ยงที่บ้านตระกูลหวีแทนเวยหยูน ถือสักว่าไปกินข้าวมื้อหนึ่งละกัน” “แต่หากเธอทำพลาดขึ้นมา แม่ของเธอก็รอวันป่วยตายล่ะกัน”เมิ่งเวยหยูนพูดขู่ ใบหน้าที่เย่อหยิ่งเชิดยิ่งขึ้น “อีกอย่าง อย่าเอาแต่ทำหน้าตาน่าสมเพชแบบนี้ จะอวก”